haydi doğum yapanlar,güzel hikayelerle gelin
hikayemizi beğenen ve iyi dileklerde bulunan arkadaşlarım çooookk teşekkür ederim...
Merhaba kizlar
3 Ekim Carsamba saat 15.00'de ECE bebegim dunyaya geldi.
Normal doguma avantajli oldugum icin doktorum bu sansi yikmamak adina bana suni sanci verdi,fakat acilmam olmadigi icin hemen sezeryana aldilar.Spinal anestesi ile...
Kizim hic bir sekilde dogum kanalina ilerlemiyordu,tersine kendini yukari cekiyordu.
Ertesi gun taburcu oldum eve geldim.Ameliyat sonrasi en buyuk sikintim gaz sancilarim oldu,onlari atmak icin kisa kisa evde yuruyusler yaptim.
Su an dikis yerim agriyor ,agri kesici almiyorum dayanilmaz degil agrim cunku.Antibiyotik ve rahim toparlamasi icin bir hap verdi doktorum.
Kizim da iyi Allaha sukurler olsun.3.450 kg.Aksamlari uyumayi sevmiyor,meme altinda benimle cilvelesmek istiyor
Hepimiz yavrularimizi gule gule buyutelim insallah....
herkesin hayalleri vardır,mükemmele yakın...iyi bir iş,iyi bir eş,ev,araba...iki çocuk,biri kız biri erkek,sevdiğinle yaşlanıp,torunlarını sevmek...hele ki doğmamış çocuklarımız için bile o kadar çok hayal kurarız ki...ben mesela iki kızım olsun isterdim,dünyalar güzeli neyse uzatmıyım.hamilelik sürecimi iyi kötü paylaştım burada,suyumun azlığı sebebiyle 1 ay erken dünyaya getirdim kızım meryem mina'yı.herşey çok güzeldi yavrum küveze bile girmedi,hiçbir sağlık sorunu yok(tu).eve geldik ağrım,sancım,emdi emmedi derken klasik lohusalık işte.bebk üç günlük olunca rutin kontrole gittik hastaneye,bebeğin boynu kısa diye bişey geveledi doktor,ciddiye almadım zira bir sağlık sorunu olduğunu bilmiyordum,ayrıca nasıl anlaşılırdı ki üç günlük bebekte...neyse içime ateş düşürdü bu durum.eve geldim bütün gün araştırdım,kayda değer bişey bulamadım,ama down sendromuna rasgeldim,şöyle bir bulgularına baktım,eşimde karşımda oturuyordu,ben baktıkça ağlamaya başladım,şok oldu kocacım,dedim bizim bebeğimiz down sendromlu olabilir mi? ne ilgisi var dedi,olsa doktorlar anlamazmıydı filan derken rahatladım biraz,aradan 3-4 gün geçti eşim dedi bu sefer acaba olabilir mi?zaten içimde zor bastırdığım şüphelerim tekrar hortladı,ertesi gün en yakın çocuk doktoruna götürmeye karar verdim.rahatlamak için...neyse ertesi gün annem,ablam,ben gittik doktora,bebeği soyduk filan derken doktor bana yaşımı sordu, o an etraf dönmeye başladı,size bu bebekle ilgili bişey dediler mi dedi,midem de bulanmaya başladı...velhasıl ben daha bişey demeden doktor zaten şüphesini söyledi,kesin tanı için kan testi gerek dedi...gerisi teferruat hatırlamıyorum,tek hatırladığım o an bir filmde başrol oyuncusu olduğumu hissetmemdi.ilk defa başıma böyle birşey geliyordu,çok şüpheciyimdir,garanticiyimdir,bu güne kadar şüphe olarak kalmıştı.bebeğimden kan aldılar,ben duramadım,ablam aldırdı,neyse doğum yaptığım hastaneye de gitmem gerekti,bantımı alacaktı doktor.gittik,oradaki çocuk doktoruna ve kendi doktoruma durumdan bahsettim,böyle bişey olma ihtimalinin olmadığını söylediler...biraz içimize su serpildi ama bir genetik bölümüne gidip iyice rahatlamalıydık,gittik ama rahatlamadık oradaki doktor da şüphelendi,ve sağlık taraması yaptırmamız gerektiğini söyledi,üç tüp kan aldılar yavrumdan,kanı bile çıkmadı,daha göbeği düşmemişti,çok zor bir gündü.eve geldik bekleme süreci testin sonucu bir ayı bulur dediler,tahmin edersiniz nasıl bir ay geçirdiğimi,asla kabullenmedim,inanmadım,yavruma bakıp bakıp ağladım,her gün ayrı bir psikolojiyle uyandım,kendime umutlar vaadettim,olamazdı,bizi bulmuş olamazdı,neler neler söyledim kendime,sonucun bu gün çıkacağını söylediler,sabah uyku tutmadı eşimle beraber gittim hastaneye sonucu aldık ve hep korktuğum şeyi gördüm,47XX... yani kızımın 47 kromozomu var,ne düşüneceğimi hala bilmiyorum,bütün herşey hikaye,testler,ayrıntılı ultrasonlar,zira tek bir tane şüphe edilecek durum yoktu hiçbirinde...sonuç ;Allah isteyince oluyor,şükrediyorum karnımdaylen anlaşılmadığı için o kararı vermek zorunda kalmadığım için...o kokusu varya......muhteşem,nasıl kıyardım...o kadar güzel ki,masum,bebek,yavrum o benim,nasıl kıyardım?büyük bir aşkın başlangıcı oldu o bizim için,neler bekliyor hiç bilmiyorum,rabbim beterinden saklasın,amin.....
