- 16 Aralık 2011
- 13.790
- 13.669
- 498
evet unutmayı o kadar çok istiyorum ki.. gerçekten unutmaktan başka çarem yok. ancak bir yenisi daha tekrarlanmazsa unutulabilecek birşey bu.Ölüm gözbebeğimizden daha yakın yaşayacak günleriniz varmış. Olayıda unutursunuz merak etmeyin 300 den fazla fidan gibi şehitler unutuldu bu olaymı unutulmayacak. Sitem falanda ediyoruz ama unutmak en büyük nimetlerden
haklısınız erkek arkadaşım da öyle diyor şimdiden sonra birşey yapmayacaklarsa bile psikolojik olarak herkesi çökerttiler ama amaçlarına ulaşamayacaklar biz dik Durucaz hayatımıza devam edeceğiz ki bu onlara en büyük cevap olacak diyor. ben hayatıma devam etmek istiyorum zaten ama benim için bu olayların devam etmemesi dışında hiçbir teselli içimi rahatlatamaz. kimle konuşursam konuşayım biliyorum ki bunlar tamamen kesilmeden ne benim ne de insanların psikolojisi tamamen düzelmeyecek.Karartma içini
Bizler Çanakkale'de şehit düşen dedelerin torunlarıyız
Amaçları zaten korku salmak, tedirgin etmek ve bölmek
Çok geçmiş olsun, bir olay sonucunda korkmanız normal. 1998 depreminden sonra da tedirgindik mesela
Ama içini asla karartma, vatanına dört elle sarıl
Sizin gibi öğrenciler, bizler gibi kadınlar çok şey yapabilir
Bir ülkeyi daha aydınlık hale getirebiliriz
Sırada İstanbul var deniyor, bahsi geçen meydandan hergün 2 kez işe gelip gidiyorum ama korkmuyorum
Benim canım Çanakkale'de ölenlerden daha kıymetli değil
Ardımda da yeşeren bir fidan bırakacağım, kızımı ( 1 yaşında üstelik ) ..
Ama korkmuyorum şerefsizlerden !
Maalesef olacaklara yapabileceğimiz birşey yokhaklısınız erkek arkadaşım da öyle diyor şimdiden sonra birşey yapmayacaklarsa bile psikolojik olarak herkesi çökerttiler ama amaçlarına ulaşamayacaklar biz dik Durucaz hayatımıza devam edeceğiz ki bu onlara en büyük cevap olacak diyor. ben hayatıma devam etmek istiyorum zaten ama benim için bu olayların devam etmemesi dışında hiçbir teselli içimi rahatlatamaz. kimle konuşursam konuşayım biliyorum ki bunlar tamamen kesilmeden ne benim ne de insanların psikolojisi tamamen düzelmeyecek.
geçmiş olsun, gerçekten seninki daha da kötü bir durum. şu an buraya kim ne yazsa boş senin benim gibi psikolojisi bozulan insanların bundan sonra eskisi gibi olabilmesi için bütün bunların bir daha tekrarlanmaması gerekir. umarım öyle de olur. şehrin biraz dışındaki bi semtte oturuyoruz şimdiye kadar hep sitem ederdim çok uzağız iki saat inemiyorum şehir içine diye ama bugünlerde dua eder hale geldim resmen..
Yaşadığın şey çok normal bu bir süreç geçecekKonuya girmeden şunu hemen belirtmeliyim ki, Allah kimsenin başına vermesin, pazar günü çok zor bir durum ile sınandım. 13 Mart 2016 pazar günü patlama olduğunda erkek arkadaşım ve ben patlamaya çok yakın bir yerdeydik. Daha net açıklamak gerekirse, patlamanın olduğu yerle aramızda hemen hemen 60 metre falan vardı. Patlamadan tam 10 dakika önce oradaydık. Aslında o gün hiç dışarıya çıkma hevesim yoktu, kendimi ödevlerimi bitirmeye odaklamıştım. Ancak erkek arkadaşımın çok sevdiği bir arkadaşının doğum günü vardı ve benim de gelmemi istedi, peki dedim ödevlerimi akşam bitiririm diyerek gittim. Hayatımın en eğlenceli günlerinden birini yaşadım. Evleri merkezi bir yerdeydi ve doğum gününden sonra eve dönebilmek için haliyle Kızılay'a inmem gerekiyordu. Aileme patlamalardan dolayı korktukları için doğum gününe gittiğimi söylemeyip, Tunalı civarlarında gezeceğiz dedim. Planım o günü geçirdikten sonra, annemlerin beni bir avmnin önündan almasıydı, çünkü o gün çıkarken akşam seni biz alırız demişlerdi. Yani önce doğum gününe gidecek, oradan Kızılay'a gidecek, oradan da avmye gitmek üzere dolmuşa binecektim.
