- 6 Mayıs 2010
- 1.357
- 2.165
- 333
Geçen gözleri doldu dedi ki sana yardımcı oluyorum balkonu yıkıyorum yemeğe yardım ediyorum bulaşığa ediyorum ama işteki yorgunluğunu eve yansıtma biraz iş yapsan öfleyip püflüyorsun bunu gülerek mi söyledi ben burayı tartışma olarak anladım. neyse bence siz yorum istemiyorsunuz. kendiniz bilirsiniz
Terapi al ,sosyal hayatın dibine vur (illa eşinle degil) ,5 dakikanı bile boş bırakma ,yorgunluktan adama saracak halin kalmasın :)) sabır taşı değil ,birgün o da patlar .yeni başlayan evliliğin sorunlarla devam etmesini yada bosanmayi istemezsin herhalde ..bunun için azıcık frene bas ..
O zaman çalışma :) ne diyelim :)Zaten yorgunluktan sinir basıyor.Adama saracak boş vaktim zaten yok hareketleri batıyor.Bir erkekle yaşamak değişik geldi.Ev sorumluluğunu almak kendimle uğraşırken onun eklenmesi.Ya ben derdimi anlatamadım ya sizler farklı açılardan bakıyorsunuz.Ben zaten çalışıyorum sosyal hayatım aktif evde oturmaktan eşime sarmıyorum yani.Neyine sarcam ben zaten rahatlık istiyorum
Bunu her onume gelen konu icin soylemem ama, biraz psikolojik destege ihtiyaciniz var bence. Cocukluk travmalariniz olmus, atlatamamissiniz ki cok normal. Zaten farkindasiniz durumun, biraz destekle cok rahatlarsiniz inanin.
O zaman çalışma :) ne diyelim :)
Ne duymak istiyorsunuz söyleyin onu yazılımda rahatlayın
Evliliğin ilk yılı, eşiniz de olsa bir başkasıyla bir arada yaşamak zor gelebilir. Bu çok normal. Hele ki mutsuz, huzursuz bir ailede yetişmişseniz daha katı, kuralcı bakmanız çok normal. Ben de öyleyim nefret ediyorum bu huyumdan çok katı kuralcıyım. Takıntılı, aşırı ciddi bir babayla büyüdüm. İnsanlara bakıyorum ne kadar rahatlar.Zaten yorgunluktan sinir basıyor.Adama saracak boş vaktim zaten yok hareketleri batıyor.Bir erkekle yaşamak değişik geldi.Ev sorumluluğunu almak kendimle uğraşırken onun eklenmesi.Ya ben derdimi anlatamadım ya sizler farklı açılardan bakıyorsunuz.Ben zaten çalışıyorum sosyal hayatım aktif evde oturmaktan eşime sarmıyorum yani.Neyine sarcam ben zaten rahatlık istiyorum
Canim kendini uzme.Seninle benzer bir cocukluk gecirdim bende.Annem ve babam surekli kavga ederdi.Kardesimle ben yillarca onlarin kavgalariyla buyuduk.İkisi de iyi insanlardir ikisinin de kendince hatalari var.Ben bunlardan kendime ders cikariyorum.Merhaba kızlar ben sitedeki yorumları soruları hep okurdum ama nedense üye olmak aklıma gelmemişti ve üye olmaya karar verdim.Konuma gelirsek zor bir çocukluk geçirdim.Birbirlerine tahammül edemeyen sürekli didişen benim kavga gürültü içinde büyümeme neden olan ikili (annem ve babamla( geçti çocukluğum.Geceleri hep dua ederdim Allahım en azından benim ailem huzurlu olsun ilerde diye...Bilmiyorum o yaşlarda nasıl gelirdi aklıma evlilik ile ilgili bir duada bulunmak..