Vallahi ben istanbulda calistim. Sabah 7, aksam 19.30 arasi calisiyordum,yogun ve yorucu işim vardi. O donemde ikizlerim yeni dogmustu. Kayinvalide ve kayinpederle kisin kaliyorduk beraber, yazin da annemle bakici gelirdi.. oyle bakardik. Bakiciya verecek zaten cok paramiz yoktu,borclarimiz da coktu. Eski esim tam bir iskolikti,para mevki sahibi olmak icin gece 3 lere kdr mevzuat calisirdi.Bu ornek öyle iyi geldi ki... Çocuklarla mücadele daha zor olur diye korkuyorum. Eşim çocukların bezini vs her ihtiyacında koşar halleder. Dış işlerde harikadır ama iş ev içi meselelere gelince sıkıntı yaşıyorum. Evin hamalı gibiyim. Sürekli kurulmuş gibi tıkır tıkır iş yapıyorum ancak. Çok yoruldum çekmek istemiyorum daha fazla. Ne zaman evlendiniz?
Eğer olmuyorsa zorlamayın boşanın..Merhabalar
Biri 8 diğer ikisi 1 buçuk yaşında (ikiz) olan üç cocugum var. Boşanmayı düşünüyorum. İşim var. Aileme yakın yaşıyorum. Bebeklerime su an bakan bakıcı bir ablam var. Boşanırsak eş durumundan ertelenmiş olan zorunlu hizmet çalışma yükümlülüğüm de var. Yani iş yerim de değişecek. Ne önerirsiniz? Ne gibi zorluklar yaşarım? Aldatma vs gibi bir durum yok. Sadece şiddetli geçimsizlik var. Sussam sıkıntı yok. Ona uymasam sıkıntı. Bir kere tokat attı. Bunu unutamıyorum. 9 yıldan fazladir evliyiz. Tekrar evlenmek gibi bir niyetim yok. Çocuklarımla mutlu olmak istiyorum sadece.
Şiddetin affı bence de yok.unutamamanız çok doğal.bence hakaretin bile yok da yine bir derece daha hafif.bence boşanma nedenleriniz çizmeyi aşmış gerçekten.kolay değil biliyoruz ama bu şekilde de olmaz yani.zorla durmaya çalışmak birşeyi değiştirmez.Tokat olayından sonra o bosanalim dedi. Ben de kabul ettim. Sonra caydi. Kızımın yüzündeki gülümseme gitsin istemiyorum dedi. Ama bir barış .. iki gün iyiysek üç gün kotuyuz. O iki gün ve üç çocuk hayrına devam etmeye değer mi bilmiyorumeşimle evlendigim için çok pişmanım.
Büyük çaplı bir sıkıntımız yoktu. İkinci çocuk için 6 yıl bekledim. Patır patır dogurmadim. İkinci bebeğim ikiz oldu. Şimdi iş yukum çok ve eşim hiç yardımcı değil. Artık birbirimize batar olduk
Merhabalar kusura bakmayın hayat telasesi yazamadım tekrar.Şu an nasılsınız evde merak ettim konu sahibi.
Sizi öyle iyi anlıyorum ki.. inşallah ne yaptığının yada yapmadığının farkına varır da kurtarırsınız evliliğinizi. Saygıyı kaybetmemeye çalışın. Çocuklar içinde olsa sevginizi canlı tutmaya gayret edin. Umarım o da kafasını bir an önce toparlar.Zaten ikinci tek olsaydı ve eşimde bu şekilde gariplesse üçüncüyü düşünmem hayal olurdu. İkizler harika birşey ama aynı zamanda çok yıpratıcı olabiliyor. Birbirimize vakit ayırmaya halimiz hiç olmuyor en azından benim olmuyor. Bir iki kere öğle aralarimizda buluştuk o kadar iyi gelmişti ki anlatamam. Ama bunu her zaman yapmak imkansız ve duzelmiyoruz. Hep bir kavga halı. Bu dayak işinden sonra zaten hepten beter olduk. Çıkış yolu bulamıyorum. Terapist bakalım ne diyecek . Ben de kendi kendime acaba bebekler biraz daha kendini kurtarsa da ben de öyle mi kurtulsam diyorum artık... Ama bugün bitti bu iş dedim kendi kendime. Adamın bana zerre acıması yok. Demiyor ki bu kadının canı çıkıyor. Offf çok doluyum...
