• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Yıllar çare olmadı unutmaya...

Yazdiklariniz yuregime dokundu.
Herkes boyle asik olup sevmeyi beceremez.
Ancak buraya yazmaniz iyi olmus, disaridan biri olarak gorebildigim bu adamin size degil, sizin ona olan askiniza asik oldugu.
Bakin 3. ye evlenmis, ilk evliligi biterken sanirim siz de bekardiniz. Ihtimaller ihtimaller, yani bu kadar seven adam hickimseyi dinlemez. O gecmisten gelen nisanlilik o aile baskisi hikaye.
Benzer durumda olan babam, bundan 30 sene once annemle evlenebilmek icin ailesini bir kalemde silmis.
Bence artik birakin. Karsiniza mutluluk firsati cikmis, mutlusunuz, her hikayenin sonu guzel bitmiyor malesef.
 
kızlar yazdığınız herşeye katılıyorum. evet istese evlenmez benimle olurdu, sonra da beni boşar başkasını alırdı. çok şükür olmamış, çok şükür karşıma eşim çıkmış, çok şükür mutluyum...

tek bir ortak arkadaş bile bırakmadım bu insanla. ben bu kadar çabalarken, neden neden? kendime de kızıyorum
 
kızlar yazdığınız herşeye katılıyorum. evet istese evlenmez benimle olurdu, sonra da beni boşar başkasını alırdı. çok şükür olmamış, çok şükür karşıma eşim çıkmış, çok şükür mutluyum...

tek bir ortak arkadaş bile bırakmadım bu insanla. ben bu kadar çabalarken, neden neden? kendime de kızıyorum
Peki neden yıllar çare olmadı unutmaya o halde?
 
Yazım biraz uzun olucak, okumak için sabır gösterenlere şimdiden teşekkürler...

36 Yaşındayım, 6,5 yıllık evliyim ve şuan bir bebeğe aile olabilmek için başvurumuzu yapmış durumdayız... Eşimi çok seviyorum, mutluyuz, mutluyum... oturmuş bir ilişkimiz var, hayatta kurduğumuz hayalleri tek tek gerçekleştiriyoruz.

ama kimselere anlatamadığım çok eski bir yaram var. kapanmıyor.

henüz 18 yaşındaydım onunla tanıştığımızda. 6 sene boyunca oldukça inişli çıkışlı bir ilişki yaşadık. ne onunla kalmama izin verdi ne de ondan gitmeme. Herşeyi onunla yaşadım, aşkı, tutkuyu, kıskançlığı, cinselliği, arkadaşlığı, doatluğu, eğlenmeyi, üzülmeyi, yaşamayı, ölmeyi istemeyi, terkedilmeyi, tekrar kavuşmayı, tekrar ayrılmayı, güçlü olmayı, güçsüz kalmayı, direnmeyi... hani böyle kitaplarda okunan, filmlerde izlenen birşey gibiydi ilişkimiz, bazen masal, bazen kabus....

daha ilk başlarda bana demişti ki; hayat yarınlarla bize ne yaşatır bilinmez; beraber oluruz-ayrılırız, ayrı insanlarla beraber oluruz belki... belki yıllar olur, görüşemeyiz. ama şunun bil, elim her zaman arkanda olacak. ne zaman ihtiyacın olsa araman yeter...

sonraki yıllarda çok deneyimledim bunu. çok ayrıldık. çünkü başkası ile nişanlıydı, taa çocukluktan gelen bir söz nedeniyle. bir koptuk, bir kavuştuk bu yüzden. öyle zamanlar oldu ki, aylarca görüşmedik, ama ne zaman ona ihtiyacım olsa aradı beni, sadece iyi misin demek için ve ben iyi oldum.

onun hayatında olanlara hep saygı gösterdim, verdiği sözzlere, sorumluluklara. isyan etmedim hiç. sadece bir gün bana "başka biriyle evleneceğim, biliyorsun. beni bu kadar severken buna nasıl bu kadar uzak durabiliyorsun" dedi. ağladım bir süre, sonra dedim ki ona "Ne istiyorum biliyor musun? Evlendiğin gün gelip düğününde kendimi öldürmeyi... o gece ona neler yapacağını bilerek yaşamak sanki imkansız..."

