Canim kendini uzme.Seninle benzer bir cocukluk gecirdim bende.Annem ve babam surekli kavga ederdi.Kardesimle ben yillarca onlarin kavgalariyla buyuduk.İkisi de iyi insanlardir ikisinin de kendince hatalari var.Ben bunlardan kendime ders cikariyorum.
Annen gibi davranma meselesine gelince,bu cok normal .Her insan kendi cevresinin ortalamasidir aslinda.Benim uc senelik bir birliktwligim var.Zamanla annem gibo davrandigimi tavirlarmin ona benzedigini farkediyorumama anladigim kadariyla annelerimiz cok iyi insanlar.Demek ki sen iyi yonlerini de fazlasiyla aldin ,farkinda degilsin.
Ayrica annelerimizin davranislarini gordugumuzde neden boyle davrandigini analiz edecek anlayacak yasta degildik
Kadinlar durduk yere sinirlenmez, ben annemin neden simdi bu kadar babama sinirli olduguni anliyorum.Cunku yillarca onca kavgaya ragmen ayrilmadi,belki babami cok sevdigi icin yada bizim ayriliga alisamayacagimizi dusundugu icin.Zamanla kadinlar,esleri duzelmedikce o kadar doluyor ki sinirli,stresli,kavgaci gorunebiliyorlar disaridan.Sen dogmadan once annenin ne kadae uzuldugunu gormedin,ve annen senin tanidigin yapida da degildi belki.
Demek istedigim senim esin baban gibi degil.Davranislari baban gibi olmayacak.Seni sinirlendiren dolduran annenin uzuldugu seyler olmayacak.Artik devir de degisti zaten.Yani sen annen gibi dolmayacaksin.Bu sebeple annenin kopyasi da olmayacaksin.
Eger sen de yillarca cekmis biri olsaydin hayatin kisiligin annene benzerdi.
Ama esin seni seviyor,deger veriyor ve anliyorsa bunlari konusarak yardim alarak asabilirsiniz.
Hep böyle misiniz ?? Gerçekten şu yazdıklarınıza inanamadım. İnsanlar gayet de kayda değer fikirler vermiş ne yapmalarını bekliyorsunuz? Çok dikkafalı ve dediğim dedik tavrınız var şu yazdıklarınızla.
Evlilik danışmanı, psikolog bunlar için var konuşmak ve derindeki sorunu çözümlemek için..
[/QUOTE]Evlilik danışmanı ve psikologların neden var olduklarını biliyorum.Öyleyse kimse burada dert paylaşmasın kadınlarkulubu her derdi devayı psikologlara yönlendirsin zira tek benim sıkıntım yok.
Benim anlatmak istediğim aslında şu:Psikologa gitmek evet normal bir şey tabi ki güzel bir şey.Ama yeni ortaya çıkmış bir alışma sürecinde hemen psikologa koş demek anlamsız.Önce insan kendisi çabalar başaramıyorsa gider doktora böyle böyle der.Ben şuan dediğim gibi bu aşamada değilim ben tecrübelerden yola çıkıp yapmam gerekenleri başkalarından da uzun yıllardır evliliğini yürütmüş insanlardan da duymak istedim.Küçük küçük azarlamalar zamanla evet büyür ben de büyümeden engellemeye çalışıyorum.
Benim anlatmak istediğim aslında şu:
Sorunlarınız evliliğe alışma aşamasında ortaya çıkmış gibi görünse de daha derinde, sizin iç dünyanızda bazı sıkıntılar var.
Üyelerin yaptığı yorumlara verdiğiniz cevaplar da bu düşüncemi destekliyor.
Hepimizin kişilikleri, yetiştiğimiz aile, büyüdüğümüz sosyal ortam ve evlilik dinamiklerimiz farklı.
O nedenle burdan alacağınız tavsiyeler size kısıtlı yardım sağlar. O nedenle uzman yardımı daha uygun olur düşüncesindeyim ama belli ki siz farklı düşünüyorsunuz. Yadırgamıyorum çünkü biliyorum ki hepimiz birbirimizden farklıyız.
Bununla birlikte şunu da eklemeden geçemeyeceğim.
-Kişi kendini objektif değerlendiremez.
