- 15 Mart 2016
- 58
- 37
- 18
Evet bende duyuyorum internet te facebook ta,heryerden bişey çıkıyor çok tedirginim,Allah bizi böyle şeylerden uzak tutsun bir daha böyle acılarla karşılaştırmasın inşallah
Evet bende duyuyorum internet te facebook ta,heryerden bişey çıkıyor çok tedirginim,Allah bizi böyle şeylerden uzak tutsun bir daha böyle acılarla karşılaştırmasın inşallahumarım yaşanmaz. bu hafta sonu içindeçok fazla soylenti var. ve umarım sadece söylenti olarak kalır.
Evet bende duyuyorum internet te facebook ta,heryerden bişey çıkıyor çok tedirginim,Allah bizi böyle şeylerden uzak tutsun bir daha böyle acılarla karşılaştırmasın inşallah
Ben de senle aynı durumdayım çok geçmiş olsun.
Ankarada yasıyorum patlamaya yakın değilim ama cok etkilendim
Senle aynı psikolojik durumdayım resmen kafayı yedim.
Bu hafta ne okula ne işe gidebildim.
Devamlı bir sey olacak gibi geliyor artık bu saatten sonra asla kalabalığa giremeyeceğimi düsünüyorum kendimi korkunc şartladım.
Kafayı yemiş gibi her gün pkklı tiplerin profillerini inceleyip yazdıklarına bakıyorum ve maalesef hep nevruz sonrasıyla ilgili tehditler görüyorum.Çok fena durumdayım.Napsam kafam dağılmıyor.
seni cok iyi anliyorum. ben patlamadan bir gün önce o saatlerde güven parktaydim. erkek arkadasimla hemen orada bulunan ykm nin uzerindeki restaurantta yarin yemek yemek icin sozlestik. 6 da orada bulusacaktik. watsons da da hafta sonu indirimi vardi, once sakaryada oraya ugrayacaktim. evde o kadar uyustum ki, hazirlanmis vaziyette kumandayi elime aldim, 5 bucuga kadar oturdum..erkek arkadasimi aradim 7 gibi mi bulussak diye, olur dedi. evim bombanim.patladigi yere 25 dk uzaklikta, 6 bucukta evden ciktik hala halim yok, keske p.tesi yemek yeseydik diye diye yuruyorum. kizilaya dogru giderken gürültüyu duydum..gok gurultusu sandim, tam o an erkek arkadasim aradi sakin gelme eve don dedi, telefon kesildi. dönsem mi dönmesem mi noldu simdi derken feryatlari duydum, kizilaydan gelen yüzü kanli insanlar, oraya dogru kosan, cocuklarina ulasamayan aileler..tam bayilacaktim ki erkek arkadasim belirdi, bomba patladi, iyi ki 6 da bulusmadik dedi, Myrm olmustuk simdi dedi, sinirleri bosaldi..simdi diyorum ki kizilaya gittigim, alisveris yaptigim son günmüş cumartesi..bir daha nasil giderim, simdi her arabaya yaklastikca o sesi duyacakmis gibi, kolum gövdem yukari firlayacakmis gibi geliyor. aylardir bana neden çıkmıyor diye isyan ettigim ve şubede sadece bana cikan haftasonu görevini iptal ettirmek icin ugrasiyorum. zorunlu olmadikca disari cikmam artik. hic bir sey eskisi gibi olmayacak. sana guzel seyler yazmayi cok isterdim ama o kadar moralim bozuk ki..ben o gunden beri hic gulemiyorum, ailemi hep son bakisimmis gibi işe ginderiyorum. agzim kuruyor arkalarindan sure okuyacagim diye. yasama sevincim kalmadi, giyinmek, makyaj yapmak gezersen guzeldi diyorum, simdi ölümü bekliyormis gibiyim. ya ben ya ailemden birisi..3 u de her gun kizilaydan gecmek zorundalar..aglayamiyorum bile..
o gunden beri aileme yalvariyorum, burada oturmayalim, satalim evi kucuk bir sehre gidelim diye. nasil soguk kanlisiniz bu kadar diye onlari da delirttim artik. kardesim dün kizilayda isim vardi ordan geliyorum der demez üstüne atladim, tutamadim kendimi, elimden zor aldilar. nasil katlanicam tum bunlara..zaten anksiyete hastasıyım, bununla birlesince delirecek gibi oluyorum!
off. zaten iyi değildim şimdi hiç iyi degilim....
biz cıkmasak ne olcak yakınlarımız hep dışarda ve o yolları kullanmak zorunda....
bende acaba son muydu bu kızılaya geçişim diye düşündüm bugun.
bi poşetin yanında geçerken patlayacagından şüphe duydum filan..