herşeye yeniden başlayabileceği bir hayatı olsa yanındaki tek kişi ben olacaktım, yıllarca söyledi bunu bana. ama öyle anlar oldu ki, dayanamadım, kalamdım yanında, kaçtım ondan. her defasında buldu beni, toparlamaya çalıştığım kendimi gelişi ile hep bambaşka biri yaptı.

sonra evlendi... öldürmedim kendimi... ailem ilaçlarla uyuttu 1 hafta -10 gün boyunca, uyandığımda sersem gibiydim... ama yaşadım...

evlendiğinde de girmek istedi hayatıma, izin vermemek için direndikçe her yerde çıktı karşıma, planlı değil tesadüflerle buluştuk her seferinde. olmadık yerlerde bir bakışı yakaldı bazen beni...

ve bu arada eşimle tanıştım, beraberliğimiz başladı. onunla bunu konuşurken bana dedi ki "şimdi sana herşey toz pembe geliyordur. ama o seni benim kadar tanıyamaz, bilemez. o aldanıyor sadece, bilmiyor." döndüm arkamı çıktım...

yıllar geçti görüşmeden, telefonumu değiştirdim, evi taşıdık. iş değiştirdim. izlerimi sildim, izini de kaybettim. Yıllar sonra bir gün yolda karşılaştık. bir fincan kahve içtik. boşanmıştı, ama yeniden evlenme hazırlığındaydı. o an neler hissettim bilmiyorum... "bekliyor olsam bir şansım olur muydu" diye sordum. "Biliyorsun" dedi, olurdu...

son görüşmemiz bu oldu...

sonrasında ben de evlendim, hatta şehirden de taşındım. yepyeni bir hayata başladım.

hayat bana inat sanki karşıma onu çıkarmaya devam ediyor. mesela instagramda bir anneyi takip etmeye başladım. iki çocuğu vardı ve bebeklere yönelik bir ürün üretiyordu, bir yandan da çocuklarının neşeli resim ve fotolarını paylaşıyordu. aylarca takip ettim. birgün instagramı açtığımda bir aile tablosu vardı karşımda, iki çocuğu ile gülümseyen o anne ve yanında eşi, çocukların babası o... bu arada bu kişinin üçüncü eşi olduğunu da öğrendim...

kader diyorum bir yandan, ondan koparmıyor beni... ama kendime ait bir hayatım da var artık... yıllar geçti üstünden diyorum. mutluyum diyorum.

yine de an oluyor rüyalarımda görüyorum, bazen olmadık bir anda, ufacık birşeyle onu hatırlıyorum. ve bundan çok, gerçekten çok yoruldum. düşünmemek için elimden geleni yapıyorum, olmuyor... çıkamıyorum işin içinden. bazen onu rüyamda görmeyeyim diye uyumuyorum bile... geçmiyor ama işte...

bunu yaşayan ve atlatan var mı? ne olur yargılamadan sadece yardım edin...
Asla yadırgamıyorum, yargılamıyorum da. Ama adam olsaydı sevginize sahip çıkar, en baştan seninle evlenirdi. Öyle hep arkanda olucam, elim üzerinde, ne zaman yardıma ihtiyacın olursa lafları bana çok itici geliyor. Bırakmasaydı elini o zaman! Bazı adamlar kahramanı oynamayı seviyor. Gerçekten ihtiyacın olduğunda yetişmiş te olabilir. O kendine yakıştırdığı rol, egosunu okşuyor senin kurtarıcın olmak. Sen asıl şu an yanında olanın kıymetini bil bence. Elinde tutma imkanı varken sana yol gösterip, dal daladan uçan kişiyi düşünme bile.
 
Yazım biraz uzun olucak, okumak için sabır gösterenlere şimdiden teşekkürler...

