- 11 Haziran 2014
- 2.509
- 3.292
- 158
Merhaba arkadaşlar,
Sanalda yazdığım için net bilgi vermeden anlatayım.
Ben büyük şehrin tam göbeğinde doğdum, uzun yıllar oralarda yaşadım ve çok iyi işlerde çalıştım.
Sonra ailem hastalıklardan öldü, kalan akrabalar ilgilenmedi. Yani çok net kimsem yok.
Evlendim. Boşandım. Eski esimle hayallerimizin pesinde doğal hayat diye küçük bir yere taşındık. Ev benim. Az da emekli maaşım var.
Sorun şu, yıllar geçiyor. Ben burada sıkıştım kaldım. Bildiğin dağın başındayım. Sosyalleşme falan mümkün değil ulaşım sınırlı, para sınırlı. Cidden çalişma ortamı yok. Çatlattım kendimi bir iş buldum üçkağıtçı çıktılar.
Yaşım kırkı geçeli çoook oldu. Daha yalnızlığa ne kadar dayanabilirim, ne yapmalıyım?
Evi satayım desem hadi sattım o parayla merkezde bir ev alamam ki. İş kursam ne yapacağım. Tekrar kirada otursam para kazanamazsam ne yaparım?
Şehire dön diyenler olursa diye o hayatı biliyorum ama iyi bir işim olmadan şehirde ne yaparım ki?
Eski arkadaşlarım gel bizde kal diyorlar. Evli barklı insanların evinde kaç gün kalabilirim ki yani hic gitmiyorum. Onları davet edip ağarlayacak bir ortamım da yok her gel diyene gidecek param da.
Sosyalleşmediğim için karşıma kimse de çıkmıyor. Zaten çıkanların da niyeti belli ya cinsellik ya para, düzgün biri var mı acaba?
Yani hayat böyle geçmiyor. Para gitmesin diye evde ısınmıyorum yatakta oturuyorum üşümeyeyim diye.
İnançlı bir insan olarak halime cidden şükrediyorum daha beterinden korusun Rabbim. Ancak yıllar gectikçe kötüye gidiyor. Sizce ne yapmalıyım?
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Güncelleme: Arkadaslar koyden merkeze taşındım, yaklaşık bir yıl oldu, mutluyum, burada tutunmaya çalışıyorum, evi henüz satmadım, çok sosyalleşemedim de ama izole hayattan kurtuldum. (sayfa 9)
Sanalda yazdığım için net bilgi vermeden anlatayım.
Ben büyük şehrin tam göbeğinde doğdum, uzun yıllar oralarda yaşadım ve çok iyi işlerde çalıştım.
Sonra ailem hastalıklardan öldü, kalan akrabalar ilgilenmedi. Yani çok net kimsem yok.
Evlendim. Boşandım. Eski esimle hayallerimizin pesinde doğal hayat diye küçük bir yere taşındık. Ev benim. Az da emekli maaşım var.
Sorun şu, yıllar geçiyor. Ben burada sıkıştım kaldım. Bildiğin dağın başındayım. Sosyalleşme falan mümkün değil ulaşım sınırlı, para sınırlı. Cidden çalişma ortamı yok. Çatlattım kendimi bir iş buldum üçkağıtçı çıktılar.
Yaşım kırkı geçeli çoook oldu. Daha yalnızlığa ne kadar dayanabilirim, ne yapmalıyım?
Evi satayım desem hadi sattım o parayla merkezde bir ev alamam ki. İş kursam ne yapacağım. Tekrar kirada otursam para kazanamazsam ne yaparım?
Şehire dön diyenler olursa diye o hayatı biliyorum ama iyi bir işim olmadan şehirde ne yaparım ki?
Eski arkadaşlarım gel bizde kal diyorlar. Evli barklı insanların evinde kaç gün kalabilirim ki yani hic gitmiyorum. Onları davet edip ağarlayacak bir ortamım da yok her gel diyene gidecek param da.
Sosyalleşmediğim için karşıma kimse de çıkmıyor. Zaten çıkanların da niyeti belli ya cinsellik ya para, düzgün biri var mı acaba?
Yani hayat böyle geçmiyor. Para gitmesin diye evde ısınmıyorum yatakta oturuyorum üşümeyeyim diye.
İnançlı bir insan olarak halime cidden şükrediyorum daha beterinden korusun Rabbim. Ancak yıllar gectikçe kötüye gidiyor. Sizce ne yapmalıyım?
Okuduğunuz için teşekkür ederim.
Güncelleme: Arkadaslar koyden merkeze taşındım, yaklaşık bir yıl oldu, mutluyum, burada tutunmaya çalışıyorum, evi henüz satmadım, çok sosyalleşemedim de ama izole hayattan kurtuldum. (sayfa 9)
Son düzenleme:
Siz de o aralıktaysanız güzel günler yakınmış.
