Evliliğimin ilk senesi benimde böyleydi. Eşim kahvaltı, öğle yemeği, akşam yemeği hangisine denk gelirse annesinin evinde yerdi. Kahvaltıyı hazırlardım telefon gelirdi hemen gel diye, gidiş o gidiş 4-5 saat sonra karnı tok gelirdi. Akşam yemeği hazırladım sofra hazır telefon gelirdi hemen geliyorum der giderdi gece yarısı gelirdi, sofra ortada.
Kavga ettim olmadı, güzellikle konuştum olmadı. Bende boşverdim. Onun sevdiği yemekleri yaptım kendim yedim, eve tok geldiği için vicdan azabı çekti sevdiği yemekleri yiyemedigi için.
Annesi çağırdı gitti, bende kendi annemler de doyurdum karnımı. Baktı ben artık önemsemiyorum, annesinin evinden erken gelmeye başladı. Gelince direk mutfağa gidip ne pişirdim diye tencereleri kontrol ediyordu. Tabi tencere boş
. İşte annem sofrayı hazırlamıştı, ben evde yiyeceğim diye yemedim falan filan yada gidince arardım ben yemek yedim sen de orada ye diye.
O dönem psikolog a gidiyorduk. Psikolog eşime sordu neden ailende yiyorsun diye eşim "evlendiği için ailesine karşı vicdan yaptığını, orada yemezse onlara haksızlık olduğunu" düşünüyormuş. Tabi bana yapılan haksızlıklar kimsenin umrunda değil o ayrı.
Fevri davranmayın zamanla herşey yoluna girer. Su akar yolunu bulur demişler. Erkekler kadınlardan daha zor adapte oluyor evliliğe, hemen sahiplenemiyorlar. Biraz sabır.