36 Yaşındayım, 6,5 yıllık evliyim ve şuan bir bebeğe aile olabilmek için başvurumuzu yapmış durumdayız... Eşimi çok seviyorum, mutluyuz, mutluyum... oturmuş bir ilişkimiz var, hayatta kurduğumuz hayalleri tek tek gerçekleştiriyoruz.

ama kimselere anlatamadığım çok eski bir yaram var. kapanmıyor.

henüz 18 yaşındaydım onunla tanıştığımızda. 6 sene boyunca oldukça inişli çıkışlı bir ilişki yaşadık. ne onunla kalmama izin verdi ne de ondan gitmeme. Herşeyi onunla yaşadım, aşkı, tutkuyu, kıskançlığı, cinselliği, arkadaşlığı, doatluğu, eğlenmeyi, üzülmeyi, yaşamayı, ölmeyi istemeyi, terkedilmeyi, tekrar kavuşmayı, tekrar ayrılmayı, güçlü olmayı, güçsüz kalmayı, direnmeyi... hani böyle kitaplarda okunan, filmlerde izlenen birşey gibiydi ilişkimiz, bazen masal, bazen kabus....

daha ilk başlarda bana demişti ki; hayat yarınlarla bize ne yaşatır bilinmez; beraber oluruz-ayrılırız, ayrı insanlarla beraber oluruz belki... belki yıllar olur, görüşemeyiz. ama şunun bil, elim her zaman arkanda olacak. ne zaman ihtiyacın olsa araman yeter...

sonraki yıllarda çok deneyimledim bunu. çok ayrıldık. çünkü başkası ile nişanlıydı, taa çocukluktan gelen bir söz nedeniyle. bir koptuk, bir kavuştuk bu yüzden. öyle zamanlar oldu ki, aylarca görüşmedik, ama ne zaman ona ihtiyacım olsa aradı beni, sadece iyi misin demek için ve ben iyi oldum.

onun hayatında olanlara hep saygı gösterdim, verdiği sözzlere, sorumluluklara. isyan etmedim hiç. sadece bir gün bana "başka biriyle evleneceğim, biliyorsun. beni bu kadar severken buna nasıl bu kadar uzak durabiliyorsun" dedi. ağladım bir süre, sonra dedim ki ona "Ne istiyorum biliyor musun? Evlendiğin gün gelip düğününde kendimi öldürmeyi... o gece ona neler yapacağını bilerek yaşamak sanki imkansız..."

herşeye yeniden başlayabileceği bir hayatı olsa yanındaki tek kişi ben olacaktım, yıllarca söyledi bunu bana. ama öyle anlar oldu ki, dayanamadım, kalamdım yanında, kaçtım ondan. her defasında buldu beni, toparlamaya çalıştığım kendimi gelişi ile hep bambaşka biri yaptı.

sonra evlendi... öldürmedim kendimi... ailem ilaçlarla uyuttu 1 hafta -10 gün boyunca, uyandığımda sersem gibiydim... ama yaşadım...

evlendiğinde de girmek istedi hayatıma, izin vermemek için direndikçe her yerde çıktı karşıma, planlı değil tesadüflerle buluştuk her seferinde. olmadık yerlerde bir bakışı yakaldı bazen beni...

ve bu arada eşimle tanıştım, beraberliğimiz başladı. onunla bunu konuşurken bana dedi ki "şimdi sana herşey toz pembe geliyordur. ama o seni benim kadar tanıyamaz, bilemez. o aldanıyor sadece, bilmiyor." döndüm arkamı çıktım...

yıllar geçti görüşmeden, telefonumu değiştirdim, evi taşıdık. iş değiştirdim. izlerimi sildim, izini de kaybettim. Yıllar sonra bir gün yolda karşılaştık. bir fincan kahve içtik. boşanmıştı, ama yeniden evlenme hazırlığındaydı. o an neler hissettim bilmiyorum... "bekliyor olsam bir şansım olur muydu" diye sordum. "Biliyorsun" dedi, olurdu...

