hayata küsmek bu kadar basitken tekrar hayata bağlanmak niye bu kadar zor?deniyorum uğraşıyorum, kendimle savaşıyorum tamam bu defa oldu diyorum ama olmuyo.hayata inancım kalmadı sanki.insanlara kendimi kapadım.kendi kabuğunda mutlu olmak zorunda olan bi kaplumbağa misali bi hayat sürüyorum.her nefes alışımda kalbimde fırtınalar kopuo.ihanetin soğuk yüzünü gördükten sonra sevmekten soğudum.ölüm gibi bi acı yaşadım-yaşadım diyorum yaşamaksa o günlerin adı-.erkeklere zerre güven duymuyorum.hatta beraber gezen çiftleri gördüğümde kızıyorum benimle aynı şeyleri yaşayacaklar diye korkuyorum.etrafımdaki insanların yüzüne bile bakmak istemiyorum o kadar soğudum ki insanlardan EVLİLİK benim için artık ennn büyük mucize diye düşünüyorum.bütün bunları aşmak istiyorum yeniden insanlara güvenebilmek istiyorum.şimdi sil baştan başlamak istiyorum ben sevmek istiyorum, sevilmek, sahiplenilmek belki sahiplenmek.içimde kopan fırtınalara inat hayata tutunmak istiyorum.ama aşk başka bi mucize benim hayatımda.asla olmayacak bi mucize.yeniden sevmek istiyorum.elini tuttuğumda zaman dursun, sesini duyduğumda içim üpersin istiyorum.biliyorum bana bunları yaşatacak bi insan yok ve hiç olmayacak.mucizelere inanamasamda yine de bazen istiyorum.beni yeniden hayata bağlayacak biri çıksın ve hiç gitmesin....yeniden sevmek bu kadar zor mu gerçekten???
(