Türkiye'de mutlu değilim

redvelvetcake · 31 Ağustos 2012

Bir aydır yurtdisindaydim tek basıma. Bugun eve dondüm, istanbula. Ailemle yasiyorum. Üniversite iki bitti, iki yilim daha kaldı. Üniversite bitince yurtdisina gidecegim yuksek lisans icin, insallah. Burada iç huzurum yok, kendi kendime tek basıma cok mutluydum orada. Ailemle yine surekli iletisimdeydim; ama orada kendi basıma yasadım ve huzursuz boğucu hayattan uzaktim, cok mutluydum.

Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim, annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani, yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Bildiginiz yazlık hayatı.

Hep bir huzursuzluk var sanki burada insanlar birbirini inceliyor, surekli bir rekabet, hep bir kasintilik bir kalıbına uydurmak icin caba bir ozentilik. Olmuyor ben burada rahat değilim daha once de gittim uzağa ailemden ayrı her seferinde dönüşte mutsuzdum dönmek istemiyorum diye ağladım. Oraya gidince de hiç homesick hissetmedim.

Buraya geldim hemen annem dedeni ara babam babaanneni ara konus... Tamam ararim ama yorgunum sizinle bile konuşacak Halim yok. Ben giderken beni kimse aramadi. Tamam yasli insanlar olabilir ama ben benim bugun gelecegimi hatirlayacaklarini da sanmiyorum sahsen.

Ben asi bir insan değilim iyi bir okula giden iyi bir öğrenciyim, ne gece gezerim ne de eve sarhoş gelirim istediğim tek sey bir birey olarak yasayabilmek, mahalle baskısı toplumun bakış acısı aile cevre bunun gibi seyler oluşturmasın, beni kendim olayım.

Buraya gelince boyle olacağını biliyordum; cunku ortadayken arkadasıma anlatmıştım dönünce cok zorluk çekersin boyle düşünürsen kendini sartlama demişti, evet tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum. O kadar mutsuzum ki. Sabah beste uyandım sabahtan beri hicbir sey yemedim. Ne zaman bu cevreden uzaklaşsam huzur buluyorum sanki, evet bazı sorunlar yasıyorum zaman zaman ama yasasam bile iç huzurum oluyor.

Ailem korkunç görünmüştür su an size halbuki turkiye standartlarina gore cok iyiler arkadaslarım sen baskıcı aile Görmemişsin diyorlar ama bana nereye gidiyorsun kiminle gidiyorsun kaçta geleceksin vs bunları demeleri sormaları bile beni rahatsız ediyor yani bir sekilde hayatımı göz önünde yasamak istemiyorum, dogru tanım bu mü bilmiyorum; ama burada mutsuzum bunu biliyorum, ihtiyacım olan sey uzaklaşmakti kim bilir belki bir yıl uzak kalsam özlerim; ama şimdi ben kendi hayatımı özlüyorum orada bir birey oldugumu hissetmiştim kendi kendine var olan bir birey ama Türkiye'de toplumun şekillendirdiği araya sıkışmış bir zavallı gibi hissediyorum kendimi, diken üzerinde. Boyle giderse gercekten depresyona gireceğim; cunku cok mutsuzum oradaki son iki günümde de Bugun de cok ağladım. Ulkemi seviyorum; ama burada mutlu değilim :KK43:

bugu_su · 31 Ağustos 2012

redvelvetcake .!.:
Kizlar depresyonun esigindeyim. Bir aydır yurtdisindaydim tek basıma şimdi Bugun eve dondüm istanbula. Ailemle yasiyorum. Üniversite iki bitti, iki yilim daha kaldı. Üniversite bitince yurtdisina gidecegim yuksek lisans icin, bir daha da geri dönmeyi düşünmüyorum. Ben burada cok mutsuzum. Su an yazarken gözlerim doluyor. Ne iç huzurum var ne yasama sevincim, kendi kendime tek basıma cok mutluydum ailem yine arıyordu surekli ama orada kendi basıma yasadım ve onlardan, huzursuz ve boğucu hayattan uzaktim cok mutluydum.

Buraya geldim daha yolda annem babam kavga etmeye başladı. Uykusuzum yorgunum aklim orada kaldi cok moralim bozuktu bütün yol boyunca ağladım, uçaktan inince de doğal olarak kırmızı gözlü ve asık suratliydim dedim yorgunum Uykusuzum diye annem hemen sen sabahlamissindir orada gece kuşu oldun zart zurt demeye başladı. Gece kuşu olduysam da oldum yani yaptıgım sey okulun bahçesinde oturuyoruz herkes odasından bir seyler getiriyor sohbet ediyoruz olay bu. Hem dışarı çıkıp sabaha kadar kulüplerde dans edip sarhoş olsam kac yazar.