son görüşmemiz bu oldu...

sonrasında ben de evlendim, hatta şehirden de taşındım. yepyeni bir hayata başladım.

hayat bana inat sanki karşıma onu çıkarmaya devam ediyor. mesela instagramda bir anneyi takip etmeye başladım. iki çocuğu vardı ve bebeklere yönelik bir ürün üretiyordu, bir yandan da çocuklarının neşeli resim ve fotolarını paylaşıyordu. aylarca takip ettim. birgün instagramı açtığımda bir aile tablosu vardı karşımda, iki çocuğu ile gülümseyen o anne ve yanında eşi, çocukların babası o... bu arada bu kişinin üçüncü eşi olduğunu da öğrendim...

kader diyorum bir yandan, ondan koparmıyor beni... ama kendime ait bir hayatım da var artık... yıllar geçti üstünden diyorum. mutluyum diyorum.

yine de an oluyor rüyalarımda görüyorum, bazen olmadık bir anda, ufacık birşeyle onu hatırlıyorum. ve bundan çok, gerçekten çok yoruldum. düşünmemek için elimden geleni yapıyorum, olmuyor... çıkamıyorum işin içinden. bazen onu rüyamda görmeyeyim diye uyumuyorum bile... geçmiyor ama işte...

bunu yaşayan ve atlatan var mı? ne olur yargılamadan sadece yardım edin...
Valla güzelim yargılamayacağım ama bence boş zamanın çok sanırım.Eşini sevmekle MUTLU olmakla,başkasını unutamamak arasındaki tezatlığı sen de farketmişsindir sanırım.Yazdığın hissettiğin şeylerde yaşanılmış çok büyük aşk göremiyorum ben.Aşk iki taraflı olur.Ne engel olursa olsun kopmaz iki tarafta.Hee 18 li 20 li yaşlarda zaten herkes yaşın getirdiği heyecanla,tecrübesizlikle çok dolu dolu tutkulu yaşar hislerini.Başkasıyla nişanlı ama sen yanındasın.Evleniyor bir yerde karşılaşıyorsunuz,sen evlenme arefesindesin,ama adam o kadar bencil vicdansız ki,senin evleneceğin adamla ilgili kafanı bulandırmaya çalışıyor.Yok onun kadar iyi tanıyamazmış.O tanımışta ne olmuş sonuç ne.Yok ihtiyacın olduğunda yanında olacakmış.Sevmişsin ne sana ne sevgisine sahip çıkamamış,uzaktan yanında olacak.

Adam dikiş tutturamamış 3.hatunu almış çoluk çocukta var.Ne güzel böylelerinin gurunu okşayın.Erkek milleti.Evlendi hala aklı bende dedirtin.Seven adam sahip çıkar bu kadar.

İnstagramda tesadüfen karısını takip ediyorsan,takibi bırakırsın.Yolda görsen kafanı çevirirsin.Kadermiş şuymuş buymuş.Allahîn bizleri sınadığını da unutma.

Kendine yaptın bu saygısızlığı,eşine evliliğine yapma.Bırak alin adamını düşünmeyi.
 
Yazım biraz uzun olucak, okumak için sabır gösterenlere şimdiden teşekkürler...

36 Yaşındayım, 6,5 yıllık evliyim ve şuan bir bebeğe aile olabilmek için başvurumuzu yapmış durumdayız... Eşimi çok seviyorum, mutluyuz, mutluyum... oturmuş bir ilişkimiz var, hayatta kurduğumuz hayalleri tek tek gerçekleştiriyoruz.

ama kimselere anlatamadığım çok eski bir yaram var. kapanmıyor.

