- 22 Kasım 2010
- 11.265
- 20.061
- 598
- Konu Sahibi TheQueeninthenorth
-
- #1
Evleneli yaklaşık 2,5 ay oldu fakat borçlardan hiçbir şeyin tadını çıkaramıyoruz. Ben öğretmenim, eşim de özel bir şirkette çalışıyor ancak şirketi şu anda batma noktasında ve evlendiğimizden beri doğru düzgün maaş alamıyor. Zaten sıkıntımızın sebebi de bu. Normalde benim de eşimin de maaşlarımız 3 bin tl. Ancak eşim düğün öncesi 6 bin tl avans çekti ve maaşından 6 ay boyunca 1000er tl kesinti oluyor. Yani 2bin tl alması gerekiyor ancak bi 800 tl veriyorlar, bi 500tl. zamansız zamansız. içerde bir maaşı duruyor. Borçlarımız eşya taksidi, kira, kredi kartı ve aidat. Kira zaten 1100tl, 190 tl de aidat veriyoruz. Kredi kartı dönem tutarı 800-900 tl gelir ortalama ancak bu ay 1250 tl ödedim ve resmen göçtüm. Gerisi de eşya borcuna gidiyor ve bize resmen geriye hiçbir şey kalmıyor.
Evimizin iğnesinden ipliğine kadar herşeyini biz yaptık, o yüzden önümüzdeki 2 sene bayağı borç ödeyeceğiz. Fakat eşimin böyle düzensiz maaş alacağını ve hatta işini kaybedebileceğini (şirketini başka bir şirketler grubu satın alabilir, eğer böyle olursa maaşlar düzene girecek. fakat iflas etme durumu da var. hrşey ocakta belli olacak.) hiç hesaba katmamıştık. Eğer işten çıkarsa ne yaparız bilmiyorum. Eşimin ailesinin maddi durumu kısıtlı, onlardan yardım alamıyoruz. Benimkilerden de öyle. Yardım alamadığımız gibi eşimin işten çıkarılan abisinin kredi kartı taksidi ödemesine yardım ediyoruz her ay 300-400 tl civarı. Buna karşı çıkmamamın sebebi düğünümüzü abisinin kıdem tazminatıyla yapmış olması.
Çok daraldım, çok bunaldım. Bu zamana kadar maaşıyla istediğini almış, kafasına göre yaşamış, harcamalarında kısıtlamaya gitmesine gerek kalmamış biriyim. Evlendiğimden beri ne gönlümce üstüme başıma bir şey alabiliyorum, ne de canımın çektiği yiyecekleri. Sinemaya gitmeden önce dahi kırk kere düşünür olduk. Borçlardan sonra elimize resmen hiçbir şey kalmıyor, kred kartıyla geçiniyoruz. Çok mutsuzum. Eşime yansıtmamaya çalışıyorum çünkü biliyorum ki hiçbiri onun elinde değil. Çok çalışkan biri normalde, şirketin en iyi elemanlarından. Fakat işindeki bu belirsizlik ve maaşını alamamak onu da çok yıpratıyor. İşten çıkarsalar kıdem tazminatı ödemesi için bile çok bekleyeceğiz. Ama devamlı içten içe onun ailesini biz evlenirken daha fazla yardımcı olamadılar diye suçluyorum. Evet bilerek evlendim. Ama devamlı şu anda bekar olsam param fazla bile kalırdı, canımın istediği gibi yaşar üstüne biriki yapardım diye düşünürken buluyorum kendimi. Sanki 7 senedir aşık olduğum adama kavuştuğum için şükreden ben değilmişim gibi...Evliliğin ilk yıllarında normaldir, geçer vs gibi teselli cümleleri duymaya ihtiyacım var sanırım...
Evimizin iğnesinden ipliğine kadar herşeyini biz yaptık, o yüzden önümüzdeki 2 sene bayağı borç ödeyeceğiz. Fakat eşimin böyle düzensiz maaş alacağını ve hatta işini kaybedebileceğini (şirketini başka bir şirketler grubu satın alabilir, eğer böyle olursa maaşlar düzene girecek. fakat iflas etme durumu da var. hrşey ocakta belli olacak.) hiç hesaba katmamıştık. Eğer işten çıkarsa ne yaparız bilmiyorum. Eşimin ailesinin maddi durumu kısıtlı, onlardan yardım alamıyoruz. Benimkilerden de öyle. Yardım alamadığımız gibi eşimin işten çıkarılan abisinin kredi kartı taksidi ödemesine yardım ediyoruz her ay 300-400 tl civarı. Buna karşı çıkmamamın sebebi düğünümüzü abisinin kıdem tazminatıyla yapmış olması.
Çok daraldım, çok bunaldım. Bu zamana kadar maaşıyla istediğini almış, kafasına göre yaşamış, harcamalarında kısıtlamaya gitmesine gerek kalmamış biriyim. Evlendiğimden beri ne gönlümce üstüme başıma bir şey alabiliyorum, ne de canımın çektiği yiyecekleri. Sinemaya gitmeden önce dahi kırk kere düşünür olduk. Borçlardan sonra elimize resmen hiçbir şey kalmıyor, kred kartıyla geçiniyoruz. Çok mutsuzum. Eşime yansıtmamaya çalışıyorum çünkü biliyorum ki hiçbiri onun elinde değil. Çok çalışkan biri normalde, şirketin en iyi elemanlarından. Fakat işindeki bu belirsizlik ve maaşını alamamak onu da çok yıpratıyor. İşten çıkarsalar kıdem tazminatı ödemesi için bile çok bekleyeceğiz. Ama devamlı içten içe onun ailesini biz evlenirken daha fazla yardımcı olamadılar diye suçluyorum. Evet bilerek evlendim. Ama devamlı şu anda bekar olsam param fazla bile kalırdı, canımın istediği gibi yaşar üstüne biriki yapardım diye düşünürken buluyorum kendimi. Sanki 7 senedir aşık olduğum adama kavuştuğum için şükreden ben değilmişim gibi...Evliliğin ilk yıllarında normaldir, geçer vs gibi teselli cümleleri duymaya ihtiyacım var sanırım...