Yasamaktan biktim.

Allah kolaylık versn öncelikle. Çok zordur eminim. Faydlaımolamıcam size ama şu çamaşır gibi olan hasta bezlerşnden kullanmaz mı acaba anneniz. Çok kullanışlı oluyorlar, çamaşır gibi olduğu için de rahatsız etmiyor belki izin verilir buna.
 
Hanımlar lütfen sakin olun ve yazarken kelimelerinizi özenli seçin, bu tip hastalıklar hiç de kolay hastalıklar değildir, sevdiğiniz birinin gözünüzün önünde eriyip gitmesini görmek insanda sağlam bir psikoloji bırakmıyor ve evet annenizde olsa zaman zaman hastaya bakmak zorluyor, herkes çelik gibi sinirlere bitmek bilmeyen bir güce sahip olamaz, yorulursunuz, moraliniz bozulur, etkilenirsiniz, ki bunu anlamak için yaşamak gerekmez, anneniz babanız sizin süper kahramanlarınızdır, hiç yaşlanmayacak, hasta olmayacak, ölmeyecek zannedersiniz, sizden 1 bardak su bile beklemeyen, her işini kendi yapan, eve geldiğinizde bıcır bıcır konuşan anneniz bir anda üstünü bile değiştiremez hale gelince kahroluyorsunuz kolay değil.

Alzheimer'ı tanıyorum yaşadık biliyorum, kanseri de, iyileşsin diye çabalarken umut diye sarıldığınız her yöntemin hayal kırıklıklarını da bilirim, bir insanın size yabancı gibi bakıp korkarak anne diye feryat etmesini, acıdan inlemesini yüreğiniz kaldırmıyor maalesef.

Summer-girl,
anneniz için elinizden geleni yapıyorsunuz, üzülme desek de üzülürsünüz çünkü bu hastalık yaşayana da bakana da zor olan bir hastalık ama en azından vicdanınız rahat olsun ve lütfen yaşamınızın elinizden kayıp gitmesine izin vermeyin.

Tüm hasta yakınlarına sabır ve şifa diliyorum.
 
Yorumlari ve iyi dilekleri icin cok tesekkur ediyorum herkese. Yasimin olgunluguyla ve kabullenisle devam edecegim hayatima. Umarim her sey yolunda gider.
 

Bu hastalık öyle beter bir şey ki. “İsyan etmeyin hayatta” diye bir şey yok. O hayatta değil çünkü. O, o değil artık. Anneniz ölmese de benliğini kaybediyor. O olmuyor artık, bir kabuktan ibaret oluyor. Onun ucuz bir kopyası gibi sadece ona benziyor. Benimkinde de var, 6 yıl oldu teşhis konalı. Bazen diyorum ölseydi daha az acırdı canım.

En azından hatıralarım temiz kalırdı. Güzel anılarım olurdu. Onu titiz çalışkan neşeli haliyle hatırlardım. Şimdi bir kaç yıl sonra ölse hasta haliyle kalacak aklımda. Gecenin bir yarısı bağırmalarıyla, kafasını duvarlara vurmasıyla, bardakları tabakları kafasına vurmasıyla, sakinleştirmeye çalışırken beni dövüp dudağımı kanatmasıyla, kakasını çişini yataklara koltuklara yerlere yaymasıyla, benim öğüre öğüre ona anlayışla yaklaşıp üzerini ve evi temizlemeye çalışmalarımla kalmasaydı aklımda keşke.

Böyle sanki çok sevdiğiniz bir insan ölmüş de ona çok benzeyen biriyle konuşuyormuşsunuz gibi bir acı oluyor.
 
“Koskoca babami 3 yasindaki cocuk zekasina sahip olarak gormek benim icimi nasil yakiyor bir ben bilirim bunu”
İşte bu. Tam olarak bu. Kedim bile kumunu biliyor oranın dışında bir yere yapmıyor annem niye bu hâle geldi diye hıçkıra hıçkıra ağladığımı bir ben bilirim.
 