henüz 18 yaşındaydım onunla tanıştığımızda. 6 sene boyunca oldukça inişli çıkışlı bir ilişki yaşadık. ne onunla kalmama izin verdi ne de ondan gitmeme. Herşeyi onunla yaşadım, aşkı, tutkuyu, kıskançlığı, cinselliği, arkadaşlığı, doatluğu, eğlenmeyi, üzülmeyi, yaşamayı, ölmeyi istemeyi, terkedilmeyi, tekrar kavuşmayı, tekrar ayrılmayı, güçlü olmayı, güçsüz kalmayı, direnmeyi... hani böyle kitaplarda okunan, filmlerde izlenen birşey gibiydi ilişkimiz, bazen masal, bazen kabus....

daha ilk başlarda bana demişti ki; hayat yarınlarla bize ne yaşatır bilinmez; beraber oluruz-ayrılırız, ayrı insanlarla beraber oluruz belki... belki yıllar olur, görüşemeyiz. ama şunun bil, elim her zaman arkanda olacak. ne zaman ihtiyacın olsa araman yeter...

sonraki yıllarda çok deneyimledim bunu. çok ayrıldık. çünkü başkası ile nişanlıydı, taa çocukluktan gelen bir söz nedeniyle. bir koptuk, bir kavuştuk bu yüzden. öyle zamanlar oldu ki, aylarca görüşmedik, ama ne zaman ona ihtiyacım olsa aradı beni, sadece iyi misin demek için ve ben iyi oldum.

onun hayatında olanlara hep saygı gösterdim, verdiği sözzlere, sorumluluklara. isyan etmedim hiç. sadece bir gün bana "başka biriyle evleneceğim, biliyorsun. beni bu kadar severken buna nasıl bu kadar uzak durabiliyorsun" dedi. ağladım bir süre, sonra dedim ki ona "Ne istiyorum biliyor musun? Evlendiğin gün gelip düğününde kendimi öldürmeyi... o gece ona neler yapacağını bilerek yaşamak sanki imkansız..."

herşeye yeniden başlayabileceği bir hayatı olsa yanındaki tek kişi ben olacaktım, yıllarca söyledi bunu bana. ama öyle anlar oldu ki, dayanamadım, kalamdım yanında, kaçtım ondan. her defasında buldu beni, toparlamaya çalıştığım kendimi gelişi ile hep bambaşka biri yaptı.

sonra evlendi... öldürmedim kendimi... ailem ilaçlarla uyuttu 1 hafta -10 gün boyunca, uyandığımda sersem gibiydim... ama yaşadım...

evlendiğinde de girmek istedi hayatıma, izin vermemek için direndikçe her yerde çıktı karşıma, planlı değil tesadüflerle buluştuk her seferinde. olmadık yerlerde bir bakışı yakaldı bazen beni...

ve bu arada eşimle tanıştım, beraberliğimiz başladı. onunla bunu konuşurken bana dedi ki "şimdi sana herşey toz pembe geliyordur. ama o seni benim kadar tanıyamaz, bilemez. o aldanıyor sadece, bilmiyor." döndüm arkamı çıktım...

yıllar geçti görüşmeden, telefonumu değiştirdim, evi taşıdık. iş değiştirdim. izlerimi sildim, izini de kaybettim. Yıllar sonra bir gün yolda karşılaştık. bir fincan kahve içtik. boşanmıştı, ama yeniden evlenme hazırlığındaydı. o an neler hissettim bilmiyorum... "bekliyor olsam bir şansım olur muydu" diye sordum. "Biliyorsun" dedi, olurdu...

son görüşmemiz bu oldu...

sonrasında ben de evlendim, hatta şehirden de taşındım. yepyeni bir hayata başladım.

hayat bana inat sanki karşıma onu çıkarmaya devam ediyor. mesela instagramda bir anneyi takip etmeye başladım. iki çocuğu vardı ve bebeklere yönelik bir ürün üretiyordu, bir yandan da çocuklarının neşeli resim ve fotolarını paylaşıyordu. aylarca takip ettim. birgün instagramı açtığımda bir aile tablosu vardı karşımda, iki çocuğu ile gülümseyen o anne ve yanında eşi, çocukların babası o... bu arada bu kişinin üçüncü eşi olduğunu da öğrendim...

