Ben de varım! İrili ufaklı travmaları atlattım, herkes gibi. Türkiye'de yaşayan çoğu kadın gibi diyelim. Hangimizin yoktur travması? Benimkiler: Mükemmeliyetçi ebeveyn, 0-5 yaş arası uzun süreler annemden ayrı kalmak, ortaokulda akran zorbalığı ve intihar girişimim, 23 yaşında başlayıp 3 sene süren şiddet uygulayan sevgili, 27 yaşındayken arkadaş ortamında tanıştığım bir insanın cinsel şiddeti.
Bugün mutluyum. Kendime güveniyorum. Kendimi seviyorum. İyi ki varım şu dünyada. Terapiye de gittim. Bir şeyler de okudum. Biraz büyümek de işe yaradı. İnsan değişir hem de öyle bir değişir ki. Ben de daha mutlu, daha huzurlu, kendimi daha çok seven biri oldum ve daha da olmaya devam ediyorum, değişim bitmez.
Bir de mesela kendini takdir etmek lazım. Hep kötüye odaklanıyoruz. Bazen de aferin bana demek lazım.