Hep bir huzursuzluk var sanki burada insanlar birbirini inceliyor surekli bir rekabet hep bir kasintilik bir kalıbına uydurmak icin caba bir ozentilik. Olmuyor ben burada mutlu değilim daha once de gittim uzağa ailemden ayrı her seferinde dönüşte mutsuzdum dönmek istemiyorum diye ağladım. Oraya gidince de hiç homesick hissetmedim cok mutluydum.

Buraya geldim hemen annem dedeni ara babam babaanneni ara konus... Tamam ararim ama yorgunum sizinle bile konuşacak Halim yok. Ben giderken beni kimse aramadi. Tamam yasli insanlar unuturlar olabilir ama ben benim bugun gelecegimi hatirlayacaklarini da sanmiyorum sahsen.

Şimdi odamdayim kendi evim kendi odam kendi yatağım ama sanki baskasının bunlar sanki ben buraya ait değilim rahat değilim huzurlu değilim misafir gibiyim donmek istiyorum ben. insanların gözü önünde yasamak istemiyorum hayatımı kimseye hesap vermek istemiyorum kendi hayatımı yasamak istiyorum tamamen bana ait olan, insanların bana dayattığı hayatı değil.

Ben ası bir insan değilim iyi bir okula giden iyi bir öğrenciyim ne gece gezerim ne de eve sarhoş gelirim istediğim tek sey bir birey olarak yasayabilmek, mahalle baskısı toplumun bakış acısı aile cevre bunun gibi seyler oluşturmasın beni kendim olayım.

Buraya gelince boyle olacağını biliyordum cunku ortadayken arkadasıma anlatmıştım dönünce cok zorluk çekersin boyle düşünürsen kendini sartlama demişti evet tahmin etmiştim ama bu kadar zor olacağını bilmiyordum şimdi hem burada olmanın vrdiği huzursuzluk hem sevdiğim insan uzakta iki ayrı sıkıntı yasıyorum kalbim sıkışıyor. O kadar mutsuzum ki. Sabah beste uyandım sabahtan beri hicbir sey yemedim. Ne zaman bu cevreden uzaklaşsam huzur buluyorum sanki evet bazı sorunlar yasıyorum zaman zaman ama yasasam bile iç huzurum oluyor.

Ailem ne kadar korkunç görünmüştür su an size halbuki turkiye standartlarina gore cok iyiler arkadaslarım sen baskıcı aile Görmemişsin diyorlar ama bana nereye gidiyorsun kiminle gidiyorsun katta geleceksin vs bunları demeleri sormaları bile beni rahatsız ediyor yani bir sekilde hayatımı onların gözü önünde yasamak istemiyorum dogru tanım bu mü bilmiyorum ama burada mutsuzum bunu biliyorum ihtiyacım olan sey uzaklaşmakti kom bilir belki bir yıl uzak kalsam özlerim ama şimdi ben kendi hayatımı özlüyorum orada bir birey oldugumu hissetmiştim kendi kendine var olan bir birey ama Türkiye'de toplumun şekillendirdiği araya sıkışmış bir zavallı gibi hissediyorum kendimi, diken üzerinde. Boyle giderse gercekten depresyona gireceğim cunku cok mutsuzum oradaki son iki günümde de Bugun de cok ağladım. Ulkemi seviyorum ama burada mutlu değilim buraya ait değilim ben

Belki kızacaksınız ama bence toplum olarak millet olarak ülke olarak cok bos işlerle uğraşıyoruz bence o kadar dar bir bakış acısına sahip ki insanlar bu bile beni sıkıyor, daraliyorum.

Ve iki sene kaldı sabretmem gereken. Uzun yazdım ama icimi dökeceğim kimse yok arkadasıma anlatıyorum o yurtdisina gidip her seferinde kaçarak gelen bir insan ona cok garip geliyor o yüzden. Ağlamaktan baska çarem yok, gizli gizli, ya banyoda ya da gece herkes uyuduktan sonra..

Nefes alamıyorum!

Güle güle... :3:

Mikerinos · 31 Ağustos 2012

bugu_su .!.:
Güle güle...