Ben anlatamadim, sen basardin ama. ❤
 

Hasta olan anne olunca dünyası alt üst oluyor insanın, annem kolon kanserinden öldü, hastalığın başında ilk ameliyatında kolostomi takıldı ve ben 19 yıldır Allahım kimseyi dışkısıyla sınama diye dua ediyorum, yaşamayana anlamak çok zor, son iki yıl aklı gidip gelmeye başladı, kemoterapinin yan etkisi olarakta parkinson yaşadı, koskoca annem, masaya yumruğu vurduğu zaman erkekleri bile geri bastıran annem başka birine dönüştü, bunu kabullenmek zor. Kimse annesini bakmaktan şikayet etmez ama insanız bazen çok zor geliyor, 80 kilo kadını evir çevir kaldır yatır, üstünü değiştir, temizle gücümün yetmediği çok zaman olmuştur. Ağrısı olduğunda yatıp uyuyamazdım sabaha dek, yanısıra devam eden bir işim ve ailenin içinde bir ton sorun vardı. Böyle 9 yıl geçirdik ama şu an o dönemde psikolojik bir destek almadığım için, kendimi o kadar parçaladığım için pişmanım çok çok derin izler kaldı çünkü o yüzden öncelikle bİr yardımcı edin ve kendine psikolojik destek sağla. Hastalığın dönüşü yok allah ömür verdikçe bununla yaşanıyor ama sen sağlam olmazsan ona da faydan olmuyor. Rabbim kolaylıklar versin sana da tüm hastası olanlara da
 

6 yıldır bu sürecin içindeyiz biz de, bazı iyi durumlar oldu hafif bir iyileşme gözlemledik ama temelde yine aynı. Ben kabullendim ve bu hastalıkla yaşıyoruz yapılabilecek başka bir şey yok. Kabullenmiş halimle bile sık sık onu düşünüp ağlıyorum. İnsanın anneye ihtiyacı hiç bitmiyor, bu burukluklar hiç geçmeyecek. Kimse annenin yerini tutmuyor.
 
Cok zor gercekten , size de cok gecmis olsun , keske gitse bitse ama tedavisi bile yok bu hastaligin , iyilesme umudu yok tam tersi her gecen gun daha da kotulesmelerini izliyoruz caresizce
 

Annemden değerli dememiş ki halılar için.
Kaldı ki evin idrar kokması gerçekten çok olumsuz ve moral bozan bir mesele.
Demans hastasına bakmak çok zor.
 
Daha yolun başındasınız konu sahibi. Ben psikolojik yardım almadım. Başında alsaydım bu süreç benim için daha rahat geçerdi belki.

Annem hastalandığında 46 yaşındaydı. Ne yapabiliriz diye düşündüm, eve bakıcı alma şansımız hiç yoktu, bakımevine yatırma düşüncesiyle hâlâ barışamadım çünkü hâlâ çok genç. Onu 70’lik ninelerin dedelerin yanında hayal ettikçe ayrı bir kahroluyorum. Çok güzel kadındı annem. Hiç de yaşını göstermezdi. Öbür yandan bu hastalık çok başka. Profesyonel bakım gerektiriyor kesinlikle. Biz anlayamıyoruz hastalığın nasıl seyrettiğini. Yanlış algıladığı şeyleri ısrarla düzeltmeye çalışırdık sanki düzelecekmiş gibi . O beyaza siyah diyorsa evet siyah demek lazım oysa.

Bİr de hasta yakınını hastanın kendisinden daha çok yıpragıyır bu hastalık. O çocuk gibi, farkında bile değil. Çevresine zor asıl. Bizim yaşadıklarımızı siz baştan yaşamayın. Kendinize de psikolojik destek alın, anneniz için de imkanınız varsa yatılı bakıcı. Hem bakımıyla ilgilenmek zorunda olmadığınızda annenizle geçireceğiniz vakit de daha kaliteli olur, daha etkili etkinlikler yapabilirsiniz siz de daha az yıpranarak.
 
