- 1 Nisan 2022
- 12.945
- 13.698
- 248
- 31
- Konu Sahibi Cankiriklarim
-
- #41
Millet de yurtdışındasın diye sana özeniyordur.insanoğlu böyle herzaman söylerim biz bu dünyaya mutlu olmaya ve tatmin olmaya gelmedik.baştan kabul etmek gerek.ünlüler bile mutlu değil o zenginliğe, şöhrete rağmen.demek ki kabullenmek lazim.belli bir standart, huzurlu ruh halinde yaşamaya çalışacağız.merak etmeyin o istedikleriniz olunca da 2 gün sonra normale dönüyorsunuz.evlisin, çocuğun var, işin var diyenlere katıpmıyorum.mutluluk öyle birşey değil.eksik madde tamamlayarak olmuyor.bunu bile bile her konuda da yazılır onun var bunun var diye.Konu sahibi uzulmemesi lazim isi vareprasi vareyine okumaya devam edebilir asil bizim gibi issuz evde cocuk bakanlar uzulsun. Ki okudum bende ama yurtdisi hayati zor tatmin edici is bulmak burda daha zor ve hayatim ellerimdeb kayip gidiyor sanki
Koca bir hiç değildir hiç kimse, kendinize çok yükleniyorsunuz ama siz!Durumunda uzulecek hicbisey bulamadim. Atanamissiniz ne guzel isiniz var cocuk var . Yine ilerleyebilirsiniz ki . Asil uzulecek olanlar Benim gibiler. Bende uni okudum ancak su an isim yok Cocuk bakiyorum ki calismak isteyen biriydim. Hala da o istegm var ama su an yapamiyorum ve ayni sekilde cevreme bakiyorm on yillik memur olan arkadaslarim var bense koca bi hic . Uzulmeyin bende size Cok imrendim
M mercandedee konuyu bıraktım size odaklandım :)Koca bir hiç değildir hiç kimse, kendinize çok yükleniyorsunuz ama siz!
Bakici bulun bidahakine riske girmeyin tam gun 300 400 tl verecem diyin birine seve seve gelir. sizde sinava girerdiniz yadâ anneiz babaniz gelip kalsa idi siz cocuklari bahane edip esinizi on planda tutup hayatinizi erteliyor gibime geldiniz .Yanlış anlaşılma olmuş sanırım. Ben o kişileri kıskanmıyorum. Sadece kendime ket vurdugumu düsünüyorum. En son alese gireyim yüksek lisans yapayım diye sınava basvurdum. Ama o hafta eşimin vizeleri vardı. Bana sen cocuklarla kal ben vizeler icin gitmeliyim diyip gitti. Kendisi baska sehirde hukuk okuyor(devam zorunlulugu yok sınavlara gidiyor). Bu arada 3. Üniversitesi olacak oysa benim bir ales sınavına girecek zamanım yok… tüm bunlar yoruyor işte. Hele eşin de buna değmez gibi geliyorsa çoğu zaman…
Sizin sahip olamadıklarınıza isteyipte sahip olamamış bir sürü insan var.Aileniz var ,sağlığınız yerinde ,paranızıda kazanıyorsunuz .Bence elinizde olanlara şükredin.Belki o dediğiniz kişilerde üst makamda ama onlarında başka sorunları vardır.30. Yaşımda nerede olmak istediğimle ilgili hep hayaller kurardım ve şuan bu hayallere çok uzak hissediyorum. Şükürler olsun tek bir şey hayalimden öte güzel, o da 2 evladım. Ama kariyer anlamında, eş ilişkisi anlamında tam bir hayal kırıklığı içindeyim. Biraz daha açıklarsam; çok iyi bir liseden ve akabinde yine çok iyi bir üniversiteden mezun oldum. Okuduğum bölümü 4 senede bitirmekte zorlanırken diğer arkadaşlarım, ben 3 senede dereceyle bitirdim. Herkes ağzı açık bölümümde yeteneklerime imrenirken ben 22 yaşımda koştur koştur kpssye girip türkiye geneli derece yapıp atandım. Atandığım sene de eşimle evlendim. Atanma düşüncem ya da memurluk isteğim yoktu sadece eşimin annesi atanmadan evlenemezsiniz diyince hırs yapmıştım. Şimdi bakıyorum bölümü zar zor bitirenler çok iyi konumlarda. Ya üst düzey yöneticiler beyaz yakanın zirvesi, ya da yurt dışında. Ben kendimi harcamış gibi hissediyorum… Bu his beni cok üzüyor
Allah başka dert vermesin kardesss.Ben de 2 bölüm bitirdim ve şuan cilginlarca saç kesip sir yapıyorum30. Yaşımda nerede olmak istediğimle ilgili hep hayaller kurardım ve şuan bu hayallere çok uzak hissediyorum. Şükürler olsun tek bir şey hayalimden öte güzel, o da 2 evladım. Ama kariyer anlamında, eş ilişkisi anlamında tam bir hayal kırıklığı içindeyim. Biraz daha açıklarsam; çok iyi bir liseden ve akabinde yine çok iyi bir üniversiteden mezun oldum. Okuduğum bölümü 4 senede bitirmekte zorlanırken diğer arkadaşlarım, ben 3 senede dereceyle bitirdim. Herkes ağzı açık bölümümde yeteneklerime imrenirken ben 22 yaşımda koştur koştur kpssye girip türkiye geneli derece yapıp atandım. Atandığım sene de eşimle evlendim. Atanma düşüncem ya da memurluk isteğim yoktu sadece eşimin annesi atanmadan evlenemezsiniz diyince hırs yapmıştım. Şimdi bakıyorum bölümü zar zor bitirenler çok iyi konumlarda. Ya üst düzey yöneticiler beyaz yakanın zirvesi, ya da yurt dışında. Ben kendimi harcamış gibi hissediyorum… Bu his beni cok üzüyor
Aynı bizim bölümdekiler. Derece yapanlar hemen evlendi.Aynısını bizim bölümden de bir kız yaptı, benim 6 senede zor bitirdiğim okulu 3.5 senede dereceyle bitirdi, hemen akabinde üniversitede araştırma görevlisi olarak başladı; biz şey diyorduk bu Amerika'ya gider bir iki seneye.