Arkadaşı tanımam etmem ama güzel bir Türkçeyle noktalamaya bile dikkat ederek kimseye hakaret etmeden derdini anlatmış vereceğiniz cevap bu mu...

Sade1Hayat · 31 Ağustos 2012

Okul bitince bunalımı:
1 buçuk yıl önce üniversiteyi bitirdim.
Üniversite biteceğine yakın 5-6 ay bende büyük bir endişeye girmiştim.
Üniversite bitince de resmen bunalıma girdim.
Çünkü hayatta okumaktan başka bir amacım yoktu.
Bunun nedeni okutma aşığı öğretmen emeklisi babamdır.
Sonra kpss hazırlığı, yeni planlar yapmak ruh halimi düzeltti.
Ciddi bir ilişkim olunca da gelecek kaygım bitti diyebilirim.
O yüzden bu stresinizi çok iyi anladım.
Bunun çözümü hayatta yeni planlar belirlemek.
Geleceğinle ilgili birsürü fırsat belirlemek ve zihnen rahatlamak.

Aile bunalımı:
Seni çok iyi anlıyorum. Benimde böyle ailem var.
Aileyle olan sorunları düzeltmeye çalıştım.
İletişim kurmaya çalıştım. Bizde evde herkes biribiriyle kötü.
Yok olmuyor. Yaşı geçmiş insanlar düzelmiyor.

Ailenizin yanına dönmeyin. Yeni bir hayat da kuramayabilirsiniz onlarla uğraşmaktan.
Ben çareyi evlenip, yılda bir-iki kez görüşme şeklinde karar almakla buldum.
Aile konusu sanırım sizde de düzelmenin ötesinde.
Kendisi düzelmek istemeyen insanı bizimkiler öyleler siz,ben düzeltemeyiz.

Yurtduşından dönüp dönmeme kısmını siz bilirsiniz.
Ama dönerseniz de ailenizle aynı şehirde olsanız bile ayrı evde oturun.
Anne babanın derdini çözmekle uğraşmakla kimseye de yaranamazsınız.
Boşuna strese girmeyin bence. Tabi hayat sizin siz daha iyi bilirsiniz.

AnkaEnerjisi · 31 Ağustos 2012

Millet olarak bos islerle ugrastigimizi yazmissiniz.

Siz nerede oturuyorsunuz ve nasil bir kulturden geldiniz bilemiyorum ama emin olun, bu milletin hepsi sizin cevrenizdeki insanlar gibi bos degil.

Bence de burada yasamayin. Aileniz biraz hakimiyet kurmayi seviyor gibi. Kapagi oraya atmaya bakin. O gune kadar da sabretmeye calisin.

Meleknaz · 31 Ağustos 2012

Yeni döndüğün için,adapte olmakta sıkıntı çekiyorsun.
Biraz zaman geçince bu kadar korkunç gelmeyecektir :)

Ailenin söylediklerinde abartılacak bir durum yok (bizim aile yapılarına göre).
Amerika'ya gitmiştin sanırım.
O kadar çok sevip benimsediysen,gelecek planlarını ona göre şekillendirirsin.

Boş işlerle uğraşmak demişsin de...
Bizim kadar başkasının ne yaptığıyla,nasıl yaşadığıyla ilgilenen millet yok sanırım.
Dedikodular,eleştiriler,ayıplamalar,kıskançlıklar,rekabetler (aşık atmalar),evini-hayatını gözlemeler,gözünü dikip bakmalar vs...Hep bundan.

iNsANizbECAncagizim · 31 Ağustos 2012

Evlenince koca baskısı görünce bunalmanin anlamını daha çok anlayacaksın.Yurt dışı veya içi mutluluk iki acı söz ,iki haksız tavırla biter...ailesiz yuvadakileri düsün ve sevilmenin tadını çıkar.

northernlights · 31 Ağustos 2012

bence Türkiyeden ziyade ailenizden ve huzursuzluktan bıkmışsınız
bir aylığına gidince size tatil gibi yaramış ve dönmek de üzmüş
ama ömür boyu yurtdışında yaşasanız insanların üç aşağı beş yukarı aynı olduğunu göreceksiniz aslında
kendinizi böyle sıkmayın, huzursuzluğa bastırılmışlığa şartlamayın
önce burada da kendiniz olarak yaşamaya çabalayın, engeller sizi yıldırırsa yurtdışında yaşamaya karar verebilirsiniz son çare olarak

bugu_su · 31 Ağustos 2012

Mikerinos .!.:
Arkadaşı tanımam etmem ama güzel bir Türkçeyle noktalamaya bile dikkat ederek kimseye hakaret etmeden derdini anlatmış vereceğiniz cevap bu mu...

