- 14 Nisan 2013
- 1.698
- 1.922
- 408
İyi geceler hanımlar.
Sadece içimi dökmek istiyorum, çünkü çok berbat bir dönemdeyim.
Nereden girsem konuya bilemiyorum ama yarın bir gün eski konularıma baktığımda, bu günlerin geçip bittiğini, iyi günlerimden selam çakarak okumak istiyorum. Yani inşaAllah.
Anneanne tarafımdan akrabamız olan bir aile var, çocuklar iki kız kardeş mesela.
Hep destek oldular akrabalar, birbirlerinin şirketlerinde iş buldular ya da tanıdıkları vasıtasıyla kaliteli insanlarla, kaliteli ortamlarda oturup kalktılar, evlendiler.
Babası çapkın bir adamdı, eşi çok güzel olmasına rağmen ama bıraktı bu işleri. Çocuklarını değerli büyüttü. Onlar maddiyatlarını iyi değerlendirdiler. Oldukça zenginlerdi ama parayla saçmalamak yerine değerlerine değer kattılar.
Bizim gibi olmadı hiçbiri.
Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum. Ruhum, beynim çok yorgun ve yıpranmış.
Hala madde kullanan küçük abinin dükkanını açmayıp annemden sigara parası istemesi, beni rahatsız etmeye çalışması, annemin maaşındaki gözü ve bana kalmasını istemediğini açıkça belirterek, yeni kurduğu işler için imza attırması, baba denilenin insanın faturaları bile ödemeyi bırakıp, üstüne çeşit çeşit kıyafet ve genç işi spor ayakkabılar alması, açıkça o kadına harcama yaptığını söylemesi, makyaj malzemelerine kadar bilen bir erkek organizma olması, kavga ettikçe daha da arsızlaşması ama anneme harçlık üç kuruş zor vermesi, kocasını aldatan ablanın karşısında durduğum için, yeğenlerimi doldurup, benden uzak tutmaya çalışması ama kendini de haklı görmesi, büyük abinin sadece kendine ait şeyleri değerleri görmesi, insan kullanması ve senin halinden bile anlamaması, küçük abinle tartıştığını bile bile bu konuda arada kötü lafları taşıması.
Peki ya anne? Annemin cahilliği, gamsızlığı, ortalık yangın yeriyken bile bana amaaaan takma kafana demesi vs vs.
Çok şey var da anlatsam okuyamazsınız, bunalır, sıkılırsınız.
Şu yaşa gelene kadar çok dik durduğum için, yanlış şeylere karşı, beni ilgilendirmese bile susmadığım için kendimi yıprattım. Bende hal kalmadı. İşte düşünüyorum o iki kız kardeş benim gördüklerimi görmedi, çektiklerimi çekmedi. Kim bilir ne kadar pozitiflerdir, ruhları yaralanmamıştır benimki gibi. Acaba ben de iki kardeş olsaydım, farklı bir ailede, ne bileyim. MaşaAllah onlara, sadece imreniyorum ve keşke diyorum keşkee.
Tek başıma aile içinde bir değerim ve duruşum var ama baba, anne, kardeş yüzünden hiçbir saygınlığımız yok. Ancak para kadar.
İnsanın en büyük çaresizliği değiştiremeyeceği şeyler için üzülmesiymiş.
Tek başına aileden bağımsız yaşanır mı, onları ölmüş saymak olur mu? Yoksa vefasızlık mı olur? Vefasızlık olmasa bile zaten aile önemli her girdiğin ortamda.
Ne yapsam boş.
Sadece içimi dökmek istiyorum, çünkü çok berbat bir dönemdeyim.
Nereden girsem konuya bilemiyorum ama yarın bir gün eski konularıma baktığımda, bu günlerin geçip bittiğini, iyi günlerimden selam çakarak okumak istiyorum. Yani inşaAllah.
Anneanne tarafımdan akrabamız olan bir aile var, çocuklar iki kız kardeş mesela.
Hep destek oldular akrabalar, birbirlerinin şirketlerinde iş buldular ya da tanıdıkları vasıtasıyla kaliteli insanlarla, kaliteli ortamlarda oturup kalktılar, evlendiler.
Babası çapkın bir adamdı, eşi çok güzel olmasına rağmen ama bıraktı bu işleri. Çocuklarını değerli büyüttü. Onlar maddiyatlarını iyi değerlendirdiler. Oldukça zenginlerdi ama parayla saçmalamak yerine değerlerine değer kattılar.
Bizim gibi olmadı hiçbiri.
Bunu nasıl anlatsam bilemiyorum. Ruhum, beynim çok yorgun ve yıpranmış.
Hala madde kullanan küçük abinin dükkanını açmayıp annemden sigara parası istemesi, beni rahatsız etmeye çalışması, annemin maaşındaki gözü ve bana kalmasını istemediğini açıkça belirterek, yeni kurduğu işler için imza attırması, baba denilenin insanın faturaları bile ödemeyi bırakıp, üstüne çeşit çeşit kıyafet ve genç işi spor ayakkabılar alması, açıkça o kadına harcama yaptığını söylemesi, makyaj malzemelerine kadar bilen bir erkek organizma olması, kavga ettikçe daha da arsızlaşması ama anneme harçlık üç kuruş zor vermesi, kocasını aldatan ablanın karşısında durduğum için, yeğenlerimi doldurup, benden uzak tutmaya çalışması ama kendini de haklı görmesi, büyük abinin sadece kendine ait şeyleri değerleri görmesi, insan kullanması ve senin halinden bile anlamaması, küçük abinle tartıştığını bile bile bu konuda arada kötü lafları taşıması.
Peki ya anne? Annemin cahilliği, gamsızlığı, ortalık yangın yeriyken bile bana amaaaan takma kafana demesi vs vs.
Çok şey var da anlatsam okuyamazsınız, bunalır, sıkılırsınız.
Şu yaşa gelene kadar çok dik durduğum için, yanlış şeylere karşı, beni ilgilendirmese bile susmadığım için kendimi yıprattım. Bende hal kalmadı. İşte düşünüyorum o iki kız kardeş benim gördüklerimi görmedi, çektiklerimi çekmedi. Kim bilir ne kadar pozitiflerdir, ruhları yaralanmamıştır benimki gibi. Acaba ben de iki kardeş olsaydım, farklı bir ailede, ne bileyim. MaşaAllah onlara, sadece imreniyorum ve keşke diyorum keşkee.
Tek başıma aile içinde bir değerim ve duruşum var ama baba, anne, kardeş yüzünden hiçbir saygınlığımız yok. Ancak para kadar.
İnsanın en büyük çaresizliği değiştiremeyeceği şeyler için üzülmesiymiş.
Tek başına aileden bağımsız yaşanır mı, onları ölmüş saymak olur mu? Yoksa vefasızlık mı olur? Vefasızlık olmasa bile zaten aile önemli her girdiğin ortamda.
Ne yapsam boş.