- 8 Temmuz 2011
- 33.185
- 39.289
- 798
- Konu Sahibi Yokuspokus
-
- #161
Anneyle sorunlar yaşanır bizde zamanında yaşadık ve yeri geldi bı dünya şey saydık üzüldük yiprandik sinirlendik falan hepsini anlarım burası zaten bir derdim var köşesi kimse kimseye ahlak dersi vermeye çalışmıyor bende dahil ne kadar sinirlenirse sinirlensin buradaki onu yeni tanıyan ilk kez yorumları okuyan insanlara defolup gidebilirsiniz demesini hos karsilamadim ve bunuda dile getirdim sizce gerçekten hoş bı durumsa bişey diyemiyorum empati kurun bence prensescilik oynayanda ahlak dersi vermeye çalışan da yok.niye burda prensesçilik oynamayanları anlayamıyor musunuz? kadın duygularını boşaltmış kime saymış sövmüş de şimdi üslup bilmem ne karıştırıyorsunuz? konudaki point bu mu yani? zaten konu sahibini anlayamadığınız ve anlayamayacağınız çok belli.
çok sinirleniyorum sizin gibilere, bana da "babana böyle konuşuyorsan bu hastalık sana müstahak" diyen olmuştu, konuda anlatılanı anlamayıp ahlak dersi verip çekip gitmeye çalışıyorsunuz ama çok sinir bozucu oluyor bu hem de karşınızda zaten sinirli bir insan varken.
Tesekkur ederimçok geçmiş olsun
+1000Hanımlar sakin olun lütfen, ne polemik çıksın ne de üsluplar bozulsun.
Yazacaklarım hoşa gitmeyebilir ama bazen bazı şeyler tek taraflı olmaz, eleştirirken özeleştiri de yapmak gerekir, ayna tutmak gerekir yaşananlara.
Hiçbirimiz çocuklarımız bile ailelerini seçme hakkına sahip değil, karar veriyoruz çocuk yapıyoruz, ben öyle doğuştan anneliğe inanmam, annelik çocukla beraber öğreniliyor, çocuğa göre şekilleniyor, kimse mükemmel ebeveyn olamaz, kimimiz daha iyi olmaya çabalar, kimi atadan babadan gördüğüne göre davranır.
Çocuk yetiştirirken çoğumuzun hataları, eksikleri vardır, dediğim gibi mükemmel anne baba yoktur, kusursuz olmak mümkün değil, anne babalar hatalı ve eksik ama peki çocuklar, yani bizler?
Hadi çocukken anne babaya itaat edip her denileni yapıyoruz, uslu çocuk, ideal evlat olmak için uğraşıyor, birşeye sesimizi çıkarmıyoruz ama ya erişkin olunca neden üstümüze uymayan, karakterimize ters gelen herşeye he he deyip boyun eğiyoruz?
Anne baba hatalı diyelim, onların dizinin dibinde her dediğini yapmaktan bunalıyorsak neden dizin dibinde evlat olmaya devam ediyoruz? Kendi düşüncelerimiz kararlarımız yok mu? Kararlarımızı, düşüncelerimizi dile getirmek için illa kırıp dökmek mi gerekiyor?
Anne ben yapamam demek bu kadar mı zor? Ben istemiyorum, yapamam, hayır demek zor mu gerçekten ?
Bizler nedense hep birilerini suçlamak üzere programlanmışız, tamam karşı taraf hatalıdır eyvallah ama hatalarına göz yumup ideal çocuk olmak için uğraşarak biz de hata yapmıyor muyuz?
Biz anne babamızı, annemiz babamızı, babamız kendi ailesini suçlar durur, kimse kendini eleştirmez, hep karşıdaki suçludur, ya biz?
Kimse mükemmel anne babalarla büyümüyor ama hayatımıza dair kararları alabilecek yetiye sahip olduğumuz zaman annem babam bahanesi ardına sığınmak, yapmadığımız herşey için onları suçlamak da olmuyor, artık çocuk değiliz, koca koca kadınlarız, yapmak istemiyorsak hayır demeyi bileceğiz, diyemiyorsak da dönüp önce kendimizi eleştirmeliyiz.
+100000000Hanımlar sakin olun lütfen, ne polemik çıksın ne de üsluplar bozulsun.
Yazacaklarım hoşa gitmeyebilir ama bazen bazı şeyler tek taraflı olmaz, eleştirirken özeleştiri de yapmak gerekir, ayna tutmak gerekir yaşananlara.
Hiçbirimiz çocuklarımız bile ailelerini seçme hakkına sahip değil, karar veriyoruz çocuk yapıyoruz, ben öyle doğuştan anneliğe inanmam, annelik çocukla beraber öğreniliyor, çocuğa göre şekilleniyor, kimse mükemmel ebeveyn olamaz, kimimiz daha iyi olmaya çabalar, kimi atadan babadan gördüğüne göre davranır.
Çocuk yetiştirirken çoğumuzun hataları, eksikleri vardır, dediğim gibi mükemmel anne baba yoktur, kusursuz olmak mümkün değil, anne babalar hatalı ve eksik ama peki çocuklar, yani bizler?