kader diyorum bir yandan, ondan koparmıyor beni... ama kendime ait bir hayatım da var artık... yıllar geçti üstünden diyorum. mutluyum diyorum.

yine de an oluyor rüyalarımda görüyorum, bazen olmadık bir anda, ufacık birşeyle onu hatırlıyorum. ve bundan çok, gerçekten çok yoruldum. düşünmemek için elimden geleni yapıyorum, olmuyor... çıkamıyorum işin içinden. bazen onu rüyamda görmeyeyim diye uyumuyorum bile... geçmiyor ama işte...

bunu yaşayan ve atlatan var mı? ne olur yargılamadan sadece yardım edin...

3. evlilik ve sizin aklınız hala böyle birinde, bilmiyorum söylediğiniz kadar güçlü değilsiniz.
 
Peki neden yıllar çare olmadı unutmaya o halde?

bu kadar yıla yaşadığım diğer güzelliğe rağmen aklıma geliyor olmasından rahatsızım çünkü :(

Asla yadırgamıyorum, yargılamıyorum da. Ama adam olsaydı sevginize sahip çıkar, en baştan seninle evlenirdi. Öyle hep arkanda olucam, elim üzerinde, ne zaman yardıma ihtiyacın olursa lafları bana çok itici geliyor. Bırakmasaydı elini o zaman! Bazı adamlar kahramanı oynamayı seviyor. Gerçekten ihtiyacın olduğunda yetişmiş te olabilir. O kendine yakıştırdığı rol, egosunu okşuyor senin kurtarıcın olmak. Sen asıl şu an yanında olanın kıymetini bil bence. Elinde tutma imkanı varken sana yol gösterip, dal daladan uçan kişiyi düşünme bile.

evet o sadece kahraman olmak istedi... o dönemde oldu evet... ama şu an her söylediğinin yalan olduğunu zaten biliyorum.

tek istediğim rüyalarımda görmemek...
 
Eşinizle aşk hayatınız nasıl birde çocuğu evlat edinmek icinmi başvurdunuz orayı anlayamadım
 
kupakızı kendini paralayıp durma boşuna demeişler aşk kavuşamamakmış diye sen bunu yaşın 50 olduğunda bile atmazsın içinden bu aşkı ama körükleme ateşi heleki onunla görüşme hatasına düşme ileriis kesinlikle gelir bunların hepsi bi imtihan yaradan yapıcağın her hatayı çıkarırı senden yuvandan ailenden sakın o insanla görüşme
 
kızlar yazdığınız herşeye katılıyorum. evet istese evlenmez benimle olurdu, sonra da beni boşar başkasını alırdı. çok şükür olmamış, çok şükür karşıma eşim çıkmış, çok şükür mutluyum...

tek bir ortak arkadaş bile bırakmadım bu insanla. ben bu kadar çabalarken, neden neden? kendime de kızıyorum
kusura bakma da artık çoktan kapanmış bir defteri dönüp dönüp aralaman çok doğru değil.
neden hala neden " diye sorup kendine eziyet ediyorsun,bunu anlayamadım.
eşimle mutluyum diyorsun o zaman sorun ne?
nedeni mi kalmış.yıllaaaar akıp geçmiş.
bak yaşın da var az değil.
bırak unut.adam hayatını yaşamış.kaç kere evlenip boşanmış.çoluk çocuğa karışmış.
kendi hayatına odaklan.
eminim şu an yakından gözlemleme şansın olsa aaa ben bu adamı mı sevmişin filan da dersin.
çoğunlukla zihnimizde yarattığımız algılara hapsoluruz.oysa ki gerçekler bambaşkadır.
sen kendine unutmak için fırsat vermemişsin ki.
bence yazık.
bir evladın olacakmış.kendini buna hazırla.eminim o zaman hayatı daha gerçekçi boyutta algılayacak ve darılma ama hayal aleminden çıkıp kendi hayatınla haşır neşir olacaksın.
 
