2012 temmuz annelerinin doğum hikayeleri

ELİFNAZ .!.:
Kozmatik; hayırlı olsun canım bebeğin Allah analı babalı büyütsün. Bugün bizimde doğum şekli belliolacak epidural diye üstelemeyeceğim dr bırakacağım. hayırlısı ne ise o olsun..
Genişletmek için tıkla...

sağol cnm RABBİM SANADA SAĞLIKLA BEBEĞİNİ KUCAĞINA ALMAK NASİP ETSİN...


CNM BANA HAP MAP VERMEDİLER AĞRI KESİCİ İĞNEYİDE İLK SERUMDa seruma vurdular ikinci gün 1 ağrı kesici daha ama fayda ettimi dersen sanki hiç ağrı kesici vurulmamş gibi tüm ağrılarım duruyordu...
 

ögrenıceksın hatta baskasına bırakmıcak kendın yıkayacaksın:)))

ılk basta ıkı hafta annelıgı pek anlayamamıs bıraz afallamıstım suan bebısımın kokusu benı emmesı vss super bı duygu hatta aksamları sureklı kalkmak onu emzırmek altını almak uyanıkken gece bıle olsa onunla oynamak ne kadar guzellll gelıor..Allah ım bu duygu bambaşkaa bıseymısss...Allah herkese Anne lıgı tatdırsın...
 

çok tşk ederim beni çok rahatlattınız bende biraz evde sancı çekip hastaneye gitmek istiyorum bende normal doğumu istiyorum sezaryenden korkuyorum inş. açılmam olurda normal doğum olur annemde hep diyo doğumdan sonra kuş gibi oluyosun diyo :)
 


Canım umarım artık agrıların hafıflemısıtır..Ben hala doguramadım malesef;bızım pasa oyun oynuyor valla..mınık kuzunun resmını takıp ettım hastane sıtesınden.masallah..Allah nazarlardan saklasınn cok guzell..saglıkla buyusun;bahtı guzel olsun ınsAllah..bu aksam yatıyorum bende hasteneye alttan muayeneyı ebe yaptı ama pek umut vermedı normal dogum ıcın..sezeryan korkumdu zatenn sımdı ıkı defa daha streslıyım..genel yada spınal ne olur artık bılmıyorum..genel mı ıyıdır dıyosun sımdı?narkozun bebege etkısnden bahsedıyorlar ama ondada..gıdısatı n eolur bılemem ama konusyorum pasamla hadı kendılıgınden gel yarın sabah kadar surprız yap bana dıye..bakalım dınleyecekmı benı:)hakkımızda hayırlısı artık
 
21 Haziran'da sancım oldu çok açılma başlamış 3 gün hastaneye gittin geldim Yanlis alarm vermiş bebis dediler evde bekliyorum artık haziran 27 yi 28 e bağlayan gece saat 4 gibi wc ye uyandım bı baktım su akio ama öyle çok degil sonra herkezi uyandırdım banyoya girdim duşumu aldım çıktım hala su akmaya devam edio hastaneyi aradım hemen gel dediler sabaha karsı 5 gibi hastanedeydim 3 cm açılmam varmış suyum geldi hiç sancım yok normal dogum istiyordum ama o suni sancılar arttıkça fenalık geçirdim bı yandan serum şutum azaldığı için bı yandan sancı en son açılma 7-8 cm buldu bana epidural vurdular bu arada saat 12 gibiydi 12 buçukta tekrar bı kontrol ve açılmaya bakıp beni dogum odasına çıkardılar benim doguma daha varmış bana hemşireler ıkın doğumun kolaylaşır deyip yan odada bı bayanı doğurtup geldiler ben ikiniyorum ama kakam varmış gibi geliyor başka bisey yok bu arada saat 1 i geçiyor doktor geldi ama kendi doktorum deil o aksam geldigi için orda degildi neyse baktı ıkın daha dogum başlamamış deyip gitti 5 dk sonra geldi bu arada ben okunmaya devam ama epiduralin etkisiyle sanırım dogruduzgun ikinamiyorum bebeğin kafası gözükmüş bana siyah sacları var gözüküyor hadi ıkın dediklerinde yaşadığım duyguyu anlatamam bu arada gece 5 te gittiğim hastanede yemek ve su vermedikleri için ağzım kurudu kalp atışlarımız yavaşladı oksijen maskesi taktılar en son doktor kesik attı hemde 2 kere neyseki oğlum sağsalim doğdu zaten içimden dua ediyorum Allah'im bebeğimi saglikla doğurmayı nasip et başka bisey istemem die oğlum morarmisti saclarını ve pipisini gördüm sadece hemen yan odaya aldılar bu arada karsimda duran saate baktim 13:30 du giydirip temizlemek için bana dikiş atılıyor bu arada bana sonumda bı makas sallanio sonra doktor sonuma baktı dedi bu yapışmış 1000 kiside 1 kiside görülüyormuş çıkarmaya çalışırken patladı doktorun suratına hemen projeltoru getirdi hemşireler icimi kazıdı falan zor bir dogum oldu ama ben sanki narkoz almısim gibi guluyordum oğlum sag salim doğdu die onlar asagda uğraşırken oğlumu getirdiler aman allahım bu ne tatliliktir dünyayı unuttum onu görünce ama hemen yanıma getirip yine götürdüler o sırada bana yine dikiş atıldı ve bitti şükür kanamamın durmama ihtimali varmış hemşireler uyarıldı benim kanamamı sürekli takip etmeleri için ve sedyeyle odama gidicem yanıma oğlumu verdiler o hamilelik dogum acısı falan hiç bisey kalmadı ona bakıyorum kapıda bizi bekleyenler hiç bisey gormuorum ondan başka 37+0 da 2985 gram 50 cm dünyaya geldi meleğim
 
canım, çok geçmiş olsun. bak 4 gün oldu bile bebeğine kavuşalı.. sağlıkla büyüt inşallah.
 
