Günaydın cnm işten ayrılmak gerçekten zor geliyor insana... ama evde olmak çooook güzel... zaman zaman benim de karnım ağrıyor yatış pozisyonundan olsa gerek. Yatmak iyice zorlaştı zaten. Neyseki yüzüstü yatmamıza az kaldı, o zaman da minik yavrucuklar yatırırsa tabi:)kızlar hepinize günaydın,bugun son iş günüm ve ben hem mutlu hemde hafif buruğum,İş arkadaslarımıda seviyorum onlardan ayrılmakta zor gelicek galiba..ama doğuma kadar dinlenmek bana iyi gelicek.gece karnım cok gerildi ve acıdı yanlış yatıyorum sanırım
o kadar özledimki yüzüstü yatmayı ben hiç yatamazdım başka türlü.inşallh evde olmaya alısırım canım.en azından eksiklerimi tamamlarım ,alışveriş yaparım .Günaydın cnm işten ayrılmak gerçekten zor geliyor insana... ama evde olmak çooook güzel... zaman zaman benim de karnım ağrıyor yatış pozisyonundan olsa gerek. Yatmak iyice zorlaştı zaten. Neyseki yüzüstü yatmamıza az kaldı, o zaman da minik yavrucuklar yatırırsa tabi:)
Desinler boşver başkalarını onlar inan diyecek birşey bulurlar sen gönlüne göre olanı yap bence:)Yani görmemişin bi kızı olmuş ii ki demesinler bana diye düşünmüyor da deilim
DEdiğin gibi bu erkekler hep ehli keyif kızlar naz yapmıyor bu kadar.. arkadaşlarım vur poposuna diyor:)Erkekler çok rahatına düşkün oluyorlar:)) genelde erkeklerden çıkıyor böyle şeyler:)) biz o daracık yerden çıkmayız diyorlar herhalde:)))) ben sezeryan olacak olsam da çatı muayenesi yaptırıp çatımın geniş mi dar mı olduğunu öğrenmek istiyorum. Ona da dar derse en azından o da darmış dicem.
Ya şimdiki doktorlar hemen bu tarz konuşup insanı sezeryana yönlendiriyor bence normalde yaparsın neden 5 cm açılıp sonra açılmasın ki neden dursun açılma yani.. bence kafana takma olacağına varacak nasılsa kızında inşallah üzmez seni de güzel güzel doğar:)Merhabalar, biz geldik doktordan . Her şey güzel çok şükür , suyu iyi , Nst iyi çıktı 1 adet sancı var sadece
Doktorum şu anda normal gözüküyor ama son anda 5 cm açıklık olur sadece buda yetmezse bebek için sıkıntı olur ve sezeryan olur dedi . Hazırlıklı olmalıyım yani her şeye , nasıl doğum düşünüyorsun dedi normal dedim inşallah dedi
En geç arife günü dedi, kızım beni umarım üzmez 38 - 39 da kendiliğinden gelir umarım . Hee bu arada toplam 11 kilo aldım
Son bir defa daha devlet hastanesine gidip istedikleri gibi alttan muayene olucam. Annem kızdırdı beni, kendini kestirme diyor. Keyfiyetten olmadığını göstericem ona.
