- 4 Mart 2016
- 3.084
- 2.809
- 83
Aynen ben de oyleyim. Annemle babamla kardesimle esimle soyle kavgasiz sinirlenmesiz tavir yapmasiz alinmasiz bir gunum gecmez. Ama etrafimdakiler de ben de kabullendik beni boyle :)
Aynen ben de oyleyim. Annemle babamla kardesimle esimle soyle kavgasiz sinirlenmesiz tavir yapmasiz alinmasiz bir gunum gecmez. Ama etrafimdakiler de ben de kabullendik beni boyle :)yani insanın huy olarak anne babaya çekmesi normal. ben de birazcık geçimsiz bi insanımdır. be kendimi böyle kabul ediyorum açıkçası.
Eşini azarladigin için değil küçüklükten gelen sırtında taşıdığın yüklerin yaraların için destek almalisin.rahatliyacaksinEşimi küçük küçük azarlıyorum diye psikolojik bir destek alma aşamasına geldiğimi düşünmüyorum.Biraz daha sakin olmam lazım ve evliliğe adapte olmam lazım onun yollarını arıyorum.
Ya ben de öyle diyordum ama aklım kalıyor bu sefer daha şu işler var diye sinirlerim bozuluyor.Zaten eve gitmem 17.30 yemekti kaldır çaydı saat 10 oluyo
İşte psikolog o yolları öğretip yaptırıyor.Eşimi küçük küçük azarlıyorum diye psikolojik bir destek alma aşamasına geldiğimi düşünmüyorum.Biraz daha sakin olmam lazım ve evliliğe adapte olmam lazım onun yollarını arıyorum.
Bence en önemli şeyi yapmışsınız. Sorununuzun ne olduğu ve neyden kaynaklandığını tespit edebilmişsiniz. Geriye sorunu çözmek kalıyor. En önemli kısmı bence halletmişsiniz çünkü çoğu zaman sorunun neyden kaynaklandığını bulmak için uğraşıyor terapistler. Bana kalırsa bir süre kendiniz sakin kalmayı ve daha sevecen olmayı deneyin. Hala beceremiyorsanız yardım alın lütfen. Çünkü eşinize yazık. Hem de bir süre sonra ister istemez o da tepki verecektir ve yüz göz olmaya başlayacaksınız haliyle. Bu, aranızda ki saygısı azaltır. Bunun önüne geçmek için bana kalırsa bir an önce harekete geçin. Maalesef ailemizdeki olumsuzlukların ne kadar farkında olsak da , eleştirsek de bir süre sonra kendi hayatımıza da entegre ediyor oluyoruz, sizi anlıyorum. Ama birbirinize saygınızı yitirmeden çözmek için bir an önce uğraş verin.Merhaba kızlar ben sitedeki yorumları soruları hep okurdum ama nedense üye olmak aklıma gelmemişti ve üye olmaya karar verdim.Konuma gelirsek zor bir çocukluk geçirdim.Birbirlerine tahammül edemeyen sürekli didişen benim kavga gürültü içinde büyümeme neden olan ikili (annem ve babamla( geçti çocukluğum.Geceleri hep dua ederdim Allahım en azından benim ailem huzurlu olsun ilerde diye...Bilmiyorum o yaşlarda nasıl gelirdi aklıma evlilik ile ilgili bir duada bulunmak..Üniversiteye geçerken annemle babam ayrıldı.Annemi de babamı da çok seviyorum.Annem ve babam zor insanlardır sinirli,tahammülsüz,sakin anlatmayı başaramayan ama hep üzerime titreyen seven ebeveynlerdi.Babam sorumsuzdur ama annem melektir her şeyime koştu her ihtiyacımı karşıladı okuttu bir yerlere gelmemi sağladı.Dört buçuk senedir sevgili olduğum adamla evlendim.Dünya tatlısıdır.Yalnız ben annemin babamın tepkilerini görüyorum kendimde.Ağzını şapırdatma,şunu niye böyle yaptın,bunu niye böyle yaptın..gibi konuşmalarımla çok huysuzum.Gül diyorum kendime yok hemen unutuyorum yine huysuz oluyorum.Geçen gözleri doldu dedi ki sana yardımcı oluyorum balkonu yıkıyorum yemeğe yardım ediyorum bulaşığa ediyorum ama işteki yorgunluğunu eve yansıtma biraz iş yapsan öfleyip püflüyorsun...haklısın hayatım dedim ama yine aynıyım.Biliyordum böyle olacağını zamanla o da sinirli konuşur çünkü ben nasıl davranırsam o da yapar aynı annem babam gibi oluruz herhalde.Biliyorum beceremeyeceğimi evlenmeyelim hazır değilim dedim ama hep bir baskı hep bir ısrar...nereye kadar hayır diyebilirdim?Zaten herkes konuşup duruyor yardım ediyor değil mi?hmmmmm zamanla bırakıyorlar.İlgileniyor değil mi?hmmmmmm sonradan ilgilenmiyorlar...zaten huzursuzum değişecek diyip daha da soğutuyorlar.Ne yapayım ben yardım edin.Aklıma kötü şeyler geliyor.Burada okuyorum aldatma konularını hmm o da aldatırsa falan diyorum.Daha şimdiden zindan ettim evliliği kendime.