bende hiç beklemediğim bir tarihte 3 temmuzda bebeğime kavuştum. 2 temmuzda dr konturolum vardı ve nst de sancım çıktı oysa biz ablasıyla aynı tarih olsun diye 5 temmuz istemiştik erken olur demişdi dr amcası normalde 17 temmuzdu doğum tarihimiz ama sancı çıkınca dr amcamız 2 temmuz da hastaneye yatırdı akşamı eve geldim banyo ettim hazırlandım hiç uyumadan sabah 6 da hastanede oldum ve saat 8 de hazırlamaya başladılar doğuma ilk önce lağman yapıldı sonra sonta ve en iğrenciydi sonrada ailemle vedalaşdım 6 saat sonra görüşürüz deyip ayrıldım ve direk doğuma gittim spinal anestezi iğnesi vuruldu hemen uyuştum ve 5 dakika içinde 10:35 bebeğimin sesini duydum 11 :00 doğumum bitti akşam 17:00 odama çıkarıldım herşey çok yüzeldi taki bebeğim doğum onında vazla mukuslu su yutmuş oda genzine aldırıp tıkanana kadar bebeğimi aldılar ve 4 saat yeni doğanda tutuldu sonra bana verildi bu sorunumuz 10 gün sürdü her tıkanışı beni birkez daha öldürdü açılmayacak gibi geliyordu mosmor oluyordu allaha şükür bitti doğumun ertesi günü kandil günü ben çok hasta oldum çok kanamam oldu aşırı terleme birde uyuşmalar mahvetti beni sevdiğiğm bir ebe ablam bana türk kahvesi içmemi söğleyene kadar kahveyi içmemle ne uyuşma nede terleme kaldı 5 temmuzdada evimize çıktık ve büyük kızımz doğum günü partisi verdik şimdi AYBİĞEMLE 15 günlük olduk ve çok iyiyiz allahın izniyle herkeze hayırlı doğumlar
 
merhaba kızlar ben buraya ilk üye olan annelerden olmama ragmen fazla paylaşımım olmadı çünkü tam anlamıyla kendimi anlatamadığımı düşündüğümden sadece sizleri takip etmeye karar verdim.şimdi gelelim doğum hikayeme her ne kadar listede kızım olucagı yazsada aslında benim bir oğlum oldu ilk 5 aya kadar kız diye biliyorduk sonradan öğrendik erkek olduğunu.adı ali kerem benim küçük erkegim.doğum için son tarih 5 trmmuzdu ama benim oğluşum gelmek bilmedi keyfi yerindeydi doktorum bekleyebilcegimizi söyledi bende beklemeye karar verdim.son kontürolümüzde yapılan nst vs. lerde ne sancı ne açılma hiç bi belirti yok, doktorum 8 temmuzu son tarih verdi suni sancı vericez olmazsa sezeryan dedi bende doktoruma güvendiğim için kabul ettim.8 temmuz pazar günü sabah kahvaltımı yaptım 9 gibi hastaneye gittim 9:30 gibi sunu sancı takıldı beklemeye başladım, hemde hiç bir sancım agrım olmadıgı halde,bekle bekle bi değişiklik yok sancı tavan yapıyo ama açılma hiç olmadı benden sonra gelenler 2 saati bulmadan doğurup gidiyorlar artık pisikolojimde bozulmaya başladı.saat başı doktor kontrole geliyo yine bende tık yok sancı var açılma yok saat 17:00 oldu artık dayanıcak gücüm kalmadı doktor tekrar baktı yıne açılma yok 2 saat daha bekleyelim dedi olmazsa sezeryan dedi ama benim beklicek takatım kalmamıştı yanımdaki ebe bile bu gidişle 24 saatte anca doğurursun dedi düşünün artık.doktoruma söyledim beklemek istemiyorum çektiğim sancı neyse ney pisikolojim alt üst oldu geln doğuruyo ben hala sancı çekiyorum derken doktorum kabul etti sezeryana hazırladılar beni.ameliyathaneye aldılar ameliyat masasına oturdum bekle dediler derken bir bayan geldi anestezi uzmanıymış sırtıma bişeyler sürmeye baladı ben bagırdım çünkü genel anestezi istiyordum o ise epidural için hazırlık yapıyordu.konuştuk bana genel olursan bebeginde narkoz alıcak daha geç ayılacaksın filan bir sürü bişeyler anlattı bir şekilde beni ikna etti.iyikide ikna etmiş inanın çok samimiyim hiç ama hiç bir şey hissetmedim.epidurali takdı uzandım baçaklarım ısınmaya başladı belime kadar uyuşmuşdum 5 dk. bile bulmadı uyuşmam sonra doktorum geldi acı hissetmedim ama hareketleri hissediyordum karnıma yaptığı baskıları dk ka geçmedi ki doktorum hazırlan bebişini görcen dedi bi bakdım oğluşum karşımda aman allahım o nasıl bi güzellik yeryüzünde böyle bir duygu yok olmasıda mümkün deil sonra temizlemek için başka bir masaya aldılar.10 dk sürmedi benim dikişlerim atılmıştı odama alındım hiç bişey hissetmiyordum çünkü bacaklarım uyuşukdu ne acı ne sancı 2 saati bulmadı bebişimi getirdiler.sabaha karşı uyuşuklugum geçmişdi hafif hafif sancım vardı ama çok az dayanılmıcak gibi deil ertesi gün de öğlende taburcu olduk.eve geldiğimiin üçüncü günü hem bebeğimin hem kendimin bütün işlerini kendim yapıyordum.bugün 11 günlük olduk bebeğim tam anlamıyla ancak bugün emmeye başladı göğüs uclarım çok canımı yakıyor ama bebeğim için herşeye değer yeterki o iyi olsun annesi herşeye razı.sağlık ocağından alınan topuk kanında guatırı yüksek çıkdı kızlar bize dua edin ne olur tekrardan kan verdik eğer yine yüksek çıkarsa tedaviye başlancak inşallah temiz çıkar allah kimseyi evladıyla sınamasın allah cümlemize evlatlarını bağışlasın kendinize ve bebişlerinize iyi bakın biraz uzun oldu ama yazmaya kalksam dahada uzardı heralde ama bebişimle ilgilenmem lazım
 