herkesin hayalleri vardır,mükemmele yakın...iyi bir iş,iyi bir eş,ev,araba...iki çocuk,biri kız biri erkek,sevdiğinle yaşlanıp,torunlarını sevmek...hele ki doğmamış çocuklarımız için bile o kadar çok hayal kurarız ki...ben mesela iki kızım olsun isterdim,dünyalar güzeli neyse uzatmıyım.hamilelik sürecimi iyi kötü paylaştım burada,suyumun azlığı sebebiyle 1 ay erken dünyaya getirdim kızım meryem mina'yı.herşey çok güzeldi yavrum küveze bile girmedi,hiçbir sağlık sorunu yok(tu).eve geldik ağrım,sancım,emdi emmedi derken klasik lohusalık işte.bebk üç günlük olunca rutin kontrole gittik hastaneye,bebeğin boynu kısa diye bişey geveledi doktor,ciddiye almadım zira bir sağlık sorunu olduğunu bilmiyordum,ayrıca nasıl anlaşılırdı ki üç günlük bebekte...neyse içime ateş düşürdü bu durum.eve geldim bütün gün araştırdım,kayda değer bişey bulamadım,ama down sendromuna rasgeldim,şöyle bir bulgularına baktım,eşimde karşımda oturuyordu,ben baktıkça ağlamaya başladım,şok oldu kocacım,dedim bizim bebeğimiz down sendromlu olabilir mi? ne ilgisi var dedi,olsa doktorlar anlamazmıydı filan derken rahatladım biraz,aradan 3-4 gün geçti eşim dedi bu sefer acaba olabilir mi?zaten içimde zor bastırdığım şüphelerim tekrar hortladı,ertesi gün en yakın çocuk doktoruna götürmeye karar verdim.rahatlamak için...neyse ertesi gün annem,ablam,ben gittik doktora,bebeği soyduk filan derken doktor bana yaşımı sordu, o an etraf dönmeye başladı,size bu bebekle ilgili bişey dediler mi dedi,midem de bulanmaya başladı...velhasıl ben daha bişey demeden doktor zaten şüphesini söyledi,kesin tanı için kan testi gerek dedi...gerisi teferruat hatırlamıyorum,tek hatırladığım o an bir filmde başrol oyuncusu olduğumu hissetmemdi.ilk defa başıma böyle birşey geliyordu,çok şüpheciyimdir,garanticiyimdir,bu güne kadar şüphe olarak kalmıştı.bebeğimden kan aldılar,ben duramadım,ablam aldırdı,neyse doğum yaptığım hastaneye de gitmem gerekti,bantımı alacaktı doktor.gittik,oradaki çocuk doktoruna ve kendi doktoruma durumdan bahsettim,böyle bişey olma ihtimalinin olmadığını söylediler...biraz içimize su serpildi ama bir genetik bölümüne gidip iyice rahatlamalıydık,gittik ama rahatlamadık oradaki doktor da şüphelendi,ve sağlık taraması yaptırmamız gerektiğini söyledi,üç tüp kan aldılar yavrumdan,kanı bile çıkmadı,daha göbeği düşmemişti,çok zor bir gündü.eve geldik bekleme süreci testin sonucu bir ayı bulur dediler,tahmin edersiniz nasıl bir ay geçirdiğimi,asla kabullenmedim,inanmadım,yavruma bakıp bakıp ağladım,her gün ayrı bir psikolojiyle uyandım,kendime umutlar vaadettim,olamazdı,bizi bulmuş olamazdı,neler neler söyledim kendime,sonucun bu gün çıkacağını söylediler,sabah uyku tutmadı eşimle beraber gittim hastaneye sonucu aldık ve hep korktuğum şeyi gördüm,47XX... yani kızımın 47 kromozomu var,ne düşüneceğimi hala bilmiyorum,bütün herşey hikaye,testler,ayrıntılı ultrasonlar,zira tek bir tane şüphe edilecek durum yoktu hiçbirinde...sonuç ;Allah isteyince oluyor,şükrediyorum karnımdaylen anlaşılmadığı için o kararı vermek zorunda kalmadığım için...o kokusu varya......muhteşem,nasıl kıyardım...o kadar güzel ki,masum,bebek,yavrum o benim,nasıl kıyardım?büyük bir aşkın başlangıcı oldu o bizim için,neler bekliyor hiç bilmiyorum,rabbim beterinden saklasın,amin.....
