Merhaba arkadaşlar , benim eşim memur ve hep gece çalışıyor (maalesef) Bende kızım doğana kadar gündüz çalışıyordum hafta da bir akşam vakit geçirebiliyorduk. Fakat tek kaldığım sürede gece yalnız kaldığımda fobim oluştu. Ya da vardı kalmadığım için bilmiyordum. Uyuyamıyorum veya uyusam da hep kötü rüyalar görüp uyanıyorum. Eşime iş teklifleri gelse de reddetti. Ben kabul etmesini istedim hatta ağlıyordum gitme diye evlendiğimizde . Şimdi ikinci çocuğum oldu ve korkularım daha da arttı. En küçük seste çok korkuyorum terapi dahi aldım ve terapist yalnız kalmamam gerektiğini ileride panik atağa bile çevirebileceğini söyledi. (O dönem hafifledi) Fakat eşim asla iş ara dememe rağmen oralı olmuyor. Sadece kendini düşünüyor (özel sektörden daha rahat çünkü) ama ben 2 çocukla perişan oluyorum gece uyku yok gündüz ayakta. Bir iki saat gündüz çocuklara bakıp bugün uyudun diyor. Artık dayanacak gücüm kalmadı diye ağladım 1 hafta önce. Karşımda gülmeye başladı inanamadım kriz geçirdim resmen kendimi tutamadım ben ağlarken gülüp benim mizacım böyle demez mi? Ben ağlarken kızım gelip sarılıp öpmeye çalışıyor ama o gülüyordu. Kendimi o kadar kötü hissettim ki, evlendiğimizde benimle ağlayan adamdı bu. Eğer böyle giderse bu işin boşanmaya kadar gideceğini söyledim , o da benimle konuşmuyor. 2 gün abimde kaldım, sonrasında mecbur eve döndüm 1 hafta oldu konuşmuyoruz ve çocuklar konusundaki bütün yardımını da kesti. Bekar gibi takılıyor . Bende yokmuş gibi davranıyorum ve ailemin yanına gideceğim bir süre. Bilmiyorum ben mi haksızım bu konuda, ama ne çocuklara sabrım kalıyor böyle ne de gücüm.. Kendini de haklı görüyor, borcumuz varmış. Ödenmeyecek bir borç değil , bahanesi tamamen bu.