ne kadar güzel düşünülmüş bir topic.. çok güzel olmuş liste yapmalısın bence. özellikle bazı hikayeleri ağlayarak okudum. çok,çok,çokk veçok güzeldi.
 
özene bezene, hani böyle sindire sindire yazmak istiyorum doğum hikayemi... hayatım boyunca anlatmaya bıkmayacağımı biliyorum çünkü o özel günü. benim serüvenim 6 temmuz günü sabaha karşı başladı: o gece eşim nöbetteydi benim de içimde bi sıkıntı vardı uyuyamadım bi türlü, O'nu aradım baya bi muhabbet ettik. artık sıkılmıştım ha geldi ha gelceklerden sonuçta 40. haftadaydım iyice bi gerilmiştim ve en önemlisi canlı canlı görmek için sabrım kalmıyodu! telefonu kapattım uyumaya çalışcaktım artık ki adet ağrısı şeklinde hafif sancım oldu (son zamanlarda olduğu için önce ihtimal vermedim) sonra ağrının şiddeti artınca annemi uyandırdım dedim galiba bunlar o meşur sancılar planını yaptığım gibi hemen sıcak suya girdim açılmam kolaylaşsın, acım azalsın diye. sonra üzerimi giyindim bu arada sabah 5'ti ve sancılar giderek artıyodu. eşimi arayıp galiba sancılar başladı haberini verdikten sonra evin diğer halkını; kayınvalidemi, görümcemi, kardeşimi de uyandırdım "giyinin, sen çantayı al, fotoğraf makinesini koyun, şarj aletini alın vs." gibi sancı aralarında komutları vermeyi ihmal etmedim. eşim gelince birbirimize gülümseyip sarıldık, o beklediğimiz ana çok yaklaşmıştık manyak bi duyguydu. son hazırlıklara giriştim; bi yandan makyajımı yapıp, halhalımı hızmamı falan takarken bi yandan da dakika tutuyodum kaç dakikaya bir geliyo kaç saniye sürüyo diye iki saat içinde sancılar 3 dakikaya bir 40-50 sn olmuştu bu demek oluyodu ki hastaneye gitme vakti geldi. ben her şeyi halletmeye çalışıyom diğerleri sanki daha önceden hiç haberleri yokmuş gibi saf saf geziniyolar tek yaptıkları bi şeyler yemek, giyinmekti ben o halimle her bi şeyi hallettiğimden stres oldum gayri:) kızmaya bağırmaya başladım bunlara falan, hepsi heyecandan safa dönmüşlerdi resmen. misal arabaya indik eşim anahtarı evde bırakmış:44:
neyse sağ salim arabaya bindik sancılar eşliğinde vardık doğum katına çıktık "normal mi sezaryen mi" dediler “normal” dedim, önce açıklığıma bakıldı işte en korktuğum andı "kendimi kasabilirim" dedim. hemşireler gayet sakin ve anlayışlıydı kasmama rağmen bakabildiler 3 cm'di. sancı odasına alınıp nst'ye bağlandım. sancılar devam ederken açılmanın artmasını kalp atışları eşliğinde beklemeye başladım ama yatar pozisyonda sancılar dayanılmaz oluyodu ki şiddeti de git gide artıyodu. artık sağa sola komut vermek şöyle dursun konuşamıyodum bile. ebe geldi (canım ebem çünkü beni bir an yalnız bırakmadı) doktorumla birlikte -o arada saat 9 olduğu için mesai de başlamıştı böylece doktoru yatağından kaldırmak zorunda da kalmadı yavrucum.- ikinci kez açıklığıma bakıldı 4 cm olmuştu. bu arada her sancıda aklıma gelen ne dua varsa ediyorum, özellikle çocuk sahibi olmak isteyenlere ve doğum yapcaklara. derken “yataktan alın beni” dedim artık bari yürüyeyim yatakta kıvranıyorum çünkü. kalktım ama artık dayanamıcam sancı vurduğunda nefes alamıyorum annemler "bağır kızım" diyolar benim de zerre sesim çıkmıyo! ortalığı yıkarım sanıyodum ama öyle sessiz çekiyorum ki acımı hayret! kemiklerim kırılıyo gibiydi yalvarıyorum epidurali verin artık diye, kan almışlardı onun sonucunu bekliyoruz. en sonunda kustum o arada nişanım geldi (daha da gelmeseydin yani:)) üçüncü açıklık kontrolünde 5 cm olmuştu. Kan sonucum da tam zamanında yetişti ve sonunda beni aldılar, epidural takıldı. ilk seferinde bacağıma elektrik çarpmış gibi oldu, refleks olarak kaldırdım o yüzden yeniden denenmesi gerekti ki o his normalmiş. İyi ki sırtımdan oluyodu iyi ki görmüyodum ve iyi ki sancılar vardı epidural korkumu da o şekilde çoktan yenmiş buldum kendimi. Etkisini çabucak gösterdi ve ben artık normal bi insandım yine muhabbet edebiliyodum geyik çevirmeye falan başladık açılma kontrollerini zaten hiiç hissetmiyodum harikaydı. Sonraki açıklık kontrolünde bebeğimin kakası çıktı "kalp atışlarını kontrol edicez düşerse kötü" dedi ebe. ilk sezaryen ihtimali korkusunu orda yaşadım. Gözümü cihazdan hiç ayırmıyodum neyse ki hep normal seyrindeydi.
Saat sanıyorum 11 gibiydi açıklığım 10 cm’yi bulmuştu, sancılar zaten 100’lerin üzerindeydi tabi ben ağrıyı hissetmiyodum yalnızca içimdeki kasılmaları hissedebiliyodum. Doğumhaneye gitme zamanı geldi: Allah tarafından nasıl bir cesaretle uçarak gittim resmen. Ağzımdan sakızımı bile çıkarmadım el sallayarak gittim herkese. Bu ana kadar yolunda giden işler bundan sonra bozuldu işte, bebeğim kanala bir türlü giremiyodu. Halbuki geceden bu yana o kadar çabalıyodu ki… Doktor 1 saat bekleyelim dedi, denedik defalarca ıkındım değişen bir şey yok! Sonra 2 buçuk saat daha bekledik yine defalarca ıkınma yine aynı. Doktor çok güzel harika ıkınıyosun diyodu ama yeterli olmuyodu çıkması için yavrunun. Ve her ıkınma sonunda ben umudumu kaybediyodum acayip demoralize olmuştum. İkinci sezaryen ihtimali de böylece bebeğim kanala girmeyince ortaya çıktı. Beni ikinci ıkınma denemelerinden sonra almak istediler ama kelimesini duyduğum an başımdan kaynar sular döküldü. O kadar adapte olmuştum ki normal doğuma, aksini düşünemiyodum. O kadar beklemişken… 10 cm açıklığa rağmen… Ağlamaya başladım. 3 kez sezaryen doğum yapan annem de dışarıda ağlamaya başlamış doktor sezaryen deyince. Ben kabul etmeyince şartları zorladılar ve kristal uygulucaz muhabbeti yaptılar. “Bastırmaktan mı bahsediyosunuz?” dedim. Doktor “bu sefer alıyoruz” gibi bi şey söyledi. Ebe de “bastırırken çok acıdığını biliyorum ama dişini sık” tarzında bi şey söyledi artık sıkcak son bi dişim kalmıştı Allah’tan! Ve son anlar: Sancı geldiğinde ben ıkındım, doktor bebeğe ulaşmaya çalışırken ebe bastırdı; sonra doktor ve ebe yer değiştirdi ve bebeğim ebenin eline doğdu. Allah’ım küçücüktü bu muydu koca kafalı dedikleri? Onu görür görmez ağlamaya başladım, gözlerimi kırpmadan izliyodum hiçbir saniyeyi kaçırmak istemiyodum. Kordonumuz kesildi. Çocuk doktoru aldı, bakımını yaptı ve ağlamaya başladı. O ses!!! Duymak için ne kadar beklemiştim. Dışarıdakiler de aynı sesle ağlamaya, birbirlerine sarılmaya başlamışlar. Yanıma verdiler kocaman ağzı vardı “koca ağızlı oğlum” diye ağlarken kendimden geçmiştim inanılmaz bi duygu tarifsiz. Hemşireler fotoğrafımızı çektiler. Bebeği çıkarcaklardı “birlikte çıkıcaz” dedim, herkesin O’nu gördüğü anı görmek istedim. Bi süre sonra doktor dikiş için yeniden oturdu ve dakikalarca belki bi saat dikiş attı. Ben sayısını sorduğumda sayısız cevabını verdiler. O son zorlu evre böyle sonuçlanmıştı. Biraz acı duymaya başlayınca tekrar epidural istedim, dikişleri böylece hissetmedim. Ama artık çok yorulmuştum dikişler bittiğinde doğum koltuğundan inerken yere yığıldım bayılmışım. Uyandığımda yerdeydim ebe beni iyi tutmuştu biri de ayaklarımdan kaldırmıştı. Zar zor yatağa aldılar ve bebeğimle birlikte çıktık. Yok ya böyle bi an!
Artık 15 günlük anneyim. Yeni zorluklar yaşadık yaşıyoruz. Ama O’nun kokusu her şeye değer. Her seferinde aşkla alıyorum kucağıma. Allah kimseyi evladından ayrı koymasın. Ağrısız doğumu gönül rahatlığıyla herkese tavsiye ederim, boşu boşuna sancı çekmenin hiç bi manası yok üstelik her anı çok güzel hatırlıyorum. Herkese hayırlı doğumlar…
 
