- 19 Haziran 2013
- 4.799
- 8.762
-
- Konu Sahibi Tiramisu35
- #161
Siz durumunuzu nasıl öğrendiniz?
Siz durumunuzu nasıl öğrendiniz?Merhaba, öncelikle sizi tebrik ediyorum, her ne kadar yazdıklarınızdan az önceki üye gibi hafiften irrite olsam da çünkü zekası sosyallikten önemli diye düşünüyorsunuz gibime geldi. Tebrik kısmı ise bilinçli olmanız ve çabalamanız. Çünkü ben de kardeşim de oğlunuz gibi üstün zekalıydık, ve bunu ne öğretmenlerimiz ne ebeveynlerimiz ne etrafımızdakiler farketti, sadece çok zeki , sessiz ve çekingen çocuklardık. Fiziksel olarak çok yetenekli değildik, dolayısıyla yüzme gibi aktivitelere annem bizi götürmek isterken babam hep karşı çıkardı. Üniversiteye kadar aşırı özgüvenliydim, arkadaşlarımı kullanırdım (kötü manada değil yanlış anlaşılmasın düşüncelerini anlar ve ona göre davranırdım), çok sık arkadaş değiştirirdim çünkü hepsi bana bir süre sonra boş gelirdi. Üniversiteye gelince sıkıntı iyice ortaya çıktı çünkü insanlara uyum sağlamada zorluk yaşıyordum, iş hayatı desen ayrı mesele. Hep kendimi suçlardım niye böyleyim, insanlara karşı hep öfkeliydim, sonra durumumu öğrendim.
Neyse kısa keseyim, oğlunuzun durumunu anlıyorum, fakat oğlunuz bir istisna ve insanların çoğu oğlunuz gibi değil. Çok çok iyi bir eğitim alıp kendi gibi insanların arasında yaşamayacaksa normal topluma ayak uydurmayı öğrenmesi gerekecek, çünkü hep dışlanan o olacak diğer türlü. Benzer yorum yapılmış katılıyorum, kardeşim nispeten bana göre daha kendinin farkında idi belki ya da öğretmeni yönlendirdi sanırım çok hatırlamıyorum, fen lisesinde ve iyi bir okulda okudu, çevresinde benzer insanlar vardı ve sıkıntı çekmedi. Ben ise çalışmadım ve Anadolu lisesi dediğimiz okula 1. girdim ve nerdeyse sonuncu olarak bitirdim...
Çok karışık yazdım sanırım ama belki biraz size fikir olur diye yazdım, çünkü hala sıkıntı yaşıyorum, az arkadaşım var, insanlar bana boş geliyor, kendimi kitaplara hayvanlara adıyorum, bu evliliğimde bile bana sıkıntı yarattı, kv tarafından asosyal olarak etiketlendim, sırf "normal" biri olabilmek adına aşırı sıkıldığım ve bana çok boş gelen aktivitelere, akraba ziyaretlerine vs katılıyorum, ki bunların yerine kitap okumayı, doğada olmayı, spor yapmayı, hayvanlara yardım etmeyi vs tercih ederim.
1 den 10 a kadar ıngılızce ve turkce sayabılmesı gayet normal bunu bırcok cocuk yapıyor
o ucgen kare gıbı terımlerı de
yanı benım kızım komsunun cocukları hepsı ortalama 1-2 yas arası hepsı bunları bahsettıklerınızı yapıyor
benım kızım ısmını falan da yazıyor 2 bucuk yasında
ısmını gordugu zaman seslı soyluyor tanıyor okuyor yanı benım ısmımı babasının ısmını
bu ustun zekalı oldugunu gostermez kı...
yanı bunlar normal degıl mı ?
bunu sıze bilir kısı mı soyledı emın olmak ıstıyorum ?
sosyal becerılerının zayıf oldugunu dugmesını bıle ılıkleyemedıgını soylemıssınız bence bunun ustunde durmak gerekır sosyal ortamdan uzak durdugunu soylemıssınız bunlar daha onemlı geldı bana
Diğer kitabı aldım şu an beklemedeyim,senkronize olamayan çocuğu ise yeni gördüm bir sonraki kitap alışverişimde mutlaka listemde olacak.Çok teşekkür ederim.
