Aslında siz böyle söyleyince, Şuan ki iş ortamımdaki insanları sevmediğimi fark ettim. Onlarla vakit geçirmek istemediğimi sırf yalnızlıktan onlarla arada bir görüştüğümü . Aslında benim konum hayır demek dememek değil de nezaketen de olsa insanlara tahammül edebilmek.
Mesela biriyle bir problem yaşadım ya. Kahve falına bakmak istemedigim için. Şuan herkese karşı beni kötülüyor . Nerden anlıyorum? Dün günaydın diyip cevap alamadığım arkadaş, bugün günaydın diyorum yüzüme boş boş bakip yüzünü çeviriyor. Ya da bana inceden laf sokmaya çalışıyor.
Ilk defa böyle bir ortamım var. Bi gün bir konuda bilgiye ihtiyacım vardı. Iş yerinin ortak whatsap gurubundan soru sordum. arkamdan aranıyor vb. Gibi yorumlar yapmışlar.
Böyle olunca ben fevrileşiyorum. Ailem uzakta tek başıma ayaklarımın üzerinde durmaya çalışan bir kadınım. Insanların arkamdan konuşması ve sonra hicbir şey yokmuş gibi yüzüme gülümsemeleri bir şeyler talep etmeleri sinirlerimi bozuyor.
Ama kendim için istiyorum sakin olmayı, reddederken bile kibarliğimı koruyabilmeyi, ne olursa olsun duygularımı dizginleyebilmeyi, öfkemi davranış ve sözlerime dökmemeyi.
Bahane bulmak da istemiyorum açıkçası. Çünkü basıma geldi. Bahane bulmak yerine yüzüme net bir şekilde söylensin isterimm , çevrem de böyle olsun ki, reddedilmedıgim zamanlarım kıymeti olsun