- 29 Temmuz 2021
- 3.675
- 24.838
- Konu Sahibi Homer Simpson
- #1
Herkese merhaba.
Nasıl başlayacağımı bilmiyorum o yüzden geldiği gibi yazacağım. Eğer karışıklıklar, daldan dala atlamalar olursa kusura bakmayın.
Anlaşılmadığımı düşündüğüm için yalnız hissediyorum ve mutsuzum. İçimdeki ağırlığı bir türlü atamadım bu yüzden yazmak istedim.
Bir kısmınızın zaten bildiği gibi 19 yaşındayım ve ikinci kez üniversite sınavına hazırlanıyorum. 3 yıldır depresyondayım ve anksiyete bozukluğum var. Hatta bir dönem panik bozuklukla da uğraştım. 3 yıl derken tanı konulan tarihten itibaren olan süre. Terapilere gidiyorum, ilaç kullanıyorum. Son 3 yılın yalnızca üç ayında antidepresan kullanmadım. Zor bir ailede büyüdüm. Geçen yıl mart ayında bir intihar girişimim oldu, yoğun bakımda kaldım. Buralara çok girmek istemiyorum eski bir konumda detayı var.
Thread 'Boğuluyorum' Boğuluyorum
Geçen sene üniversite sonucum ciddi anlamda berbattı. 300.000 sayısal sıralama yaptım.(bunu ilk kez burada yazıyorum kimse bilmiyor, söyleyemedim, bununla yeni yüzleşiyorum) Garip değil. Pandemi döneminden itibaren giderek artan depresyon, anksiyete ve aile içi kaos yüzünden yarım yamalak bir 11.sınıf, hiçbir şey bilmediğim 12.sınıf ve ders çalışılmayan iki yıl yüzünden unutulan eski konular.
Bu yıl harika çalışacağımı ve her şeyin süper olacağını düşünmüştüm ama olmadı. Çünkü ne anksiyete o kadar kolay geçiyormuş ne travmadan iyileşmek o kadar çabuk oluyormuş. Tabi geçen yıla göre çok iyi çalıştım ancak yeterli değil. Korkudan masaya oturamayışlarım, depresyon ve anksiyete yüzünden beni korkutan bir şey yapmam gerektiğinde gelen uykum ve saatlerce uyumam, gece kaygıyla uyanıp saatlerce uyuyamamam ve ağlamam, neredeyse her olay için "ben o gün ölmüş olsaydım şimdi nolurdu, daha mı iyi olurdu, hayatları daha mı kolay olurdu?" diye düşünmem... Sonuç olarak yeteri kadar çalışamadım, deneme netlerim istediğim gibi değil. Biliyorum bu yıl tıp kazanamayacağım. Yine de çalışıyorum son güne kadar da çalışacağım çünkü bu üniversite sınavından çok kendimle verdiğim bir sınav bu. Baskı altında da faaliyet gösterebilmem, kaygımı yönetebilmem lazım. Çok daha iyiyim geçen yıla göre, bu yılın başına göre hatta iki ay öncesine göre.
Hâl böyleyken benim canımı sıkan şey ebeveynlerimin tutumu. Babamın beni ders çalışmak dışında bir şeyler yaparken görünce sınavı hatırlatması, sürekli çok zeki olduğumu ama çalışmadığımı söylemeleri. Annem mesela bugün çok zeki olduğumu ama hiç çalışma azmimin olmadığını söyledi. Sanırım bu bardağı taşıran son damla oldu. Babamın beni asla anlamadığını biliyordum da annemin beni anladığını ve destekçim olduğunu sanıyordum. Zaten ben bu savaşı büyük oranda yalnız veriyorum ama böyle alenen tembellikle suçlanmak çok ağrıma gidiyor. Üstelik yaşadığım şeylerin sorumlusu büyük oranda onlarken. Şimdi sınavdan sonra da bir sürü çalışsaydın bak bilmem kim kazanmış lafları duyacağım ve ben buna hiç hazır değilim. Bu yüzden mutsuz ve yalnız hissediyorum. Biraz da sınav yaklaşıyor onun duygusallığı mı ne bilmiyorum ama durum bu. Biraz dibe doğru gitmeye başladığımı ve kendi başıma çıkamadığımı fark ettiğim için buraya yazdım. Okuyan herkese çok teşekkür ederim.
Nasıl başlayacağımı bilmiyorum o yüzden geldiği gibi yazacağım. Eğer karışıklıklar, daldan dala atlamalar olursa kusura bakmayın.
Anlaşılmadığımı düşündüğüm için yalnız hissediyorum ve mutsuzum. İçimdeki ağırlığı bir türlü atamadım bu yüzden yazmak istedim.
