Iyi gecelet bayanlar,
içimi dökmek için yazmak istedim bu gece.
Eşim ve çocuklarımla 6 yıldır yurtdışında yaşıyoruz.
Kendi ailem paramparça oldu ve çekirdek aile olarak sadece biz ve bir kardeşim kaldı.
Aileden görüştüğümüz tek kişi benim kardeşim.
Annem rahatsızlık nedeniyle yurtdışında.
Çocuklar ve ben bu duruma ne kadar zorda olsa alışmaya başlıyoruz. Bazen çok çekilmez hale geliyor ve eşimden yurda dönelim yorumları geliyor. Düşünüyoruz sonra çok zor olur tekrardan düzen kurmak deyip geçiyoruz.
Bizi bu düşüncelere iten sadece aile bağların olmaması ve çocukların aileyle büyümemesi.
Maddi durumumuz çok iyi. Eşimde bende çalışıyoruz. En büyük çocuğum ilkokula gidiyor. Küçüğü kreşe. Düzen güzel kuruldu çok şükür.
Bu eksiği kapatmak için tatiller türkiyede geçiyor ama yetmiyor. Biz bu çok takıyoruz bilmiyorum
Ailece görüştüğümüz bir kaç aile var ve benim arkadaşlarımda var. Ama o samimiyeti yakayalamadık.
Kızımın sınıfında bir kızla çok iyi anlaşıyor ve ortak arkadaşlarıda komşumuz. Bir kaç kez bi araya geldik çok keyif aldılar ki bende ama artık ne ben ne kızım çağrılmıyoruz. Toplandıklarını dile getirip çağırlmamak kızımı çok üzüyor ve beni yine bu tarz düşüncelere itiyor.
Benimle aynı durumu yaşayan var mı?
Nasıl bir yol gitmem lazım bilmiyorum.
Darılmıyorum neden aramadı çağırmadı ama kızıma bunu nasıl anlatmam lazım bilmiyorum.
Uzun oldu hakkınızı helal edin