ölsem sorun degilde ya sakat kalırsam diye düşünürken durdurdum kendimi...
hiç iyi haller değil bunlar...
o gunden beri aileme yalvariyorum, burada oturmayalim, satalim evi kucuk bir sehre gidelim diye. nasil soguk kanlisiniz bu kadar diye onlari da delirttim artik. kardesim dün kizilayda isim vardi ordan geliyorum der demez üstüne atladim, tutamadim kendimi, elimden zor aldilar. nasil katlanicam tum bunlara..zaten anksiyete hastasıyım, bununla birlesince delirecek gibi oluyorum!
İnşallah bir sey olmaz. sinav var bir dr haftasonu
daha sakin olmaya çalış canım. terör büyük küçük şehir dinlemez ki. bugünlerin geçmesi için ne gerekiyosa yapmak gerek ama eldende bişey gelmiyo. ne için yaptıklarını bile algılayamıyoken nasıl durdurup çözebiliriz ki. gerçekten bende pek iyi hissetmiyorum ama mecburuz o yolları kullanmaya hala... şu haftasonuda sessiz sakin geçer umarım yeni bi acı yaşamadan...
Konuya girmeden şunu hemen belirtmeliyim ki, Allah kimsenin başına vermesin, pazar günü çok zor bir durum ile sınandım. 13 Mart 2016 pazar günü patlama olduğunda erkek arkadaşım ve ben patlamaya çok yakın bir yerdeydik. Daha net açıklamak gerekirse, patlamanın olduğu yerle aramızda hemen hemen 60 metre falan vardı. Patlamadan tam 10 dakika önce oradaydık. Aslında o gün hiç dışarıya çıkma hevesim yoktu, kendimi ödevlerimi bitirmeye odaklamıştım. Ancak erkek arkadaşımın çok sevdiği bir arkadaşının doğum günü vardı ve benim de gelmemi istedi, peki dedim ödevlerimi akşam bitiririm diyerek gittim. Hayatımın en eğlenceli günlerinden birini yaşadım. Evleri merkezi bir yerdeydi ve doğum gününden sonra eve dönebilmek için haliyle Kızılay'a inmem gerekiyordu. Aileme patlamalardan dolayı korktukları için doğum gününe gittiğimi söylemeyip, Tunalı civarlarında gezeceğiz dedim. Planım o günü geçirdikten sonra, annemlerin beni bir avmnin önündan almasıydı, çünkü o gün çıkarken akşam seni biz alırız demişlerdi. Yani önce doğum gününe gidecek, oradan Kızılay'a gidecek, oradan da avmye gitmek üzere dolmuşa binecektim.
Ve erkek arkadaşımla 18:35 gibi durakta beklemeye başladık. Durak epey kalabalıktı. Biz de oturabileceğim boş bir dolmuşu beklemeye karar verdik. Ve beklerken, hatta o günün ne kadar güzel geçtiğinden bahsederken birden her yere ateş düşmüş gibi tupturuncu oldu, daha sonra nereden geldiğine anlam veremediğim çok gürültülü bir ses geldi. Daha sonra da silah sesleri. O an kaçıştık, karşıdaki binalardan birine saklandık. Fakat her zaman çok panik olan ben, o an çok sakindim. Tamam patlama oldu ama iyiyiz yaşıyoruz benim şu an yapmam gereken avmye gitmek ve aileme burada olduğumu kesinlikle hissettirmemekti... İnsanlar can derdinden koşarken benim aklıma ilk gelen şey bunu ailemden nasıl saklayacağım idi. Daha sonra babamı arayarak Tunalı'dan arkadaşımdan kitap almak için Kızılay'a giderken patlamanın olduğunu, bizi patlamadan sonra dolmuştan indirdiklerini ve kapalı bir binaya aldıklarını söyledim. Babamlar daha sonra Kızılay'a geldiler ancak bizi tekrar o ortama sokmak istemedikleri için erkek arkadaşımla avmye gitmemizi söylediler. Biz de yolda zar zor bulduğumuz bir taksi ile gittik. Erkek arkadaşımla bizi ailem arabaya aldıktan sonra erkek arkadaşımla telefonda söylediğimiz yalanı tekrar söyledik. Babam değil ama annem tam anlamıyla çıldırmış gibiydi bu nedenle gerçeği bir an söylemeyi düşündüysem de, vazgeçtim. Erkek arkadaşımı da ailem eve bıraktı, dolmuşla göndermediler. Ve ertesi gün işlerini bitirip eve döndüğünde beni arayarak söylediği şey "seni o an korurken çok sakindim çünkü seni korumak zorundaydım, ailenle arabada giderken kendimle yüzleştim ve sessizlik içinde kaldıkça kendimle daha çok yüzleşiyor ve daha kötü oluyorum" oldu.
