Travmalarını yenen var mı?

Selamlar,
geçmişteki travmalarını aşan var mı? artık atlatma zamanım geldiğine inanıyorum eski ailemde yaşadıklarımı.evlendim kendi evimde düzenimdeyim ama hala ailemden kalan etkiler tüm kafamda zihnimin her yerinde...aşan var mı nasıl aştınız?
NBT seansı tavsiye ederim.
 
Aşamadım. Aşmak için gayret ediyorum ama beynimi kalbimi artık zorlamıyorum. Zorladıkça daha çok acıyor içim.
Akışına bıraktım. İnanıyorum ama geçecek. Tramva yaşatan insanlara karşı artık yoğun bir fedakarlık içinde değilim. Belki bu beni hoyratlaştırıyor. Eşim bazen geçmişin öfkesini çıkartıyorsun olmadım yerde diyor sadece bu noktada dizginlemeye gayret ediyorum.
 
çok aldım ben destek
normalde sağlıklı bir insanım fiziksel açıdan yani
bedeni sağlıklı bir insanın beyninde bu kadar hasar olması ..
demek ki benim de hassas yerim beynimmiş
her ota boka hasta mı olacağım ömür boyu acaba
Cocukluk donemi travmalarinin gecmesi daha uzun suruyor. Biraz da senin elinde. Yasadiklarindan ders alip gerisini takmamaya baslayacaksin zamanla. Zamana birak acele etme. Ne yasadin bilmiyorum ama kendi degerinin farkina da varman lazim. Ozel ve degerli oldugunu kesfetmen lazim. Birilerinin yaptigi kotuluk, yasattiklari yuzunden sinmemen lazim
Dunyada iyiler de var. Sana kotu olanlarla mumkunse gorusme, aileden birileriyse de mesafe koy biraz. Ve lutfen kendini yargilama. Hatalarinla sev kendini. Kimse hatasiz degil. Hicbirimiz mukemmel degiliz.
 
Tabi ki. Ölümü bile atlatıp hayatımıza devam edebiliyoruz. Hiçbir şeyin tamamen geçmesi mümkün değil. İzi hep kalır. Ama alışıp önümüze bakabilme yeteneği ile yaratılmışız. Hiçbir şey bir anda geçmez. Bu beklentide olmak insanı yorar ve sıkıntıya sokar zaten. Boşuna zaman denilmiyor. Kendinize zaman verin. Çok zorlanırsanız destek alabilirsiniz. Her travmayı kendi başımıza atlayacağız diye bir kanun yok. Zorlanabiliriz ama her türlü atlatabiliriz. Mutluluk her daim olmadığı gibi mutsuzluk da daim değildir.
 
Ben de varım! İrili ufaklı travmaları atlattım, herkes gibi. Türkiye'de yaşayan çoğu kadın gibi diyelim. Hangimizin yoktur travması? Benimkiler: Mükemmeliyetçi ebeveyn, 0-5 yaş arası uzun süreler annemden ayrı kalmak, ortaokulda akran zorbalığı ve intihar girişimim, 23 yaşında başlayıp 3 sene süren şiddet uygulayan sevgili, 27 yaşındayken arkadaş ortamında tanıştığım bir insanın cinsel şiddeti.

Bugün mutluyum. Kendime güveniyorum. Kendimi seviyorum. İyi ki varım şu dünyada. Terapiye de gittim. Bir şeyler de okudum. Biraz büyümek de işe yaradı. İnsan değişir hem de öyle bir değişir ki. Ben de daha mutlu, daha huzurlu, kendimi daha çok seven biri oldum ve daha da olmaya devam ediyorum, değişim bitmez.

Bir de mesela kendini takdir etmek lazım. Hep kötüye odaklanıyoruz. Bazen de aferin bana demek lazım.
 
Ben de varım! İrili ufaklı travmaları atlattım, herkes gibi. Türkiye'de yaşayan çoğu kadın gibi diyelim. Hangimizin yoktur travması? Benimkiler: Mükemmeliyetçi ebeveyn, 0-5 yaş arası uzun süreler annemden ayrı kalmak, ortaokulda akran zorbalığı ve intihar girişimim, 23 yaşında başlayıp 3 sene süren şiddet uygulayan sevgili, 27 yaşındayken arkadaş ortamında tanıştığım bir insanın cinsel şiddeti.

Bugün mutluyum. Kendime güveniyorum. Kendimi seviyorum. İyi ki varım şu dünyada. Terapiye de gittim. Bir şeyler de okudum. Biraz büyümek de işe yaradı. İnsan değişir hem de öyle bir değişir ki. Ben de daha mutlu, daha huzurlu, kendimi daha çok seven biri oldum ve daha da olmaya devam ediyorum, değişim bitmez.

Bir de mesela kendini takdir etmek lazım. Hep kötüye odaklanıyoruz. Bazen de aferin bana demek lazım.
evet değil mi
ben hiçbir şeyimi beğenmiyorum içimdeki anne babamın eleştiren sesini susturamıyorum

şu video ne güzel özetlemiş:

 
Selamlar,
geçmişteki travmalarını aşan var mı? artık atlatma zamanım geldiğine inanıyorum eski ailemde yaşadıklarımı.evlendim kendi evimde düzenimdeyim ama hala ailemden kalan etkiler tüm kafamda zihnimin her yerinde...aşan var mı nasıl aştınız?
Aşmadım, onlarla savaşmanın sonu yok
Kabullendim ve yaşamaya devam ettim
Kendime acımaktan vazgeçtim
Hiç mi iz yok, elbette ki var ama kendimi o izlere teslim etmiyorum, genel anlamda başardım
 
travmayı kendi başınıza da yenebilme ihtimali olabilir ama uzman desteği alınmalı mutlaka. ben bir süre denedim sonra psikoterpist murat paker ile çözdüm çok şükür. özellikle büyük şehirlerde işinin ehli psikoterapistler var. internetten araştırın. herkese geçmiş olsun.
 
Ben geçmişten şimdiye çok şey gömdüm dönüp hiç bakmıyorum arkama , arkamdalar biliyorum ama bakmıyorum görmüyorum çok üzücü şeyler ama üzülmüyorum artık, bazen gölgesiyle görünüyor ,hissettiriyor kendini o kadar. En çok üzen şey beni nankörlük, yaşadığınla kalıyorsun, bazen bı haklıydın sen demek zor geliyor bazılarına , aslında duymak istediğim evet haklıydın denmek hepsi bu.
 
Selamlar,
geçmişteki travmalarını aşan var mı? artık atlatma zamanım geldiğine inanıyorum eski ailemde yaşadıklarımı.evlendim kendi evimde düzenimdeyim ama hala ailemden kalan etkiler tüm kafamda zihnimin her yerinde...aşan var mı nasıl aştınız?
Bence aşılmıyor sadece onunla yaşanmaya alışılıyor. Tetikleyen en ufak bir şey oldugundaysa da hiç beklenmeyen tepkiler veriyorsun. Kendini dizginlemeyi başarabilmek ya da başaramamak demek daha doğru sanki aşmak demekten
 
Çocukluk travmaları terapisiz çok zor atlatılıyor.

Terapi düsünün mutlaka.

Buraya yazıp can sıkmak istemiyorum ama baya feci seyler yasadim. Tamamen unutulmuyor, zaten amaç bu olmamalı. Etkisi minimize ediliyor.
 
Back
X