Son düzenleme:

Canım gecmis olsun,sanki kendi hikayemi okur gibi oldum.Ben o kadar cok normal dogum istiyordum ki ,olmadı...10.07.2012 gece 1 de suyum geldi,suyumla birlikte sancım 10dk bir gelince gece 4 te hastaneye gittik,sabah 7 e kadar kendi sancılarımı çektim,açılma yok,hata edip suni sancıyı kabul ettim,9 a kadar suni sancı yedim 1 cm dedi açılma bebeğin kalp atışları duzensiz,nst iyi değil dedi,doktor geldi bebeğin sıkıntıda ben ameliyat haneyi hazırlatim dedi acil sezeryan.5 dk icinde giydirdiler,giyinirken hasta bezim kan icinde idi(bence açılma artmıştı).Elimiz ayağımız birbirine girdi ağlaya ağlaya imzaladım evrakları,devlet hastanesinde olsaydım kesin normal olurdu,ne bebeğimi görebildim,ağrım sızımdan kucağıma bile zor aldım,eğer dedikleri gibi degilse Allah'a havale ediyorum o duzembazlari,bebeğim daha yeni emebiliyor,gogus ucum yoktu yeni çıktı ,biberonla besledik,ağlaya ağlaya biberon verdim.kalkıp bebeğimi bile kucağıma alamadım rahat rahat.Kimseye sezeryanida tavsiye etmiyorum,biberonu günde bire düşürdüm 60cc veriyorum.Yalnız degilsin,sadece sabır gerekiyor.Birde öğrendiğim birsey var su 13 günlük maratonda emzirirken kesinlikle yalnız ol,herkes cok biliyor,sen kendini ve bebeğini dinle.dokuz aylık serüvende ikiniz zaten o birdiniz,kimsenin aranıza girmesine izin verme.
 