Yazdıklarınız beni çok etkiledi sizin adınıza çok üzüldüm çünkü.Oğlumun sosyal olması için tabii uygun ortamlara girmesine çalışırım ama arkadaş olayı bambaşka birşey.Sanırım herkes yazılanlardan oğlumun hiçbir görüştüğü kişi olmadığını çıkardı.Bazı ortamlarda bulunup oradaki kişilerle etkileşime girmek bana göre arkadaşlık sayılmaz.Oğlumun onu anlayabilecek aynı telden çalabileceği aynı şeylerden hoşlanan birine ihtiyacı var takdir edersiniz ki bunu bulmak çok zor.Bu sebeple ben de arkadaşım yok diyorum mesela.Halbuki görüştüğüm birçok kişi var.Ama tamamiyle beni anlayan ve "ben gibi" olan bir arkadaşım dostum yok.İnsanların sevdiği beğendiği şeyleri paylaşmaya ihtiyacı var.Aynı telden çalmak bu yüzden önemli.Oğlumun zamanla o arkadaşı bulacağına inanıyorum.İnsan sadece birşeyden oluşmuyor.Karakterimiz,kişiliğimiz,sevdiğimiz şeyler,davranışlarımız,düşüncelerimiz,ilişkilerimiz,tepkilerimiz, ne bileyim daha bir sürü şey var bizi oluşturan.Birisi ne kadar önemliyse diğeri de aynı ölçüde önemli.Zaten zeki sosyal yönü olmasa gibi bir düşüncem de yok.Aslında oğlum çabuk iletişim kurabilen biri.Büyüklerle çok iyi anlaşır.Sadece anlaşılamadığı için iletişim kurmamayı tercih ediyor. Tatile gittiğimizde yabancı bir çocukla arkadaşlık kurmuştu. 3-4 gün boyunca çok eğlendiler.Büyüklerle de güzel iletişim kurabiliyor.Belki de yargılamayan ve ortak ilgi alanlarına sahip bir arkadaşı olsa yakınlık kurabilir..
Size nacizane önerim birilerine ayak uydurmak için hiç olmadığınız biri gibi davranmak yerine kendi ilgi alanlarınıza yönelin.Ancak öyle mutlu olursunuz. Mutluluk bir başkasının elinde olan birşey olmamalı,nitekim şu an da mutlu değilsiniz anladığım kadarı ile. Her zaman tercih hakkımız var ve çevremizdeki insanlar da bizi ona göre sevmeli kabullenmeliler.Kayınvalideniz psikiyatrist yada psikolog mu asosyal olduğunuz kanısına varmış?Kimsenin düşüncelerini engelleyemezsiniz ne şekilde yaparsanız yapın farklı düşünen çıkacaktır herkese göre bir hayat yaşayamacağımıza göre en iyisi size "hediye" edilen yaşamınızı kendinize göre düzenlemek bence.Sevgiler.
Ben sosyallik konusunda kendinizin de zayif oldugunuzu soylediginiz icin oglunuzu yanlis yonlendirdiginizi dusunuyorum. Tabii ki cocuklar icin belirli bir yasta bir ortamda bir araya gelip vakit gecirmek = arkadas olmak. Parkta oglunuzun yanina gelip arkadas olalim mi? diyen bir cocuk olmuyor mu hic. Onlar icin arkadaslik olayi bundan ibaret. Arkadas olalim mi? Tamam. Anne bak arkadasim X. Bu kadar. Siz 'dost' olmasi gerektigini soyluyorsunuz. Yetiskin bir insan olarak evet sizin dostunuz olabilir. Olmali da. Ancak oglunun vakit gecirebilecegi, hayata bir yerden tutunmasini ve tabiri caizse gundelik normal hayatta insanlarla iletisim kurabilmesini saglayan arkadaslari olmasi gerekiyor. Ne kadar basarili olursa olsun cogu kurumsal sirket 'ekip ici uyum, ekip calismasina yatkin calisan'a bakar. Sosyal uyumsuzluk yasayan bir insanin basarisinin bir onemi olmaz. Oncelikle asil sorunun bu oldugunu kabul edip, bu konuda desteklemenizi oglunuzun yasadiklarini seneler once yasamis ve su an sosyal yonu cok kuvvetli, cok arkadasi olan bir ablasi olarak tavsiye ederim.
Bir öğretmen olarak söylüyorum bu durum çok tehlikeli.Ama oğlum daha 2. dksında ben öğrenemiyorum diye ağlamaya başladı.O kadar çok gözyaşı döktü ki kendimi kötü hissettim.Yenilgiye asla tahammülü yok.Herşeyi anlamalı herşeyi bilmeli.Bilmeyince yada yapamayınca dünyası yıkılıyor resmen.Bu önemli de olabilir çok küçük birşey de olabilir tepkisi değişmiyor.Konuyu defalarca konuşmak üstünden geçmek işe yaramıyor...