Yine de ben evlilik tecrübesi olanlardan tavsiye almak için konu açtım derseniz ; 25 yıllık evli bir kadın olarak şunu söyleyebilirim:
Evliliği ayakta tutan şey sevgiymiş gibi görünse de aslında temel dinamik saygı ve kabul.
İletişim şeklinize odaklanmanız, kendinizi ifade ederken 'ben dilini' kullanmaya çalışmanız faydalı olur.
5 Sevgi Dili adlı kitap başta olmak üzere farklı okumalarla iletişim donanımınıza takviye yapın.
Doğan Cüceloğlu'nun yeni bir kitabı çıktı 'Evlenmeden Önce' çok güzel bir kitap,
yine aynı yazarın 'İletişim Donanımları' adlı kitabı da çok güzeldir.
Canim ben de takintili bir babanin ve zor bir cocuklugun sahibiyim.. Seni anliyorum 3 yillik evliyim ben de cok asabiyim. Esim dunya iyisi hatalarimin da farkindayim. Bi donem anti depresan kullandim iyiydim bebekten once kestim simdi bebegim var. Ozen gostermeye calisiyorum ama cogu zaman yapamiyorum cok memnuniyetsizim. Yani her zmaan kendi basina cozemiyorsum hele de cocukluktan kalma izleri. Kisiligimize yansiyor ve kurtulmak zor oluyor hele de bir yastan sonra. Ben 34 yasimdayim 31 yasimda evlenene kadar hep yalniz yasiyordum (uniden sonra daha dogrusu). Hic istedim evlenmeyi ama baktim seviyorum 5 yil bir gun bile uzmemis adam beni .. Herseyi biliyordu yaralarimi kendime guvenemeyisimi.. Ama gel gor ki zamanla o da bana yuklenmeye basladi evlilik zor hep bir aradasin flort gibi olmuyor. Tabii ki bebegimizle birlikte cok sey degisti.. Beni iyimser guleryuzlu bir insan haline getirdi. Cunku kendime cok kizdigim icin onun hep gulen ve mutlu bir bebek olmasini istiyirum. Her gozunu actiginda her yaninda gecirdigim anda hep gulumsuyorum ona. Bana da iyi geliyor..
Degisiyoruz degisiriz yeter ki isteyelim. Insan buyuyor . ben esimle hep konusurum hep anlatirim ben boyle algiliyorum ben su sekilde dusunuyorum sunlar canimi sikiyor..vb.. Sen de konus hep konus anla ve anlat.. Her sey oturacak yerli yerine guzel olacak boyle dusun. Mutluluklar dilerim
Sorunsuz insan var mı? Elbette hepimizin sorunları, çocukluğumuzdan getirdiğimiz sıkıntılar var.Evet okudum bunları.Ben dilini iyi konuşurum tartışmalarımız olmamıştır 4 bucuk senedir tanışıyoruz çok şükür herkesin imrendiği bir ilişkimiz var.Herkesin derininde sorunlar vardır diye düşünüyorum ben.Buradaki cevaplardan iç dünyamdaki sıkıntımı anlamış olmanız :)Yazdıklarınız için teşekkür ederim yardımcı olmaya çalışmışsınuz.
