ben bir dönem baya bir depresyona girmiştim hemen hemen bizimle aynı şeyleri yaşayanlardan bazılarında oluyormuş sanırım...küçük bebeklere bakamıyordum... çok üzülüyordum..çok duygusaldım...umutsuzdum...hayat bomboş gibi geliyordu...sonra bir kaybım var 9 haftalık kalbi durdu..kürtaj olmuştum...benim çok canım yanmıştı ama ruhsal olarak depresyonum daha da fazlalaştı....
Sonra bir zaman sonra ...hayata bakışım çok değişti..ben ne yapıyorum dedim..burada kendimi yiyip bitiriyorum ve bunun ne bana ne de etrafıma bir faydası yok...etrafımda insanlar var ve ben onları hiç düşünmüyorum
Sevdiklerimin çocuklarıyla daha çok zaman geçirdim, ...bana ihtiyacı olanlarla örneğin hasta yakınlarıma olabildiğince vefa ile sarıldım...bana iyi kötü kim ne yapmışsa herkesi affettim, herkese dua ettim namazlarımdan sonra bir bir... Tabiki herkesi mutlu etmek zordur ama elimden geldiğince mutlu etmeye çalıştım etrafımdakileri..kalp kırmamaya çalıştım bunun için itina gösterdim...kötü duyguları içimde hiç tutmadım (zaten hiç tutamam ama insan kırılıyor bazen ister istemez)...Ben yardım ettikçe ve herkese bir şeyler verdikçe rahatladım..Sanırım bu süreç de benim sınavımmış...
Şimdi hamileyim ama olmasaydı da yine deneyecektik eşimle bunu da konuşmuştuk...Olmazsa yine deneriz diyorum...
Tabi ki bu benim hikayem, herkesin yaşadıkları farklıdır...
Ve hiç ama hiç umudumu yitirmedim...
Hatta hastanede transfer günümde bir bayan vardı yan tarafımda onun da OPU olacaktı benim transfer günümde...
Beni sedye ile götürürlerken onunla son konuşmamızda gözlerim dolarak Umudunuzu yitirmeyin dedim...Bir ayeti kerime'de geçenleri söyledim ona "...Öyleyse umut kesenlerden olma....diye buyuruyor Rabbimiz". İnanıyorum size de inşallah nasip edecek diye o mümin kardeşime dua ederek girdim transferime.
Bence siz de ne olursa olsun umudunuzu yitirmeyin...