Bu kadar uzun anlatmamın ve gerekli gereksiz her ayrıntıya girmemin nedeni az çok neler olduğunu anlamanız için idi. Şimdi asıl sorunuma gelirsek ben bugünden sonra çok karamsar oldum... İçimdeki yaşam enerjisi söndü gitti. Okula gidiyorum, arkadaşlarımla gülüyorum eğleniyorum ama sanki boş yere gülüyorum ne konuştuğumu bilmiyormuş gibiyim aklımda hep o an hep o sahneler var. Kafamı dağıtmaya çalıştığımda örneğin film izlerken komedi bile olsa birden bire istemsiz bir şekilde sanki bir sanatçının, sanki sevdiğim birinin resmine bakar gibi sürekli o saldırıda ölenlerin resimlerine bakıyorum, ama ağlayamıyorum içim çok acıyor ama ağlayamıyorum çünkü onlar gibi ben de kendimi o an orada ölmüş gibi hissediyorum. Her an ölüm korkusuyla yaşar oldum, hiçbir şeyden tad alamıyorum. Bu sene ünide son senem vizeler başlayacak ama odaklanıp ders çalışamıyorum. Dersi geçtim, içim ölü gibi. Çok karanlık günler bizi bekliyormuş gibi hissediyorum herşeyle daha net yüzleşmiş biri olarak, sizlere bu korkunun nasıl birşey olduğunu tarif etmeme imkan yok.. Uzun lafın kısası eğer siz benim yerimde olsaydınız ve eğer bu duruma benzer bir durum yaşadıysanız bu durumu nasıl atlatırdınz/atlattınız? Buraya sormamın nedeni psikolojik destek alabilmek için her şeyi her ayrıntısına kadar aileme anlatmam gerekiyor ama bunu yapamıyorum... O nedenle yardım ederseniz çok sevinirim...
geçmiş olsun, gerçekten seninki daha da kötü bir durum. şu an buraya kim ne yazsa boş senin benim gibi psikolojisi bozulan insanların bundan sonra eskisi gibi olabilmesi için bütün bunların bir daha tekrarlanmaması gerekir. umarım öyle de olur. şehrin biraz dışındaki bi semtte oturuyoruz şimdiye kadar hep sitem ederdim çok uzağız iki saat inemiyorum şehir içine diye ama bugünlerde dua eder hale geldim resmen..seninle aynı durumdayım. hatta daha kötü. ölenlerden biri yakın bir arkadaşımın kuzeniydi ve olayın gecesinde gasilhanede duyduklarım anneleri,n çığlıkları, patlama nedeniyle etrafa savrulan ve kopan parcaları bedenlerine geri monte edilmişti falan. bir sürü korkunç detay var. bir haftadır evden çıkmıyorum. projemi evden yürütüyorum lablara girmedim.
evden çıkmıyorum kısaca. yemek yerken acaba bunu son kez mi yiyorum diyorum. ailem evden çıkarken acaba son kez mi onları görüyorum diyorum. uyuyamıyorum garip bi haldeyim. bir yandan da tuhaf bir soğukluk ve soğukkanlılık çöktü üstüme normalde de öyleyimdir ama iyice buz kestim sanki. diyecek bir şey yok.
terör psikolojik yardım alarak çözülmez.
umarım bütün bunlar asılsız çıkar. elbette uymakta fayda var ama ortalığı daha da kışkırtmak için asılsız ortaya atılmış iddialar da olabilir. çünkü yapacaklarını yaptılar, psikolojimizi daha da çökertmek için yapmayacakları şey yok. umarım gerçek değildir sadece psikolojimizle oynuyorlardır...Evet bende duyuyorum internet te facebook ta,heryerden bişey çıkıyor çok tedirginim,Allah bizi böyle şeylerden uzak tutsun bir daha böyle acılarla karşılaştırmasın inşallah
Konuya girmeden şunu hemen belirtmeliyim ki, Allah kimsenin başına vermesin, pazar günü çok zor bir durum ile sınandım. 13 Mart 2016 pazar günü patlama olduğunda erkek arkadaşım ve ben patlamaya çok yakın bir yerdeydik. Daha net açıklamak gerekirse, patlamanın olduğu yerle aramızda hemen hemen 60 metre falan vardı. Patlamadan tam 10 dakika önce oradaydık. Aslında o gün hiç dışarıya çıkma hevesim yoktu, kendimi ödevlerimi bitirmeye odaklamıştım. Ancak erkek arkadaşımın çok sevdiği bir arkadaşının doğum günü vardı ve benim de gelmemi istedi, peki dedim ödevlerimi akşam bitiririm diyerek gittim. Hayatımın en eğlenceli günlerinden birini yaşadım. Evleri merkezi bir yerdeydi ve doğum gününden sonra eve dönebilmek için haliyle Kızılay'a inmem gerekiyordu. Aileme patlamalardan dolayı korktukları için doğum gününe gittiğimi söylemeyip, Tunalı civarlarında gezeceğiz dedim. Planım o günü geçirdikten sonra, annemlerin beni bir avmnin önündan almasıydı, çünkü o gün çıkarken akşam seni biz alırız demişlerdi. Yani önce doğum gününe gidecek, oradan Kızılay'a gidecek, oradan da avmye gitmek üzere dolmuşa binecektim.
