33+0 1940 gr 43 cm dogan Çağın Efe'mizin hikayesi
İstanbulda görev nedeniyle varız ve aile olarak kimsemiz yok.Eşim sabahtan işe gider aksam 21 e kadar anca eve gelirdi.Ve ben tüm gün evin içindeyim bir yere çıkmam kimseye gitmem.Gerçi hiçte komşum yok.Hamileliğimin basından beri tüm doktor kontrollerim mükemmeldi.Ne olduysa birden oldu zaten.Ertesi gün bayram olmasına ragmen tüm temizlik işlerimi bayram sonrasına ertelemiştim nede olsa dogumuma daha cok vardı.Gayet rahattım bu yüzden.Hatta bir hafta önce doktora gittim hiçbir problem yok nst süper erken dogum riski vs hiçbirşey yoktu.Haliyle ne çantam hazırdı nede bebişinkiler.Tüm hepsini bayramdan sonra halledecektim.
Dogumumun oldugu gün tüm gün neredeyse uyudum diyebilirim sadece yemek yaptım.Biraz uyudum uyandıgımda karnımda adet sancısı vardı dk tutup ölçmeye çalısıyorum ama düzensiz.Doktorum kan hapı vermişti herhalde kabız oldum yine diyip kendimi avuttum güya... Lavaboya gittim tam cıkarken birden bi sıcaklık hissettim klozetten şarıl şarıl su sesi gibi sesler geliyor bir baktımki resmen kan boşalıyor benden.hemen eşime seslendim kanamam var çabuk gel durduramıyorum dedim.Eşimde çok şaşırdı haliyle.Beklenmedik bi anda gelişiyor ve ben hemen yatak odama geçtim.Kanama öyle böyle değildi evi bir görseydiniz felaketti resmenPeçete koyuyorum yok ne fayda resmen şap şap yere fıskırıyor.Eşime diyorum durmuyo bu kan.O hastahaneyi aramakla mesgul.Ben ambulansı hemen ara diye bağırıyorum elim ayagım zangır zangır titriyor.En çokta gidersem kan kaybından giderim diye korkuyorum çünkü durdurabilecek bir kanama değildi.Ne hikmetse bi güç kuvvet geldi hemen altıma eşimin pijamasını çektim ve çamasır toplamıstım sepettende hemen bi tshrtümü koyup nasıl çıktıgımızı bilmiyorum.Giderken eşimle agzımızda Allahım sen yardım et!!!Bu mübarek gecede bizlere acı yaşatma! Yavrumuzu bize bağışla! kelimeleri.Gece saat 2 civarında.
Bebek oynuyormu diyor o telaşla eşim yok diyorum hissedemiyorum.Dur sakin ol hemen iyi düşünelim diye beni sakinleştirmeye çalısıyor.Bir yandanda hızlıca arabayı kullanıyor.Sakin ol yavas git iyiyim dedim.Ama ne iyisiBebeğimi düşünüyorum ya kaybedersem diye ya ben ölürsem diye vs. daha neler geçmiyorki aklımdan İstanbulda köprü tadilatları var şanslıydıkki gece geç saatti ve yollar acıktı hemen 10 dk içerisinde hastahaneye ulaştık.Kapıda bizi bekliyorlardı sağlık çalışanları.Hemen dogumhaneye çıkartıldım.Eşimi almadılar nst cihazına bağladılar kalp atısı var ohhhhhhhhh çektim hemen içimden.O şaşkınlıkla bebeğim yaşıyor değilmi diyorum doktora Çatı muayenem yapıldı açılma yok ama kanama tam gaz devam rengi siyaha dönmüş dahada artıyor.Ultrasona girdim hemen doktor tüm odadaki çalısanlara acilen sezeryan dedi.Bilmiyorum Allahım bana öyle bir sakinlik vermiştiki o an hiç korkmadım.Telefonumu almıstım yanıma eşimi aradım sezeryana giriyorum dua et hakkını helal et dedim.Dogumhanedekilerin eli ayağına dolaşmıştı acil sezeryan lafını duyunca hemen 2 dk içerisinde hazırladılar beni sedyeye alındım.Ameliyathaneye giderken dogumhaneye girdigim kapıdan cıkıs yapacaktım gözlerim eşimi aradı yoktu işlemleri yapmak için vezneye yollamıslar.Destek alabilceğim tek kişi vardı o da o an orada değildi.Ameliyathaneye girdiğimde acayip sogukluk hissettim.Sedyeden ameliyat masasına geçerkenki halim : Bacaklarım boylu boyunca kan ellerim kan ve sedye komple kan olmuş...Gayet sıcak karsılandım.Hemen iğnem yapıldı anında uyuşukluk hissetmeye başladım.Anestezi uzmanı benimle konuşuyordu(oyalamaya çalısıyor) ama bende koluma takılan serum şişesinden herşeyi görebiliyordum cam olduğu için.Kedi yavrusu gibi bi ses geldi saat 2,30 o kadar kısıkkiiii ses 1 dk sürdü sonra sustu.Gözlerim doldu haliyleee çünkü ben anne olmuştum.Bekliyorumki göstersinler evet aralarında annede görsün lafı geçiyor ama cocuk doktoru geldi bana bebeğin çok küçük solunum problemi yok gibi görünüyor ama küveze girecek dedi bende tamam dedim alıp götürdüler.Göremedim o an oğlumu.
Dikiş işlemleri bittikten sonra çıktım ameliyathane kapısından gözüm eşimi arıyor.Yokkkk....
Odaya alındım sürekli dogum servisi katına telefon geliyor bizim bebeği söylüyorlar babası gelsin diye.İçimi korku aldı acaba kötü bişeymi varda eşimi çağırıp duruyolar.Sonra eşim geldi yanıma bir arkadasıda sagolsun hemen gelmiş.Gözler kıpkırmızı ağlamıs.Çocuk doktoru olabilecek tüm aksilikleri söylemiş.Bende üzülme demekle yetindim durumundan hala haberim yok.Gördünmü dedim evet dedi eşim kime benziyor diye hemen sordum(aramızda dogumdan önce hep konusurduk ilk dogdugunda kime beniyor diye bkacagım derdim) benzetemedim tam ama sanki bana benziyor dedi.Mordu dedi.
Sanıyorum cesaret iğnesi yapılmıdtı bana ki hala sakindim.Çok ağrım oldu bir an önce bebeğimi görmek istiyordum.Hemşirelerde toparlanırsan hemen götürücez diyorlar ama nerdeeeee.Kolumu kıpırdatamıyorum titriyorum kalbimde baskı var hiçbiryerimi hissedemiyorum...Tüm gece uyumadık hemen sabah eşim annemi aradı yazık anneciğimde telaşlandı bebekte burcuda ii dedi bende annem üzülmesin diye zorlada olsa telf konuştum ağlıyorduÇok iyiyiz anne bebeğim o kadar tatliki gelde gör demekle yetindim(annem tansiyon-şeker hastası) üzülmesini istemedim.Tüm biletler dolu bayram dolayısıyla.Otobüs bileti bulmuşlar hemen izmirden gelmesi aksamı bulacaktı.
Doktorun söylediğine göre o gece çok sanslıydık hemen hastahaneye yetiştik.Kanama içeriye dogruda olabilirdi ve farketmeyebilirdik bebeği direk zehirlermiş.Gece uyurkende kanama gelseydi ben yine farketmeyecektim kan kaybından giderdim.Yani hem bebeği hem beni Allahım sakladı ve korudu.
Öğlene dogru zorda olsa ayaga kalktım.Oğlum için... Hemen gidip görmek istedim.Yenidogan bakım ünitesine girdik eşimle bayram dolayısıyla hem anne hem baba alındı içeri yoksa diger günler sadece biri görebiliyor.Neyse o kadar minik bebekler warki bumu şumu diyerek ilerledim.Ve sizin bebeğiniz bu dedikleri an gözüüm küveze kitlendi resmennnn.İçimde taşıdığım minik canavar ordaydı.Suratını büzüştürdü hemen sanki anne ve babasının geldiğini hissetmiş gibi o kadar minikki kıyamam çaresizde öylece yatıyordu.Evet aynı babaya çekmişiz sanki eşimin küçültülmüş hali.
Ertesi gün taburcu oldum bebeğimi hastahanede bırakarak gelmek okadar zorduki anlatamam.O hastahanede kürtaj olmuştum daha önce(mol gebelik nedeniyle) hep derdim birgün hamile kalıp o hasthaneden kucagımda bebeğimle cıkıcam diye.Yine boş çıktım ama inanıyordum bebeğimlede çıkmak Allahın izniyle nasip olacak.Sezeryan olmak cok zormuş o yüzden ewde kendimi toparlamam epey zaman aldı dikişimi aldırmaya gidince yine bebeğimi gördüm içeri girer girmez ağlama başladı.Bu sefer solunum problemi çıkmış agzında burnunda kablolar öyle içim gittikii.Minik yaramaz kabloları cekip duruyordu hemde aglıyordu cok duramadım neredeyse bende aglıyacaktım.Şişlikleri gidince dahada bi küçük geldi gözüme.Tam kilo alacagı dönemde Allah bizleri ayırdı.Çok minik yavrum.Onu öyle görünce eşime artık sen git dedim çünkü dayanamıyordum öyle görmeye.Ama özlüyordumda...