Hadi çocukken anne babaya itaat edip her denileni yapıyoruz, uslu çocuk, ideal evlat olmak için uğraşıyor, birşeye sesimizi çıkarmıyoruz ama ya erişkin olunca neden üstümüze uymayan, karakterimize ters gelen herşeye he he deyip boyun eğiyoruz?
Anne baba hatalı diyelim, onların dizinin dibinde her dediğini yapmaktan bunalıyorsak neden dizin dibinde evlat olmaya devam ediyoruz? Kendi düşüncelerimiz kararlarımız yok mu? Kararlarımızı, düşüncelerimizi dile getirmek için illa kırıp dökmek mi gerekiyor?
Anne ben yapamam demek bu kadar mı zor? Ben istemiyorum, yapamam, hayır demek zor mu gerçekten ?
Bizler nedense hep birilerini suçlamak üzere programlanmışız, tamam karşı taraf hatalıdır eyvallah ama hatalarına göz yumup ideal çocuk olmak için uğraşarak biz de hata yapmıyor muyuz?
Biz anne babamızı, annemiz babamızı, babamız kendi ailesini suçlar durur, kimse kendini eleştirmez, hep karşıdaki suçludur, ya biz?
Kimse mükemmel anne babalarla büyümüyor ama hayatımıza dair kararları alabilecek yetiye sahip olduğumuz zaman annem babam bahanesi ardına sığınmak, yapmadığımız herşey için onları suçlamak da olmuyor, artık çocuk değiliz, koca koca kadınlarız, yapmak istemiyorsak hayır demeyi bileceğiz, diyemiyorsak da dönüp önce kendimizi eleştirmeliyiz.
Hanımlar sakin olun lütfen, ne polemik çıksın ne de üsluplar bozulsun.
Yazacaklarım hoşa gitmeyebilir ama bazen bazı şeyler tek taraflı olmaz, eleştirirken özeleştiri de yapmak gerekir, ayna tutmak gerekir yaşananlara.
Hiçbirimiz çocuklarımız bile ailelerini seçme hakkına sahip değil, karar veriyoruz çocuk yapıyoruz, ben öyle doğuştan anneliğe inanmam, annelik çocukla beraber öğreniliyor, çocuğa göre şekilleniyor, kimse mükemmel ebeveyn olamaz, kimimiz daha iyi olmaya çabalar, kimi atadan babadan gördüğüne göre davranır.
Çocuk yetiştirirken çoğumuzun hataları, eksikleri vardır, dediğim gibi mükemmel anne baba yoktur, kusursuz olmak mümkün değil, anne babalar hatalı ve eksik ama peki çocuklar, yani bizler?
Hadi çocukken anne babaya itaat edip her denileni yapıyoruz, uslu çocuk, ideal evlat olmak için uğraşıyor, birşeye sesimizi çıkarmıyoruz ama ya erişkin olunca neden üstümüze uymayan, karakterimize ters gelen herşeye he he deyip boyun eğiyoruz?
Anne baba hatalı diyelim, onların dizinin dibinde her dediğini yapmaktan bunalıyorsak neden dizin dibinde evlat olmaya devam ediyoruz? Kendi düşüncelerimiz kararlarımız yok mu? Kararlarımızı, düşüncelerimizi dile getirmek için illa kırıp dökmek mi gerekiyor?
Anne ben yapamam demek bu kadar mı zor? Ben istemiyorum, yapamam, hayır demek zor mu gerçekten ?
Bizler nedense hep birilerini suçlamak üzere programlanmışız, tamam karşı taraf hatalıdır eyvallah ama hatalarına göz yumup ideal çocuk olmak için uğraşarak biz de hata yapmıyor muyuz?
Biz anne babamızı, annemiz babamızı, babamız kendi ailesini suçlar durur, kimse kendini eleştirmez, hep karşıdaki suçludur, ya biz?
Kimse mükemmel anne babalarla büyümüyor ama hayatımıza dair kararları alabilecek yetiye sahip olduğumuz zaman annem babam bahanesi ardına sığınmak, yapmadığımız herşey için onları suçlamak da olmuyor, artık çocuk değiliz, koca koca kadınlarız, yapmak istemiyorsak hayır demeyi bileceğiz, diyemiyorsak da dönüp önce kendimizi eleştirmeliyiz.
Yine de hayır diyecekler, benim annemde klasik annelerdendir, 46 yaşında olmama rağmen ister ki hep onun dediğini yapayım ama yapmam, ne derse desin hayır derim, hayır dememe karşılık ısrar ederse de yapmayacağımı bilir, o yüzden ben onun en keçi inatlı evladıyım ona göre, gözlerini açar ne inatçısın der :) evet inatçıyım çünkü hayat benim hayatım, hayatımla ilgili tüm kararlar beni ilgilendirir, benim adıma annem bile olsa kimse karar veremez, buna müsade etmem, etmedim.Peki anneye hayir denilse de anne hayiri kabul etmiyorsa ya da bazi anneler gibi Hakkimi helal etmem diyerek insani vicdan ve dini boyut arasinda birakiyorsa o insanlar ne yapsinlar?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?