Aynı şeyi ben de düşünüyorum ergenlik de kim bilir neler yapar bunlar? Bizim çocuklar da hiç kaybetme korkusu yok, bizim zamanımızda benim annem de dahil tüm anneler çocukları tehdit ediyordu, seni sevmem, ben ölürsem şöyle böyle olur diye. Çocukluğum hep kaybetme korkusuyla geçti o yüzden oğluma davranmıyorum böyle. Zaten sevgi yönünden çocuğu tehdit etmek de doğru değilmiş. Efe bizi çantada keklik gibi görüyor, artık öğrendi ağlasam da beni seviyorsun ama ağlama huyumu sevmiyorsun di mi? diyor. Sanırım bunu kırmak için küçük yaşta kardeşi olmalıydı, görümcemin çocuğu bile kardeşi olduktan sonra resmen farklı bir çocuk oldu, daha uyumlu, paylaşımcı.