Kilomuz 1940 tan 1750 ye kadar düşmüştü.İyice moral olarak yıpranıyordum.Sütüm her gece 3 saatte bir uyanarak sagdım ve bebeğime götürdük.Anne sütü almaya başlamasıyla yavrucum kendini toparlamaya başladı bizlerinde yüzü gülmeye bir ohhhh çekmeye başladık.Biberonla 10 cc 20 cc 30 cc 40 cc süt alımı derken 17.günümüzde anne bebeğini emzirecek dediler.
Ben anneydim ama 17 gündür yavrumun kokusuna hasrettim kucagıma bile alamamıstım hem kucagıma alacak hemde sütümle besleyecektim.
Ve kavuşma anımız....
Nasıl anlatılırki; hasta bezine sarıp getirmişler gözleri açık çok acıkmıs bir halde hemen göğsümü emmeye başladı keretaHemşire bizi odada başbaşa bıraktı içimden geçenleri ah bir bilsenizzzz.Dogumumun bir sebebide olsaydıda kendimi suçlasaydım ona doya doya baktım hiç bırakmak gelmedi tekrar o camın içine Biraz daha emmesi gelişecek dediler.Ertedi gün tekrar gittim kuzum sanki eve gitmek ister gibi emmeye başladı bırakmıyorduda :) Doktorumuz 18.gün sonunda eve çıkış verdi.
2120 gr ile evimize geldik ilk gün cok zordu bizim için.Sarılık başlangıcı vardı uyandıramadık beslenmesi aksadı yavrucum evine biz ona alısmaya çalıstık.Bugün 12.günümüz artık alıstım bakımı hiçte zor degil normal bebekmiş gibi geliyor :) Kokusunu doya doya çekiyorum içime öpüyorummmmmm öpüyorum öpüyorumm onunda hoşuna gitmiyor değil
Dogum nedenim dekolman plasenta yani plasentanın rahimden erken ayrılması.Rabbime şükürler olsun mübarek gecede yavruumuzu bize bağışladı.
Allahım hepinize hayırlı dogumlar nasip etsin.Saglıcakla kucaklarıınıza alın minik kuzularınızı....
2 şubat 2012 hayatım boyunca unutamayacağım özel günlerdir biri...Çift çizgiyi görmek,hamile olduğunu bilmek ve anne olmanın tatlı heyecanı..
bizim için herşey çok güzel başlamıştı..ilk kalp atışları, ilk hareketler..Eşiminde benimde içim içime sığmmıyordu...17. haftada yapılan testle dünyam yıkılmıştı..Afp değerim yüksek yıkmıştı ve bu kötü bi hastalığıın habercisiydi..Soluk almadan iki prof a gittim ve allaha şükürler olsun kızımda hiç birşey olmadığnı öğrendim..Derken 22. haftada kızımın 6 gün geriden geldiğini öğrendim..eğer ara açılmazsa bu geç döllenme demekti ki nitekim bizimki uzun süre öyle düşünüldü..hamileliğimin 26. haftasında dünya başıma yıkıldı..Annem melek olup cennete gitmişti ve ben onu son kez yoğun bakıma öıkarılan asansörde gördüm...beni gördü,tanıdı ve hemen karnıma baktı..gülümsüyordu..hayatımda gördüğüm en güzel gülümsemelerden biriyleo zor günlerimde en büyük destekçim karnımdaki kızım oldu..ben her üzülüp apladığımda tekmeler atıp yüzümü gülümsetti..sonrasında gebelik şekeri çıktı diyet başlandı falan filan..hayatımda yaşamam gereken zor durumları hamileliğimde yaşamam gerekiyormuş diye düşünmeye başladım..
36. haftamda kzımdaki gerilik 6 günden 9 güne çıktı...aynı gebelik zehirlenmesi teşhisi kondu..korkular içinde geçen hamileliğim daha da zorlaşıyordu sanki..aradan 1 hafta geçti ve kızım 15 gün geriden gelmeye başladı.37 haftalık hamileydim ama kızım 35. haftada gözüküyordu..doktorum acil doppler istedi..doppler sonucuna göre tekrar konuşuruz dedi..herkes gebelik boyunca bir kez doplere girerken ben 6. kez dopplere girecektim.moralim berbattı evde misafirler vardı ve ben ağğlayamıyordum.16 eylül pazar günü dopplere girdim..doktor benden bebeğe giden damarları onun beynindeki kan akışını uzun uzun inceledi..sonuç olarak bize sadede doktorunuz sizi yarın görmek isteyecektir.anneden bebeğe giden kan akımı normalin alt seviyesinde dedi..hiç birşey anlayamadıık daha hastanenin kapısından çıkmadan doktorumu aradım..o da ertesi sabah 9 da gelmemi istedi..eşimde bende anlamıştık bebeğimiz minik kızımız gelmek üzereydi...o gün yine ağlayamadım..hep içimde tuttum..akşam doğum çantama son kez baktım eksiklerimi koydum ve akşam 10 dan sonra hiç birşey yemedim..heyecanla sabahı bekledim..sabah doktora gittiğimizde doktrum acil ameliyata girmişti ve benden nst istedi..mecburen kahvaltı yaptım..saat 10 da doktorum geldi nst sonuçların iyi ama bebek yavaş yavaş riske giriyor dedi..seni artık doğuma almalıyız dedi...tek düşüncemiz kızımın küveze girip girmeyeceğiydi..doktorum en fazla iki üç gün girer dedi..çok korkuyordum sadece ameliyattan çıkıp kızımı kucağıma almak istedim..yatış işlemlerini yaptırıyordum eşimde bir yandan ailelerimize haber veriyordu..artık dayanamadım ve başladım ağlamaya..eşim ve annesi bana destek olmaya çalışıyordu ama ben başlamıştım bir kere ve sürekli ağlıyordum..eşimle eve gelip çantamı aldık ve eşime dedim ki Tuana odaya gelmeden kapı süsümüzü sakın asma..O yokken herşey anlamsız olacaktı..
Saatler geçmek bilmedi sanki..Saat 14.45 de beni götürmek için geldiler asansöre eşimi almadılar..ameliyathane katına girmek yasakmış..Tabi ben asansörde başladım yine ağlamaya..Neyse hemşire kız bana moral vermeye çalıştı..Hazırlıklar yapıldı derken doktorum geldi ve neleer olup bittiğini oradakilere açıklamaya başladı..biri başlıyoruz dedi ve ben sonrasını hiç hatırlamıyorum..uyandığımda yanımdan birileri geçip duruyordu ve ben herkese Kızım Nasıl diye soruyordum.bazıları hiç duaymadı bazılarıda kızın iyi dediler..İyi ama kızım neredeydi..Asansörde hasta bakıcıya sordum Kızım Nerede diye "Kızın iyi ,odada " dedikleri an herşey değişti benim için..Asansör kapısında eşim karşıladı beni ona sordum yüzü gülücükler içinde "Kızımız çok iyi sapsarı saçları var" dedi.Odaya girdim ve kızım yatapında yatıyordu..Ha bu arada saçları sapsarı falan değil kumral diyelim biz ona:)))Dünyalar benim olmuştu kızım yanımdaydı,sağlıklıydı ve ben artık ağlamıyordum..Minik kızım 2450 gr 46 cm olarak dünyaya geldi..Hastane çıkışının içinde bile kayboluyor miniğim..İlk birkaç gün emzirmek biraz zor oldu..Sağolsun kızım pek uyanmayı sevmediği için..
Şimdi o bana, ben ona alışmaya çalışıyoruz..Sanırım lohusa sendromuna girdim sürekli ağlıyorum..Sebepli sebepsiz.::)))Eşim şaşkın bir vaziyette:)))
Dünya üzerinde yaşayıp yaşayabileceğim en güzel duyguyu yaşıyorum..allah kimseye evlat hasreti çektirmesin kimseyi evladıyla sınamasın..Umarım sizlerde en yakın zamanda miniklerinizi sağlıkla kucağınıza alırsınız:)))
Sonunda buraya yazmak nasip oldu, hala inanamıyorum...
25 Eylül sabahı (37+0) saat 09:30 gibi bir ıslaklıkla uyandım. BDT 16 Ekim'di. Normal bir akıntı ıslaklığı değildi, ayırt ediyorsunuz zaten. Biraz daha bekledim yerimden kalkmadan ve yarım saat kadar sonra kısa bir sızıntı daha oldu. Suyumun gelmeye başladığından emin oldum bu kez ve alt katta yatan kayınvalideme seslendim, hemen görümcemle beraber geldiler yanıma. Sanırım suyum geliyor dedim. Hemen doktorumu aradık, yaklaşık bir bardak kadar suyumun geldiğini söyleyince hemen gel bakalım,eğer gelen suyunsa bu gün sezaryene alacağız dedi.(Zaten sezaryene karar verilmişti en baştan).
Kayınvalidem ve görümcem nasıl paniğe kapıldılar anlatamam. Benimse hemen aklıma hazırlamam gereken siparişler gedi. Düşündüm suyum foş diye gelmedi, azar azar geleceğini anladım ve su tamamen geldikten sonra 24 saatim olduğunu hesaplayıp, acilen siparişlere yönelmeye karar verdim. Kayınvalidem ve görümcem ben maskemi takıp çalışmaya başlayınca gözlerine inanamadılar, sırt çantalarını yüklenmiş tepemde dikiliyorlar :) İndirin çantalarınızı oturun beni telaşlandırmayın, kahvaltı filan edin dedim. Benim çantam hazırdı zaten. Eşimi arayıp, hazır olmasını, gelmek için benden haber beklemesini söyledim. Altıma ped koydum, ara ara suyum geliyor.Siparişleri hazırladım, faturaları kestim, banyoya girip yıkandım, çantadaki eksikleri tamamladım ve eşimi aradım. Kayınvalidem ve görümcem sakinliğime inanamıyorlar, maaşallah deyip duruyorlar, ben arada espri filan yapıyorum. Neyse eşim 14:30 gibi eve geldi. Bu arada ben sezaryen olacağım için epidurale karar vermiş olduğumuz halde, ne olur ne olmaz genel anestezi vermek zorunda kalabilirler diye sabahtan beri ağzıma lokma koymadım, bir damla da su içmedim. Arabaya atladık, dörtlüleri yaktık, (yolda hafif bir makyaj da yapmayı ihmal etmedim bu arada)15:30'da hastanedeydik.
