Buna ben de katılıyorum. Ablalarım evet destek oluyor varlıkları yeter. Ama her zaman yanımda olamazlar kendi aileleriyle de dertleri oluyor. Bu haftasonu mesela biz yalnızız çekirdek aileyle. Annem babam yazlıkta, ablam arkadaşına gidecek iki günlüğüne. Büyük ablam da kızının kursları nedeniyle kimseyle görüşemez bugün. Yani evlenince kendi hayat dertlerine odaklanıyorsun.
Kardeşi olan da olmayan da yalnız.
Ben mesela kardeşlerimin içinde çevresinde en çok insan tutanım. İnsanları idare eden bir yapım var sanırım. Büyük ablam da genelde yalnızım diye içine kapanır. İnsanları çok Tolere edemez. Ben ilkokul lise üniversite yurt derken pek çok insanı arar sorarım. Oğlumun arkadaşlarının annelerini dahi samimi arkadaşlığa çevirmeye çalıştım. Tek çocuk olsam da yalnız kalmazdım. Biraz da yapı sanırım. Bazı insanlar yalnızım diye üzülüyor ama en ufak ters düşmede soğuyor çekiyor elini. Ben insanları hatalarıyla kabul edip çevremde tutuyorum yine
Çok can iki dostum var, eşimin ailesi var, çevremiz var severim insanları, öğrenciliğimden, sporculuğumdan, iş hayatımdan bir sürü görüştüğüm insan var, şu an 45 yaşındayım elim ayağım tutuyor, çalışıyorum ama ileride ne olur bilmem, çevre de kısıtlı bir destek aslında. Son yıllarda her yerde mantar gibi huzur evleri açıldı, toplumca değiştik, bireyselliğe itildik. Çok şikayetçi değilim bu durumdan, çocuğumda yok yaşlanınca gider yatarım bir huzur evine diyorum ama o zaman gelince nasıl hissederim şimdi kestiremiyorum, Rabbim kararlar diye bir söz var çok seviyorum, elbet yanımda olacaktır diye düşünüyorum, insan her şekilde yalnız aslında, güzel yaşayıp gitmek lazım bu dünyadan ötesini çok düşünmüyorum