Çok üzüldüm.Ama bu kadar eşyasını alip koşarak gittiyse ve bosanmak icin gün sayıyorsa vardir bir plani.Muhtemelen koşarak gittigi başka bir kadin var.Erkekler sonrasını garantilemeden kolay kolay boşanmaya yamasmazlar düzenleri bozulmasin diye.Allah yardımcınız olsun.Korkmayin tek başınıza da altindan kalkarsiniz bu hayatın.Siz zaten yalnizmissiniz.Aileniz mutsuz olmasin diye kendinizi bu karanlığa hapsetmeyin.Yazınızı okuyunca acaba ben mi yazdım dedim kendi kendime. Benimde 8 yaş ve 17 aylık iki çocuğum var. Normalde çalışıyorum memurum ama bir daha çocuk düşünmediğim için bebeğime 2 yıl kendim bakmak istedim ve ücretsize ayrıldım. Bizde 4-5 gün önce boşanma konuşması yaptık. Evden ayrıldı. Bundan tam bir yıl önce yine evi terk etmişti. Hatta o zaman buraya üye olup mesaj yazmıştım. O evi terk etmesi,benim ve kızımın defaatle çağırmamıza rağmen eve gelmedi. En son bende ciddi anlamda tamam boşanalım diyince dönüş yaptı ve terapi almaya karar verdik. İki hafta kadar 5-6 seans terapi aldık. Bu süre zarfında eve gelmedi. Açıkçası kızımın üzüntüsü hariç çok iyi geldi bana ayrılık. Ve bi güven gelmişti. Ama nihayetinde barıştık. Ama şu geçen zamanda asla ama asla iyi geçinemedik. Sürekli işim yoğun diyor. Oysa geceler sabahlar boyu gidiyor balık tutmaya. Sonra geliyor öğlene kadar uyuyor. Ya diyorum bak ben gece boyu kaç defa uyandım neredeyse hiç uyumuyor bebeğim sen hobin için uykusuz kalıyorsun meraklıysan uyumamaya gel de bana destek ol lütfen. Yok asla kabul etmiyor. Yapacaksın,edeceksin ben erkeğim para kazanıyorum diyor. Hiç ama hiç yardım etmez çocuklar günde bir defa yarım saat görüyor babayı. Neden çünkü çalışıyor,yersen. Gün içinde asla aramaz hep ben arardım. 9 yıldır hep bi iletişimde kalma çabasındayım. Ama iki çocuktan sonra artık bende yoruldum ve bıktım. Daha anlatacak çok şey var da..söylemeye güç yetmiyor.
Zamanla Mizacıma ters olsada sesim yükselmeye başladı. Buna asla tahammülü yok. Beni hep bastırmaya çalışıyor. Fiziksel şiddet görmedim ama duygusal şiddetin alasını gördüm. Hep eşyalar,PC’ler kırıldı gözümün önünde. Bu şiddet değil midir? Bir de bunun yatak odası kısmı var tabi. Asla ama asla istemiyorum. Dokunmasına dahi tahammül edemiyorum. Çünkü ne bir şefkati var bana ve çocuklara ne de gün içinde alakası. Sonra gece yanına gelince kendimi kötü hissetmeye başladım. Onun benle derdi hep bu yönde oldu. Son kavgamızda boşanalım dedi. Bende kabul ettim. Fakat o kadar plan yapmış ki bir an önce protokol hazırlamamı istiyor. Beni sıkıştırıyor. Eşyalarını almaya geldi biz yokken bir çöpünü dahi bırakmamış. Boşanmayı bende hep istedim ama şimdi acaba iki çocukla yapabilir miyim,toplum baskısı vs kaldırabilir miyim beni düşündürüyor. Benim ailem de arkamda değil. O da benim için büyük bir sıkıntı. Anne ve babama nasıl söyleyeceğim bilmiyorum. Yarın bireysel olarak terapi almaya başlayacağım i. Ve kızımı da pedagoga götüreceğim. Henüz haberi yok. Dava açılınca söyleyeceğiz. Bende uzun uzun kendi derdimi yazdım kusura bakmayın. Aynı şeyleri görünce.. size de son olarak bir terapi almanızı da öneririm. He bizde işe yaramadı ama eşinizin biraz iç görüsü varsa farkındalığı artabilir. Çocuklarla boşanmak zor görünüyor çünkü. Bizim açımızdan da öyle olacak. Bilmiyorum acaba diyorum her şeye rağmen susmalı mıyım? Çocuklarım için.. gerçi adam öyle hevesli ki boşanmaya herhalde yalvarsam yine dönmez ki yalvarmak gururuma dokunur bu saatten sonra. Ama süreç gözümü de korkutmuyor değil.
3 gündür iki çocuğumda hasta. Bugün bende hafiften kırgınlık başladı. 3 gündür gece gündüz uykusuz ve ayaktayım. Gece bebeğim kucağımda bir yandan wcdeyim bir yandan ağlıyorum. Geldi mi de üst üste geliyor. Birde kombi bozuldu. Ustayı çağırdım rica minnet geldi. Yine de olmadı. O da ayrı .O varken de böyleydi. Varken ama yokken yani. Şimdi diyorum boşanmış olsam ne fark edecek sanki. Hayatımda hiçbir şey. Sadece o olmayacak en azından beklentim olmayacak. Kavga gürültü olmayacak. Tek düşüncem kızım.. inşallah travmasız bunu atlatır.Çok üzüldüm.Ama bu kadar eşyasını alip koşarak gittiyse ve bosanmak icin gün sayıyorsa vardir bir plani.Muhtemelen koşarak gittigi başka bir kadin var.Erkekler sonrasını garantilemeden kolay kolay boşanmaya yamasmazlar düzenleri bozulmasin diye.Allah yardımcınız olsun.Korkmayin tek başınıza da altindan kalkarsiniz bu hayatın.Siz zaten yalnizmissiniz.Aileniz mutsuz olmasin diye kendinizi bu karanlığa hapsetmeyin.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?