Bir kısmınızın zaten bildiği gibi 19 yaşındayım ve ikinci kez üniversite sınavına hazırlanıyorum. 3 yıldır depresyondayım ve anksiyete bozukluğum var. Hatta bir dönem panik bozuklukla da uğraştım. 3 yıl derken tanı konulan tarihten itibaren olan süre. Terapilere gidiyorum, ilaç kullanıyorum. Son 3 yılın yalnızca üç ayında antidepresan kullanmadım. Zor bir ailede büyüdüm. Geçen yıl mart ayında bir intihar girişimim oldu, yoğun bakımda kaldım. Buralara çok girmek istemiyorum eski bir konumda detayı var.
Thread 'Boğuluyorum' Boğuluyorum
Geçen sene üniversite sonucum ciddi anlamda berbattı. 300.000 sayısal sıralama yaptım.(bunu ilk kez burada yazıyorum kimse bilmiyor, söyleyemedim, bununla yeni yüzleşiyorum) Garip değil. Pandemi döneminden itibaren giderek artan depresyon, anksiyete ve aile içi kaos yüzünden yarım yamalak bir 11.sınıf, hiçbir şey bilmediğim 12.sınıf ve ders çalışılmayan iki yıl yüzünden unutulan eski konular.
Bu yıl harika çalışacağımı ve her şeyin süper olacağını düşünmüştüm ama olmadı. Çünkü ne anksiyete o kadar kolay geçiyormuş ne travmadan iyileşmek o kadar çabuk oluyormuş. Tabi geçen yıla göre çok iyi çalıştım ancak yeterli değil. Korkudan masaya oturamayışlarım, depresyon ve anksiyete yüzünden beni korkutan bir şey yapmam gerektiğinde gelen uykum ve saatlerce uyumam, gece kaygıyla uyanıp saatlerce uyuyamamam ve ağlamam, neredeyse her olay için "ben o gün ölmüş olsaydım şimdi nolurdu, daha mı iyi olurdu, hayatları daha mı kolay olurdu?" diye düşünmem... Sonuç olarak yeteri kadar çalışamadım, deneme netlerim istediğim gibi değil. Biliyorum bu yıl tıp kazanamayacağım. Yine de çalışıyorum son güne kadar da çalışacağım çünkü bu üniversite sınavından çok kendimle verdiğim bir sınav bu. Baskı altında da faaliyet gösterebilmem, kaygımı yönetebilmem lazım. Çok daha iyiyim geçen yıla göre, bu yılın başına göre hatta iki ay öncesine göre.
Hâl böyleyken benim canımı sıkan şey ebeveynlerimin tutumu. Babamın beni ders çalışmak dışında bir şeyler yaparken görünce sınavı hatırlatması, sürekli çok zeki olduğumu ama çalışmadığımı söylemeleri. Annem mesela bugün çok zeki olduğumu ama hiç çalışma azmimin olmadığını söyledi. Sanırım bu bardağı taşıran son damla oldu. Babamın beni asla anlamadığını biliyordum da annemin beni anladığını ve destekçim olduğunu sanıyordum. Zaten ben bu savaşı büyük oranda yalnız veriyorum ama böyle alenen tembellikle suçlanmak çok ağrıma gidiyor. Üstelik yaşadığım şeylerin sorumlusu büyük oranda onlarken. Şimdi sınavdan sonra da bir sürü çalışsaydın bak bilmem kim kazanmış lafları duyacağım ve ben buna hiç hazır değilim. Bu yüzden mutsuz ve yalnız hissediyorum. Biraz da sınav yaklaşıyor onun duygusallığı mı ne bilmiyorum ama durum bu. Biraz dibe doğru gitmeye başladığımı ve kendi başıma çıkamadığımı fark ettiğim için buraya yazdım. Okuyan herkese çok teşekkür ederim.
Hep diyorum ya o gemi bir gün gelecek diye. Bu sene olmazsa seneye bir daha çalışırım. Bu sene hem ders anlamında hem kaygı yönetimi ve kişisel gelişim anlamında edindiğim kazanımlar en iyi yardımcım olur. Önemli olan hayalimi gerçekleştirmem. Başka biri tembellik bahane falan dese umrumda olmaz da annem ve babam tüm bu süreci benimle birlikte yaşamışken, üstelik ikisi de rehber öğretmenken olaya böyle bakmaları beni çok üzdü.
bir şekilde modumu yüksek tutmaya çalışacağım.
Tamam hiç çalışmadan olmaz ama benim spora ilgim çok fazlaydı. Yabancı dile ilgi duyuyordum annemse '' şu ingilizceye verdiğin önemi matematiğe versen sınıf birincisi olmuştun'' derdi yooo olmazdım 