Üniversiteye geçerken annemle babam ayrıldı.Annemi de babamı da çok seviyorum.Annem ve babam zor insanlardır sinirli,tahammülsüz,sakin anlatmayı başaramayan ama hep üzerime titreyen seven ebeveynlerdi.Babam sorumsuzdur ama annem melektir her şeyime koştu her ihtiyacımı karşıladı okuttu bir yerlere gelmemi sağladı.Dört buçuk senedir sevgili olduğum adamla evlendim.Dünya tatlısıdır.Yalnız ben annemin babamın tepkilerini görüyorum kendimde.Ağzını şapırdatma,şunu niye böyle yaptın,bunu niye böyle yaptın..gibi konuşmalarımla çok huysuzum.Gül diyorum kendime yok hemen unutuyorum yine huysuz oluyorum.Geçen gözleri doldu dedi ki sana yardımcı oluyorum balkonu yıkıyorum yemeğe yardım ediyorum bulaşığa ediyorum ama işteki yorgunluğunu eve yansıtma biraz iş yapsan öfleyip püflüyorsun...haklısın hayatım dedim ama yine aynıyım.Biliyordum böyle olacağını zamanla o da sinirli konuşur çünkü ben nasıl davranırsam o da yapar aynı annem babam gibi oluruz herhalde.Biliyorum beceremeyeceğimi evlenmeyelim hazır değilim dedim ama hep bir baskı hep bir ısrar...nereye kadar hayır diyebilirdim?Zaten herkes konuşup duruyor yardım ediyor değil mi?hmmmmm zamanla bırakıyorlar.İlgileniyor değil mi?hmmmmmm sonradan ilgilenmiyorlar...zaten huzursuzum değişecek diyip daha da soğutuyorlar.Ne yapayım ben yardım edin.Aklıma kötü şeyler geliyor.Burada okuyorum aldatma konularını hmm o da aldatırsa falan diyorum.Daha şimdiden zindan ettim evliliği kendime.
Evliliğin ilk yılı, eşiniz de olsa bir başkasıyla bir arada yaşamak zor gelebilir. Bu çok normal. Hele ki mutsuz, huzursuz bir ailede yetişmişseniz daha katı, kuralcı bakmanız çok normal. Ben de öyleyim nefret ediyorum bu huyumdan çok katı kuralcıyım. Takıntılı, aşırı ciddi bir babayla büyüdüm. İnsanlara bakıyorum ne kadar rahatlar.
Yetişme tarzınızın etkisi yani bunlar. Ama eşinizi seviyorsanız biraz farkına varın kendinizde hoşlanmadığınız davranışların. Ve daha dikkatli davranın.yani ani ve kırıcı bir tepki yerine daha sakin bir dille anlatmaya çalışın.
İnsanın anlaştığı bir eşinin olması, hayatı paylaşması birlikte hareket etmesi güzel şey. Bak ben 2 çocukla yalnız başına yüklendim hayatın yükünü. Sevdiğim anlaştığım acımı sevincimi paylaştığım bir eşim olsaydı yanımda keşke.(
Buraya herkes kendi düşüncesini yazıp size yardımcı olmaya çalışıyor ve siz onların içinden istediğinizi alırsınız, ister uygular isterseniz uygulamazsınız orası size kalmışBen tecrübe duymak istiyorum bu dönemi geçiren insanlar olmuştur mutlaka.Yeni bir hayat sonuçta..herkes mi evlilik meraklısıydı da hemen alıştı yani.Cevaplar evet tatmin etmedi çünkü bana 10 tane farklı soru sor hepsine bu cevapların aynısını verebilirim.Psikologa git,sosyal aktivite yap,hobilerin olsun,vazgeç bu tavırlarından...
Psikolojik yardım almak için çok büyük sorunlarınızın olmasına gerek yok ve yardım almak rahatsız olunacak bir durum da değil.Eşimi küçük küçük azarlıyorum diye psikolojik bir destek alma aşamasına geldiğimi düşünmüyorum.Biraz daha sakin olmam lazım ve evliliğe adapte olmam lazım onun yollarını arıyorum.