Evet.

redvelvetcake · 31 Ağustos 2012

Sade1Hayat .!.:
Okul bitince bunalımı:
1 buçuk yıl önce üniversiteyi bitirdim.
Üniversite biteceğine yakın 5-6 ay bende büyük bir endişeye girmiştim.
Üniversite bitince de resmen bunalıma girdim.
Çünkü hayatta okumaktan başka bir amacım yoktu.
Bunun nedeni okutma aşığı öğretmen emeklisi babamdır.
Sonra kpss hazırlığı, yeni planlar yapmak ruh halimi düzeltti.
Ciddi bir ilişkim olunca da gelecek kaygım bitti diyebilirim.
O yüzden bu stresinizi çok iyi anladım.
Bunun çözümü hayatta yeni planlar belirlemek.
Geleceğinle ilgili birsürü fırsat belirlemek ve zihnen rahatlamak.

Aile bunalımı:
Seni çok iyi anlıyorum. Benimde böyle ailem var.
Aileyle olan sorunları düzeltmeye çalıştım.
İletişim kurmaya çalıştım. Bizde evde herkes biribiriyle kötü.
Yok olmuyor. Yaşı geçmiş insanlar düzelmiyor.

Ailenizin yanına dönmeyin. Yeni bir hayat da kuramayabilirsiniz onlarla uğraşmaktan.
Ben çareyi evlenip, yılda bir-iki kez görüşme şeklinde karar almakla buldum.
Aile konusu sanırım sizde de düzelmenin ötesinde.
Kendisi düzelmek istemeyen insanı bizimkiler öyleler siz,ben düzeltemeyiz.

Yurtduşından dönüp dönmeme kısmını siz bilirsiniz.
Ama dönerseniz de ailenizle aynı şehirde olsanız bile ayrı evde oturun.
Anne babanın derdini çözmekle uğraşmakla kimseye de yaranamazsınız.
Boşuna strese girmeyin bence. Tabi hayat sizin siz daha iyi bilirsiniz.

Okulumun bitmesine iki yıl var, iki yıl sonra artık kısmet hangi ulkeyeyse... Cunku aynı sehirde kalırsam farklı olmayacak. Zaten istanbulda yaşamaktan memnun değilim, trafik, insanlar, kalabalık, her sey o kadar üstüme geliyor ki

Chess · 31 Ağustos 2012

yurtdışında bir ay kalıp özgürlüğü görmüşsün bence o yüzden buradaki hayat sana anormal gelmiş, sürekli gözlerin üzerinde olması falan, acaba bu duygulara yeni mi kapıldın yoksa yurtdışına gitmeden öncede sorguluyormuydun, sonuçta buradaki genel aile yapısının bu olduğunu biliyorsundur zaten bu aile yapısında büyümüştün
bence depresyona girmenin sebebi sevgilinin orada kalmış olmasıda olabilir
bi süre sonra eski hayatına alışırsın, nasılsa 2 sene sonra yine gidecekmişsin, iki sene sonra bu duyguları hissetmeyeceksin nasılsa

Janet Jak Esim · 31 Ağustos 2012

Sizi karnında 9 ay taşıyan anneden, besleyen büyüten babadan, babanı anneni büyüten deden neneden BOŞ İŞ diye bahsediyorsanız! Aile kavramı olmayan, her gün başka kişilerle başka yerlerde mutluluktan bi haber büyüyen, bayram seyran bilmeyen, gerçek dostluk, gerçek sevgi nedir bilmeyen milletlere özenen, ailesini onlara tercih eden bir birey ne buraya aittir ne de onu 9 ay karnında türlü türlü zahmetlerle taşıyan anaya!! Yazık sana... İnsan anasının babasının kıymetini kaybedince anlarmış, onlar olmadan yaban ellerde mutluluğu inşallah bulursun ki anasız babasız bir mutluluk gözlerden ırak olsun!!!!!

redvelvetcake · 31 Ağustos 2012

laylalila .!.:
bence Türkiyeden ziyade ailenizden ve huzursuzluktan bıkmışsınız
bir aylığına gidince size tatil gibi yaramış ve dönmek de üzmüş
ama ömür boyu yurtdışında yaşasanız insanların üç aşağı beş yukarı aynı olduğunu göreceksiniz aslında
kendinizi böyle sıkmayın, huzursuzluğa bastırılmışlığa şartlamayın
önce burada da kendiniz olarak yaşamaya çabalayın, engeller sizi yıldırırsa yurtdışında yaşamaya karar verebilirsiniz son çare olarak