19.07.2012 itibariyle anne olmuş bulunmaktayım. Doğumum son derece sancılı geçti diyebilirim. 18 Temmuz'da nst ye gittim. Sancılar inişli çıkışlı çıkışlıydı, bata bir şey anlamadım ama hemşire sancın var mı diye sorunca herhalde zamanım geliyor diye düşündüm. Fakat hiç sancım yoktu. Seni doğumhaneye bi alıp kontrol edelim dediler. Yavaş yavaş kaçınılmaz son geliyodu galiba :s Önce hemşire açılmama baktı, sonra bi diğeri. En son da doktor gelip bakınca biraz kanamam oldu. Benim rahmimde et parçası var, onu kopardı diye düşündüm. Hmeşire istersek hastanede kalabileceğimizi ya da evde sancılarımın gelmesini bekleyebileceğimizi söyledi. İnternetten edindindiğim bilgilere göre hastanede vakit öldürmek istemedim, eve gidip bekliyim belki sancım hiç olmayadabilirdi. İşte orda hayatımın hatasını yaptım sanırım. :) Neyse geldik eve saat 3 gibi falandı. Hemen tuvalete koşup et parçası mı koptu diye kontrol ettim ama yerindeydi. Gelen kanama apaçık nişandı. Sonra hafiften ağrılar başladı. Biraz telaşlandım. Annem zaten yanımdaydı, eşimin annesi ve ablası geldiler haber verince. Eşim ve ablası gittik tekrar hastaneye. Allahtan hastane eve 5 dk. Yürüyerek gittim. Sancılarım o kadar hafifti başta. Hemşire açılman 1 cm, kalmanı tavsiye ederiz ama seçim senin dedi. Ve orda hayatımın ikinci büyük hatasını yapıp eve gittim yine. Nasılsa eve yakın ya. Of off. :) Saat 4:30dan beri sancılarımı sayıyordım 3-4 dkda birdi. Ama canım yanmıyordu. Doktor da sancın çok olsa böyle güle oynaya gelemezdin zaten diyince, herhalde doğuma daha bi kaç gün var dedim. Cahillik başa bela. :) Neyse akşama sancılar arttı. Ben hala dayanılmaz acılar beklediğim için hiç oralı olmuyorum, evde paşa paşa ağrı çekiyorum. Neyse saat gece 1 oldu. Hafiften kıvrandıran ağrılar gelince, biraz da annemlerin baskısıyla hadi hastaneye gidelim dedik. Tekerlekli sandalyeyle yukarı çıkınca işler gözümde birden ciddileşti. :) Sonra odaya geçildi, nst, alttan muayene, damar yolu açılması fln derken baktım bi serum geldi. :) Ben ağrı eşiği düşük biriyim, en ufak şeyde ağlar sızlar acıya asla dayanamam. Nane mollanın önde gideniyim yani. Hayatımda da hiç önmeli hastalık ameliyat fln geçirmediğim için serum, damar yolu dikiş mikiş nedir bilmem. Yani bilmezdim. :) Serumu görünce korkmaya başladım. Tabi ağrılar arttıkça arttı. Hafiften dışarıya duyulacak kadar bağırmaya başladım. Halbuki doğumdan önce asla inleyim feryad eden bi hamile olmıycam demiştim. :) O arada annemleri gönderdik dinlenmeye. Eşim ve ablası kaldık. Açılma 3-4 cm den 7 cme kadar çıktı bi kaç aatin içinde ama doktor bebek aşağı inmiyor, çatın dar, fakat yine de normal doğumu deniycez açılmaların iyiye gidiyor diye beni yönlendirdi. Ben baştan beri normal doğum taraftarı biriydim ama şimdi aklım olsa sanırım o acıları çekmek yerine sezaryene giderdim. Neyse asıl macera beni doğumhaneye götürdüklerinde başladı. Ben artık basbaya bağıra bağıra sancı çekmeye başladım. Çatala çıktım bi kaç iğne fln vuruldu, açılma 9 cm oldu ama hala bebek gelmedi. Nst cihazı ve ben kardeş kardeş pilates topuna çıktık, yüdük, birlikte ağladık bağırdık :) Sancılar geçince hiç bir şeyim yok ama sancı girince tekme yumruk allah ne verdiyse duvarlara, makinalara vurup kontrolden çıkıyordum artık. Ha bu arada lavman da yapıldı. Valla onu ara sıra gidip yaptırmayı düşünüyorum. Ne güzel bişi o öyle. Ne canım yandı ne irkildim. Kabızlık çekenlere idealmiş hakkaten. Baktılar beni zaptedemiyorlar eşimin ablası girdi doğumhaneye, kollarımdan tutuyor, ben bağırıp kendimi yerlere atıp tepiniyorum. O an tam olarak neler yaptım bilmiyorum ama an be an o sancıları son şiddet çektim. Eşimi çağırın dedim bi ara baktım geldi. Ben delirince millet nazımda oynamaya başladı, ben daha da delirdim. Eşim o ara baya bi ağlamış