Buraya herkes kendi düşüncesini yazıp size yardımcı olmaya çalışıyor ve siz onların içinden istediğinizi alırsınız, ister uygular isterseniz uygulamazsınız orası size kalmış
Merhaba kızlar ben sitedeki yorumları soruları hep okurdum ama nedense üye olmak aklıma gelmemişti ve üye olmaya karar verdim.Konuma gelirsek zor bir çocukluk geçirdim.Birbirlerine tahammül edemeyen sürekli didişen benim kavga gürültü içinde büyümeme neden olan ikili (annem ve babamla( geçti çocukluğum.Geceleri hep dua ederdim Allahım en azından benim ailem huzurlu olsun ilerde diye...Bilmiyorum o yaşlarda nasıl gelirdi aklıma evlilik ile ilgili bir duada bulunmak..Üniversiteye geçerken annemle babam ayrıldı.Annemi de babamı da çok seviyorum.Annem ve babam zor insanlardır sinirli,tahammülsüz,sakin anlatmayı başaramayan ama hep üzerime titreyen seven ebeveynlerdi.Babam sorumsuzdur ama annem melektir her şeyime koştu her ihtiyacımı karşıladı okuttu bir yerlere gelmemi sağladı.Dört buçuk senedir sevgili olduğum adamla evlendim.Dünya tatlısıdır.Yalnız ben annemin babamın tepkilerini görüyorum kendimde.Ağzını şapırdatma,şunu niye böyle yaptın,bunu niye böyle yaptın..gibi konuşmalarımla çok huysuzum.Gül diyorum kendime yok hemen unutuyorum yine huysuz oluyorum.Geçen gözleri doldu dedi ki sana yardımcı oluyorum balkonu yıkıyorum yemeğe yardım ediyorum bulaşığa ediyorum ama işteki yorgunluğunu eve yansıtma biraz iş yapsan öfleyip püflüyorsun...haklısın hayatım dedim ama yine aynıyım.Biliyordum böyle olacağını zamanla o da sinirli konuşur çünkü ben nasıl davranırsam o da yapar aynı annem babam gibi oluruz herhalde.Biliyorum beceremeyeceğimi evlenmeyelim hazır değilim dedim ama hep bir baskı hep bir ısrar...nereye kadar hayır diyebilirdim?Zaten herkes konuşup duruyor yardım ediyor değil mi?hmmmmm zamanla bırakıyorlar.İlgileniyor değil mi?hmmmmmm sonradan ilgilenmiyorlar...zaten huzursuzum değişecek diyip daha da soğutuyorlar.Ne yapayım ben yardım edin.Aklıma kötü şeyler geliyor.Burada okuyorum aldatma konularını hmm o da aldatırsa falan diyorum.Daha şimdiden zindan ettim evliliği kendime.
Eşimi küçük küçük azarlıyorum diye psikolojik bir destek alma aşamasına geldiğimi düşünmüyorum.Biraz daha sakin olmam lazım ve evliliğe adapte olmam lazım onun yollarını arıyorum.
Psikolojik yardım almak için çok büyük sorunlarınızın olmasına gerek yok ve yardım almak rahatsız olunacak bir durum da değil.
Kendimizi daha iyi tanımak, ailemizle-eşimizle ilişkimizi düzenlemek, kendimizi sağlıklı ifade etme yollarını öğrenmek, evlilik ilişkisinin dinamiklerini anlayıp çatışmaları çözebilmek vb bir çok nedenle psikolojik yardım alınabilir.
O 'küçük küçük azarlamalar' diye tanımladığınız iletişim şekli evliliklte zamanla 'büyük büyük sorunlar' çıkarır size.
Eşinizin sabrı sizi yanıltmasın o sabır taşı çatlarsa çok üzülürsünüz. Erkeklerde farklı bir 'erkeklik gururu' oluyor.
Bu yorumu 25 yıllık evli ve uzmanlık alanı psikolojik danışmanlık olan biri olarak yazıyorum ve yazdıklarımla sizi kırmadığımı umuyorum.
Neyini uygulıcam ki ortada kayda değer bir fikir yok ben o kadar yazmışım psikologa git,yok yürü hobi bul..ne alaka yani?Evliliğe alışamıyorum eşime asabi davranıyorum diyorum cevap psikolog ve hobi.Alacak bir şey yok geçiştirilmeyi sevmiyorum.
Geçirdiğin çocukluk sen farketmesende tüm hayatını etkileyecek, psikolojik destek bunun farkına varmanı ve doğru yönlendirilmeni sağlayacak. Benim eşim de bana önerdiğinde şiddetle karşı çıkmıştım ama çok yanılmışım çok iyi geldi bana. Sonrasında kendim devam ettim zaten kendimi geliştirmeye.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?