Hayatı kendine ve eşine gereksiz yere zindan ediyorsun...Merhaba kızlar ben sitedeki yorumları soruları hep okurdum ama nedense üye olmak aklıma gelmemişti ve üye olmaya karar verdim.Konuma gelirsek zor bir çocukluk geçirdim.Birbirlerine tahammül edemeyen sürekli didişen benim kavga gürültü içinde büyümeme neden olan ikili (annem ve babamla( geçti çocukluğum.Geceleri hep dua ederdim Allahım en azından benim ailem huzurlu olsun ilerde diye...Bilmiyorum o yaşlarda nasıl gelirdi aklıma evlilik ile ilgili bir duada bulunmak..Üniversiteye geçerken annemle babam ayrıldı.Annemi de babamı da çok seviyorum.Annem ve babam zor insanlardır sinirli,tahammülsüz,sakin anlatmayı başaramayan ama hep üzerime titreyen seven ebeveynlerdi.Babam sorumsuzdur ama annem melektir her şeyime koştu her ihtiyacımı karşıladı okuttu bir yerlere gelmemi sağladı.Dört buçuk senedir sevgili olduğum adamla evlendim.Dünya tatlısıdır.Yalnız ben annemin babamın tepkilerini görüyorum kendimde.Ağzını şapırdatma,şunu niye böyle yaptın,bunu niye böyle yaptın..gibi konuşmalarımla çok huysuzum.Gül diyorum kendime yok hemen unutuyorum yine huysuz oluyorum.Geçen gözleri doldu dedi ki sana yardımcı oluyorum balkonu yıkıyorum yemeğe yardım ediyorum bulaşığa ediyorum ama işteki yorgunluğunu eve yansıtma biraz iş yapsan öfleyip püflüyorsun...haklısın hayatım dedim ama yine aynıyım.Biliyordum böyle olacağını zamanla o da sinirli konuşur çünkü ben nasıl davranırsam o da yapar aynı annem babam gibi oluruz herhalde.Biliyorum beceremeyeceğimi evlenmeyelim hazır değilim dedim ama hep bir baskı hep bir ısrar...nereye kadar hayır diyebilirdim?Zaten herkes konuşup duruyor yardım ediyor değil mi?hmmmmm zamanla bırakıyorlar.İlgileniyor değil mi?hmmmmmm sonradan ilgilenmiyorlar...zaten huzursuzum değişecek diyip daha da soğutuyorlar.Ne yapayım ben yardım edin.Aklıma kötü şeyler geliyor.Burada okuyorum aldatma konularını hmm o da aldatırsa falan diyorum.Daha şimdiden zindan ettim evliliği kendime.
Laflara bak laflara ,bence sen iyi bir psikologa git ! Bana yazma demişsin ama tutamadım çenemi!Ben tecrübe duymak istiyorum bu dönemi geçiren insanlar olmuştur mutlaka.Yeni bir hayat sonuçta..herkes mi evlilik meraklısıydı da hemen alıştı yani.Cevaplar evet tatmin etmedi çünkü bana 10 tane farklı soru sor hepsine bu cevapların aynısını verebilirim.Psikologa git,sosyal aktivite yap,hobilerin olsun,vazgeç bu tavırlarından...
Neyini uygulıcam ki ortada kayda değer bir fikir yok ben o kadar yazmışım psikologa git,yok yürü hobi bul..ne alaka yani?Evliliğe alışamıyorum eşime asabi davranıyorum diyorum cevap psikolog ve hobi.Alacak bir şey yok geçiştirilmeyi sevmiyorum.
Yorum yapanlara verdiğiniz cevaplar takıldı da gözüme. Sinir Hastası gibi davranıyorsunuz farkında mısınız?Merhaba kızlar ben sitedeki yorumları soruları hep okurdum ama nedense üye olmak aklıma gelmemişti ve üye olmaya karar verdim.Konuma gelirsek zor bir çocukluk geçirdim.Birbirlerine tahammül edemeyen sürekli didişen benim kavga gürültü içinde büyümeme neden olan ikili (annem ve babamla( geçti çocukluğum.Geceleri hep dua ederdim Allahım en azından benim ailem huzurlu olsun ilerde diye...Bilmiyorum o yaşlarda nasıl gelirdi aklıma evlilik ile ilgili bir duada bulunmak..Üniversiteye geçerken annemle babam ayrıldı.Annemi de babamı da çok seviyorum.Annem ve babam zor insanlardır sinirli,tahammülsüz,sakin anlatmayı başaramayan ama hep üzerime titreyen seven ebeveynlerdi.Babam sorumsuzdur ama annem melektir her şeyime koştu her ihtiyacımı karşıladı okuttu bir yerlere gelmemi sağladı.Dört buçuk senedir sevgili olduğum adamla evlendim.Dünya tatlısıdır.Yalnız ben annemin babamın tepkilerini görüyorum kendimde.Ağzını şapırdatma,şunu niye böyle yaptın,bunu niye böyle yaptın..gibi konuşmalarımla çok huysuzum.Gül diyorum kendime yok hemen unutuyorum yine huysuz oluyorum.Geçen gözleri doldu dedi ki sana yardımcı oluyorum balkonu yıkıyorum yemeğe yardım ediyorum bulaşığa ediyorum ama işteki yorgunluğunu eve yansıtma biraz iş yapsan öfleyip püflüyorsun...haklısın hayatım dedim ama yine aynıyım.Biliyordum böyle olacağını zamanla o da sinirli konuşur çünkü ben nasıl davranırsam o da yapar aynı annem babam gibi oluruz herhalde.Biliyorum beceremeyeceğimi evlenmeyelim hazır değilim dedim ama hep bir baskı hep bir ısrar...nereye kadar hayır diyebilirdim?Zaten herkes konuşup duruyor yardım ediyor değil mi?hmmmmm zamanla bırakıyorlar.İlgileniyor değil mi?hmmmmmm sonradan ilgilenmiyorlar...zaten huzursuzum değişecek diyip daha da soğutuyorlar.Ne yapayım ben yardım edin.Aklıma kötü şeyler geliyor.Burada okuyorum aldatma konularını hmm o da aldatırsa falan diyorum.Daha şimdiden zindan ettim evliliği kendime.