Ve erkek arkadaşımla 18:35 gibi durakta beklemeye başladık. Durak epey kalabalıktı. Biz de oturabileceğim boş bir dolmuşu beklemeye karar verdik. Ve beklerken, hatta o günün ne kadar güzel geçtiğinden bahsederken birden her yere ateş düşmüş gibi tupturuncu oldu, daha sonra nereden geldiğine anlam veremediğim çok gürültülü bir ses geldi. Daha sonra da silah sesleri. O an kaçıştık, karşıdaki binalardan birine saklandık. Fakat her zaman çok panik olan ben, o an çok sakindim. Tamam patlama oldu ama iyiyiz yaşıyoruz benim şu an yapmam gereken avmye gitmek ve aileme burada olduğumu kesinlikle hissettirmemekti... İnsanlar can derdinden koşarken benim aklıma ilk gelen şey bunu ailemden nasıl saklayacağım idi. Daha sonra babamı arayarak Tunalı'dan arkadaşımdan kitap almak için Kızılay'a giderken patlamanın olduğunu, bizi patlamadan sonra dolmuştan indirdiklerini ve kapalı bir binaya aldıklarını söyledim. Babamlar daha sonra Kızılay'a geldiler ancak bizi tekrar o ortama sokmak istemedikleri için erkek arkadaşımla avmye gitmemizi söylediler. Biz de yolda zar zor bulduğumuz bir taksi ile gittik. Erkek arkadaşımla bizi ailem arabaya aldıktan sonra erkek arkadaşımla telefonda söylediğimiz yalanı tekrar söyledik. Babam değil ama annem tam anlamıyla çıldırmış gibiydi bu nedenle gerçeği bir an söylemeyi düşündüysem de, vazgeçtim. Erkek arkadaşımı da ailem eve bıraktı, dolmuşla göndermediler. Ve ertesi gün işlerini bitirip eve döndüğünde beni arayarak söylediği şey "seni o an korurken çok sakindim çünkü seni korumak zorundaydım, ailenle arabada giderken kendimle yüzleştim ve sessizlik içinde kaldıkça kendimle daha çok yüzleşiyor ve daha kötü oluyorum" oldu.
Bu kadar uzun anlatmamın ve gerekli gereksiz her ayrıntıya girmemin nedeni az çok neler olduğunu anlamanız için idi. Şimdi asıl sorunuma gelirsek ben bugünden sonra çok karamsar oldum... İçimdeki yaşam enerjisi söndü gitti. Okula gidiyorum, arkadaşlarımla gülüyorum eğleniyorum ama sanki boş yere gülüyorum ne konuştuğumu bilmiyormuş gibiyim aklımda hep o an hep o sahneler var. Kafamı dağıtmaya çalıştığımda örneğin film izlerken komedi bile olsa birden bire istemsiz bir şekilde sanki bir sanatçının, sanki sevdiğim birinin resmine bakar gibi sürekli o saldırıda ölenlerin resimlerine bakıyorum, ama ağlayamıyorum içim çok acıyor ama ağlayamıyorum çünkü onlar gibi ben de kendimi o an orada ölmüş gibi hissediyorum. Her an ölüm korkusuyla yaşar oldum, hiçbir şeyden tad alamıyorum. Bu sene ünide son senem vizeler başlayacak ama odaklanıp ders çalışamıyorum. Dersi geçtim, içim ölü gibi. Çok karanlık günler bizi bekliyormuş gibi hissediyorum herşeyle daha net yüzleşmiş biri olarak, sizlere bu korkunun nasıl birşey olduğunu tarif etmeme imkan yok.. Uzun lafın kısası eğer siz benim yerimde olsaydınız ve eğer bu duruma benzer bir durum yaşadıysanız bu durumu nasıl atlatırdınz/atlattınız? Buraya sormamın nedeni psikolojik destek alabilmek için her şeyi her ayrıntısına kadar aileme anlatmam gerekiyor ama bunu yapamıyorum... O nedenle yardım ederseniz çok sevinirim...
Dediniz ama tekrarlandı malesef. Hak ile batılın savaşı kıyamete kadar sürecek. bi tarafta terör diğer tarafta masum onlarca insan Rabbim hakkın tarafında olmayı bu kötü günleri unutmayı nasip eylesinevet unutmayı o kadar çok istiyorum ki.. gerçekten unutmaktan başka çarem yok. ancak bir yenisi daha tekrarlanmazsa unutulabilecek birşey bu.