Hemen acil bölümünden doğumhaneye alındım. Hemşirelere durumumu anlattım, sezaryen olacağımı, rahim ağzımın dikişli olduğunu söyledim. Alttan muayene edeceklerini söyleyip masaya yatmamı söylediler. Hayır dedim beni muayene edemezsiniz ben dikişliyim. Bakmak zorunda olduklarını, durumun aciliyetini ancak muayene ile anlayabileceklerini söylediler.Ne kadar itiraz ettimse nafile. Soktu hemşire koca elini, offf...Kurcaladı, kurcaladı, ben ciyak ciyak. 2 cm açıklık varmış. NTS'ye bağladılar, bu gün sezaryene alıncağımı ama saatine doktorumun karar vereceğini söylediler.Derken doktorum geldi ve hemen alıyoruz dedi. İnanamadım.Önlük gitdirildi, sonda bağlandı, lavman niyeyse yapılmadı, asansöre bindirilirken eşime el sallayabildim, hop ameliyathanedeyim. Epidural istediğimi söylemiştim, anestezi uzamanı spinal dedi. Hayır dedim ben epidural istiyorum. Aynı şey dedi.Spinalin bir sürü yan etkisi var istemiyorum dedim, hayır söylediklerimizi yaparsan hiçbir yan etki olmaz dedi. İstemiyorum genel anestezi verin o zaman dedim. Doktor merak etmeee dedi, aynı şey. Peki deyip kabul ettim.Sedyeye oturdum, sırtımı açtılar, öne doğru eğilmemi kamburumu çıkarmamı istediler. ama ben bir türlü kendimi serbest bırakamadığım için b irkaç tane delik açmak zorunda kaldılar. Sonunda kendimi tamamen önümde beni tutan doktorun kucağına bıraktım ve doktor doktor spinali verebildi. Anında belden aşağım uyuştu, yatırdılar, önüme perdeyi çektiler, tansiyonum düşerse haber vermemi söylediler, dokunmalarını hissedeceğimi, acıyı hissetmeyeceğimi, dokunma hissettiğimde paniğe kapılmamamı tembihlediler. Tamam dedim. Beni batikonladıklarını tamamen hissettim ve derken birden bacaklarım sanki 10 ton oldu. Ayaklarımı kıpırdatmak istiyorum olmuyor(epiduralde oynatabiliyorsun).İnanılmaz rahatsız edici bir his kapladı belden aşağımı. Ağrı yok, acı yok ama tarifsiz bir rahatsızlık.Derken karnıma bastırmaya başladıklarını hissettim ve ardından bir ağlama sesi...Saat 16:05. Hemen bebişimi gösterdiler, canııııım diyebildim. Beni uyuşturduktan 5 dk sonra bebek çıktı. Sonra bebişimi temizleyip tekrar getirdiler, sıcacık yanağını yanağıma yasladılar Kıyamam sana, canııııım dedim.
Sonrası kabus gibi geçti maalesef. Uyuşukluğun beni bu kadar rahatsız edeceğini hiç düşünmemişim. O kadar zor oldu ki beni kapatmalarını beklemek.Sürekli kalkıp gitmek istiyordum, elimi bağdan kurtarıp saçlarımı filan çektim bi ara. Hemşire sakin ol, sakin ol diye telkinde bulundu bu arada müzik açtılar, doktorum benimle konuşuyor, kızımızın çok güzel bir mesleği var biliyor musunuz filan diye anlatıyor, umrumda değil benim, tek isteğim kalkıp gitmek. Kesiyorlarmış, dikiyorlarmış umrumda değil, tek odaklandığım belden aşağımdaki rahatsızlık. Bu arada anestezi uzmanı şimdi beni iyi dinle söylediklerimi unutma diye tembih etti. Dedi ki, bacaklarındaki uyuşukluk geçene kadar yatakta dik otur, bacaklarındaki uyuşukluk geçtiğinde eve de dönsen düz yat dik yatma, yoksa spinale bağlı baş ağrısı yaşarsın dedi ve bunu birkç kez tekrar etti ve en az 3 tl su iç yoksa yine baş ağrın olur dediler. Neyse yarım saatte beni de çıkardılar. Doğru odama. Bacaklarımdaki uyuşukluk azalana kadar yaklaşık 2,5 saat, delirme eşiğinde geçti zaman. Bu sanırım bana özel bir durum, başka hiçkimseden duymadım böyle bir şey çünkü. Sanırım kalabalığın da etkisi oldu, ameliyattan çıkmışım, odada, kayınvalidem, görümcem, kocam, teyzem, yengem, yengemin annesi, dayım, kuzenim, annem, ve gelip giden arkadaşlarımız ve susmayan telefonlar. Bir yandan çok güzel bir şey ama diğer yandan da bu kalabalığın hemen orda olmaması gerekiyor. Ameliyattan çıkmış insana biraz zaman tanınmalı, en azından birkaç saat...3 saat sonra düzeldim, neşem keyfim yerine geldi.
Derken çocuk doktoru geldi......Bebeğimiz zamanından önce geldiği için ciğerlerinde sıvı kalmış, nefes sıkınısı yaşıyormuş ve bu yüzden yoğun bakıma alınmış. Bu olağan bir durum, geçicek ama ne zaman geçer zaman veremiyoruz, 24 saat, 48 saat, ya daha az ya da daha uzun sürebilir dedi.
Hala bekliyoruz. Serumla besleniyor, günde iki kez görme hakkımız var. Eşim şimdi çocuk doktorunun yanında gitti. Biz bu gün taburcu olacağız, dilerim bebeğimzle beraber taburcu oluruz. Bizim için dua edin kızlar...Gelişmelerden haberdar edeceğim.
Sağlıcakla kalın, hepinize sağlıklı, hayırlı, kolay doğumlar diliyorum...
Not: Bu arada doktorların ameliyat sırasında tembihlediklerini harfiyen yerine getirdim, elimden su eksik olmadı. Yatma pozisyonlarına da uydum. Çok şükür ağrım filan yok. İlk gece de ikinci gece de büyük wc ye çıktım. Bunu çok önemsiyorlar, özellikle sezaryen olanları wc ye çıkmadan eve çıkış yaptırmıyorlar. O yüzden bol bol su için,kayısı hoşafı yiyin wc ye çıktıktan sonra gaz sancısı filan yaşamıyorsunuz, bu çok önemli, bilginize...
benimde sizinle tahmini doğum tarihlerimiz aynı ve benim bebeğim doğum kanalına bile girmemiş...gerçi doğum anında bile girenler oluyormuş.hep normal doğumu savunan annem dün telefonda kendini sıkma kızım 9 ay gözünüzün içine bakıyoruz istersen git sezeryan ol, illa normal olucam diye üzme kendini diyor.son ana kadar normali bekliyicem ama hayırlısıKızlar geçmiş olsun hepinize, Allah'a şükür sağ salim kavuştunuz bebeklerinize. Darısı bizim başımıza inşallah.
fuchsie, inşallah bebeğinle çıkarsın hastaneden. Senle ve tuğçeserdar'la tahmini doğum tarihlerimiz aynı, sizi okudukça beni heyecan basıyor. Her an beklemek...
Sonunda buraya yazmak nasip oldu, hala inanamıyorum...
25 Eylül sabahı (37+0) saat 09:30 gibi bir ıslaklıkla uyandım. BDT 16 Ekim'di. Normal bir akıntı ıslaklığı değildi, ayırt ediyorsunuz zaten. Biraz daha bekledim yerimden kalkmadan ve yarım saat kadar sonra kısa bir sızıntı daha oldu. Suyumun gelmeye başladığından emin oldum bu kez ve alt katta yatan kayınvalideme seslendim, hemen görümcemle beraber geldiler yanıma. Sanırım suyum geliyor dedim. Hemen doktorumu aradık, yaklaşık bir bardak kadar suyumun geldiğini söyleyince hemen gel bakalım,eğer gelen suyunsa bu gün sezaryene alacağız dedi.(Zaten sezaryene karar verilmişti en baştan).
Kayınvalidem ve görümcem nasıl paniğe kapıldılar anlatamam. Benimse hemen aklıma hazırlamam gereken siparişler gedi. Düşündüm suyum foş diye gelmedi, azar azar geleceğini anladım ve su tamamen geldikten sonra 24 saatim olduğunu hesaplayıp, acilen siparişlere yönelmeye karar verdim. Kayınvalidem ve görümcem ben maskemi takıp çalışmaya başlayınca gözlerine inanamadılar, sırt çantalarını yüklenmiş tepemde dikiliyorlar :) İndirin çantalarınızı oturun beni telaşlandırmayın, kahvaltı filan edin dedim. Benim çantam hazırdı zaten. Eşimi arayıp, hazır olmasını, gelmek için benden haber beklemesini söyledim. Altıma ped koydum, ara ara suyum geliyor.Siparişleri hazırladım, faturaları kestim, banyoya girip yıkandım, çantadaki eksikleri tamamladım ve eşimi aradım. Kayınvalidem ve görümcem sakinliğime inanamıyorlar, maaşallah deyip duruyorlar, ben arada espri filan yapıyorum. Neyse eşim 14:30 gibi eve geldi. Bu arada ben sezaryen olacağım için epidurale karar vermiş olduğumuz halde, ne olur ne olmaz genel anestezi vermek zorunda kalabilirler diye sabahtan beri ağzıma lokma koymadım, bir damla da su içmedim. Arabaya atladık, dörtlüleri yaktık, (yolda hafif bir makyaj da yapmayı ihmal etmedim bu arada)15:30'da hastanedeydik.