Çocuklarımın babası tarafından aldatıldım ve boşandım. Bir evlilik daha yaptım o da 9. Ayında dava açtım şiddet yanlısı bir psikopatla evlenmişim. Yani artık benim için evlilik defteri kapandı.Eşiniz nerde ki? Çok teşekkür ederim adam akıllı iki yorumdan birisisin.Haklısın içim biraz daha rahatladı.Umarım başarırım sakin bir şekilde alışmayı.
Aklınız gayet başında.. bilinçaltınızda ailenizin ki gibi bir evliliğe sahip olacağınız korkusu var gibi. Ve farkında olmadan eleştirdiğiniz şeyleri yapıyorsunuz gibi.. Durumun farkındasınız aslında, bi psikologdan destek alırsanız o size bu davranışlarınızın gerisinde etkili olan duygular ve psikolojik olaylar hakkında bilgilendirirMerhaba kızlar ben sitedeki yorumları soruları hep okurdum ama nedense üye olmak aklıma gelmemişti ve üye olmaya karar verdim.Konuma gelirsek zor bir çocukluk geçirdim.Birbirlerine tahammül edemeyen sürekli didişen benim kavga gürültü içinde büyümeme neden olan ikili (annem ve babamla( geçti çocukluğum.Geceleri hep dua ederdim Allahım en azından benim ailem huzurlu olsun ilerde diye...Bilmiyorum o yaşlarda nasıl gelirdi aklıma evlilik ile ilgili bir duada bulunmak..Üniversiteye geçerken annemle babam ayrıldı.Annemi de babamı da çok seviyorum.Annem ve babam zor insanlardır sinirli,tahammülsüz,sakin anlatmayı başaramayan ama hep üzerime titreyen seven ebeveynlerdi.Babam sorumsuzdur ama annem melektir her şeyime koştu her ihtiyacımı karşıladı okuttu bir yerlere gelmemi sağladı.Dört buçuk senedir sevgili olduğum adamla evlendim.Dünya tatlısıdır.Yalnız ben annemin babamın tepkilerini görüyorum kendimde.Ağzını şapırdatma,şunu niye böyle yaptın,bunu niye böyle yaptın..gibi konuşmalarımla çok huysuzum.Gül diyorum kendime yok hemen unutuyorum yine huysuz oluyorum.Geçen gözleri doldu dedi ki sana yardımcı oluyorum balkonu yıkıyorum yemeğe yardım ediyorum bulaşığa ediyorum ama işteki yorgunluğunu eve yansıtma biraz iş yapsan öfleyip püflüyorsun...haklısın hayatım dedim ama yine aynıyım.Biliyordum böyle olacağını zamanla o da sinirli konuşur çünkü ben nasıl davranırsam o da yapar aynı annem babam gibi oluruz herhalde.Biliyorum beceremeyeceğimi evlenmeyelim hazır değilim dedim ama hep bir baskı hep bir ısrar...nereye kadar hayır diyebilirdim?Zaten herkes konuşup duruyor yardım ediyor değil mi?hmmmmm zamanla bırakıyorlar.İlgileniyor değil mi?hmmmmmm sonradan ilgilenmiyorlar...zaten huzursuzum değişecek diyip daha da soğutuyorlar.Ne yapayım ben yardım edin.Aklıma kötü şeyler geliyor.Burada okuyorum aldatma konularını hmm o da aldatırsa falan diyorum.Daha şimdiden zindan ettim evliliği kendime.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?