- Konu Sahibi bal_bocegi
- #661
anlatmışken tam olsun bari içimi dökiyimm
isteme ile söz yüzüklerimizin takılması burnumdan aktı
isteme günü ne kimse önümden el öpmeye çıkmak istedi ne de babam usulune uygun kızım çikolataları dağıtın yiyelim dedi. perşembe günü oldu istemem herkezin herşeyinde yanında oldum bir tek allahın kulu kapımı çalıp bir şeye ihtiyacın var mı diye sormadı.kimse sadece tek bir tane dostum geldi rötarlı olarak ama hepsine bedeldi ben kahve bardaklarımı çıkarmayı ve kahvemi de almayı unutunca her şey daha büyüdü gözümde kahvem yapılacaktı herkeze tek tek yalvardım kahvemi yapın diye ama ben kimseye böyle yapmadım ki yarım bırakmadım
söz günüm desem temizlikten canım çıktı çeyranda kaldım hasta oldum.akşamına bitap zorla ayakta durmya ve gülümsemeye çalıştım. resim için dayımın 17 yaşındaki kızından rica ettim çekmesini.onun yerine 24 yaşındaki başka görevleri olan ablam geçti resim çekti utandım ayıp çünkü.42 yaşındaki annem çocuk ruhlu büyümeyi bir türlü öğrenemeyen annem resim çekindi de çekindi sözlümün akrabalrının yanında bir onu çekiştirdi resme bir bunu daha önce onlarla çeknimiş olmasına rağmen kızdımm içten içezaten sözlümün amcası da resim çekinmeyi ne kadar seviyorsunuz der gibi bir cümle kurunca yerin dibine girdim çıkamadım desem yeridir. o sinirle sesler başımda davul etkisi yaptı kalabalık odadan çıkıp antraye geçtim.elimi başıma koyup kendi kendime sakin ol bu senin en güzel günün sinirlenme kalk ve gülümse derken dayımın büyük kızı geldi yanıma ne oldu pink dedi çok ses var yaa dedim sessizce ama git ortaya doğru bağır çok ses varmış de demedimmm kendisine
biliyorum gene her şeyi mahvedekler bu yüzden ne mutluyum ne heyecanlı![]()
Canim gercekten en mutlu gününü burnundan getirmeyi basarmislar

Ama sen yinede umutlu olmaya calis. Isteme günü de söz günüde geride kaldi ni$anim daha iyi olacak diyerek kendine moral vermeye calis emi :)