Yaşam amacımı bulamıyorum....

Yalniz yaşıyorum maddi gücüm yok ailem var ama yanlarına gitmek istemiyorum kimseyi görmek istemiyorum
 

Siz kendinize zarar veriyorsunuz. Sizinle aynı yolları yürümüş biri olarak neden sizi çıkmaza sokmak isteyeyim, elime ne geçer ki?
Ukalalık yardım almanızı söylemek mi, yoksa psikiyatristin teşhisini beğenmeyip kendisi tedavi olsun demek midir?
Psikolojik problemleriniz olması buradaki insanlara saçma yaftalamalar yapma hakkını vermez size, hele ukala filan hiç olmaz.
Geçmiş olsun diliyorum size.
 
İlginize teşekkür ederim hoşçakalın
 
Dönemsel olarak bende de oluyor. Hiçbir şey yapmak istemiyorum, takip ettim mevsim geçişlerinde yoğunlaşmakta... Yaşla ya da işle alakalı olduğunu düşünmüyorum zira iş de olunca olabiliyor... Ve lütfen bunu ‘amaçsızlık’ olarak adlandırmayın. Bazı insanlar hassas kalplidir, daha derin düşünürler bazıları da öyle değil işte... Olduğu gibi yaşarlar galiba onlar da çok mutlu olanlar oluyor. Bazen her şeyin tam olsa bile bir boşlukta hissedebiliyor insan. Bu yorulma da değil ne bileyim tuhaf bir şey... Bende kendini ‘yetemiyorum neden daha iyi değilim’ olarak gösteriyor kendini sonra kendimi sevmiyorum. Aileme eşime layık değilim diye düşüncelere dalıyorum, saçma sapan şeyler :) sonra geçiyor. Herkeste farklı şekilde gösteriyor kendini. Kimisi kaybolmuş hissediyor, kimisi haksızlığa uğramış... Değişiyor işte.
 
Bende bir zamanlar kötü bir dönemden geçtim. İntiharı da düşündüm. Sonra şükretmeye başladım. Dilimde her an şükür kelimesi vardı. Her şükrettiğimde kendimi daha da güçlü hissediyordum. Ve o kadar iyileştim ki hiç bir doktor hiç bir ilaç böylesi iyileştiremezdi beni İnsan hiç mi sıkılmazdı, sıkılmıyordum. Antidepresanlar halsizlik verirken ben dinçleştim. Ben kalpten yapılan zikirle şükürle düzeldim
Ne psikoloğa gittim ne vücuduma ilaç soktum ne tonlarca para akıttım, şükrettim

Yalnız ben sizin başka bir konunuzu hatırlıyorum daha doğrusu profilinizi hatırlıyorum. O zaman bu ruh hali içinde değildiniz sanki. Tam da hatırlayamıyorum
 
Evet işsiz ve bekar olup yaşı 30 u geçenlerden...
Bende işi olan, bekar 32 yaşındayım.
Seni anlıyorum.
Bunun işsizlikle medeni durumla alakası yok.
Hayattaki beklentilerin olmamış.
Bu da sende çöküntü durumu oluşturmuş.
Duygu durumu öyle hemen bozulmaz.
O dediğin semptomlar belli süre devam etmeli.
Borderline, kişilik bozukluğu, depresyon hemen bir çöküntü umutsuzluk durumunda konmaz.
DSM-5 'e göre çok belirleyiciler var.Buradan kimse anlayamaz.
Ama sana tavsiyem kıyas yapmayı bırak.
Sosyal medya kullanıyorsan bir süre kapat.
Orası gösteri sirki gibi.
Herkes kendini olduğu gibi değil; olmak istediği gibi gösteriyor.
Işsizlik konusuna gelince, branşını bilmiyorum ama iş hala bulabilirsin. Önce duygu durumunu düzelt.Sonra iş durumuna bak.
Bekarlık konusunda ise umutsuz bir durumda fevri kararlar verme.Hayatında biri var mi?
Eğer var ise onunla sorunların da etkiliyor olabilir.
 
Yasadiginiz sey depresyon. Bu durumu iyi bilirim. Muhtemelen ya bir travma yasadiniz ya da birseyler birikti birikti ve sonunda patlak verdi.
Ben once psikiyatriste gitmistim. Ilac kullanmak istemedigim icin psikologa gitmistim sonra. Fayda gormedim.
Yalniz sunu da soyleyim kan degerlerinin dusuk olmasi da tetikliyor depresyonu. O yuzden kan degerlerinize baktirin. Vitamin ve demir takviyesi gerekliyse mutlaka alin.
Sonunda kendim yenmek istedim bu durumu cunku sonsuza kadar yatakta kalamazdim. Biraz zor oldu ama bu donem aslinda en cok kendime dondugum donemdi. Biraz da iyi oldu. Cunku kendimi epey ihmal etmistim. Bol bol sukrettim, dua ettim. Kendimi yeniden kesfetmeye basladim. Yuruyus yaptim. Biraz uzun surdu iyilesmem ama sonra kuslarin otmesini duymaya baslayinca artik iyilestigimi anladim. Simdi tekrar ayni seyleri yasamamak icin kendimi kendimle küstürmüyorum. Yani mesela yapmak istemedigim seyleri yapmiyorum, baskalarina hayir demeyi ogrendim. Herkese ayirdigim vaktin 10 dakikasini kendime ayirmiyordum. Artik yapmiyorum bunu. Onemli oldugumu gordum. Allah bile seni ozene bezene yaratti ise sen de kendine ozenmeli, deger vermelisin. Baskalarindan once kendine onem vermelisin.
Son olarak sunu ogrendim: hicbir dogum sancisiz olmuyor. Bunun arkasindan sana gelecek guzel bir hediye var. Bir an once toparlanmalisin ama hediyeni almak icin. Dogru soyluyorum. Dene ve gor.
 