Hemen acil bölümünden doğumhaneye alındım. Hemşirelere durumumu anlattım, sezaryen olacağımı, rahim ağzımın dikişli olduğunu söyledim. Alttan muayene edeceklerini söyleyip masaya yatmamı söylediler. Hayır dedim beni muayene edemezsiniz ben dikişliyim. Bakmak zorunda olduklarını, durumun aciliyetini ancak muayene ile anlayabileceklerini söylediler.Ne kadar itiraz ettimse nafile. Soktu hemşire koca elini, offf...Kurcaladı, kurcaladı, ben ciyak ciyak. 2 cm açıklık varmış. NTS'ye bağladılar, bu gün sezaryene alıncağımı ama saatine doktorumun karar vereceğini söylediler.Derken doktorum geldi ve hemen alıyoruz dedi. İnanamadım.Önlük gitdirildi, sonda bağlandı, lavman niyeyse yapılmadı, asansöre bindirilirken eşime el sallayabildim, hop ameliyathanedeyim. Epidural istediğimi söylemiştim, anestezi uzamanı spinal dedi. Hayır dedim ben epidural istiyorum. Aynı şey dedi.Spinalin bir sürü yan etkisi var istemiyorum dedim, hayır söylediklerimizi yaparsan hiçbir yan etki olmaz dedi. İstemiyorum genel anestezi verin o zaman dedim. Doktor merak etmeee dedi, aynı şey. Peki deyip kabul ettim.Sedyeye oturdum, sırtımı açtılar, öne doğru eğilmemi kamburumu çıkarmamı istediler. ama ben bir türlü kendimi serbest bırakamadığım için b irkaç tane delik açmak zorunda kaldılar. Sonunda kendimi tamamen önümde beni tutan doktorun kucağına bıraktım ve doktor doktor spinali verebildi. Anında belden aşağım uyuştu, yatırdılar, önüme perdeyi çektiler, tansiyonum düşerse haber vermemi söylediler, dokunmalarını hissedeceğimi, acıyı hissetmeyeceğimi, dokunma hissettiğimde paniğe kapılmamamı tembihlediler. Tamam dedim. Beni batikonladıklarını tamamen hissettim ve derken birden bacaklarım sanki 10 ton oldu. Ayaklarımı kıpırdatmak istiyorum olmuyor(epiduralde oynatabiliyorsun).İnanılmaz rahatsız edici bir his kapladı belden aşağımı. Ağrı yok, acı yok ama tarifsiz bir rahatsızlık.Derken karnıma bastırmaya başladıklarını hissettim ve ardından bir ağlama sesi...Saat 16:05. Hemen bebişimi gösterdiler, canııııım diyebildim. Beni uyuşturduktan 5 dk sonra bebek çıktı. Sonra bebişimi temizleyip tekrar getirdiler, sıcacık yanağını yanağıma yasladılar Kıyamam sana, canııııım dedim.
Sonrası kabus gibi geçti maalesef. Uyuşukluğun beni bu kadar rahatsız edeceğini hiç düşünmemişim. O kadar zor oldu ki beni kapatmalarını beklemek.Sürekli kalkıp gitmek istiyordum, elimi bağdan kurtarıp saçlarımı filan çektim bi ara. Hemşire sakin ol, sakin ol diye telkinde bulundu bu arada müzik açtılar, doktorum benimle konuşuyor, kızımızın çok güzel bir mesleği var biliyor musunuz filan diye anlatıyor, umrumda değil benim, tek isteğim kalkıp gitmek. Kesiyorlarmış, dikiyorlarmış umrumda değil, tek odaklandığım belden aşağımdaki rahatsızlık. Bu arada anestezi uzmanı şimdi beni iyi dinle söylediklerimi unutma diye tembih etti. Dedi ki, bacaklarındaki uyuşukluk geçene kadar yatakta dik otur, bacaklarındaki uyuşukluk geçtiğinde eve de dönsen düz yat dik yatma, yoksa spinale bağlı baş ağrısı yaşarsın dedi ve bunu birkç kez tekrar etti ve en az 3 tl su iç yoksa yine baş ağrın olur dediler. Neyse yarım saatte beni de çıkardılar. Doğru odama. Bacaklarımdaki uyuşukluk azalana kadar yaklaşık 2,5 saat, delirme eşiğinde geçti zaman. Bu sanırım bana özel bir durum, başka hiçkimseden duymadım böyle bir şey çünkü. Sanırım kalabalığın da etkisi oldu, ameliyattan çıkmışım, odada, kayınvalidem, görümcem, kocam, teyzem, yengem, yengemin annesi, dayım, kuzenim, annem, ve gelip giden arkadaşlarımız ve susmayan telefonlar. Bir yandan çok güzel bir şey ama diğer yandan da bu kalabalığın hemen orda olmaması gerekiyor. Ameliyattan çıkmış insana biraz zaman tanınmalı, en azından birkaç saat...3 saat sonra düzeldim, neşem keyfim yerine geldi.
Derken çocuk doktoru geldi......Bebeğimiz zamanından önce geldiği için ciğerlerinde sıvı kalmış, nefes sıkınısı yaşıyormuş ve bu yüzden yoğun bakıma alınmış. Bu olağan bir durum, geçicek ama ne zaman geçer zaman veremiyoruz, 24 saat, 48 saat, ya daha az ya da daha uzun sürebilir dedi.
Hala bekliyoruz. Serumla besleniyor, günde iki kez görme hakkımız var. Eşim şimdi çocuk doktorunun yanında gitti. Biz bu gün taburcu olacağız, dilerim bebeğimzle beraber taburcu oluruz. Bizim için dua edin kızlar...Gelişmelerden haberdar edeceğim.
Sağlıcakla kalın, hepinize sağlıklı, hayırlı, kolay doğumlar diliyorum...
Not: Bu arada doktorların ameliyat sırasında tembihlediklerini harfiyen yerine getirdim, elimden su eksik olmadı. Yatma pozisyonlarına da uydum. Çok şükür ağrım filan yok. İlk gece de ikinci gece de büyük wc ye çıktım. Bunu çok önemsiyorlar, özellikle sezaryen olanları wc ye çıkmadan eve çıkış yaptırmıyorlar. O yüzden bol bol su için,kayısı hoşafı yiyin wc ye çıktıktan sonra gaz sancısı filan yaşamıyorsunuz, bu çok önemli, bilginize...
33+0 1940 gr 43 cm dogan Çağın Efe'mizin hikayesi
İstanbulda görev nedeniyle varız ve aile olarak kimsemiz yok.Eşim sabahtan işe gider aksam 21 e kadar anca eve gelirdi.Ve ben tüm gün evin içindeyim bir yere çıkmam kimseye gitmem.Gerçi hiçte komşum yok.Hamileliğimin basından beri tüm doktor kontrollerim mükemmeldi.Ne olduysa birden oldu zaten.Ertesi gün bayram olmasına ragmen tüm temizlik işlerimi bayram sonrasına ertelemiştim nede olsa dogumuma daha cok vardı.Gayet rahattım bu yüzden.Hatta bir hafta önce doktora gittim hiçbir problem yok nst süper erken dogum riski vs hiçbirşey yoktu.Haliyle ne çantam hazırdı nede bebişinkiler.Tüm hepsini bayramdan sonra halledecektim.
Dogumumun oldugu gün tüm gün neredeyse uyudum diyebilirim sadece yemek yaptım.Biraz uyudum uyandıgımda karnımda adet sancısı vardı dk tutup ölçmeye çalısıyorum ama düzensiz.Doktorum kan hapı vermişti herhalde kabız oldum yine diyip kendimi avuttum güya... Lavaboya gittim tam cıkarken birden bi sıcaklık hissettim klozetten şarıl şarıl su sesi gibi sesler geliyor bir baktımki resmen kan boşalıyor benden.hemen eşime seslendim kanamam var çabuk gel durduramıyorum dedim.Eşimde çok şaşırdı haliyle.Beklenmedik bi anda gelişiyor ve ben hemen yatak odama geçtim.Kanama öyle böyle değildi evi bir görseydiniz felaketti resmenPeçete koyuyorum yok ne fayda resmen şap şap yere fıskırıyor.Eşime diyorum durmuyo bu kan.O hastahaneyi aramakla mesgul.Ben ambulansı hemen ara diye bağırıyorum elim ayagım zangır zangır titriyor.En çokta gidersem kan kaybından giderim diye korkuyorum çünkü durdurabilecek bir kanama değildi.Ne hikmetse bi güç kuvvet geldi hemen altıma eşimin pijamasını çektim ve çamasır toplamıstım sepettende hemen bi tshrtümü koyup nasıl çıktıgımızı bilmiyorum.Giderken eşimle agzımızda Allahım sen yardım et!!!Bu mübarek gecede bizlere acı yaşatma! Yavrumuzu bize bağışla! kelimeleri.Gece saat 2 civarında.
