günaydın anneler ve yavruları.hasta olan miniklerimize geçmişler olsun dedikten sonraaaaa
gelelim konumuza....
ahhhhhhhhhhhhh ah... çalışmaktan bahsetmişsiniz.gelin siz onu bana sorun kızlar...bebişim 56 günlükken anneme bırakıp çalışmaya devam ettim...ilk gün çok kötü geçti.minicik bir bebek, sana muhtaç...senağlama aklıma geldikçe gözlerim doluyordu.masama resmini koydum ilk günden beri...baktıkça daha bi özlüyo insan.ama minicikken bırakmaya alıştım ya şimdi çok zor gelmiyor açıkcası...oda alıştı.eğer aklı ermeye başladığı zaman 8 aylık falanken bıraksaydım oda zorluk çıkarırdı...bırakıp işe giderken ağlardı.ama böylesi onun içinde iyi oldu...sabah dedesi seviyor ilgileniyor.ananesi evini topluyor,yemeğini yapıyor.sonra dedesi dışarı çıkınca ananesinin işi bitiyor.sadece sinemle ilgileniyor.akşam gidiyoruz yemek yiyoruz.ben bulaşıklar-(e okadarınıda yıkayayım dimi ama nasılsa hazır yemeğe geliyorum.) falan derken sinemle babası ilgileniyor.işim bitince (annemin evini güzelce toparlıyorum tabiiii) kendi evimize gidiyoruz.hiç bi işim olmadığı için geri kalan zamandada ben oynuyorum sinem hanımla...yani günün her saati biri ilgileniyor.sosyal bi bebek benimki.kalabalık ortamlara alıştı şimdiden.hafta sonları halaları dayısı falan...bizimki dört köşe oluyor tabiii.kucaktan inmiyo hanımefendi...
bazen düşünüyorumda evde otursaydım.işti güçtü o kadar ilgi gösteremeyecektim belkide yavruma...malum ev hanımlarının işi bitmiyor.evde olunca.ben yemeği bile orda yediğim için eve gelince hiç iş çıkmıyor bana...çalışınca çocuğunu dahada özlüyo insan ,daha bir ilgileniyor.
çalışacaklara allah yardım etsin alıştığınız için bebişlerinize zorlanacaksınız ama bunlarda geçecek...herşey onların geleceği için değilmi...
herkesi öpüyorum...