Mutluluk ve ya amaç bulmak istemiyorsunuz, siz kendinizi kendinize hayatın sizin beklentilerinizi karşılamaması yüzünden haklı olduğunuzu ispat etmeye çalışıyorsunuz. Kabullendiğinizde kendiniz için çabalamaya başlarsınız.
 
Depresyon ya da ona yakın bir şey yaşadığınız. Çok iyi anlıyorum, benzer bir dönemden geçiyorum. Beyhan budak depresyonla nasıl baş edersin? İzlemeni öneririm. Özellikle günlük rutin kısmı bana iyi geldi. Arkadaşlarımla istemesem de görüştüm o da çok iyi geldi.
Bunun dışında bana meditasyon çok iyi geliyor. Youtubedan videolara bakmanı tavsiye edebilirim.
 
Depresyondasiniz sanki.
Bir de ne olmuşsa olmuş,ne yaşamışsanız size mutlaka bir artısı olmuştur veya kat kat güzelini yaşayacaksınız da öncesinde dikenli bir yoldasinizdir diye pozitif bakmayı deneyin. 'Herşeyi oluruna bırak've 'kotuyu cagirip durma,zihninden at'anahtar cumleniz olsun bence.
Bir de KKda kişisel gelişim sayfasında pozitif düşünce,olumlamalar diye bir konu var. Bayılıyorum ben ona ve hayatımda yüzde yüz tutan bir durum. Vakit bulursanız bir göz gezdirin. Beynimizde ne varsa evren karşımıza onu çıkarıyor aslında,dusuncelerimiz iyiyse iyi kötüyse kötü şeyler yasiyoruz.
 
Canımmm ciddi depresyondasın.. psikolojik destek Alman lazım..
 
Kelebek etkisine fazlasıyla inanırım.
Sizin bir gün yapacağınız bir şeyin, beni de etkileyeceğini düşünürüm.
Buna odaklanın, belki bir hayat kurtaracaksınız.
Belki bir çocuğa umur olacak, susuzluktan ölmek üzere olan hayvana yaşam kaynağı.
Bilemezsiniz ki.
Siz gittiniz mi, zincir gibi hayatına dokunacağınız her şey eksik, olması gerekenden farklı olur.
Tek bir kanat çırpış yeterdir büyük bir kasırgaya.
Ha gayret, hayat gayeniz kendinizden öte başkalarına can olmaya, evren güzelliğine adanırsa, umut dolar içiniz.
Yarın camınızın önüne ekmek kırıntıları koyarak başlayın buna...
 
36 yaşındayım çalışıyorum ve yalnız yaşıyorum. Çoğu zaman ben de senin gibi hissediyorum. Kimseyi görmek istemiyorum, günlerce yatsam uyusam dışarı çıkmasam istiyorum. Bir çok şeyi mecburiyetten yapıyorum. Ve bazen hayatımda çoğu şey yolunda giderkende aynı olduğumu fark ettim. Sonrasında kıyas yapmayı bıraktım ki yaptığım en büyük yanlış buydu. Sonra şükür kelimesini dilimden düşürmedim. Olumlama ile ilgili Kitaplar okuyorum. Yine uykusuzluk ve karamsarlık duyguları devam ediyor ama en azından sosyal hayattan kopmuyorum.
 
Canım bende ergenlik donemimde tam böyle hissediyordum hatta intihar girişimlerim bile oldu malesef sana bi önerim var lütfen uygula. Tiyatroya yönel. Çevrende bi tiyatro kursu bul ve mutlaka git . Ben o sayede astım kendimi inanılmaz iyi geliyor insana. Acılıyorsun kendine öz güvenin geliyor
 
Bayıldım hatta ekran fotoğrafı aldım whatsap durumu yaptim:)
 
Bende de kişilik bozukluğu var ama bu leke değil ki? Elimde olan bir şey de değil. Çok uzun süre ilaç kullandım ama ilaçlar da aptallaştıran bir şey değil. Her psikiyatrisy iyi değil. İlaç kullanmak istemiyprsan terapiye gidebilirsin. Bana çok iyi geldi umarım sen de iyi oşırsun durumun nasıl hissettirdiğini iyi biliyorum çünkü
 
Bu dunyanin gecici olduguna sadece elinden geleni yaparak guzel seyler birakmaya calisabilirsin.
Ben de cok uzuldum ama imtihanlar zor oluyor acitiyor yasayan anlar.
Is olacagina variyor Allah yardimciniz olsun
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…