Bebek oynuyormu diyor o telaşla eşim yok diyorum hissedemiyorum.Dur sakin ol hemen iyi düşünelim diye beni sakinleştirmeye çalısıyor.Bir yandanda hızlıca arabayı kullanıyor.Sakin ol yavas git iyiyim dedim.Ama ne iyisiBebeğimi düşünüyorum ya kaybedersem diye ya ben ölürsem diye vs. daha neler geçmiyorki aklımdan İstanbulda köprü tadilatları var şanslıydıkki gece geç saatti ve yollar acıktı hemen 10 dk içerisinde hastahaneye ulaştık.Kapıda bizi bekliyorlardı sağlık çalışanları.Hemen dogumhaneye çıkartıldım.Eşimi almadılar nst cihazına bağladılar kalp atısı var ohhhhhhhhh çektim hemen içimden.O şaşkınlıkla bebeğim yaşıyor değilmi diyorum doktora Çatı muayenem yapıldı açılma yok ama kanama tam gaz devam rengi siyaha dönmüş dahada artıyor.Ultrasona girdim hemen doktor tüm odadaki çalısanlara acilen sezeryan dedi.Bilmiyorum Allahım bana öyle bir sakinlik vermiştiki o an hiç korkmadım.Telefonumu almıstım yanıma eşimi aradım sezeryana giriyorum dua et hakkını helal et dedim.Dogumhanedekilerin eli ayağına dolaşmıştı acil sezeryan lafını duyunca hemen 2 dk içerisinde hazırladılar beni sedyeye alındım.Ameliyathaneye giderken dogumhaneye girdigim kapıdan cıkıs yapacaktım gözlerim eşimi aradı yoktu işlemleri yapmak için vezneye yollamıslar.Destek alabilceğim tek kişi vardı o da o an orada değildi.Ameliyathaneye girdiğimde acayip sogukluk hissettim.Sedyeden ameliyat masasına geçerkenki halim : Bacaklarım boylu boyunca kan ellerim kan ve sedye komple kan olmuş...Gayet sıcak karsılandım.Hemen iğnem yapıldı anında uyuşukluk hissetmeye başladım.Anestezi uzmanı benimle konuşuyordu(oyalamaya çalısıyor) ama bende koluma takılan serum şişesinden herşeyi görebiliyordum cam olduğu için.Kedi yavrusu gibi bi ses geldi saat 2,30 o kadar kısıkkiiii ses 1 dk sürdü sonra sustu.Gözlerim doldu haliyleee çünkü ben anne olmuştum.Bekliyorumki göstersinler evet aralarında annede görsün lafı geçiyor ama cocuk doktoru geldi bana bebeğin çok küçük solunum problemi yok gibi görünüyor ama küveze girecek dedi bende tamam dedim alıp götürdüler.Göremedim o an oğlumu.
Dikiş işlemleri bittikten sonra çıktım ameliyathane kapısından gözüm eşimi arıyor.Yokkkk....
Odaya alındım sürekli dogum servisi katına telefon geliyor bizim bebeği söylüyorlar babası gelsin diye.İçimi korku aldı acaba kötü bişeymi varda eşimi çağırıp duruyolar.Sonra eşim geldi yanıma bir arkadasıda sagolsun hemen gelmiş.Gözler kıpkırmızı ağlamıs.Çocuk doktoru olabilecek tüm aksilikleri söylemiş.Bende üzülme demekle yetindim durumundan hala haberim yok.Gördünmü dedim evet dedi eşim kime benziyor diye hemen sordum(aramızda dogumdan önce hep konusurduk ilk dogdugunda kime beniyor diye bkacagım derdim) benzetemedim tam ama sanki bana benziyor dedi.Mordu dedi.
Sanıyorum cesaret iğnesi yapılmıdtı bana ki hala sakindim.Çok ağrım oldu bir an önce bebeğimi görmek istiyordum.Hemşirelerde toparlanırsan hemen götürücez diyorlar ama nerdeeeee.Kolumu kıpırdatamıyorum titriyorum kalbimde baskı var hiçbiryerimi hissedemiyorum...Tüm gece uyumadık hemen sabah eşim annemi aradı yazık anneciğimde telaşlandı bebekte burcuda ii dedi bende annem üzülmesin diye zorlada olsa telf konuştum ağlıyorduÇok iyiyiz anne bebeğim o kadar tatliki gelde gör demekle yetindim(annem tansiyon-şeker hastası) üzülmesini istemedim.Tüm biletler dolu bayram dolayısıyla.Otobüs bileti bulmuşlar hemen izmirden gelmesi aksamı bulacaktı.
Doktorun söylediğine göre o gece çok sanslıydık hemen hastahaneye yetiştik.Kanama içeriye dogruda olabilirdi ve farketmeyebilirdik bebeği direk zehirlermiş.Gece uyurkende kanama gelseydi ben yine farketmeyecektim kan kaybından giderdim.Yani hem bebeği hem beni Allahım sakladı ve korudu.
Öğlene dogru zorda olsa ayaga kalktım.Oğlum için... Hemen gidip görmek istedim.Yenidogan bakım ünitesine girdik eşimle bayram dolayısıyla hem anne hem baba alındı içeri yoksa diger günler sadece biri görebiliyor.Neyse o kadar minik bebekler warki bumu şumu diyerek ilerledim.Ve sizin bebeğiniz bu dedikleri an gözüüm küveze kitlendi resmennnn.İçimde taşıdığım minik canavar ordaydı.Suratını büzüştürdü hemen sanki anne ve babasının geldiğini hissetmiş gibi o kadar minikki kıyamam çaresizde öylece yatıyordu.Evet aynı babaya çekmişiz sanki eşimin küçültülmüş hali.
Ertesi gün taburcu oldum bebeğimi hastahanede bırakarak gelmek okadar zorduki anlatamam.O hastahanede kürtaj olmuştum daha önce(mol gebelik nedeniyle) hep derdim birgün hamile kalıp o hasthaneden kucagımda bebeğimle cıkıcam diye.Yine boş çıktım ama inanıyordum bebeğimlede çıkmak Allahın izniyle nasip olacak.Sezeryan olmak cok zormuş o yüzden ewde kendimi toparlamam epey zaman aldı dikişimi aldırmaya gidince yine bebeğimi gördüm içeri girer girmez ağlama başladı.Bu sefer solunum problemi çıkmış agzında burnunda kablolar öyle içim gittikii.Minik yaramaz kabloları cekip duruyordu hemde aglıyordu cok duramadım neredeyse bende aglıyacaktım.Şişlikleri gidince dahada bi küçük geldi gözüme.Tam kilo alacagı dönemde Allah bizleri ayırdı.Çok minik yavrum.Onu öyle görünce eşime artık sen git dedim çünkü dayanamıyordum öyle görmeye.Ama özlüyordumda...
Kilomuz 1940 tan 1750 ye kadar düşmüştü.İyice moral olarak yıpranıyordum.Sütüm her gece 3 saatte bir uyanarak sagdım ve bebeğime götürdük.Anne sütü almaya başlamasıyla yavrucum kendini toparlamaya başladı bizlerinde yüzü gülmeye bir ohhhh çekmeye başladık.Biberonla 10 cc 20 cc 30 cc 40 cc süt alımı derken 17.günümüzde anne bebeğini emzirecek dediler.
Ben anneydim ama 17 gündür yavrumun kokusuna hasrettim kucagıma bile alamamıstım hem kucagıma alacak hemde sütümle besleyecektim.
Ve kavuşma anımız....
Nasıl anlatılırki; hasta bezine sarıp getirmişler gözleri açık çok acıkmıs bir halde hemen göğsümü emmeye başladı keretaHemşire bizi odada başbaşa bıraktı içimden geçenleri ah bir bilsenizzzz.Dogumumun bir sebebide olsaydıda kendimi suçlasaydım ona doya doya baktım hiç bırakmak gelmedi tekrar o camın içine Biraz daha emmesi gelişecek dediler.Ertedi gün tekrar gittim kuzum sanki eve gitmek ister gibi emmeye başladı bırakmıyorduda :) Doktorumuz 18.gün sonunda eve çıkış verdi.
2120 gr ile evimize geldik ilk gün cok zordu bizim için.Sarılık başlangıcı vardı uyandıramadık beslenmesi aksadı yavrucum evine biz ona alısmaya çalıstık.Bugün 12.günümüz artık alıstım bakımı hiçte zor degil normal bebekmiş gibi geliyor :) Kokusunu doya doya çekiyorum içime öpüyorummmmmm öpüyorum öpüyorumm onunda hoşuna gitmiyor değil
Dogum nedenim dekolman plasenta yani plasentanın rahimden erken ayrılması.Rabbime şükürler olsun mübarek gecede yavruumuzu bize bağışladı.
Allahım hepinize hayırlı dogumlar nasip etsin.Saglıcakla kucaklarıınıza alın minik kuzularınızı....
Dogum yapan Arkadaslari cok tebrik ediyorum bebekleriyle birlikte saglikli hayirli omurler diliyorum bizde tahmini olarak 27 ekimde bebegimize kavusacaz ins. Doktorum simdilik normal dogum diyor bende normal olacaksa epidural normal dogumistiyorum istiyorum dedi oda tavsiye ederim cok konforlu oluyor dedi bakalim artik nasip sona ana kaar belli olmuyor sonucta ama ben korkumu yenemiyorum bir turlu insallah bizde buraya dogum yapti. Cok rahat gecti diye yazabiliriz allah hepimizin yardimcisi olsun..