Ben de ekim annesi olacaktım ve hep ekim anneleri sayfasını takip ederdim ne yazık ki hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim bir doğum hikayesi yaşadım.
14 eylül günü gaz sancısı gibi dayanamayacağım bir ağrıyla hastaneye gittik.Eşim ve ben tekrar eve geliriz diye yanımıza hiç bir şey almadık.Sancım o kadar çok ve kötüydü.Hemen nst ye aldılar canımın yarısı bebeğimin kalp atışları zayıflamıştı.acil sezeryana aldılar.Bu arada eşim de hemen bebek bezi ve yeni doğan seti almaya gitmiş. Meğer bebeğim plesantadan ayrılmış oksijensiz kalmış doğar doğmaz vefat etmiş.Ben ise ameliyattan çıkar çıkmaz hep bebeğimi sayıklamışım oysa ki herkes eşim doktorum hemşireler kuvezde mamayla besleniyor diyerek beni kandırdılar.Beni yoğun bakıma almışlar rahimde 1.5 litre kanı durdurmaya çalışsalarda iç kanamayı durduramamışlar gece saat 3.30 da tekrar bir sürü doktorun girdiği ameliyata alındım kanama durmamıştı.Eşim ve ben doğuda görev yapıyoruz yanımda sadece eşim var ailem 24 saat uzakta ameliyathanenin önünde bekleyen eşime doktor her şeye hazır ol eşini kaybedebiliriz demiş.hastanede ameliyattan sonra diyarbakır dicle üni. sevk edildim.orada 10 gün yattım kısacası ölümden döndüm canımın yarısı gitti bebeğim gitti kolum kanadım kırıldı her şeyim bitti.Allah kimseye evlat acısı vermesin şehit annelerini düşünmek bile istemiyorum bebeğim 2 kiloymuş 32. haftamdaydım belki moralinizi bozdum buraya mutlulukla sonlanan bir doğum hikayesi yazmak isterdim ama böyle yazacak mışım.
Canım söylenecek hiç bişey bulamıyorum şuan da, inşallah seninde birgün mutlu doğum hikayelerini anlatacağın günlerin olur. Sabırlı ol, kendine iyi bak
Ben de ekim annesi olacaktım ve hep ekim anneleri sayfasını takip ederdim ne yazık ki hiç beklemediğim bir anda hiç beklemediğim bir doğum hikayesi yaşadım.
14 eylül günü gaz sancısı gibi dayanamayacağım bir ağrıyla hastaneye gittik.Eşim ve ben tekrar eve geliriz diye yanımıza hiç bir şey almadık.Sancım o kadar çok ve kötüydü.Hemen nst ye aldılar canımın yarısı bebeğimin kalp atışları zayıflamıştı.acil sezeryana aldılar.Bu arada eşim de hemen bebek bezi ve yeni doğan seti almaya gitmiş. Meğer bebeğim plesantadan ayrılmış oksijensiz kalmış doğar doğmaz vefat etmiş.Ben ise ameliyattan çıkar çıkmaz hep bebeğimi sayıklamışım oysa ki herkes eşim doktorum hemşireler kuvezde mamayla besleniyor diyerek beni kandırdılar.Beni yoğun bakıma almışlar rahimde 1.5 litre kanı durdurmaya çalışsalarda iç kanamayı durduramamışlar gece saat 3.30 da tekrar bir sürü doktorun girdiği ameliyata alındım kanama durmamıştı.Eşim ve ben doğuda görev yapıyoruz yanımda sadece eşim var ailem 24 saat uzakta ameliyathanenin önünde bekleyen eşime doktor her şeye hazır ol eşini kaybedebiliriz demiş.hastanede ameliyattan sonra diyarbakır dicle üni. sevk edildim.orada 10 gün yattım kısacası ölümden döndüm canımın yarısı gitti bebeğim gitti kolum kanadım kırıldı her şeyim bitti.Allah kimseye evlat acısı vermesin şehit annelerini düşünmek bile istemiyorum bebeğim 2 kiloymuş 32. haftamdaydım belki moralinizi bozdum buraya mutlulukla sonlanan bir doğum hikayesi yazmak isterdim ama böyle yazacak mışım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?