Çok uzun yazmamak adına son dönemlerde yaşadığım ‘en basit’ huzursuzluklarımdan bahsedicem tabi bide artık tükendiğimden. 1 buçuk yıllık evliyim 3 aylık kızım var bi önceki konumda doğumdan beri olanlardan birini anlatmıştım. İlgisizlikten şikayetçiyim. Değersiz hissediyorum. Şuan çalışamadığım için maalesef koca eline bakıyorum… Öncelikle bunca zaman hiç çok bir şey isteyen bir kadın olmadım hep kendi ayaklarının üstünde duran ve kolay kolay bişey isteyebilen biri değilim ve istemedim de evlenirken de dahil. Doğum hediyesi istediğimde anlayışsız , halden anlamayan biri oldum. Kredi mi çekeyim keyfi dendi fakat kendisine kredi çekip telefon aldı. Bana da sağolsun ailem almıştı telefon 2 gün sonra kendine alıp geldi. Eve geliyor yemek yiyor çayını koyuyorum sonra oyunun başına oturuyor. İlgi alaka yok ha tabi kendince ilgileniyor. 2 kez çocuğu beraber yıkayabildik baktım kalkmıyor kendim yıkıyorum artık onuda. Günlük 10 dakika çocuğu seviyor gerisi yok. Hafta tatillerinde bir günüm var diyor akşamları da yorgun. Bi kahve içmeye bile gidelim demek yok. Ve ben mutsuzum hayatımın böyle geçecek olması beni delirtiyor. Sonra çevreme baktığımda bu hayatı isteyenler var diyerek kendimi suçluyorum. ‘En azından aldatmıyor,akşam eve geliyor,eve bakıyor’ bunları düşünerek kendimi durdurmaktan da yoruldum. Ben karnım doysun diye evlenmedim ama duygusal boşluğum da dolmuyor. Çocuğumun psikolojisini düşünüyorum boşanırsak ne olur diye ne yapacağımı bilmiyorum artık. Kızımın her gün ağlayan mutsuz bi anneyle büyümesindense boşanmış ailenin çocuğu olması daha mı iyi sizce ?
Ekleme yapıyorum ;
Doğumumu kendi ailem karşıladı ve bu yüzden 3 günlük anneyken annesi kavga çıkardı. Neymiş annem hastane parayı aldı ama haketti demiş. Bu başa kalmakmış. Sonrasında eşimin kredi kartını sıfırladı ailem rahat edelim diye bebek odamı da onlar aldı her türlü desteği verdiler sağolsunlar. Ama bu kavgalar olunca eşim annem eve gelince hoşgeldin bile demedi lavabodan çıkamadı. Bugün sabah mesaj attım benim ihtiyaçlarım var özellikle sevgine ilgine diye gelince konuşalım akşam veririm paranı diye yanıtlamış. Onunla konuşamıyoruz çünkü asla anlamaz. Önceki günlerde de ağzıma zeklendiği için kızdım ve yapma dedim bunu dedim diye ona baskı yapıyormuşum kendimden nefret ettiriyormuşum. Bu arada ben 2 3 gündür onun gibi davranıyorum. Yemeğini yapıyorum çayını demliyorum aşkım diyorum ama sarılmıyorum öpmüyorum çok sohbet etmiyorum ve dün benimle hiç muhatap bile olmadı. Dün ağlarken yakalandım noluyor kaç gündür dökül bakalım dedi. Benimde gönlümün alınmasına ihtiyacım kadınım ben değer görmek istemem suç olamaz. Bunları anlattığımda ilgileniyorum ya napmamı istiyorsun gibi gibi şeyler. Tükendim..