öyle dediler, sesim hastanenin dışından duyuluyormuş, baya bildiğiniz caddeden yani. Çünkü hatırlıyorum tam gaz avazım çıktığınca çığlık atıyordum sancı girince. Doktora ve oradakilere yalvarmaya başladım, beni öldürün diye. Aklımda ne çocuk var, ne bişi. Tek isteğim sancılar geçsin eve gideyim bi ara gelir doğururum diyordum. Açıkcası orda yanımda eşimin ablası fln olmasaydı herhalde ya kendimi camdan atar ya da bi makası boğazıma saplar öldürürdüm kendimi. Hayatta ilk kez ölmek istedim. Şimdi komik geliyor ama gerçekten tam bi kabustu. Bebeğim umrumda bile değildi, sanki oraya öylesine sancı çekmeye gelmişim gibiydim. Doktora nolur epidural yapın, uyuşturun ya da öldürün beni fln dedim. O da bebek insin diye iğne yaptığını, epidural etki gösterene kadar zaten doğuracağımı söyledi ama benim artık tek bir sancıya bile gücüm yoktu. Zaten o gece tam uykusuz bir gece önce de 3 saatlik uykuylaydım ve acayip enerjim düşmüştü bağırmaktan. Saat 4 buçuğa doğru, ıkınma hissim gelmeye başladı. Doktor hemen uyardı, seni çatala alıcam ama asla kıpırdamayacaksın ,bağırmayacaksın eğer kıpırdar kalçanı oynatırsan bebek tehlikeye girer sakın haraket etme dedi. Bense hiç doğurabileceğime inanmıyordum, hayıp kıpırdıycam, bağırıcam fln diyorum kadına. :) Allah sabır vermiş demek ki yoksa onların yerinde ben olsam o doğumhanede kendimi bırakır giderdim. Neyse çıktık çatala. Meşhur ıkınma hissi geldi. Ben Allahım yalvarırım yardım et diye bağırıyorum. O an ezan okunmaya başladı, ve inanılmaz bi şekilde bana bi güç geldi. Nasıl yaptım bilmiyorum ama bağırmamaya çalışarak tüm gücümle ıkındım. Hemşire karnımı bastırıyori doktor alttan kesik atıyor, hademe abla da elimi tutuyor telkin etmeye çalışıyordu. 1-2-3 ıkınma derken doktor kesik atarken bebeğimi saçını kestiğini söyledi ve o muhteşem saçları bana gösterdi. Hadi kızım dedim son bi ıkınma ve cıyaklama sesleri eşliğinde kızım geldi. Karnımın üstüne koydular, o an muhteşem bi an diyolar ya hani. Ben onu pek yaşayamadım ne yalan söyliyim. Hani o anda acıların hemen geçicek, seni eve yolluycaz bebeğe biz bakarız deseler belki de bırakır giderdim. Tövbe tövbe. Şimdi çok kızıyorum kendime ama gerçekten böyle oldu. Çünkü o an görmek istediğim tek insan kendi annemdi. Sadece onu görüp sarılıp ağlasam geçicekti her şey. Bebeğimi karnımın üstüne koyduklarında gözlerime inanamadım. Hep böyle kel, bembeyaz bi kız hayal etmiştim. Çünkü ben baya acık tenliyim. Oysa kızım kara, saçlı bişiydi. Elin çocuğunu mu koydular üstüme bile dedim yani bi ara. :) Neyse benim kızı götürdüler ve dikiş seansı başladı. Dik dik bitmedi ama sancılardan sonra o dikiş sinek ısırığıydı yani. :) Tekrar tekerlekli sandalyeye alınıp odama gittim, giderken bebeğimi temizliyorlardı, eşim zaten gözler kan çanağı. Herkeste yorgun bi mutluluk ama benim aklım sadece annemde. Odada bebeğimi sevdim uykulu uykulu. Derken annem geldi hemen, sarılıp af diledim, helallik istedim, anneliğin ne zor olduğunu o an çok iyi anlamıştım. Sütüm başta az az geldi, mama bile almak istedim ama inatla uğraşınca şimdi muslukları açabildik çok şükür. Dikişler dışında hiç bir sorunum yok, tuvalete bile gidemeyecek kadar acıtıyorlar, o işlemi de duşun altında yapabiliyorum zaten. Bu gün sabah ezanında kızım 6 günlük oluyor. Ve ben ona artık aylardır bizimleymiş gibi alıştım, gelip gidip kokluyorum öpüyorum, yanımdan hiç ayırasım gelmiyo. Kimsenin kucağına bile vermek istemiyorum ne yalan söyliim. :) Gelip gidenlerin arayanların tavsiyeleri biraz sıktı o kadar. Her kafadan bi ses, herkesten bi tavsiye.. Doğum yapar yapmaz tatile çıkma imkanım olsaydı mutlaka değerlendirirdim. :)
İşte doğum hikayem böyle. Allah herkese bebekleriyle sağlıklı mutlu uzun bir yaşam ve hamilelere de kolay bir doğum nasip etsin inşallah.

