Yani anlıyorum sizi,yaşadım aynılarını ,yeri geldi zorladım da,ısrarda ettim. En son bir gün binbir emek,oyun ve çaba ile öğlen yemeğinde yedirdiğim o son lokma köftenin,akşam hala yanağının içinde olduğunu farkedince(ağzı kokuyordu,neden kokuyor,dişi mi çürüdü acaba diyerek kontrol ettim.)bıraktım kendi haline. Yeri geldi aç gezdi,yeri geldi sadece makarna yedi.
Yine bir gün iftarda dışarda yemek yerken kızım kustu hastalanıp(hastalanınca hep kusardi zaten klasik) eve geldik,ve inanın asla ağzına sürmediği muzla,patates püresini kendi isteyerek yedi. Zira kusma,ishal durumlarında hep patates,muz veririz ya toparlasın diye,oturdu kendi isteğiyle güzelce yedi. O gün dedim bak vücudunun ihtiyacı olanı yiyor ,zorlamak boşa.
Ve inanın ben ne kadar az strese girmeye başladıysam o zaman bunu koz olarak kullanmayı bırakıp o zaman yemeye başladı.
Şu an 7 yaşında gayet yaşıtlarını yakalamış bir çocuk,2 senedir kolay kolay hastalanmadı,ayakta atlattı hep. Toparladı yani ,ben üzüldüğümle kaldım.