- 29 Temmuz 2010
- 276
- 140
- 303
Başlıktanda anlaşılacagı gibi kendimi bildim bileli şiddet ve zorbalıkla büyüdüm (26 yaşımdayım) ve bunları yapan babam... çalıştığım ofis bizim kendi ofisimiz. sürekli başkalarının yanında aşağılamalar, pis pis konuşmalar, kalk şurayı temizle, kalk bunu yap, param sana haram olsun gibi sözler, üstüne üstlük ağıza alınmayacak kelimeler. Kendimi geliştirmiş okumuş biri olarak üstelik bi kadın olarak bunları kaldıramıyorum, kendime yakıştıramıyorum, utanıyorum, babam olmasında yanında durmaktan utanıyorum. kendisi ilkokul mezunu bile değilken benim master diplomama çöp diyor. sürenecekmişim, aç kalacakmışım. Para göz olduğumu, onun ölmesini bekleyip bütün herşeyi yiyecekmişim. tüm bunları ofis çalışanlarının önünde söylüyor ve çok utanıyorum.. onlarda boşver birgün hayat sana gülecek diyor, beni teselli ediyorlar ama bilmiyorlar ki birde evde yıllarca şiddet gördüm...
Bu anlattıklarım ofiste geçen her günüm
siz şanslısınız ki temiz kalpli bi babanız var, bazen bu forumda okuyoum şu derdim var bu derdim var, aslında derdiniz yok, şükredin! bunları yazarken bile ağlıyorum.. bu anlattğım şey yaşadığım şeylerin yüzde biri.. 26 yaşındayım ama hayat çok ağır geliyor hergün.. bazen yine şükrediyorum ya durumumuz kötü olsaydı ne olurdu daha beter olurdu belki silahla çeker vururdu. buna da şükür! ama artık dayanamıyorum yaşıtlarıma bakıyorum gülüyor eğleniyor ben ise suratım hep asık hep asık, huzurlu değilim. ne aile sevgisi gördüm ne arkadaş.. hep yalnız büyüdüm ama yine dimdik ayakta kaldım, kendimi geliştirdim, hep iyi yanından baktım... ama gülmeyi unuttum...
Belki bir kaç tavsiye beni daha güçlü kılar.. sevgiler
Bu anlattıklarım ofiste geçen her günüm
siz şanslısınız ki temiz kalpli bi babanız var, bazen bu forumda okuyoum şu derdim var bu derdim var, aslında derdiniz yok, şükredin! bunları yazarken bile ağlıyorum.. bu anlattğım şey yaşadığım şeylerin yüzde biri.. 26 yaşındayım ama hayat çok ağır geliyor hergün.. bazen yine şükrediyorum ya durumumuz kötü olsaydı ne olurdu daha beter olurdu belki silahla çeker vururdu. buna da şükür! ama artık dayanamıyorum yaşıtlarıma bakıyorum gülüyor eğleniyor ben ise suratım hep asık hep asık, huzurlu değilim. ne aile sevgisi gördüm ne arkadaş.. hep yalnız büyüdüm ama yine dimdik ayakta kaldım, kendimi geliştirdim, hep iyi yanından baktım... ama gülmeyi unuttum... Belki bir kaç tavsiye beni daha güçlü kılar.. sevgiler