Cocukluk travmaniz varmis ve bu evliliginize yansimis,anlattiklarinizdan tek anladigim bu. Madem olagan herkesin yasadigi bir surec,bunu kendiliginden atlatirsin niye buralara gelip konular aciyorsun ki? Evliligimden ornek gosteremem cunku senin durumunla benimki farkli,neyini ornek gostereyim. Ayrica psikologa git onerisi niye bu kadar rahatsiz etti ben anlamadim, benim de gittigim zamanlar oldu kotu bisey degil kiHer önüne gelene söylemediğinize emin misiniz?Evet haklısın kötü çocukluk geçirdim evlilik korkutuyor olumsuz bakıyorum.Ama etrafımdaki evlenip adapte olamayan hemen alışamayan dolayısıyla agresif olan insanlar bayanlar çok.Hani ekstrem bir şey söylerim dersin ki psikologa git bak bunu herkese önermem.Ama olağan bir sorun herkesin geçirebileceği bir dönem farkındaysan.Yani yeni bir hayata başladım.Eğer evliysen tecrübelerinden yol gösterebilirsin.Niye herkes psikologa taktı 1 haftadır evliyim diyorum 1 haftada psikologa git diye öneri mi olur.O kadar paylaşımlar okudum ki aldatılan bilmem eşi kötü davranan kendini hiç gibi hisseden bir sürü kimse psikolog diye bir şey dememiş onlara
Ben de böyle olmam inşallah.Ev sorumluluğu falan.Bana yardım da etmeyecek müstakbel kisiZaten yorgunluktan sinir basıyor.Adama saracak boş vaktim zaten yok hareketleri batıyor.Bir erkekle yaşamak değişik geldi.Ev sorumluluğunu almak kendimle uğraşırken onun eklenmesi.Ya ben derdimi anlatamadım ya sizler farklı açılardan bakıyorsunuz.Ben zaten çalışıyorum sosyal hayatım aktif evde oturmaktan eşime sarmıyorum yani.Neyine sarcam ben zaten rahatlık istiyorum
Off canim yaa bu eşimi azarlama huyu ,ufacik şeylerde kalbini kırma huyu bende de var,ayni babama benzemeye başladigimi hissediyorum,hic birseyi begenmez kulp bulan birine döndüm,nefret ediyorum bbu huylarimdan ,bende kenarda bekleyeyim sana yapilan tavsiyeleri dinleyeyimEşimi küçük küçük azarlıyorum diye psikolojik bir destek alma aşamasına geldiğimi düşünmüyorum.Biraz daha sakin olmam lazım ve evliliğe adapte olmam lazım onun yollarını arıyorum.
Canim yaa noldu eşine?Evliliğin ilk yılı, eşiniz de olsa bir başkasıyla bir arada yaşamak zor gelebilir. Bu çok normal. Hele ki mutsuz, huzursuz bir ailede yetişmişseniz daha katı, kuralcı bakmanız çok normal. Ben de öyleyim nefret ediyorum bu huyumdan çok katı kuralcıyım. Takıntılı, aşırı ciddi bir babayla büyüdüm. İnsanlara bakıyorum ne kadar rahatlar.
Yetişme tarzınızın etkisi yani bunlar. Ama eşinizi seviyorsanız biraz farkına varın kendinizde hoşlanmadığınız davranışların. Ve daha dikkatli davranın.yani ani ve kırıcı bir tepki yerine daha sakin bir dille anlatmaya çalışın.
İnsanın anlaştığı bir eşinin olması, hayatı paylaşması birlikte hareket etmesi güzel şey. Bak ben 2 çocukla yalnız başına yüklendim hayatın yükünü. Sevdiğim anlaştığım acımı sevincimi paylaştığım bir eşim olsaydı yanımda keşke.(
Yazdiklarinda kendimi gördüm,benim cocuklugumda annemin ve babamin kavga gurultuleriyle gecti,babam icer icer annemi döverdi hastanelik ederdi annem maddi gücü olmadigi icin ve bizler oldugumuz icin sesini cikaramazdi ayrilmazdi,babam hep sinirli agresif agzi bozuk her seye kavga cikaran eleştiren şiddete başvuran biriydi,yillarca anneme ve bizlere cok cektirdi annem genc yasta vefat etti neyse biz kaldik babamla başbaşa...en buyuk cocuk benim,evde en cok bana sardi hep niye temizligi böyle yaptin neden yemegi bu tencerede yaptin ,niye cami actin ev sogudu gibi sacma sebeplerden hergun kavga cikarirdi yillarca bekledim babam düzelir diye,ufakti kardeşlerim onlari arkada birakip gitmekte istemedim...neyse sonuca geleyim babam şimdi yeniden evlendi,şimdiki eşi bi kaza gecirdi bir sürü ameliyat gecirdi ona bakiyor,hayatini o kadina adadi şu an...Banada huylari kaldi bende gün gectikce gecmisi daha cok deşip mutsuz oluyorum,her gun kin ve nefretle dolup taşiyorum bunlari cocuguma ve eşimede yansitiyorum tabikideCanim kendini uzme.Seninle benzer bir cocukluk gecirdim bende.Annem ve babam surekli kavga ederdi.Kardesimle ben yillarca onlarin kavgalariyla buyuduk.İkisi de iyi insanlardir ikisinin de kendince hatalari var.Ben bunlardan kendime ders cikariyorum.