Canım saçmalama nasıl biter bir ask 3 haftada eşinle konuşsana neden boyle davranıyormuş inan cok üzüldüm ama sen üzülme lütfen bak bebişini düşün ver ona sarıl ama üzülmeGüldüm,eğlendim,ağladım,koştum,düştüm,kanadım...Yaşadım yani. Okudum okudum okudum...Yüzlerce kitap,makale,dergi. Gezdim, karış karış. Her fırsat bulduğumda atladım bir otobüse bir tura gördüm yeni yerler,yeni insanlar. Bitirdim üniversiteleri,katıldım onlarca eğitime,kursa,iyi bir iş de buldum. Yetmedi bunlar. İçimde kocaman bir boşluk.Nereye koşsam,nereye baksam ne yapsam dolmadı o boşluk. Ta ki onu tanıyıncaya kadar. Aşık oldum. Hayatın sırrına vardım dedim.Ne güzel günlerdi. Saatlerce telefonda konuşurduk ertesi gün işe uykusuz ama gözlerim ışıl ışıl giderdim. İçimde kocaman bir volkan.Sıcacık tutuyor beni. Hele içimdeki güç,kuvvet. Dünya gelse üstüme umrumda değildi. İşimde daha gayretli,daha başarılı olmaya çalışıyorum. Etrafıma ışıltı saçıyorum. O var ya gerisi kolay. Doldu ya içimdeki o boşluk geriye ne kalırsa tufan. O bana dokunup sarıp sarmalıyor ya üşümüyorum hiç,uyanmak istemediğim bir rüya her şey sanki. Bana sürprizler yapıyor, kendi el emeği göz nuruyla hediyeler yapıyor,hiç ummadığım yerde karşıma çıkıp çocuklar gibi mutlu ediyordu beni. Bir anne çocuğuna nasıl bakarsa öyle şefkatle bakıyordu bana. Büyülü bir masaldı yaşadığım. Binbir güçlükle savaşarak, her şeyi göze alarak evlendik. İlk aylarımız masalın devamıydı. Sarılıp uyuyordum sevdiğim adama, sabah onun gözlerinden güne merhaba demek o kadar güzeldi ki...Bebek istedim,sınava hazırlanıyordu bir kaç ay sonra olsa olmaz mı dedi. Olur dedim. Onun yavrusunu onun parçasını dünyaya getirme fikri bile yetiyordu havalara uçmama. Hamile kaldım,havalara uçtum mutluluktan. Ona güzel bir notla müjdeyi verdim. Sevindi.Ama sanki benim kadar değildi mutluluğu. Korktu belki de. Bilmiyorum. Günler geçti evliliğimizin üzerinden...Büyü bitti,masal son buldu,rüyadan uyandım.Bana dokunmak için fırsat kollayan,gözlerime bakınca kalbime dokunan,her fırsatta bir plan yapıp gezip dolaşma fırsatı yaratan,hiç ummadığım yerlerde karşıma çıkıp sürprizler yapan adam gitti. Evleneli bir buçuk yıl olacak. Sürprizi geçtim.Bir kere bile hediye almadı bana. Akşamları eve gelip iki sohbet etmek yerine bir elinde ıpad i bir elinde telefonu bunlar olmazsa kumandayı alıp koltuğa uzanıyor şimdi. Bana sarılıp dokunmak, bebeğiyle konuşmak aklından bile geçmiyor. Ben bazen gidiyorum bak bebiş senin sesini tanıyormuş konuşsana kızınla diyorum 1-2 dk ilgileniyor o kadar. Dışarıda elimi tutmadan yürümeyen adam şimdi önden önden yürüyor.Bakıp kalıyorum,o kadar şaşkınım ki...Tahammülü hiç yok. Eskiden hırçındım,kırar bağırsam bile beni sakinleştirirdi şimdi hiç tahammülü yok hemen bağırıyor.Benimle dışarıda bir plan yapmak gezmek dolaşmak sanki mecburiyetten yapılıyormuş gibi davranıyor. Hani çocuğunu hava aldırmaya çıkartırsın ya öyle işte...3 haftadır her haftasonunu arkadaşlarıyla geçiriyor. Geç saatte eve geliyor. Araba onda. Ben ise evde oturup ağlıyorum sadece. Bebeğimin odasını hazırlıyorum,kıyafetlerine sarılıp ağlıyorum. Ne oldu,neden niye böyle olduk bilmiyorum. Kendime olan güvenim,gücüm yerle bir oldu. Tek sarıldığım bebeğim.Onu üzüyorum diye çok üzülüyorum. kucağıma alacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Bazen o kadar çok ağlıyorum ki aklımdan boşanmak bile geçiyor. Böyle evlilik için beklemedim ki ben 30 yaşıma kadar. Aşkı bekledim. Aşk olmayacaksa,sevgi olmayacaksa niye evli kalınır. Ben kendime de yeterim bebeğime de yarın boşanma avukatı bulacağım diye yatıyorum yatağa. Hatta tayinimi alıp gideceğim buralardan diyorum.Ertesi gün sakin ol geçer belki düzelir her şey diye sakinleştiriyorum kendimi.Düzelmiyor hiçbir şey.Dua etmekten başka yapacağım hiçbir şey yok. Nerede yanlış yaptım bilmiyorum. Öyle işte. Bunu yazarken bile işyerimde ağlıyorum, darmadağın oldum.Dua edin bana...