Ve erkek arkadaşımla 18:35 gibi durakta beklemeye başladık. Durak epey kalabalıktı. Biz de oturabileceğim boş bir dolmuşu beklemeye karar verdik. Ve beklerken, hatta o günün ne kadar güzel geçtiğinden bahsederken birden her yere ateş düşmüş gibi tupturuncu oldu, daha sonra nereden geldiğine anlam veremediğim çok gürültülü bir ses geldi. Daha sonra da silah sesleri. O an kaçıştık, karşıdaki binalardan birine saklandık. Fakat her zaman çok panik olan ben, o an çok sakindim. Tamam patlama oldu ama iyiyiz yaşıyoruz benim şu an yapmam gereken avmye gitmek ve aileme burada olduğumu kesinlikle hissettirmemekti... İnsanlar can derdinden koşarken benim aklıma ilk gelen şey bunu ailemden nasıl saklayacağım idi. Daha sonra babamı arayarak Tunalı'dan arkadaşımdan kitap almak için Kızılay'a giderken patlamanın olduğunu, bizi patlamadan sonra dolmuştan indirdiklerini ve kapalı bir binaya aldıklarını söyledim. Babamlar daha sonra Kızılay'a geldiler ancak bizi tekrar o ortama sokmak istemedikleri için erkek arkadaşımla avmye gitmemizi söylediler. Biz de yolda zar zor bulduğumuz bir taksi ile gittik. Erkek arkadaşımla bizi ailem arabaya aldıktan sonra erkek arkadaşımla telefonda söylediğimiz yalanı tekrar söyledik. Babam değil ama annem tam anlamıyla çıldırmış gibiydi bu nedenle gerçeği bir an söylemeyi düşündüysem de, vazgeçtim. Erkek arkadaşımı da ailem eve bıraktı, dolmuşla göndermediler. Ve ertesi gün işlerini bitirip eve döndüğünde beni arayarak söylediği şey "seni o an korurken çok sakindim çünkü seni korumak zorundaydım, ailenle arabada giderken kendimle yüzleştim ve sessizlik içinde kaldıkça kendimle daha çok yüzleşiyor ve daha kötü oluyorum" oldu.
Bu kadar uzun anlatmamın ve gerekli gereksiz her ayrıntıya girmemin nedeni az çok neler olduğunu anlamanız için idi. Şimdi asıl sorunuma gelirsek ben bugünden sonra çok karamsar oldum... İçimdeki yaşam enerjisi söndü gitti. Okula gidiyorum, arkadaşlarımla gülüyorum eğleniyorum ama sanki boş yere gülüyorum ne konuştuğumu bilmiyormuş gibiyim aklımda hep o an hep o sahneler var. Kafamı dağıtmaya çalıştığımda örneğin film izlerken komedi bile olsa birden bire istemsiz bir şekilde sanki bir sanatçının, sanki sevdiğim birinin resmine bakar gibi sürekli o saldırıda ölenlerin resimlerine bakıyorum, ama ağlayamıyorum içim çok acıyor ama ağlayamıyorum çünkü onlar gibi ben de kendimi o an orada ölmüş gibi hissediyorum. Her an ölüm korkusuyla yaşar oldum, hiçbir şeyden tad alamıyorum. Bu sene ünide son senem vizeler başlayacak ama odaklanıp ders çalışamıyorum. Dersi geçtim, içim ölü gibi. Çok karanlık günler bizi bekliyormuş gibi hissediyorum herşeyle daha net yüzleşmiş biri olarak, sizlere bu korkunun nasıl birşey olduğunu tarif etmeme imkan yok.. Uzun lafın kısası eğer siz benim yerimde olsaydınız ve eğer bu duruma benzer bir durum yaşadıysanız bu durumu nasıl atlatırdınz/atlattınız? Buraya sormamın nedeni psikolojik destek alabilmek için her şeyi her ayrıntısına kadar aileme anlatmam gerekiyor ama bunu yapamıyorum... O nedenle yardım ederseniz çok sevinirim...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?