9 ay boyunca neler hayal etmiştim neler düşünmüştüm oysa şimdi kurabileceğim bir hayalim yok umudum yok bana bakan bir çift göze o kadar çok ihtiyacım var ki anlatamam 13.12.11 de doğdu yağmurum 16.12.11 de bana veda etti sadece 3 kere görebildim kızımı yoğun bakımdan çıkamadı meleğim oysa ben hep bekledim iyileşecek ve biz ewimize gideceğiz die bekledim ama olmadı meleğim ewine gelemedi beşiğine yatamadı ona aldığım hiç bir kıyafetini giyemedi küvezdeyken battaniye istediler ona sardılar kucağıma verirlerken 10 dk bile durmadı kucağımda o battaniyesini bi poşete koydum ağzını sıkıca kapattım meleğimin kokusu gitmesin diye...doğum yaptığım hastanede çalışıyoruz eşimle 2 ay sonra işe başlıcam ama yenidoğan yoğun bakımın önünden nasıl geçeceğim bilmiyorum hamile kadın görmek istemiyorum bebek görmek istemiyorum canım yanıyor kimse beni anlamıyor annem şimdiliik bende kalıyor ona doğru bakıp anne ben senin ewladınım bak yanındayım ama benim ewladım yanımda değil diyorum ama içimden diyorum çünkü o bile beni anlamıyor doya doya bile ağlayamıyorum buna izin bile vermiyorlar eşim gözümün önünde eriyor herşeyi içine atıyor korkuyorum ya ona da bişi olursa diye o yüzden güçlü gibi gözükmeye çalışıyorum ama çok yoruldum dayanacak gücüm kalmadı duvarlar üstüme üstüme geliyor daha bir hafta olmuş evladını kaybedeli internette ne işin var diyen olursa uzandığım çekyattan sadece lavaboya gitmk için kalkıyorum o kadar içime atıyorum ki herşeyi belki beni tanımayan birileri vardır die benim gibi evlat acısı çeken beni anlayan biri vardır die düşünüyorum....