Güldüm,eğlendim,ağladım,koştum,düştüm,kanadım...Yaşadım yani. Okudum okudum okudum...Yüzlerce kitap,makale,dergi. Gezdim, karış karış. Her fırsat bulduğumda atladım bir otobüse bir tura gördüm yeni yerler,yeni insanlar. Bitirdim üniversiteleri,katıldım onlarca eğitime,kursa,iyi bir iş de buldum. Yetmedi bunlar. İçimde kocaman bir boşluk.Nereye koşsam,nereye baksam ne yapsam dolmadı o boşluk. Ta ki onu tanıyıncaya kadar. Aşık oldum. Hayatın sırrına vardım dedim.Ne güzel günlerdi. Saatlerce telefonda konuşurduk ertesi gün işe uykusuz ama gözlerim ışıl ışıl giderdim. İçimde kocaman bir volkan.Sıcacık tutuyor beni. Hele içimdeki güç,kuvvet. Dünya gelse üstüme umrumda değildi. İşimde daha gayretli,daha başarılı olmaya çalışıyorum. Etrafıma ışıltı saçıyorum. O var ya gerisi kolay. Doldu ya içimdeki o boşluk geriye ne kalırsa tufan. O bana dokunup sarıp sarmalıyor ya üşümüyorum hiç,uyanmak istemediğim bir rüya her şey sanki. Bana sürprizler yapıyor, kendi el emeği göz nuruyla hediyeler yapıyor,hiç ummadığım yerde karşıma çıkıp çocuklar gibi mutlu ediyordu beni. Bir anne çocuğuna nasıl bakarsa öyle şefkatle bakıyordu bana. Büyülü bir masaldı yaşadığım. Binbir güçlükle savaşarak, her şeyi göze alarak evlendik. İlk aylarımız masalın devamıydı. Sarılıp uyuyordum sevdiğim adama, sabah onun gözlerinden güne merhaba demek o kadar güzeldi ki...Bebek istedim,sınava hazırlanıyordu bir kaç ay sonra olsa olmaz mı dedi. Olur dedim. Onun yavrusunu onun parçasını dünyaya getirme fikri bile yetiyordu havalara uçmama. Hamile kaldım,havalara uçtum mutluluktan. Ona güzel bir notla müjdeyi verdim. Sevindi.Ama sanki benim kadar değildi mutluluğu. Korktu belki de. Bilmiyorum. Günler geçti evliliğimizin üzerinden...Büyü bitti,masal son buldu,rüyadan uyandım.Bana dokunmak için fırsat kollayan,gözlerime bakınca kalbime dokunan,her fırsatta bir plan yapıp gezip dolaşma fırsatı yaratan,hiç ummadığım yerlerde karşıma çıkıp sürprizler yapan adam gitti. Evleneli bir buçuk yıl olacak. Sürprizi geçtim.Bir kere bile hediye almadı bana. Akşamları eve gelip iki sohbet etmek yerine bir elinde ıpad i bir elinde telefonu bunlar olmazsa kumandayı alıp koltuğa uzanıyor şimdi. Bana sarılıp dokunmak, bebeğiyle konuşmak aklından bile geçmiyor. Ben bazen gidiyorum bak bebiş senin sesini tanıyormuş konuşsana kızınla diyorum 1-2 dk ilgileniyor o kadar. Dışarıda elimi tutmadan yürümeyen adam şimdi önden önden yürüyor.Bakıp kalıyorum,o kadar şaşkınım ki...Tahammülü hiç yok. Eskiden hırçındım,kırar bağırsam bile beni sakinleştirirdi şimdi hiç tahammülü yok hemen bağırıyor.Benimle dışarıda bir plan yapmak gezmek dolaşmak sanki mecburiyetten yapılıyormuş gibi davranıyor. Hani çocuğunu hava aldırmaya çıkartırsın ya öyle işte...3 haftadır her haftasonunu arkadaşlarıyla geçiriyor. Geç saatte eve geliyor. Araba onda. Ben ise evde oturup ağlıyorum sadece. Bebeğimin odasını hazırlıyorum,kıyafetlerine