2 şubat 2012 hayatım boyunca unutamayacağım özel günlerdir biri...Çift çizgiyi görmek,hamile olduğunu bilmek ve anne olmanın tatlı heyecanı..
bizim için herşey çok güzel başlamıştı..ilk kalp atışları, ilk hareketler..Eşiminde benimde içim içime sığmmıyordu...17. haftada yapılan testle dünyam yıkılmıştı..Afp değerim yüksek yıkmıştı ve bu kötü bi hastalığıın habercisiydi..Soluk almadan iki prof a gittim ve allaha şükürler olsun kızımda hiç birşey olmadığnı öğrendim..Derken 22. haftada kızımın 6 gün geriden geldiğini öğrendim..eğer ara açılmazsa bu geç döllenme demekti ki nitekim bizimki uzun süre öyle düşünüldü..hamileliğimin 26. haftasında dünya başıma yıkıldı..Annem melek olup cennete gitmişti ve ben onu son kez yoğun bakıma öıkarılan asansörde gördüm...beni gördü,tanıdı ve hemen karnıma baktı..gülümsüyordu..hayatımda gördüğüm en güzel gülümsemelerden biriyleo zor günlerimde en büyük destekçim karnımdaki kızım oldu..ben her üzülüp apladığımda tekmeler atıp yüzümü gülümsetti..sonrasında gebelik şekeri çıktı diyet başlandı falan filan..hayatımda yaşamam gereken zor durumları hamileliğimde yaşamam gerekiyormuş diye düşünmeye başladım..
36. haftamda kzımdaki gerilik 6 günden 9 güne çıktı...aynı gebelik zehirlenmesi teşhisi kondu..korkular içinde geçen hamileliğim daha da zorlaşıyordu sanki..aradan 1 hafta geçti ve kızım 15 gün geriden gelmeye başladı.37 haftalık hamileydim ama kızım 35. haftada gözüküyordu..doktorum acil doppler istedi..doppler sonucuna göre tekrar konuşuruz dedi..herkes gebelik boyunca bir kez doplere girerken ben 6. kez dopplere girecektim.moralim berbattı evde misafirler vardı ve ben ağğlayamıyordum.16 eylül pazar günü dopplere girdim..doktor benden bebeğe giden damarları onun beynindeki kan akışını uzun uzun inceledi..sonuç olarak bize sadede doktorunuz sizi yarın görmek isteyecektir.anneden bebeğe giden kan akımı normalin alt seviyesinde dedi..hiç birşey anlayamadıık daha hastanenin kapısından çıkmadan doktorumu aradım..o da ertesi sabah 9 da gelmemi istedi..eşimde bende anlamıştık bebeğimiz minik kızımız gelmek üzereydi...o gün yine ağlayamadım..hep içimde tuttum..akşam doğum çantama son kez baktım eksiklerimi koydum ve akşam 10 dan sonra hiç birşey yemedim..heyecanla sabahı bekledim..sabah doktora gittiğimizde doktrum acil ameliyata girmişti ve benden nst istedi..mecburen kahvaltı yaptım..saat 10 da doktorum geldi nst sonuçların iyi ama bebek yavaş yavaş riske giriyor dedi..seni artık doğuma almalıyız dedi...tek düşüncemiz kızımın küveze girip girmeyeceğiydi..doktorum en fazla iki üç gün girer dedi..çok korkuyordum sadece ameliyattan çıkıp kızımı kucağıma almak istedim..yatış işlemlerini yaptırıyordum eşimde bir yandan ailelerimize haber veriyordu..artık dayanamadım ve başladım ağlamaya..eşim ve annesi bana destek olmaya çalışıyordu ama ben başlamıştım bir kere ve sürekli ağlıyordum..eşimle eve gelip çantamı aldık ve eşime dedim ki Tuana odaya gelmeden kapı süsümüzü sakın asma..O yokken herşey anlamsız olacaktı..
Saatler geçmek bilmedi sanki..Saat 14.45 de beni götürmek için geldiler asansöre eşimi almadılar..ameliyathane katına girmek yasakmış..Tabi ben asansörde başladım yine ağlamaya..Neyse hemşire kız bana moral vermeye çalıştı..Hazırlıklar yapıldı derken doktorum geldi ve neleer olup bittiğini oradakilere açıklamaya başladı..biri başlıyoruz dedi ve ben sonrasını hiç hatırlamıyorum..uyandığımda yanımdan birileri geçip duruyordu ve ben herkese Kızım Nasıl diye soruyordum.bazıları hiç duaymadı bazılarıda kızın iyi dediler..İyi ama kızım neredeydi..Asansörde hasta bakıcıya sordum Kızım Nerede diye "Kızın iyi ,odada " dedikleri an herşey değişti benim için..Asansör kapısında eşim karşıladı beni ona sordum yüzü gülücükler içinde "Kızımız çok iyi sapsarı saçları var" dedi.Odaya girdim ve kızım yatapında yatıyordu..Ha bu arada saçları sapsarı falan değil kumral diyelim biz ona:)))Dünyalar benim olmuştu kızım yanımdaydı,sağlıklıydı ve ben artık ağlamıyordum..Minik kızım 2450 gr 46 cm olarak dünyaya geldi..Hastane çıkışının içinde bile kayboluyor miniğim..İlk birkaç gün emzirmek biraz zor oldu..Sağolsun kızım pek uyanmayı sevmediği için..
Şimdi o bana, ben ona alışmaya çalışıyoruz..Sanırım lohusa sendromuna girdim sürekli ağlıyorum..Sebepli sebepsiz.::)))Eşim şaşkın bir vaziyette:)))
Dünya üzerinde yaşayıp yaşayabileceğim en güzel duyguyu yaşıyorum..allah kimseye evlat hasreti çektirmesin kimseyi evladıyla sınamasın..Umarım sizlerde en yakın zamanda miniklerinizi sağlıkla kucağınıza alırsınız:)))
20 Eylül sabahı yine ezanla uyanmıştım...Bu sabahın diğer sabahlarımdan farkı bambaşkaydı, oğluma kavuşacaktımİçim içime sığmıyordu heyecandan...
Son hazırlıklarımızı kontrol ettik ve evden çıkmadan önce son kez sayfaya girmek istedim, 38 hafta boyunca birbirimize yarenlik ettiğimiz siz hamiş dostlarıma hoşçakalın demek istedim...Belki de heyecanımı sizlerle sessiz sedasız sabahın köründe içimden geldiğince paylaşmak istedim...
Saat 9:00 nihayet hastanedeydik...Son işlemler yapıldı ve odamıza geçtik...
Bir süre sonra hemşire geldi, lavman yapıldı hiç öyle korkulacak bişey değilmiş aksine doğumdan sonra çok rahat ettim
Daha sonra yatağıma yattım ve serum taktılar,, yatakta öylece bekliyordum..eşim yanımda oturuyordu...Beni güldürmeye çalışıyordu sürekli foto çekiyordu...İçten içe bir heyecanım vardı ona belli etmemeye çalıştığım ama onun ziyadesiyle farkında olduğu
Birden birinden mesaj geldi...Kim acaba,,tabi ki camoka
Sonra hemen aradım ve bir süre konuştuk,,iyi gelmişti camoka kuşumla konuşmak
Saat 11:30 civarı odaya geldiler ve beni ameliyathaneye götürmek için hazırladılar...Odamızda son bir kaç foto çektiler ameliyathaneye gitmeden önce...Hamileliğin son anlarında son hatıralarımızdı...
Ve artık ameliyathanedeyim...Eşime siz biraz bekleyin biz hazırlıklarımızı yapalım sizi alacağız dediler...
İlk olarak ameliyat masasına oturttular ve ayaklarımın altına 3 basamaklı merdiven koydular, bir de yastık verdiler...yastığa sarılmamı ve kamburumu çıkarmamı söylediler...Anestezi uzm. bana adım adım her yaptığını anlatıyordu...İlk önce sırtıma soğuk soğuk bişey sürdü ardından hiç kımıldama ve derin bir nefes al dedi,, daha sonra belimin az yukarısında tam kemiğimin arasında ısırık gibi bişey hissettim hiç canım yanmadı ama ardından bana ıhh dedirtecek bir batma hissettim sanki kemiğime sert bişey batmıştı ama dayanılmaz bişe değildi sadece içim çekildi sanki,, ardından sırtıma doğru ilerleyen bir şey hissettim ve anestezi uzm. artık bitiyor sakın bozma katateri itiyorum dedi...veee son olarak bir sıcaklık yayılmaya başladı belimden başlayıp göğsüme kadar çıkıyordu sanki..Ardından anestezi uzm. doktoruma kombine hazır hocam dedi...Beni masaya yatırdılar şaka maka kesilecektim
Eşimi sordum şimdi gelecek dediler...Doktorum başucuma geldi...iyisin değilmi dedi ve iyi olduğumu söyledim...