kupakızı kendini paralayıp durma boşuna demeişler aşk kavuşamamakmış diye sen bunu yaşın 50 olduğunda bile atmazsın içinden bu aşkı ama körükleme ateşi heleki onunla görüşme hatasına düşme ileriis kesinlikle gelir bunların hepsi bi imtihan yaradan yapıcağın her hatayı çıkarırı senden yuvandan ailenden sakın o insanla görüşme

asla görüşmem, karşılaşmayayım diye şehir değiştirdim.
 
bu kadar yıla yaşadığım diğer güzelliğe rağmen aklıma geliyor olmasından rahatsızım çünkü :KK43:



evet o sadece kahraman olmak istedi... o dönemde oldu evet... ama şu an her söylediğinin yalan olduğunu zaten biliyorum.

tek istediğim rüyalarımda görmemek...
Hayatınızda başka sorun olsaydı aklınıza gelmezdi.

Demek şu an her şey 4*4 yolunda.

Bunun için şükretmek lazım. Geçmiş geçmişte kalsın.
 
Eşinizle hersey yolunda gibi anlatmissiniz ama tatmin olmadım. Bu kadar mutlu ve hayalleri gerçekleşen bir evlilikte eski sevgili akla gelmez. O halde siz öyle olduğunu zannediyorsunuz fakat evliliginiz normal değil bence.kimse yıllarca eski aşkını düşünüp yanıp kocasıyla mutlu olmaz.kusura bakmayın. Adamida gözünüzde çok buyutmussunuz sizide bırakıp başkasıyla evlenmiş olacak olan, bir çapkindan başka bişey degil
 
Eşinizle hersey yolunda gibi anlatmissiniz ama tatmin olmadım. Bu kadar mutlu ve hayalleri gerçekleşen bir evlilikte eski sevgili akla gelmez. O halde siz öyle olduğunu zannediyorsunuz fakat evliliginiz normal değil bence.kimse yıllarca eski aşkını düşünüp yanıp kocasıyla mutlu olmaz.kudura bakmayın. Adamida gözünüzde çok buyumussunuz sizide bırakıp başkasıyla evlenmiş olacak olan, bir çapkinda başka bişey degil

yolda görsen selam verilmeyecek bir tip ııııııııı
 
Bende biraz gariplik mi var nedir anlamadimo_O siz soruyosunuzya nasil unutacam bana cok ucuk geliyo yani bende 6 sene ciktim bi adamla deli gibide asiktim sonra ayrildik 1 ay felan gecmedi sanirim unuttumo_O hatta sonra ben bununla nasil beraber olmusum onca sene dedim kendi kendime..nasil unutulmuyo bende bunu bilmiyorum :KK57:
 
bence yaşayamadıklarının üzüntüsü seni ona itiyor.

düşünsene eşinin böyle bir hayatı olsaydı ne kadar acı çekerdin. istenmediğini ve mecburiyetten seninle birlikte olduğunu düşünürdün.

bunu eşine yapma bence. unutamasan da bastır içindeki duyguyu. umarım yanlış anlamışımdır eşin varken o adamla kahve içmende hoş değil.

inan seni anlamaya çalışarak okudum. keşke o adamla bir hayatın olsaydı ama olmamış. o başkasını tercih etmiş. Rabbim sana daha hayırlısını vermiş belli ki. önüne bak bence.

sizinki aşk değilmiş. iki kişi sevip kavuşamazsa aşk olurdu ama o kaçmış. ailesini öne sürmüş..
 
Bende biraz gariplik mi var nedir anlamadimo_O siz soruyosunuzya nasil unutacam bana cok ucuk geliyo yani bende 6 sene ciktim bi adamla deli gibide asiktim sonra ayrildik 1 ay felan gecmedi sanirim unuttumo_O hatta sonra ben bununla nasil beraber olmusum onca sene dedim kendi kendime..nasil unutulmuyo bende bunu bilmiyorum :KK57:

tebrik ediyorum sizi maşallah :)
 
Back
X