Eşim ve ben de çalışan insanlarız. Ama memuriyet olduğu için saatlerimiz düzenli. Erken saatte evde oluyoruz, mesaimiz hiç olmuyor zaten. Hep aynı saatlerde ve aynı günlerde evdeyiz. Beraber gidip geliyoruz.
Eve neredeyse hiç pazar alışverişi yapmıyoruz, sebze vs hiç almıyoruz, nadiren ayda bir pazara gidersek gidiyoruz. Ben istiyorum ama eşim gereksiz buluyor. Sebebi annesinin alt katta oturuyor olması ve yemekleri hep onun yapmak istiyor ve yapıyor olması. Et türü şeyler kendi canı isterse alınıyor eve. Ben yemek yapmak istediğimde evde ne varsa onunla yap diyor yapınca da içinde et olmadığı için çoğu zaman sevmiyor, bunu bir daha yapma diyor. Çünkü annesi hep etli şeyler yapıyor.
Ben pazarlık yaptığımızda veya kasapa gittiğimizde o ürünlerle ev yemeği yapınca çok mutlu oluyorum, etli şeyler yaptığımda çok güzel olmuş falan diyor hoşuma gidiyor.
Kayınvalidem de siz uğraşmayın çalışan insanlarınız diyerekten yemekleri yapıyor.
Ayrıca annesinde yedikten sonra da çok acıkıyor ve evde yiyecek bir şey aranıyor. Tabiki de çoğu zaman atıştırmalık bir şey bile yok evde alınmadığı için. Ben yemek yaptığımda aranmıyor çünkü çeşit yapıyorum. Annesinde genelde sadece ana yemek oluyor. Benim için de çoğu zaman doyurucu olmuyor.
ben de bu durumdan nedense hiç mutlu olmuyorum aslında hazır yemek çok iyidir ama ben kendini çok yetersiz hissediyorum.
Nankör müyüm neyim anlamadım, o yemek yapıcam yapmayın uğraşmayın dedikçe benim moralim sıfır oluyor hemen yüzüm değişiyor ben neden mutlu olamıyorum. Yaşayan var mı, psikolojik açıklaması var mı? Sırf bu yemek konusunda o kadar mutsuz ve huzursuzum ki. Canımın çektiği şeyleri ve yemek İstediğim şeyleri yapmak isteyip de akşam orda olan yemekleri yemek zorunda kalmak da ayrı tabi.
temizlik ürünlerine ve diğer ev ihtiyaçlarıma ise asla karışmıyor. Tek derdimiz yemek yiyecek alışverişi. Ve en önemlisi de zaten bu