sarılıp ağlıyorum. Ne oldu,neden niye böyle olduk bilmiyorum. Kendime olan güvenim,gücüm yerle bir oldu. Tek sarıldığım bebeğim.Onu üzüyorum diye çok üzülüyorum. kucağıma alacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Bazen o kadar çok ağlıyorum ki aklımdan boşanmak bile geçiyor. Böyle evlilik için beklemedim ki ben 30 yaşıma kadar. Aşkı bekledim. Aşk olmayacaksa,sevgi olmayacaksa niye evli kalınır. Ben kendime de yeterim bebeğime de yarın boşanma avukatı bulacağım diye yatıyorum yatağa. Hatta tayinimi alıp gideceğim buralardan diyorum.Ertesi gün sakin ol geçer belki düzelir her şey diye sakinleştiriyorum kendimi.Düzelmiyor hiçbir şey.Dua etmekten başka yapacağım hiçbir şey yok. Nerede yanlış yaptım bilmiyorum. Öyle işte. Bunu yazarken bile işyerimde ağlıyorum, darmadağın oldum.Dua edin bana...
3 haftada bitmedi ki... Yavaş yavaş evlendikten sonra bitti işte.Konuştum defalarca yok öyle bir şey deyip geçiştirdi.Ama değişti işte. Belkide evliliğin sorumluluğunu kaldıramadı bilmiyorum işte...Canım saçmalama nasıl biter bir ask 3 haftada eşinle konuşsana neden boyle davranıyormuş inan cok üzüldüm ama sen üzülme lütfen bak bebişini düşün ver ona sarıl ama üzülme
Hamilelik zaten yeterince hassas ediyor insanı ama o ben hamileyim diye hiç özel bir çaba içine girmedi. Hani ilgi göstereyim,üzerine gitmeyeyim hamile diye düşünmedi hiç. Yarın öbür gün ne olur bilmiyorum ama bu hamileliğimde yaşadıklarımı asla unutmayacağım. En mutlu olmam gereken günlerim ağlayarak geçti.belli ki çok hassassın ve hassas bir dönemden geçiyorsun ama eşinle konuştun mu?
Gunaydin...... ilk okudugumda nekadar guzel duygulu icten yasanmis ask dedim ....ilerledikce gozlerim doldu....cok uzuldum erkekler bazen neyaotiklarini dusunemez yada islerine oyle geliyor uzulmeee... belki defalarca konustun belki ilkdefa konusucaksin bilmiyorum ama...seninicin coook dua edicem...suan oyle seyler yazmak istiyorumki icindeki gozundeki yasi silmek icin ama kelimeler bulamiyorum...emin ol esin seni cok seviyordur..sadece dusuncesizlik yapiyor duzelir inslhGüldüm,eğlendim,ağladım,koştum,düştüm,kanadım...Yaşadım yani. Okudum okudum okudum...Yüzlerce kitap,makale,dergi. Gezdim, karış karış. Her fırsat bulduğumda atladım bir otobüse bir tura gördüm yeni yerler,yeni insanlar. Bitirdim üniversiteleri,katıldım onlarca eğitime,kursa,iyi bir iş de buldum. Yetmedi bunlar. İçimde kocaman bir boşluk.Nereye koşsam,nereye baksam ne yapsam dolmadı o boşluk. Ta ki onu tanıyıncaya kadar. Aşık oldum. Hayatın sırrına vardım dedim.Ne güzel günlerdi. Saatlerce telefonda konuşurduk ertesi gün işe uykusuz ama gözlerim ışıl ışıl giderdim. İçimde kocaman bir volkan.Sıcacık tutuyor beni. Hele içimdeki güç,kuvvet. Dünya gelse üstüme umrumda değildi. İşimde daha gayretli,daha başarılı olmaya çalışıyorum. Etrafıma ışıltı saçıyorum. O var ya gerisi kolay. Doldu ya içimdeki o boşluk geriye ne