cok gecmis olsun canim allah seni korumus. bence ailene gercegi ve psikolojinin cok kotu oldugunu anlat sana cok kizacaklarini sanmiyorum bence sana bir sey olmadigi icin sukredeceklerdir ve psikolojik yardim al bence. Bu arada BEN BU OLAYA COK UZULDUM EN COK OLEN GENCECIK INSANLARIMIZAKonuya girmeden şunu hemen belirtmeliyim ki, Allah kimsenin başına vermesin, pazar günü çok zor bir durum ile sınandım. 13 Mart 2016 pazar günü patlama olduğunda erkek arkadaşım ve ben patlamaya çok yakın bir yerdeydik. Daha net açıklamak gerekirse, patlamanın olduğu yerle aramızda hemen hemen 60 metre falan vardı. Patlamadan tam 10 dakika önce oradaydık. Aslında o gün hiç dışarıya çıkma hevesim yoktu, kendimi ödevlerimi bitirmeye odaklamıştım. Ancak erkek arkadaşımın çok sevdiği bir arkadaşının doğum günü vardı ve benim de gelmemi istedi, peki dedim ödevlerimi akşam bitiririm diyerek gittim. Hayatımın en eğlenceli günlerinden birini yaşadım. Evleri merkezi bir yerdeydi ve doğum gününden sonra eve dönebilmek için haliyle Kızılay'a inmem gerekiyordu. Aileme patlamalardan dolayı korktukları için doğum gününe gittiğimi söylemeyip, Tunalı civarlarında gezeceğiz dedim. Planım o günü geçirdikten sonra, annemlerin beni bir avmnin önündan almasıydı, çünkü o gün çıkarken akşam seni biz alırız demişlerdi. Yani önce doğum gününe gidecek, oradan Kızılay'a gidecek, oradan da avmye gitmek üzere dolmuşa binecektim.
Ve erkek arkadaşımla 18:35 gibi durakta beklemeye başladık. Durak epey kalabalıktı. Biz de oturabileceğim boş bir dolmuşu beklemeye karar verdik. Ve beklerken, hatta o günün ne kadar güzel geçtiğinden bahsederken birden her yere ateş düşmüş gibi tupturuncu oldu, daha sonra nereden geldiğine anlam veremediğim çok gürültülü bir ses geldi. Daha sonra da silah sesleri. O an kaçıştık, karşıdaki binalardan birine saklandık. Fakat her zaman çok panik olan ben, o an çok sakindim. Tamam patlama oldu ama iyiyiz yaşıyoruz benim şu an yapmam gereken avmye gitmek ve aileme burada olduğumu kesinlikle hissettirmemekti... İnsanlar can derdinden koşarken benim aklıma ilk gelen şey bunu ailemden nasıl saklayacağım idi. Daha sonra babamı arayarak Tunalı'dan arkadaşımdan kitap almak için Kızılay'a giderken patlamanın olduğunu, bizi patlamadan sonra dolmuştan indirdiklerini ve kapalı bir binaya aldıklarını söyledim. Babamlar daha sonra Kızılay'a geldiler ancak bizi tekrar o ortama sokmak istemedikleri için erkek arkadaşımla avmye gitmemizi söylediler. Biz de yolda zar zor bulduğumuz bir taksi ile gittik. Erkek arkadaşımla bizi ailem arabaya aldıktan sonra erkek arkadaşımla telefonda söylediğimiz yalanı tekrar söyledik. Babam değil ama annem tam anlamıyla çıldırmış gibiydi bu nedenle gerçeği bir an söylemeyi düşündüysem de, vazgeçtim. Erkek arkadaşımı da ailem eve bıraktı, dolmuşla göndermediler. Ve ertesi gün işlerini bitirip eve döndüğünde beni arayarak söylediği şey "seni o an korurken çok sakindim çünkü seni korumak zorundaydım, ailenle arabada giderken kendimle yüzleştim ve sessizlik içinde kaldıkça kendimle daha çok yüzleşiyor ve daha kötü oluyorum" oldu.
Bu kadar uzun anlatmamın ve gerekli gereksiz her ayrıntıya girmemin nedeni az çok neler olduğunu anlamanız için idi. Şimdi asıl sorunuma gelirsek ben bugünden sonra çok karamsar oldum... İçimdeki yaşam enerjisi söndü gitti. Okula gidiyorum, arkadaşlarımla gülüyorum eğleniyorum ama sanki boş yere gülüyorum ne konuştuğumu bilmiyormuş gibiyim aklımda hep o an hep o sahneler var. Kafamı dağıtmaya çalıştığımda örneğin film izlerken komedi bile olsa birden bire istemsiz bir şekilde sanki bir sanatçının, sanki sevdiğim birinin resmine bakar gibi sürekli o saldırıda ölenlerin resimlerine bakıyorum, ama ağlayamıyorum içim çok acıyor ama ağlayamıyorum çünkü onlar gibi ben de kendimi o an orada ölmüş gibi hissediyorum. Her an ölüm korkusuyla yaşar oldum, hiçbir şeyden tad alamıyorum. Bu sene ünide son senem vizeler başlayacak ama odaklanıp ders çalışamıyorum. Dersi geçtim, içim ölü gibi. Çok karanlık günler bizi bekliyormuş gibi hissediyorum herşeyle daha net yüzleşmiş biri olarak, sizlere bu korkunun nasıl birşey olduğunu tarif etmeme imkan yok.. Uzun lafın kısası eğer siz benim yerimde olsaydınız ve eğer bu duruma benzer bir durum yaşadıysanız bu durumu nasıl atlatırdınz/atlattınız? Buraya sormamın nedeni psikolojik destek alabilmek için her şeyi her ayrıntısına kadar aileme anlatmam gerekiyor ama bunu yapamıyorum... O nedenle yardım ederseniz çok sevinirim...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?