Kadın halılarım annemden daha değerli mi demiş? Neye dayanarak bunu dediniz
 
Öncelikle geçmiş olsun. Babamı 4 ay önce bu illet hastalıktan kaybettim. Bu amaçsız gezinme dönemi hastalığın en yıpratıcı dönemi. Daha sonra yatağa bağlı yaşadığı dönem başlıyor. Bu süreçte altını temizlemek dışında bir de yatak yaraları ile mücadele başlıyor. Biz yardımcı almadık çünkü annem istemedi. Bakanlar için aşırı derecede yıpratıcı sizi çok iyi anlıyorum. Yaşamayan asla bilemez. Sormuşsunuz ya ne yapabilirim diye cevabım şu hiç bir şey yapılamıyor maalesef. Ne kadar konuşsanız da bir şey değişmiyor. Altına külot bezlerden takın ve sabredin. Çünkü bu ölüme giden bir süreç. Ben şimdi diyorum ki keşke babam yaşasaydı, yatsaydım ama yine de yanımda olsaydı. Nefesi ne kıymetliymiş, özlemi ne zor. Ben bir kere öf demedim, sevgiyle baktık. Sabır sabır bol dua başka yapılacak birşeyi yok. Sormak istedikleriniz olursa özelden de yazabilirsiniz.
 

Huzur icinde yatsin babaniz.

Oyle tabii. Yoklugunu dusundukce kahroluyorum. Bu sekilde de olsa sicakligina hala ihtiyacim var.

Desteginiz icin tesekkur ederim.
 

Su an bakicilik bir durumu yok aslinda. Uzun sure tesbih cekerken kacirdigi kucuk cisi disinda verdigi bir rahatsizlik yok. Kendi halinde zaten. Birileri geldiginde canlaniyor, kalabaligi seviyor.

Bu tur hastaliklari aile hastaligi olarak tanimliyorlar. Kisiden cok cevresini etkiliyor bu hastalik. Bazen bencil oldugumu, onu anlamadigimi dusunuyorum ama buna da alisacagim.

Genelde bu hastalarin hircin oldugu soyleniyor ama annem tam tersi sinirleri alinmis gibi. Gerci demansin cesidi cok, bu nedenle farklilik gosteriyor olabilir.

Anneniz cok erken yasta yakalanmis bu hastaliga ama artik o kadar yaygin ki bu hastalik... Eskiden yasli hastaligi iken simdi gencecik insanlarda bile gorulebiliyor.

Guclu oldugunuzu konularinizdan biliyorum. Aramizda 10 yastan fazla yas farki var ve gucunuzu, sabrinizi gordukce kendimden utaniyorum.

En guzel gunler sizin olsun.
 
Bez takmak sanırım en iyi çözüm şu an için. Gerçekten çok zor. Bir bebeği çize alıştırırken bile o kısacık süre ne kadar zor geçiyor büyük bir insanın hele ki annenin ki çok daha acı geliyor, zor geliyor. Eğer öğretseniz mesela bi alarm kursanız her saat başı yada her yemekten sonra tuvalete gitmesini tembihleseniz aklına gelir mi bilir mi hastalığın seyri nasıl bilemiyorum..
Bir de terapi alabilirsiniz kendiniz için zira zor bir süreç. bir de evde kuranı kerim açıp dinleyebilirsiniz inanın sakinleştirir. Eline kuranı alıp oturur kısa süreli bile olsa.
 
Anlattıklarınız sizin bebek, annenizinse yeni anne olduğu dönemde yaşananlardan çok farklı değil, o size sabretti bu yaşınıza geldiniz, lütfen isyan etmeyin ve şeytana uyup sinirlenmeyin, kaybettiğinizde bir de vicdan azabıyla mücadele etmeniz gerekmesin..(şuanda bunu yaşayanlar var çevremde)
Allah çok çok sabır versin inşallah bu sınavı kazanırsınız...
 
Allahım ne günah işledim de bana bu derdi verdin dediğin zaman için sana kolaylık yaptım, arama hiç, buradan okur hatırlarsın.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…