kalırsa tufan. O bana dokunup sarıp sarmalıyor ya üşümüyorum hiç,uyanmak istemediğim bir rüya her şey sanki. Bana sürprizler yapıyor, kendi el emeği göz nuruyla hediyeler yapıyor,hiç ummadığım yerde karşıma çıkıp çocuklar gibi mutlu ediyordu beni. Bir anne çocuğuna nasıl bakarsa öyle şefkatle bakıyordu bana. Büyülü bir masaldı yaşadığım. Binbir güçlükle savaşarak, her şeyi göze alarak evlendik. İlk aylarımız masalın devamıydı. Sarılıp uyuyordum sevdiğim adama, sabah onun gözlerinden güne merhaba demek o kadar güzeldi ki...Bebek istedim,sınava hazırlanıyordu bir kaç ay sonra olsa olmaz mı dedi. Olur dedim. Onun yavrusunu onun parçasını dünyaya getirme fikri bile yetiyordu havalara uçmama. Hamile kaldım,havalara uçtum mutluluktan. Ona güzel bir notla müjdeyi verdim. Sevindi.Ama sanki benim kadar değildi mutluluğu. Korktu belki de. Bilmiyorum. Günler geçti evliliğimizin üzerinden...Büyü bitti,masal son buldu,rüyadan uyandım.Bana dokunmak için fırsat kollayan,gözlerime bakınca kalbime dokunan,her fırsatta bir plan yapıp gezip dolaşma fırsatı yaratan,hiç ummadığım yerlerde karşıma çıkıp sürprizler yapan adam gitti. Evleneli bir buçuk yıl olacak. Sürprizi geçtim.Bir kere bile hediye almadı bana. Akşamları eve gelip iki sohbet etmek yerine bir elinde ıpad i bir elinde telefonu bunlar olmazsa kumandayı alıp koltuğa uzanıyor şimdi. Bana sarılıp dokunmak, bebeğiyle konuşmak aklından bile geçmiyor. Ben bazen gidiyorum bak bebiş senin sesini tanıyormuş konuşsana kızınla diyorum 1-2 dk ilgileniyor o kadar. Dışarıda elimi tutmadan yürümeyen adam şimdi önden önden yürüyor.Bakıp kalıyorum,o kadar şaşkınım ki...Tahammülü hiç yok. Eskiden hırçındım,kırar bağırsam bile beni sakinleştirirdi şimdi hiç tahammülü yok hemen bağırıyor.Benimle dışarıda bir plan yapmak gezmek dolaşmak sanki mecburiyetten yapılıyormuş gibi davranıyor. Hani çocuğunu hava aldırmaya çıkartırsın ya öyle işte...3 haftadır her haftasonunu arkadaşlarıyla geçiriyor. Geç saatte eve geliyor. Araba onda. Ben ise evde oturup ağlıyorum sadece. Bebeğimin odasını hazırlıyorum,kıyafetlerine sarılıp ağlıyorum. Ne oldu,neden niye böyle olduk bilmiyorum. Kendime olan güvenim,gücüm yerle bir oldu. Tek sarıldığım bebeğim.Onu üzüyorum diye çok üzülüyorum. kucağıma alacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Bazen o kadar çok ağlıyorum ki aklımdan boşanmak bile geçiyor. Böyle evlilik için beklemedim ki ben 30 yaşıma kadar. Aşkı bekledim. Aşk olmayacaksa,sevgi olmayacaksa niye evli kalınır. Ben kendime de yeterim bebeğime de yarın boşanma avukatı bulacağım diye yatıyorum yatağa. Hatta tayinimi alıp gideceğim buralardan diyorum.Ertesi gün sakin ol geçer belki düzelir her şey diye sakinleştiriyorum kendimi.Düzelmiyor hiçbir şey.Dua etmekten başka yapacağım hiçbir şey yok. Nerede yanlış yaptım bilmiyorum. Öyle işte. Bunu yazarken bile işyerimde ağlıyorum, darmadağın oldum.Dua edin bana...
