aslında dogumdan korkmak konusunun gündemde olması da bana cok uzak... biraz uzun olacak ama yazmak istiyorum;
ben hep fiziksel acıları başka bişeylerle kıyasladım, anne olma sürecim uzun sürdü. çikolata kisti tanısı konuldu ve önce rahim filmi çekildim, ilk rahim filmi cekilmeye giderken dizlerim titriyordu, kendimi film esnasında o kadar cok kastım ki filmden sonra kas ağrılarından kımıldayamadım. sonra laparoskopiyle kist aldırdım, ameliyattan 5 gün sonra ankaradan sivasa döndüm ve yukarıya uzanma haricinde bir çok işimi kendim yapabiliyordum. sonra kontrol amaçlı bir daha rahim filmi çekildim, o zaman o kadar rahat gittim ki, çünkü rahim filminden daha ağrı verecek bişey yasamış ameliyat olmuştum. ve elimi kolumu sallayarak çıktım, ha kadınlar kulubünde rahim filmi çekinenleri okursanız mümkün deil gidemezsiniz filmi cekilmeye. dehset verici şeyler yazmışlar. ondan sonra ufak bir polip var dendi, histeroskopiyle (rahim içi endoskopisi) o polip alındı, anestezi vermeden...onda da hep şöyle düşündüm, bebeğim olması yolunda bunu da yasamalıymışım. ve yine bebeğim gelmeyince tüp bebek yaptırdık, yumurta toplama işlemi anestezi altında oldu ama sonrasında cidden ağrım çok oldu, ama o da geçti. ve tüpte de bebeğim gelmedi, sonra kendiliğinden oldu şükürler olsun...
şimdi ben doğum sancısını bu yaşadıklarımla kıyaslıyorum, ha umarım kimse bu gibi sıkıntıları yaşamaz. ama etin de kesilse, vücuduna yabancı cisimler de girse bünye bunların üstesinden geliyor. o bebekleri biz 9 ay içimizde büyütmekle yükümlüydük ama onlar bizim fizyolojimize ait deiller ve çıkmak zorundalar, ne gibi bir acı yaşadınız, diş çektirdiyseniz 10 dişiniz aynı anda çekildi gibi düşünün,evet zor ama geçecek. böbrek taşı düşürdüyseniz onun sancısını düşünün. bisikletten düşüp dizlerinizi parçaladıysanız onun 20 katı ağrıyı düşünün. ama geçecek bunu bilin. normal ya da sezeryan, ona danalarımız karar verecek zaten...