Annen gibi davranma meselesine gelince,bu cok normal .Her insan kendi cevresinin ortalamasidir aslinda.Benim uc senelik bir birliktwligim var.Zamanla annem gibo davrandigimi tavirlarmin ona benzedigini farkediyorumama anladigim kadariyla annelerimiz cok iyi insanlar.Demek ki sen iyi yonlerini de fazlasiyla aldin ,farkinda degilsin.
Ayrica annelerimizin davranislarini gordugumuzde neden boyle davrandigini analiz edecek anlayacak yasta degildik
Kadinlar durduk yere sinirlenmez, ben annemin neden simdi bu kadar babama sinirli olduguni anliyorum.Cunku yillarca onca kavgaya ragmen ayrilmadi,belki babami cok sevdigi icin yada bizim ayriliga alisamayacagimizi dusundugu icin.Zamanla kadinlar,esleri duzelmedikce o kadar doluyor ki sinirli,stresli,kavgaci gorunebiliyorlar disaridan.Sen dogmadan once annenin ne kadae uzuldugunu gormedin,ve annen senin tanidigin yapida da degildi belki.
Demek istedigim senim esin baban gibi degil.Davranislari baban gibi olmayacak.Seni sinirlendiren dolduran annenin uzuldugu seyler olmayacak.Artik devir de degisti zaten.Yani sen annen gibi dolmayacaksin.Bu sebeple annenin kopyasi da olmayacaksin.
Eger sen de yillarca cekmis biri olsaydin hayatin kisiligin annene benzerdi.
Ama esin seni seviyor,deger veriyor ve anliyorsa bunlari konusarak yardim alarak asabilirsiniz.
Psikologa mi gidiyorsunuz,psikiyatriste mi?sadece ilacla düzelmek gecici ve üstünkörü gibii geliyor,terapi falan almak şart demi?Geçirdiğin çocukluk sen farketmesende tüm hayatını etkileyecek, psikolojik destek bunun farkına varmanı ve doğru yönlendirilmeni sağlayacak. Benim eşim de bana önerdiğinde şiddetle karşı çıkmıştım ama çok yanılmışım çok iyi geldi bana. Sonrasında kendim devam ettim zaten kendimi geliştirmeye.
Çocuklarımın babasından aldatma nedeniyle boşandım.Canim yaa noldu eşine?
Hep böyle misiniz ?? Gerçekten şu yazdıklarınıza inanamadım. İnsanlar gayet de kayda değer fikirler vermiş ne yapmalarını bekliyorsunuz? Çok dikkafalı ve dediğim dedik tavrınız var şu yazdıklarınızla.
Evlilik danışmanı, psikolog bunlar için var konuşmak ve derindeki sorunu çözümlemek için.
Yazdiklarinda kendimi gördüm,benim cocuklugumda annemin ve babamin kavga gurultuleriyle gecti,babam icer icer annemi döverdi hastanelik ederdi annem maddi gücü olmadigi icin ve bizler oldugumuz icin sesini cikaramazdi ayrilmazdi,babam hep sinirli agresif agzi bozuk her seye kavga cikaran eleştiren şiddete başvuran biriydi,yillarca anneme ve bizlere cok cektirdi annem genc yasta vefat etti neyse biz kaldik babamla başbaşa...en buyuk cocuk benim,evde en cok bana sardi hep niye temizligi böyle yaptin neden yemegi bu tencerede yaptin ,niye cami actin ev sogudu gibi sacma sebeplerden hergun kavga cikarirdi yillarca bekledim babam düzelir diye,ufakti kardeşlerim onlari arkada birakip gitmekte istemedim...neyse sonuca geleyim babam şimdi yeniden evlendi,şimdiki eşi bi kaza gecirdi bir sürü ameliyat gecirdi ona bakiyor,hayatini o kadina adadi şu an...Banada huylari kaldi bende gün gectikce gecmisi daha cok deşip mutsuz oluyorum,her gun kin ve nefretle dolup taşiyorum bunlari cocuguma ve eşimede yansitiyorum tabikide
Psikologa mi gidiyorsunuz,psikiyatriste mi?sadece ilacla düzelmek gecici ve üstünkörü gibii geliyor,terapi falan almak şart demi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?