Günaydınlar herkese biz geldik sonunda. 3.100 gram olmuş tosunum doktorda diyor stres bitti bak ne kadar kilo almış bu hafta :) gercekten de oyle 300-400 gram arası almış. Ama suyumuz sınıra gelmiş doktor bu hafta bol bol istirat eteceksin kalkmayacaksın dedi napıyım dayancam artık aman pazartesiden once gelmesin kuzum. Dayanır mı bu suyu Pazartesi'ye kadar dedim dayanır ama sonrasını bilemem dedi yani iyiki haftaya alıyoruz kuzumu. Onun dısında 7-7.30 da hastanede olacağım 9 gibi kızım dünyaya gelecek. Spinal sezeryan olacağım. Fıtığım için problem olmayacağını söyledi anestezi doktorum, asıl problem panik atağımdaymış. Eğer ameliyatta cok panik olursam uyutulacağım. Bizden bu kadar anneler artık gercekten doğuma gidiyorum sadece 5 günüm kaldı :)
Günaydınlar herkese biz geldik sonunda. 3.100 gram olmuş tosunum doktorda diyor stres bitti bak ne kadar kilo almış bu hafta :) gercekten de oyle 300-400 gram arası almış. Ama suyumuz sınıra gelmiş doktor bu hafta bol bol istirat eteceksin kalkmayacaksın dedi napıyım dayancam artık aman pazartesiden once gelmesin kuzum. Dayanır mı bu suyu Pazartesi'ye kadar dedim dayanır ama sonrasını bilemem dedi yani iyiki haftaya alıyoruz kuzumu. Onun dısında 7-7.30 da hastanede olacağım 9 gibi kızım dünyaya gelecek. Spinal sezeryan olacağım. Fıtığım için problem olmayacağını söyledi anestezi doktorum, asıl problem panik atağımdaymış. Eğer ameliyatta cok panik olursam uyutulacağım. Bizden bu kadar anneler artık gercekten doğuma gidiyorum sadece 5 günüm kaldı :)
Güldüm,eğlendim,ağladım,koştum,düştüm,kanadım...Yaşadım yani. Okudum okudum okudum...Yüzlerce kitap,makale,dergi. Gezdim, karış karış. Her fırsat bulduğumda atladım bir otobüse bir tura gördüm yeni yerler,yeni insanlar. Bitirdim üniversiteleri,katıldım onlarca eğitime,kursa,iyi bir iş de buldum. Yetmedi bunlar. İçimde kocaman bir boşluk.Nereye koşsam,nereye baksam ne yapsam dolmadı o boşluk. Ta ki onu tanıyıncaya kadar. Aşık oldum. Hayatın sırrına vardım dedim.Ne güzel günlerdi. Saatlerce telefonda konuşurduk ertesi gün işe uykusuz ama gözlerim ışıl ışıl giderdim. İçimde kocaman bir volkan.Sıcacık tutuyor beni. Hele içimdeki güç,kuvvet. Dünya gelse üstüme umrumda değildi. İşimde daha gayretli,daha başarılı olmaya çalışıyorum. Etrafıma ışıltı saçıyorum. O var ya gerisi kolay. Doldu ya içimdeki o boşluk geriye ne kalırsa tufan. O bana dokunup sarıp sarmalıyor ya üşümüyorum hiç,uyanmak istemediğim bir rüya her şey sanki. Bana sürprizler yapıyor, kendi el emeği göz nuruyla hediyeler yapıyor,hiç ummadığım yerde karşıma çıkıp çocuklar gibi mutlu ediyordu beni. Bir anne çocuğuna nasıl bakarsa öyle şefkatle bakıyordu bana. Büyülü bir masaldı yaşadığım. Binbir güçlükle savaşarak, her şeyi göze alarak evlendik. İlk aylarımız masalın devamıydı. Sarılıp uyuyordum sevdiğim