Evet ailem ve huzursuzluk da Türkiye'de olunca dolayısıyla cok sevdiğim ülkemden de bıkıyorum

tabii canım insanlar aynı insanlar sadece su var ki bos isler dedim ya o kısım beni cok sıkıyor hep bir kim ne yapmış kim kiminle surekli bir kasilma kasinti durum bunlar beni cok boğuyor diken üstünde gibiyim sanki herkes inceliyor. Biraz daha rahat olsak geniş baksak hayata keske

redvelvetcake · 31 Ağustos 2012

chess .!.:
yurtdışında bir ay kalıp özgürlüğü görmüşsün bence o yüzden buradaki hayat sana anormal gelmiş, sürekli gözlerin üzerinde olması falan, acaba bu duygulara yeni mi kapıldın yoksa yurtdışına gitmeden öncede sorguluyormuydun, sonuçta buradaki genel aile yapısının bu olduğunu biliyorsundur zaten bu aile yapısında büyümüştün
bence depresyona girmenin sebebi sevgilinin orada kalmış olmasıda olabilir
bi süre sonra eski hayatına alışırsın, nasılsa 2 sene sonra yine gidecekmişsin, iki sene sonra bu duyguları hissetmeyeceksin nasılsa

Ben neredeyse her yaz bir ay gidiyorum yurtdisina, o yüzden anormal bir durum değil benim icin. Uzun süredir bu sıkıntıyı çekiyordum yaklaşık ilköğretim yedinci sınıfta burada yasamak istemediğime karar vermiştim o günden beri de hep aynı dusuncedeyim. Aslında ailem hiç baskıcı değil ama ben kendi basıma yaşadıktan sonra onların dediği her sey batmaya başlıyor. Ne bileyim. Cok garipsedim su an evimi kendi odamı bile buraya ait degilmisim gibi.
Ve evet onun baska bir ulkede olması da beni cok cok üzüyor, her ikisi birden. O yüzden kendimi bu kadar bitmiş hissediyorum

meldam · 31 Ağustos 2012

ailenizden bunaldığınız için yurtdışını kendinize kaçış olarak görmüşsünüz.anne baba olarak bir şeyleri sormak incelemek hakları.yurtdışında okumanıza imkan sağlayan sizi bugünlere getiren onlar .
diğer ülkelerde trafik ,insanlar .kalabalık yok mu?herşey dört dörtlük mü orada:44::44::44::44:
Türkiyeden yabancı ülkelere gidenlerin adapte olamamasını anlarım da
Türkiye'de yaşayıp yabancı ülkeye fazla adapte olanı ilk kez görüyorum

redvelvetcake · 31 Ağustos 2012

Meleknaz .!.:
Yeni döndüğün için,adapte olmakta sıkıntı çekiyorsun.
Biraz zaman geçince bu kadar korkunç gelmeyecektir :)

Ailenin söylediklerinde abartılacak bir durum yok (bizim aile yapılarına göre).
Amerika'ya gitmiştin sanırım.
O kadar çok sevip benimsediysen,gelecek planlarını ona göre şekillendirirsin.

Boş işlerle uğraşmak demişsin de...
Bizim kadar başkasının ne yaptığıyla,nasıl yaşadığıyla ilgilenen millet yok sanırım.
Dedikodular,eleştiriler,ayıplamalar,kıskançlıklar,rekabetler (aşık atmalar),evini-hayatını gözlemeler,gözünü dikip bakmalar vs...Hep bundan.

Aynen öyle, adaptasyon, uyum sorunu yasıyorum kesinlikle. Ve bu süreçte sevdiğim kisiden de ayrı kalmak iki katına çıkardı sıkıntılarımı. Yok amerikaya gitmedim, Avrupa'dayim.
Evet bos isler derken ondan bahsettim ama kimse anlamamış; ya da haberleri acıyorum o kadar önemli sey oluyor ulkede dünyada ama verdikleri en önemli haber basbakanin oglu ve onun oglu cuma namazına giderken kameralarımıza takıldı. Yok kucağında bebekli hırsız bilmem ne kadar para çaldı. Cok magazinsel; insan beynini uyusturan, tekduzelestiren, anlamsız, mantıksız haberler bunlar. Haberler bile beni rahatsız ediyor yani o derece bunaldım