Nihayet eşim yanıma gelmişti, o an daha bir rahatladım... olup bitenleri hissedebiliyordum ama olumsuz hiçbişey hissetmiyordum..Ameliyathanedeki ortam beni hiç tedirgin etmiyordu,,eşim başucuma oturduğunda ona başladılar mı dedim...
yoo daha başlamadı dedi...ama ben hissediyordum karnımda bi hareketlenme vardı sanki...ayy dedim bir an sonra yukarı kaçtı dedi doktorum ve ardından iki göğsümün tam ortasından aşağı bişey çekildiğini hissettim sanki kalbimin ortasından çekiyorlardıişte o an anladım oğlum çıkıyordu üstelik karnımdan değil sanki kalbimden geliyordu annesinin koynuna
Ben bunları hissederken bir anda bir ağlama ve benim pamuk oğlum doğmuştueşim ayağa kalktı ve bakmaya gitti..Çıktığı gibi çiş yapmaya başlamıştı oğlum 3 kere çiş yapmış onu temizlerken hemşireler ve birde çocuk doktoru muayene ederken Babası ile ilk buluşmasında bol bol fotoğraf çektirmiş oğlum Bi kaç dakika sonra nihayet benim koynumdaydı oğlum, çok şükür iyiydi ve ben onun kokusunu içime çekmeye doyamıyordum
O an ameliyat umrumda bile değildi,,oğluma kavuşmuştum, onu öptüm sonra resim çektirdik babamızla beraber herşey çok güzeldiBu hayatta bir insanı başka hiçbirşey bu kadar mutlu edemezdi bu artık bizde anlamıştık...Eşime o an yavrumuz koynumuzdayken söylediğim şey ikinciyi ne zaman yapıyoruz oldu
Allahıma hamdolsun ki artık yavrumuz kollarımızdaydı...
Daha sonra bebeğimizi aşısı ve bakımı için götüreceklerini söylediler...Ameliyatım hala devam ediyordu ve eşime sende git dedim...Aklım oğlumdaydı bir an önce beni odama götürselerde oğluma kavuşsam diyordum..Ameliyathanede ki rahat ortamdan olsa gerek o an hiç sıkılmadım...Daha sonra önümdeki örtüyü indirdiler ve doktorum başucuma geldi...Bi sorun yok değilmi dedi...Çok güzel geçti dedii...Tşk ederim hocam dedim..Gerçekten ona güvenmekle ne kadar doğru bir şey yaptığımı bir kez daha anlamış oldum...Sağolsun beni hayal kırıklığına uğratmadı..
Ve artıkk odamdaydımm..Hemşireler yatağa yattığımda serumumu falan taktılar ve geceliğimi giydirdiler...Bana oğlun anne diye ağlıyor diyerek gülmeye başladılar..Eşime baktım doğru söylüyorlar anneci olmuş senin bu oğlun dedi
Sonra benim minnik paşam odamıza geldi onu emzirmeye başladımKollarımdaydı yavrumm
Yine camoka ile bir konuşma faslı yaptık ve günün özetini geçtik
Sonrasında rahat geçti saat 8 civarı biraz ağrım başladı ve omuzumdaki kataterin ucundan çıtçıtı açarak epiduralden ağrı kesici verdiler...Gece 22:30 da yürümeye kaldırdılar...Sağolsun doktorum 3 kez yanıma uğradı hiç yanlız bırakmadı..Sonrasında zaten sondam çıkmıştı ve wc ihtiyaçlarıma hep kendim kalktım yatmak hiç cazip gelmediOğlumlada hep kendim ilgilendim...O gece altını bile kendim bezledim Çok şükür ağrım sızım da yoktu...Ertesi gün sabah doktorum kontrole geldiğinde kahvaltı getirmelerini söyledi ve normal kahvaltı yapınca daha da bi canlandım Doktorum beni yanıltmamıştı ve doğumumla alakalı aklımda ağrı, sızı, acı dolu saatler hiç olmamıştı...Doğumumla alakalı aklımda hep güzel anılarım vardı...
Nihayet 22 Eylül sabahı evimize gidiyorduk son kontrolum yapıldı doktorum flaster taktı ve evde de duş alabileceğimi söyledi,,sonrasında oğlumuzunda son kontrolü yapıldı ve 2 kişi girdiğimiz hastaneden 3 kişi çıkıyorduk
Ve artık biz üç kişilik bir aileydik
Önce Rabbimin sonra eşimin bana en büyük armağanıydı canım oğlumİyi ki doğurmuşum seni anneciğim
canım öncelikle tekrar tebrik ederim seniRabbim bundan sonra daha güzel günler görmeyi nasip etsin güzel ömürlü olsun oğluşun minik hamsimiz
ama şunu söylemeden geçemicem siz artık 3 kişilik bir aile değil 4 kişilik bi ailesiniz baksana doğum hikayen de ben de varım hem de iki kere
ne güzel anlatmışsın darısı bizim başımıza dualarını eksik etme
yarın gidiyorum il merkezine 1 gece orda kalıp ertesi gün sabah 7 gibi hastanede olurum ayy çok heyecanlı
20 Eylül sabahı yine ezanla uyanmıştım...Bu sabahın diğer sabahlarımdan farkı bambaşkaydı, oğluma kavuşacaktımİçim içime sığmıyordu heyecandan...
Son hazırlıklarımızı kontrol ettik ve evden çıkmadan önce son kez sayfaya girmek istedim, 38 hafta boyunca birbirimize yarenlik ettiğimiz siz hamiş dostlarıma hoşçakalın demek istedim...Belki de heyecanımı sizlerle sessiz sedasız sabahın köründe içimden geldiğince paylaşmak istedim...
Saat 9:00 nihayet hastanedeydik...Son işlemler yapıldı ve odamıza geçtik...
Bir süre sonra hemşire geldi, lavman yapıldı hiç öyle korkulacak bişey değilmiş aksine doğumdan sonra çok rahat ettim
Daha sonra yatağıma yattım ve serum taktılar,, yatakta öylece bekliyordum..eşim yanımda oturuyordu...Beni güldürmeye çalışıyordu sürekli foto çekiyordu...İçten içe bir heyecanım vardı ona belli etmemeye çalıştığım ama onun ziyadesiyle farkında olduğu
Birden birinden mesaj geldi...Kim acaba,,tabi ki camoka
Sonra hemen aradım ve bir süre konuştuk,,iyi gelmişti camoka kuşumla konuşmak
Saat 11:30 civarı odaya geldiler ve beni ameliyathaneye götürmek için hazırladılar...Odamızda son bir kaç foto çektiler ameliyathaneye gitmeden önce...Hamileliğin son anlarında son hatıralarımızdı...
Ve artık ameliyathanedeyim...Eşime siz biraz bekleyin biz hazırlıklarımızı yapalım sizi alacağız dediler...
İlk olarak ameliyat masasına oturttular ve ayaklarımın altına 3 basamaklı merdiven koydular, bir de yastık verdiler...yastığa sarılmamı ve kamburumu çıkarmamı söylediler...Anestezi uzm. bana adım adım her yaptığını anlatıyordu...İlk önce sırtıma soğuk soğuk bişey sürdü ardından hiç kımıldama ve derin bir nefes al dedi,, daha sonra belimin az yukarısında tam kemiğimin arasında ısırık gibi bişey hissettim hiç canım yanmadı ama ardından bana ıhh dedirtecek bir batma hissettim sanki kemiğime sert bişey batmıştı ama dayanılmaz bişe değildi sadece içim çekildi sanki,, ardından sırtıma doğru ilerleyen bir şey hissettim ve anestezi uzm. artık bitiyor sakın bozma katateri itiyorum dedi...veee son olarak bir sıcaklık yayılmaya başladı belimden başlayıp göğsüme kadar çıkıyordu sanki..Ardından anestezi uzm. doktoruma kombine hazır hocam dedi...Beni masaya yatırdılar şaka maka kesilecektim
Eşimi sordum şimdi gelecek dediler...Doktorum başucuma geldi...iyisin değilmi dedi ve iyi olduğumu söyledim...
Nihayet eşim yanıma gelmişti, o an daha bir rahatladım... olup bitenleri hissedebiliyordum ama olumsuz hiçbişey hissetmiyordum..Ameliyathanedeki ortam beni hiç tedirgin etmiyordu,,eşim başucuma oturduğunda ona başladılar mı dedim...
yoo daha başlamadı dedi...ama ben hissediyordum karnımda bi hareketlenme vardı sanki...ayy dedim bir an sonra yukarı kaçtı dedi doktorum ve ardından iki göğsümün tam ortasından aşağı bişey çekildiğini hissettim sanki kalbimin ortasından çekiyorlardıişte o an anladım oğlum çıkıyordu üstelik karnımdan değil sanki kalbimden geliyordu annesinin koynuna
Ben bunları hissederken bir anda bir ağlama ve benim pamuk oğlum doğmuştueşim ayağa kalktı ve bakmaya gitti..Çıktığı gibi çiş yapmaya başlamıştı oğlum 3 kere çiş yapmış onu temizlerken hemşireler ve birde çocuk doktoru muayene ederken Babası ile ilk buluşmasında bol bol fotoğraf çektirmiş oğlum Bi kaç dakika sonra nihayet benim koynumdaydı oğlum, çok şükür iyiydi ve ben onun kokusunu içime çekmeye doyamıyordum
O an ameliyat umrumda bile değildi,,oğluma kavuşmuştum, onu öptüm sonra resim çektirdik babamızla beraber herşey çok güzeldiBu hayatta bir insanı başka hiçbirşey bu kadar mutlu edemezdi bu artık bizde anlamıştık...Eşime o an yavrumuz koynumuzdayken söylediğim şey ikinciyi ne zaman yapıyoruz oldu
Allahıma hamdolsun ki artık yavrumuz kollarımızdaydı...
Daha sonra bebeğimizi aşısı ve bakımı için götüreceklerini söylediler...Ameliyatım hala devam ediyordu ve eşime sende git dedim...Aklım oğlumdaydı bir an önce beni odama götürselerde oğluma kavuşsam diyordum..Ameliyathanede ki rahat ortamdan olsa gerek o an hiç sıkılmadım...Daha sonra önümdeki örtüyü indirdiler ve doktorum başucuma geldi...Bi sorun yok değilmi dedi...Çok güzel geçti dedii...Tşk ederim hocam dedim..Gerçekten ona güvenmekle ne kadar doğru bir şey yaptığımı bir kez daha anlamış oldum...Sağolsun beni hayal kırıklığına uğratmadı..
