Beni bazen yalnız öleceğim korkusu sarıyor gece yarısı uykum kaçıyor. Yaşlandığımda biri gelecek mi diye kapıya mı bakacağım diyorum. Yaşlılıkta enerjimizde kalmıyor haliyle evde oturup sohbet edeceğin birinin olmaması çok mu üzer insanı acaba diyorum. Bu korkulara herkes zaman zaman kapışlıyor mu bilmiyorum.
Yalnızlığın bağımlılık yaptığına eminim ama ispatlayamam
Tabi ki orası öyle. En azından huzurun yerinde, kafan rahat. Ah şu gelecek kaygısı olmasa...Beni strese boğacak,hayat enerjimi sömürecek gereksiz insanlarla bir arada olmaktansa yanlızlığı tercih ederim
Yani her insan bir hayat arkadaşı olsun ister bence. İstemiyorum diyen yalan söylüyordur.
Ayy başınızı şişirdim çok afedersiniz.Selam yakın yaşlardayız, hemen hemen aynı şeyleri yaşıyoruz. Sevmek, sevilmek güzel şeyler tabi ki. Umarım bir gün bize de nasip olur. Yalnız ölme konusundaki endişelerinizi bazen ben de taşıyorum. Ama sonra kendime şu soruyu soruyorum. Evlendigimde, çocuklarım olduğunda yalnız ölmeyeceğimin garantisi var mı? Kaç kişi ailesi etrafında dizilmiş, torunları ellerini tutarken ölüyor? Yalnız doğduk, yalnız ölücez. Gerçek dışı mı yaklaşıyorum konuya bilmiyorum. Ama eğer bir gün yapayalnız öleceksem, şuan endişelenmem durumu olduğundan daha iyi bir hale getirmiyor. Aksine bugünümü de zehir etmiş oluyorum.Selamlar arkadaşlar konunuz benim ruh halimi yansıttığı için dahil olmak istedim. Belki yaşınız benim kadar yoktur 34 oldum:) Ailemle yaşıyorum onların gözünde hala çocuğum eve giriş çıkış saatlerim hep onların istediği gibi olsun istiyorlar ben de onları kırmadan bunları aşmaya çalışıyorum Allah nasip ederse seneye ayrı aileme yakın bir yere taşınmak istiyorum. Bu zamana kadar hayatıma kim girdiyse bi güzel mürüvvetlerini, çocuklarını gördüm çok şükür:) Hemen hemen hepsi de sen olmazsan olmaz senin için ölürüm diyen tiplerdi ama ölmedi çoğaldılar bi güzel:) Bana nasip olmadı. Yalnız ölmekten çok korkuyorum . Ailem nereye kadar yanımda olacak bunları düşünmek beni iyice dibe çekiyor. Şükür egzersizleri, meditasyon bazı akşamlar iş çıkışı yürüyüş yapıyorum ama yetmiyor sanki. İlle de evleneyimci de değilim ama doğamız gereği insan sevme, sevilme ihtiyacı hissediyor. Arkadaşlarımın çoğu da evli doğal olarak ortak bir payda da kalmıyor eskisi gibi paylaşımın olmuyor.. Etkinliklere katılayım, yeni ortamlarım olsun ne bilim değişik güzel bir şeyler olsun istiyorum hayatımda
Etrafimizda cepecevre kalabaliklar da olsa yalniz olme ihtimali her zaman vardir.Bir sekilde allah bizi bu konuda siraya koydu.Bir sekilde bu bizi ezen duygulara karsi guclenmek zorunda kaliyoruz,hatta hayat bir guzel ogretiyor bunu.Beni de mesela ara ara bu yalnizlik duygusu oyle ezer ki icimi karsiya gecer oturup icimin ezilmesinin acisini hissederim sessizce :) Manyaklik diyeceksin ama baska caresi yok :) Cunku ben de senin gibi cok dusunmusumdur bu konuyu.Evlendim cok mutlu olmustum ama ayriliyorum suan yine yalnizim.Biraktim ipleri artik.
Mutluyken ayrılıyor olmana üzüldüm. Sebep neydi?