Cevap veremezsem darılmayın, dikişlerim çok kötü oturamıyorum ve pc başında pek vakit geçiremiyorum her an kızımı izlemekten :)
 
Hamileliğimi ilk öğrendiğimde günden itibaren temmuz anneleri forumunun sessiz takipçilerindendim. ) ay boyunca tüm yazılanları takip ettim ve benimle aynı şeylerin yaşanıyor olmasından destek aldım. Kimi zaman gülümseyerek kimi zaman ağlayarak dertlere ortak olunduğunu gördüm. Birbirini tanımayan insanların ortak paylaşımıydı yaşananlar.

Vee beklenen mucizeler yavaş yavaş gelmeye başladı. Her doğum haberiyle birlikte heyecan kat sayım giderek artıyordu. Bebeğimin beklenen doğum tarihi 11 temmuz idi. son güne kadar herşey çok normal ilerliyordu ve hayalimde her zaman normal doğum yapmak vardı. Kendimi o kadar çok şartlamıştım ki, doğum anımın her saniyesinin planı zihnimdeydi. Eşimde benim gibi ısrarlı bir şekilde norma oğum yapmamı istiyordu. Benimle birlikte doğuma girecek ve bebeğiminiz hayata gözlerin açışını birlikte yaşayacaktık. Doktorum da bizim gibi normal doğum olmasını istiyor ve zaten normal doğum yanlısıydı. 32. haftamda bebeğim başını aşağı çevirdi ve benim için erken doğum riski oluştu. Bu yüzden doktorum hareketlerimi kısıtlamamı ve 4hafta kadar bebeğin anne karnında kalmasının önemli olduğunu vurguladu. O kadar çok korktum ki, çünkü kçücüktü. Eğer doğarsa onun için zorlu bir başlangıç olacaktı bebeğimin sıkıntı .ekmesini istemiyordum. annem hemen yanıma geld ve eşimle birlkte beni hiç yerimden bile kaldırmadılar. 37. haftaya geldiğimizde nst ve ultrason sonucuna göre ne bir sancı ne de açılmam vardı. Çatı muayenesinde doktorum rahim ağzımının sımsıkı kapalı olduğunu söyledi ve hareket etmemi önerdi, yürüyüşlere başladım. iznede ayrılmıştım. artık evdeyken çok rahattım ve herşey yapmaya başladım. her hafta kontrolümde nstde sancılarım 10'larda çıkıyordu ve açılmam yoktu. 39+0'da bebeğimin boynunda kordon çıktı ve güzel kızım kordonunu çok sevdiği için birazda sıkı bir şekilde boynuna dolamıştı. Hergün hareket takibi yapıyordum ama doktorum daha sık bir şekilde hareketlerini kontrol etmemi söyledi. çok korkmuştum, ama daha öncede kordon dolayıp açmıştı, yine öyle olmasını umuyordum. 40+0 haftada yine nst sonucumda hiç sancım çıkmadı. kendmi o kadar iyi hissediyordumdu atletizim şampiyonlarına bile katılabilirdim:)) aynı gün yine çatı muayenem yapıldı ve doktorum yeni hamile gibi rahmimin sımsıkı kapalı olduğunu söyledi. o gün doktorum çok üzüldü. "bu bebek beni hayal kırıklığına uğrattı" dedi. normal doğumun en ufak bir başlagcı olmadığı için. boynundaki kordondan dolayıda bazı riskler olduğundan bashetti. kararı bize bıraktı. biz hiçbbir şekilde sezeryan istemiyorduk ama bizim için yine de işin ehli doktorumuzdu ve onun kararı çok önemliydi. bunu kendisine belirttik o da o zaman "boynunda kordon olmasa hiç düşünmem beklerim" dedi ama 2gün bekleyelim, 2gün sonra tekrar ultrsaon ve nst ile bakıp değerlendirelim dedi. eve gelene kadar ve evde çok üzüldüm ve ağladım o gün. doktordan geldikten 5saat sonra kanamam oldu. hemen doktoru aradım, herhangi bir ağrım olup olmadığını sordu bende tık yoktu. ağrım olursa hemen hastaneye geçmemi söyledi. o gece ve ertesi gece dört gözle ağrım olur diye bekledim ve çok dua ettim. bu arada ara ara kanamam hep devam etti.perşembe günü uzunca bir süre kızım hareket etmedi, ona birşey oolduğunu düşündüm ve sürekli takip etmeye başladım.doktora gidelim diye düşündüm ama ya evham yapıyorsam diye de çekiniyordum. 6-7 saat sonraydı ilk tekmeyi fark ettim ve o an tekrar ağlamaya başladım. cuma sabah tekrar doktorun yolunu tuttuk. yine nst sonucu ve ultrasonda doğum habercisi hiç belirti yoktu. azıcık bir açılmam olsa sunni sancı verebileceğini ama hiç açılmam olmadığı için sunni sancı veremeyeceğini bana güzelce anlattı. çünkü sunni sancı versede bu açılmamın başlayacağını garanti etmiyordu ve bebeği strese sokamayız dedi. miadı dolan bebekler içn her an stresin artması için risk oluşturuyordu.bebek kanala girmemişti, boynunda sıkı bir kordon vardı, açılmam ve sancım hiç yoktu. sezeryan ihtimalinden nefret ediyordum ve çok üzülüyordum. doktorum sezeryan sözcüğünü ağzına almadı ama risklerden bahsetti. göz göre göre normal doğum diye daha fazla eşimle inat edemedik. ve o gün sezeryan olma kararı verdik. işlemler başlatıldı, yatışım yapıldı ve acil sezaryan olarak ameliyata alınacaktım ameliyat fikrinden hep korkuyordum. normal doğumu tüm yönleriyle sonuna kadar istemiştim. ama birazcıkta sezeryandan korktuğum için daha çok istiyordum. özellikle anestezi fikri aklımı alıyordu. kontorlün benden gidecek olması içimi ürpertiyordu. hem doktorum hem anestezi uzmanı ile anestezi şeklini konuştuk. her ikiside epidurali daha çok önerdi. ve ona karar kıldık. korkuyordum ve korkumu kimseye belli etmiyordum.annem, kardeşim kuzenlerim hep yanımdaydı ve beni ameliyat için hazırladılar. 13.00'da ameliyata girecektim. fakat küçük bir aksaklik oldu ve 14.00'da beni almaya geldiler. odadakilere el sallayarak, eşim ve annemde benimle ameliyathaneye kadar geldiler. artık kapıdaydık birazdan içeri girecek ve bebeğimi kollarıma alacaktım. onun da çok heyecanlı olduğunu fark ediyordum, içimde kıpır kıpır bir hal vardı. ama bir taraftdanda çok üzülüyorum o kıpırtıları özleyecek ve bir daha o akdar çok yakın olamaycaktık.ayrıca başka bir üzülmem için başka sebepte böyle hayal etmemiştim. eşim ve annemle vedalaştık, eşim kulağıma eğilim sen herşekilde hep mükemmel bir annesin dedi.o bana baktı ben ona ve ikimizde ağlayarak ben ameliyathaneye girdim.ilk önce bekleme yerine aldılar ve doktorum yanıma geldi, öyle şefkatle benimle konuştu ki,rahatlattı beni. ben yine salya sümük:)) kısa bir süre sonra beni aldılar, koridorda ilerlerken aklımdan neler geçti hatılamıyorum ama o anları düşündükçe şimdi bile burnumun direği sızlıyor. ameliyathaneye girdiğimde herşey hazırdı, ekip, anestezi uzmanı v.s benimle muhabbet ede ede beni de hazırladılar. anestezi uzmanı baş ucumda durdu ve benimle muhabbet etti.kızımın ismini sordu, neden bu ismi koymak istediğimizi anlattırdı. o sırada artık bacaklarım uyuşmuştu, bana dokunulduğunu hissediyordum doktorum test edelim dedi, dokundu ve ben hiç acı hissetmedim. artık başlıyoruz dedi. itişmeler kakışmalar, içimden birşeyler çekildiğini hissettim.. tarifi değişik bir durumdu, bir taraftanda beni konuşturuyorlardı. işte o anda anestezi uzmanı ve işte bebeğiniz dünyaya gözlerni açtı dedi ve ben muhteşem bir ses duydum. kızımın ağlama sesi, işte ağlıyordu... 9 aydır içimde büyüttüğüm mucizem ağlıyordu hemen yanımda ki masaya aldılar ve ilk kontroleri yapıldı. ona bakıyordum, ve bakmaya doyamıyordum. pespembe minicik birşey, allahım bu benim prensesim mi dedim. sesi çıkmıyordu bile, öyle küçük öyle tatlı k,. bir an önce versinler istedim. çok kısa bir süre sürdü kontrolleri ama bana o kadar uzun geldi ki. ve hemşire kızımı kollarıma verdi. o ağlıyor ben ağlıyordum. o an dünyalar benmdi. mis gibi cennet kokulu kızım kollarımdaydı. ..
sonra kızımı giydirmek için aldılar ve benimde son işlemlerim yapıldı. kızım gittikten sonra ameliyathaneden çıkmam 1 saat kadar sürdü tear görmek ve kollarıma almak için. öyle sabırsızlanıyordum ki onuAmeliyathaneden çıktığımda eşim, kardeşim ve annem benim bekliyordu. eşim çok tatlı gördüm onu gördüm onu diyordu. bense ameliyattan sonra titremekten bir süre konuşamadım bile. 2 saat kadar sürdü titremem. sonrası emzirmeler, bakışmalar, koklaşmalar. bugün tam 15 günlük olldu bebeğim ve ben hala ondan gözlerimi alamıyorum.

