Herkese Merhaba,
Ne büyük bir boşluk,Ne büyük bir eksiklik,benimde senden hiç bir farkım yok 32 yaşındayım kendimi bildim bileli her gece ağlatır o eksiklik, bir abim var iki kardeşiz annem onu başının üstünde taşır beni ayağının altında ezer,daha dün eşime anne olduktan sonra çok daha net anladım benim annem aslında yok dedim,asla aramam,ayda yılda bir kendisi arar,az konuşurum,öylesine bıktırmış ki,yokluğu daha çok huzur veriyor,sesimi çıkarmıyorum olabildiğince az görüşmek için elimden geleni yapıyorum,onun yaptıkları bir anne yüreğinden çıkacak şeyler değil,çocukluğum,genç kızlığım kayıp buna yanarım,üzülürüm,yaramı kapatmalıyım artık büyüdüm aşmalıyım bunları derim ama o eksiklik şimdi bile içimi dağlar,yapabileceğim en iyi şey oğluma bu eksikliği asla hissettirmemek,her koşulda onun yanında olmak diye düşünürüm.
Annesine koşan birini görürsem gözlerim dolu dolu olur ne mutlu ona derim.
Üstelik benim babam da iyi adamdır ama pasiftir,annem sev derse sever,gel derse gelir,beni aramamasını söylerse aramaz
Maalesef zorla güzellik olmuyor,değiştirebileceğimiz bir şey yok,karşındaki taş,kavgaya tartışmaya gerek yok,arkanı dön sen bilirsin de geç,geleceğini iyi planla,iş güç sahibi ol,onun da canı sağ olsun boşver,aklına geldiğinde yapabileceğin tek şey ağlayıp rahatlamak.
Herkesin yolu açık olsun :)