Chess · 31 Ağustos 2012

redvelvetcake .!.:
Ben neredeyse her yaz bir ay gidiyorum yurtdisina, o yüzden anormal bir durum değil benim icin. Uzun süredir bu sıkıntıyı çekiyordum yaklaşık ilköğretim yedinci sınıfta burada yasamak istemediğime karar vermiştim o günden beri de hep aynı dusuncedeyim. Aslında ailem hiç baskıcı değil ama ben kendi basıma yaşadıktan sonra onların dediği her sey batmaya başlıyor. Ne bileyim. Cok garipsedim su an evimi kendi odamı bile buraya ait degilmisim gibi.
Ve evet onun baska bir ulkede olması da beni cok cok üzüyor, her ikisi birden. O yüzden kendimi bu kadar bitmiş hissediyorum

bu hayat bana ait değil diye düşünen tek genç sen değilsindir herhalde, bence üzülmene gerek yok burda mutlu değilsen gençsin fırsat çok hayli hayli başka bi yerde yaşayabilirsin, başka ülkeleri bilmem ama burada insanın düşüncelerine saygı ve hoşgörü yok, eğer genel geçer herkeste olan düşünce ve fikirlerde değilsen buraya yabancı hissetmen çok normal, benim bile standartlarımın düşmeyeceğini bilsem gidesim var ama belli bi yaştan sonra cesaret etmek çok zor, senin için tren kaçmamış hatta kalkmamış bile, o yüzden ne kadar şanslısın bi de bunu düşün

sidal20 · 31 Ağustos 2012

[U]bence sizin sorununuz türkiyeyle ilgili falan değil. ailenizle, akrabalarınızla ve çevrenizle
evet belli ki yurt dışında kafanıza göre yaşıyorsunuz hesapsız kitapsız, arkadaşlarınızla.
buraya gelince de her yerden fırlayan tanıdıklar, aileyle iç içe bir yaşam bunaltıyor sizi
sorununuzu genelleyip ülkemizi ve milletimizi kötülemeniz yakışık almamış
madem tek başınıza rahat bir yaşam istiyorsunuz,
madem istanbulun trafiğinden kalabalığından bilmem nesinden bıktınız
gidin küçük bir ile, ilçeye her neyse
yaşayın dilediğinizce
bu kadar basit[/U]

Janet Jak Esim · 31 Ağustos 2012

redvelvetcake .!.:
Aynen öyle, adaptasyon, uyum sorunu yasıyorum kesinlikle. Ve bu süreçte sevdiğim kisiden de ayrı kalmak iki katına çıkardı sıkıntılarımı. Yok amerikaya gitmedim, Avrupa'dayim.
Evet bos isler derken ondan bahsettim ama kimse anlamamış; ya da haberleri acıyorum o kadar önemli sey oluyor ulkede dünyada ama verdikleri en önemli haber basbakanin oglu ve onun oglu cuma namazına giderken kameralarımıza takıldı. Yok kucağında bebekli hırsız bilmem ne kadar para çaldı. Cok magazinsel; insan beynini uyusturan, tekduzelestiren, anlamsız, mantıksız haberler bunlar. Haberler bile beni rahatsız ediyor yani o derece bunaldım

Putin kiliseye gidince haber edilse magazin olmaz dimi? Koskoca bi aferin çekilir kendisine, haftalık ibadetini yapıyor sonuçta..Hey Allahım ne günlere kaldık...

meldam · 31 Ağustos 2012

redvelvetcake .!.:
Aynen öyle, adaptasyon, uyum sorunu yasıyorum kesinlikle. Ve bu süreçte sevdiğim kisiden de ayrı kalmak iki katına çıkardı sıkıntılarımı. Yok amerikaya gitmedim, Avrupa'dayim.
Evet bos isler derken ondan bahsettim ama kimse anlamamış; ya da haberleri acıyorum o kadar önemli sey oluyor ulkede dünyada ama verdikleri en önemli haber basbakanin oglu ve onun oglu cuma namazına giderken kameralarımıza takıldı. Yok kucağında bebekli hırsız bilmem ne kadar para çaldı. Cok magazinsel; insan beynini uyusturan, tekduzelestiren, anlamsız, mantıksız haberler bunlar. Haberler bile beni rahatsız ediyor yani o derece bunaldım

bizi de bu tür haberler deli ediyor :19: