Bazen insan birini, birilerini nedensiz de sevebiliyor,art niyetsiz,sebepsiz işte
Sevdiklerimiz bir başka taht kurmuş gönlümüzde..Kırılmışlıkları bilmeden yargılamak ı ıh!
Daha önce paylaşmıştım bu yazdığımı ama öyle şeyler oluyor ki, insan hatırlamadan,hatırlatmadan edemiyor
Yıllar önceydi bilmem hangi yıl... Canım sıkkın, kapışmışız en sevdiğim arkadaşımla. Haklıydım kendimce çok haklıydım... Yatıyor, uyuyorum... Gecenin bilmem hangi saatinde, İçimden bir şey öyle dürtüyor ki beni, kalkıyorum ne oluyor diye, dolanıyor, yatıyorum.Uyku yok ertesi gece, daha ertesi...Dürtmeler devam ediyor.Beni rahatsız eden o şey ne diye düşünürken,buluyorum.
Arkadaşımı özlemiştim. Ona karşı haksız mıyım acaba, çözmeliydim bunu...
Gittim uzun uzun, sinirlenmeden derinlere inerek konuştuk. Ben haksızdım, kabul ettim. Yanlış yapmış, yanlış karar vermişim... Çok mutluydum çözümlediğimize, sarıldık. Öyle bir sarıldık ki, kopmamacasına.
Akşam huzur içinde uyudum. Bir el sırtımı sıvazlıyordu.
O gündür bugündür ne zaman yanlış kararlar versem, dürtülerek uyanıyor, ne zaman güzellikler yapsam sıvazlanıyordu sırtım...
Vidandı bu, evet vicdanım. Demek dinlemesem kendimi, duymayacaktım vicdanımın sesini.
Vicdan çok yakınımızda onu bilelim, daima dinleyelim.. Gençlikte çoğu zaman hep haklı görürüz kendimizi. Yanılınca yanıldığımızı, haksızlığımızı kabul edip özür dilemek küçültmez, büyütür bizi...
(Umarım nasihat gibi olmamıştır. nasihati sevmem ya..)