ben çok istedimiştim normal doğum yapmayı, doğumdan sonra da çok üzüldüm ve ağladım, hiç bir isteğim olmadı diye. ne normal doğum yaptım, ne eşim doğuma girebildi. o kadar çok içimde kaldı ki. ve kinci bebeğimde de sezeryan olacağımı bilmek şimdiden üzüyor. ama yinede şükürler olsun prensesim sağlıklı sıhhatli ve şu an yanımda:))
 
arkadaşlar merhaba.ben ocak annelerindenim.öncelikle allah hepinizin bebişlerini sizlere bağışlasın.ben bebek arabamı satmak istiyorum.nedeni ise düşünmeden aldım diyebilirim.evim gezebileciğim yerlere uzak olduğu için pek dişarı çıkamıyorum.bu yüzden arabayı en fazla 5 sefer kullandım.yepyeni katlanmış bir şekilde evin bir köşesinde duruyor.ben çantası ve ana kucağı dahil 1.500 tl ye almıştım.ana kucağını kullandım fakat araba ve çanta çooook temiz.ilgilenenlere duyurulur.bu linkten de bakabilirsiniz. (ben 1000 tl'ye satıyorum) (bendeki bordo-gri olanı)Jane Rider Reverse Travel Sistem Bebek Arabası New 2012 | Ayhan Çocuk Gereçleri
 

ilahi çok aglattın beni rabbm seni ve beb egini korusun.allah btn dgm yapanlarn yardmcısı olsun
 

çok sevindim senin adına bebeğinle bir ömür boyu mtlu yaşarsın inşallah kollarında sımsıkı sararsın offya bende iyice sulu gözlü oldum
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Pozitif mi negatif mi bilmem ama tüm gerçekliğiyle doğum hikayem. 😂
Yorumlar
19
Görüntüleme
3K
Lady Guinevere
P
Yumurtlamadan sonra gün gün gebelik belirtilerim hanımlar
2 3 4
Yorumlar
66
Görüntüleme
5K
Pembe6
P
P
Lohusalık depresyonu geçirdiğini düşünen bütün taze annelere🤍
Yorumlar
3
Görüntüleme
442
shewastwenty
B
  • Kilitli
LÜTFEN BAKIN Eş seçimi ve kendimle savaşım
7 8 9
Yorumlar
164
Görüntüleme
9K
Mune
Z
SERVİKAL UZUNLUK KISALMA-Rahim ağzı yetmezliği- ikiz bebek-ERKEN DOĞUM
Yorumlar
10
Görüntüleme
2K
zeynosd
Z
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…