Uzun sureli bakim isteyen hastalarin getirildigi bir hastanede calisiyorum. Bu kiz bana bazi hastalarimi hatirlatti. 85 yaslarinda, 7--8 aydir hic bir hareket yetisi kalmaksizin oylece yatan, dis dunya ile iliskisi kesilmis, ic organlari iflas ettigi gibi ciltleri de artik kagit gibi olmus yirtilan, vantilatore bagli, haftada uc gun dialize baglanarak, karnindaki delikten beslenerek yasatilan, fakat kalpleri dursa bile ailenin istegi oyle oldugu icin kalp masaji ile yeniden calistirip yeniden o sekilde yasamaya devam etmesini saglamak zorunda oldugumuz zavalli hastalarimi.. Bu kucuk kizda farkli olan sey ic organlarinin iflas etmemis olmasi sadece.. Ama acidan butun gun bagirmasi, cigliklari ilave.. Annesi ile hic goz goze gelememis, bir kere bile anne diyememis, yememis, icmemis, yurumemis, konusmamis, kisacasi hic yasamamis zaten... Ben hic bir bagim olmayan hastalarim icin hep uzuldum, Allahim kurtar onlari diye dua ettim, istemeye istemeye kac defa kalp masaji yaptim, sadece ailenin arzusu bu diye.. Kac defa onlari geri dondurmek zorunda kaldim. Biz o bolumde calisan butun hemsire ve doktorlar olarak hepimiz bize kirk kat yabancinin giki cikmadan yattigi halde aci cektigine inanirken, onun icin uzulurken bir insan kendi evladinin bu sekilde seneler boyunca yatip bir de gun boyu acilar icinde kivranip cigliklar atmasina nasil dayanir?