Sonra bir askerle evlenmiş, formasyon alıp öğretmen olmuş, iki çocuk yapıp o işi de bırakmış.
Ulan madem böyle bir hayat yaşayacaktın, çanı neden yükselttin demezler mi?
Bazı kadınlar içgüdülerine yeniliyor, ailesinden ne gördüyse onu devam ettiriyor.
Ama emeklerine yazık, boşa bir hayat gibi geliyor bana tabi siz mutluysaniz bana b*k yemek düşer.
Bence en büyük pişmanlığınız eşiniz sizin,kariyer falan değil.Eşiniz ile mutlu olsaydınız,bunları düşünmediniz bile.Hayatımı hep eşimin isteklerine göre düzenlemişim. Eşimi de ailemin istekleriyle seçmişim gibi. Mesela ailede herkes tüm teyzelerim ve annem aynı meslek grubuyla evli, ben de öyle. Babam yok annemle büyüdüm ve annem hep başımızda bi erkek olsa böyle olmazdı derdi en ufak meselede bile. Onun acelesiyle evlendim sanki. Başımızda bir erkek olsundu artık. Sanki bu bilinçaltımda böyleymiş. Onun isteklerine gelince “ben istanbulda calısmak istiyorum” dedi istanbulu kpssden sonra tercih ettim ki eş durumuyla gelebilsin. Sonra onun için doğuya gittim 3 sene yaşadım. Sonra batıya döndük hic bilmediğimiz kimsemiz olmayan bir şehre. Bu süreçte kendisi işi gücü olmasına ragmen zevk icin üniversite sınavına hazırlandı girdi bilgisayar mühendisliği kazandı. 2 sene okudu vize final dönemleri… şimdi dönüşte batıda geldiğimiz şehre yakın hukuk kazandı onu okuyor. Ben ise hazırlanmayacagım bile alese sadece basvuru yaptım girmek istedim ama ona bile vakit verilmedi. Annem zaten tek yaşıyor eşim istemiyor bizimle aynı şehirde yaşamasını benim aklımı cok bulandırıyormus annem… Yani 30 yaşta bu vazgecmişlik bunlardan…
Evet ferhans. Ben 20’li yaşlarda çocuğu ayak bağı olarak görüyordum. Hedeflerim vardı ve çocuk bunlara mani olurdu. “35’e kadar yolu var” dedim. Ama hayat senin planladığın gibi işlemiyor. 2. Evliliğimi 39 yaşında yaptım. Meğer kadın hastalıklarım varmış. Onların tedavisiydi, operasyonlardı, tüp bebekti derken çok şükürü 42’de anne oldum. Anne olmak tamamen kendini adamak. Kendini hazır hissettiğinde yaşamak lazım.Sen de daha erken anne olsaydın, hayatın tadını çıkaramadım, kariyer yapamadım, hazır değildim falan diyecektin.hayat böyle
Ben sizi hatırladım. Bir ara eşinizle ilgili sorunlar vardı galiba. Düzeldiyse sevindim. Tek derdiniz bu olsun. Başkalarında imrenecek bir şey yok.30. Yaşımda nerede olmak istediğimle ilgili hep hayaller kurardım ve şuan bu hayallere çok uzak hissediyorum. Şükürler olsun tek bir şey hayalimden öte güzel, o da 2 evladım. Ama kariyer anlamında, eş ilişkisi anlamında tam bir hayal kırıklığı içindeyim. Biraz daha açıklarsam; çok iyi bir liseden ve akabinde yine çok iyi bir üniversiteden mezun oldum. Okuduğum bölümü 4 senede bitirmekte zorlanırken diğer arkadaşlarım, ben 3 senede dereceyle bitirdim. Herkes ağzı açık bölümümde yeteneklerime imrenirken ben 22 yaşımda koştur koştur kpssye girip türkiye geneli derece yapıp atandım. Atandığım sene de eşimle evlendim. Atanma düşüncem ya da memurluk isteğim yoktu sadece eşimin annesi atanmadan evlenemezsiniz diyince hırs yapmıştım. Şimdi bakıyorum bölümü zar zor bitirenler çok iyi konumlarda. Ya üst düzey yöneticiler beyaz yakanın zirvesi, ya da yurt dışında. Ben kendimi harcamış gibi hissediyorum… Bu his beni cok üzüyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?