Ve artıkk odamdaydımm..Hemşireler yatağa yattığımda serumumu falan taktılar ve geceliğimi giydirdiler...Bana oğlun anne diye ağlıyor diyerek gülmeye başladılar..Eşime baktım doğru söylüyorlar anneci olmuş senin bu oğlun dedi
Sonra benim minnik paşam odamıza geldi onu emzirmeye başladımKollarımdaydı yavrumm
Yine camoka ile bir konuşma faslı yaptık ve günün özetini geçtik
Sonrasında rahat geçti saat 8 civarı biraz ağrım başladı ve omuzumdaki kataterin ucundan çıtçıtı açarak epiduralden ağrı kesici verdiler...Gece 22:30 da yürümeye kaldırdılar...Sağolsun doktorum 3 kez yanıma uğradı hiç yanlız bırakmadı..Sonrasında zaten sondam çıkmıştı ve wc ihtiyaçlarıma hep kendim kalktım yatmak hiç cazip gelmediOğlumlada hep kendim ilgilendim...O gece altını bile kendim bezledim Çok şükür ağrım sızım da yoktu...Ertesi gün sabah doktorum kontrole geldiğinde kahvaltı getirmelerini söyledi ve normal kahvaltı yapınca daha da bi canlandım Doktorum beni yanıltmamıştı ve doğumumla alakalı aklımda ağrı, sızı, acı dolu saatler hiç olmamıştı...Doğumumla alakalı aklımda hep güzel anılarım vardı...
Nihayet 22 Eylül sabahı evimize gidiyorduk son kontrolum yapıldı doktorum flaster taktı ve evde de duş alabileceğimi söyledi,,sonrasında oğlumuzunda son kontrolü yapıldı ve 2 kişi girdiğimiz hastaneden 3 kişi çıkıyorduk
Ve artık biz üç kişilik bir aileydik
Önce Rabbimin sonra eşimin bana en büyük armağanıydı canım oğlumİyi ki doğurmuşum seni anneciğim
20 Eylül sabahı yine ezanla uyanmıştım...Bu sabahın diğer sabahlarımdan farkı bambaşkaydı, oğluma kavuşacaktımİçim içime sığmıyordu heyecandan...
Son hazırlıklarımızı kontrol ettik ve evden çıkmadan önce son kez sayfaya girmek istedim, 38 hafta boyunca birbirimize yarenlik ettiğimiz siz hamiş dostlarıma hoşçakalın demek istedim...Belki de heyecanımı sizlerle sessiz sedasız sabahın köründe içimden geldiğince paylaşmak istedim...
Saat 9:00 nihayet hastanedeydik...Son işlemler yapıldı ve odamıza geçtik...
Bir süre sonra hemşire geldi, lavman yapıldı hiç öyle korkulacak bişey değilmiş aksine doğumdan sonra çok rahat ettim
Daha sonra yatağıma yattım ve serum taktılar,, yatakta öylece bekliyordum..eşim yanımda oturuyordu...Beni güldürmeye çalışıyordu sürekli foto çekiyordu...İçten içe bir heyecanım vardı ona belli etmemeye çalıştığım ama onun ziyadesiyle farkında olduğu
Birden birinden mesaj geldi...Kim acaba,,tabi ki camoka
Sonra hemen aradım ve bir süre konuştuk,,iyi gelmişti camoka kuşumla konuşmak
Saat 11:30 civarı odaya geldiler ve beni ameliyathaneye götürmek için hazırladılar...Odamızda son bir kaç foto çektiler ameliyathaneye gitmeden önce...Hamileliğin son anlarında son hatıralarımızdı...
Ve artık ameliyathanedeyim...Eşime siz biraz bekleyin biz hazırlıklarımızı yapalım sizi alacağız dediler...
İlk olarak ameliyat masasına oturttular ve ayaklarımın altına 3 basamaklı merdiven koydular, bir de yastık verdiler...yastığa sarılmamı ve kamburumu çıkarmamı söylediler...Anestezi uzm. bana adım adım her yaptığını anlatıyordu...İlk önce sırtıma soğuk soğuk bişey sürdü ardından hiç kımıldama ve derin bir nefes al dedi,, daha sonra belimin az yukarısında tam kemiğimin arasında ısırık gibi bişey hissettim hiç canım yanmadı ama ardından bana ıhh dedirtecek bir batma hissettim sanki kemiğime sert bişey batmıştı ama dayanılmaz bişe değildi sadece içim çekildi sanki,, ardından sırtıma doğru ilerleyen bir şey hissettim ve anestezi uzm. artık bitiyor sakın bozma katateri itiyorum dedi...veee son olarak bir sıcaklık yayılmaya başladı belimden başlayıp göğsüme kadar çıkıyordu sanki..Ardından anestezi uzm. doktoruma kombine hazır hocam dedi...Beni masaya yatırdılar şaka maka kesilecektim
Eşimi sordum şimdi gelecek dediler...Doktorum başucuma geldi...iyisin değilmi dedi ve iyi olduğumu söyledim...
Nihayet eşim yanıma gelmişti, o an daha bir rahatladım... olup bitenleri hissedebiliyordum ama olumsuz hiçbişey hissetmiyordum..Ameliyathanedeki ortam beni hiç tedirgin etmiyordu,,eşim başucuma oturduğunda ona başladılar mı dedim...
yoo daha başlamadı dedi...ama ben hissediyordum karnımda bi hareketlenme vardı sanki...ayy dedim bir an sonra yukarı kaçtı dedi doktorum ve ardından iki göğsümün tam ortasından aşağı bişey çekildiğini hissettim sanki kalbimin ortasından çekiyorlardıişte o an anladım oğlum çıkıyordu üstelik karnımdan değil sanki kalbimden geliyordu annesinin koynuna
Ben bunları hissederken bir anda bir ağlama ve benim pamuk oğlum doğmuştueşim ayağa kalktı ve bakmaya gitti..Çıktığı gibi çiş yapmaya başlamıştı oğlum 3 kere çiş yapmış onu temizlerken hemşireler ve birde çocuk doktoru muayene ederken Babası ile ilk buluşmasında bol bol fotoğraf çektirmiş oğlum Bi kaç dakika sonra nihayet benim koynumdaydı oğlum, çok şükür iyiydi ve ben onun kokusunu içime çekmeye doyamıyordum
O an ameliyat umrumda bile değildi,,oğluma kavuşmuştum, onu öptüm sonra resim çektirdik babamızla beraber herşey çok güzeldiBu hayatta bir insanı başka hiçbirşey bu kadar mutlu edemezdi bu artık bizde anlamıştık...Eşime o an yavrumuz koynumuzdayken söylediğim şey ikinciyi ne zaman yapıyoruz oldu
Allahıma hamdolsun ki artık yavrumuz kollarımızdaydı...
Daha sonra bebeğimizi aşısı ve bakımı için götüreceklerini söylediler...Ameliyatım hala devam ediyordu ve eşime sende git dedim...Aklım oğlumdaydı bir an önce beni odama götürselerde oğluma kavuşsam diyordum..Ameliyathanede ki rahat ortamdan olsa gerek o an hiç sıkılmadım...Daha sonra önümdeki örtüyü indirdiler ve doktorum başucuma geldi...Bi sorun yok değilmi dedi...Çok güzel geçti dedii...Tşk ederim hocam dedim..Gerçekten ona güvenmekle ne kadar doğru bir şey yaptığımı bir kez daha anlamış oldum...Sağolsun beni hayal kırıklığına uğratmadı..
Ve artıkk odamdaydımm..Hemşireler yatağa yattığımda serumumu falan taktılar ve geceliğimi giydirdiler...Bana oğlun anne diye ağlıyor diyerek gülmeye başladılar..Eşime baktım doğru söylüyorlar anneci olmuş senin bu oğlun dedi
Sonra benim minnik paşam odamıza geldi onu emzirmeye başladımKollarımdaydı yavrumm
Yine camoka ile bir konuşma faslı yaptık ve günün özetini geçtik
Sonrasında rahat geçti saat 8 civarı biraz ağrım başladı ve omuzumdaki kataterin ucundan çıtçıtı açarak epiduralden ağrı kesici verdiler...Gece 22:30 da yürümeye kaldırdılar...Sağolsun doktorum 3 kez yanıma uğradı hiç yanlız bırakmadı..Sonrasında zaten sondam çıkmıştı ve wc ihtiyaçlarıma hep kendim kalktım yatmak hiç cazip gelmediOğlumlada hep kendim ilgilendim...O gece altını bile kendim bezledim Çok şükür ağrım sızım da yoktu...Ertesi gün sabah doktorum kontrole geldiğinde kahvaltı getirmelerini söyledi ve normal kahvaltı yapınca daha da bi canlandım Doktorum beni yanıltmamıştı ve doğumumla alakalı aklımda ağrı, sızı, acı dolu saatler hiç olmamıştı...Doğumumla alakalı aklımda hep güzel anılarım vardı...
Nihayet 22 Eylül sabahı evimize gidiyorduk son kontrolum yapıldı doktorum flaster taktı ve evde de duş alabileceğimi söyledi,,sonrasında oğlumuzunda son kontrolü yapıldı ve 2 kişi girdiğimiz hastaneden 3 kişi çıkıyorduk
Ve artık biz üç kişilik bir aileydik
Önce Rabbimin sonra eşimin bana en büyük armağanıydı canım oğlumİyi ki doğurmuşum seni anneciğim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?