adama, sabah onun gözlerinden güne merhaba demek o kadar güzeldi ki...Bebek istedim,sınava hazırlanıyordu bir kaç ay sonra olsa olmaz mı dedi. Olur dedim. Onun yavrusunu onun parçasını dünyaya getirme fikri bile yetiyordu havalara uçmama. Hamile kaldım,havalara uçtum mutluluktan. Ona güzel bir notla müjdeyi verdim. Sevindi.Ama sanki benim kadar değildi mutluluğu. Korktu belki de. Bilmiyorum. Günler geçti evliliğimizin üzerinden...Büyü bitti,masal son buldu,rüyadan uyandım.Bana dokunmak için fırsat kollayan,gözlerime bakınca kalbime dokunan,her fırsatta bir plan yapıp gezip dolaşma fırsatı yaratan,hiç ummadığım yerlerde karşıma çıkıp sürprizler yapan adam gitti. Evleneli bir buçuk yıl olacak. Sürprizi geçtim.Bir kere bile hediye almadı bana. Akşamları eve gelip iki sohbet etmek yerine bir elinde ıpad i bir elinde telefonu bunlar olmazsa kumandayı alıp koltuğa uzanıyor şimdi. Bana sarılıp dokunmak, bebeğiyle konuşmak aklından bile geçmiyor. Ben bazen gidiyorum bak bebiş senin sesini tanıyormuş konuşsana kızınla diyorum 1-2 dk ilgileniyor o kadar. Dışarıda elimi tutmadan yürümeyen adam şimdi önden önden yürüyor.Bakıp kalıyorum,o kadar şaşkınım ki...Tahammülü hiç yok. Eskiden hırçındım,kırar bağırsam bile beni sakinleştirirdi şimdi hiç tahammülü yok hemen bağırıyor.Benimle dışarıda bir plan yapmak gezmek dolaşmak sanki mecburiyetten yapılıyormuş gibi davranıyor. Hani çocuğunu hava aldırmaya çıkartırsın ya öyle işte...3 haftadır her haftasonunu arkadaşlarıyla geçiriyor. Geç saatte eve geliyor. Araba onda. Ben ise evde oturup ağlıyorum sadece. Bebeğimin odasını hazırlıyorum,kıyafetlerine sarılıp ağlıyorum. Ne oldu,neden niye böyle olduk bilmiyorum. Kendime olan güvenim,gücüm yerle bir oldu. Tek sarıldığım bebeğim.Onu üzüyorum diye çok üzülüyorum. kucağıma alacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Bazen o kadar çok ağlıyorum ki aklımdan boşanmak bile geçiyor. Böyle evlilik için beklemedim ki ben 30 yaşıma kadar. Aşkı bekledim. Aşk olmayacaksa,sevgi olmayacaksa niye evli kalınır. Ben kendime de yeterim bebeğime de yarın boşanma avukatı bulacağım diye yatıyorum yatağa. Hatta tayinimi alıp gideceğim buralardan diyorum.Ertesi gün sakin ol geçer belki düzelir her şey diye sakinleştiriyorum kendimi.Düzelmiyor hiçbir şey.Dua etmekten başka yapacağım hiçbir şey yok. Nerede yanlış yaptım bilmiyorum. Öyle işte. Bunu yazarken bile işyerimde ağlıyorum, darmadağın oldum.Dua edin bana...
Günaydınlar herkese biz geldik sonunda. 3.100 gram olmuş tosunum doktorda diyor stres bitti bak ne kadar kilo almış bu hafta :) gercekten de oyle 300-400 gram arası almış. Ama suyumuz sınıra gelmiş doktor bu hafta bol bol istirat eteceksin kalkmayacaksın dedi napıyım dayancam artık aman pazartesiden once gelmesin kuzum. Dayanır mı bu suyu Pazartesi'ye kadar dedim dayanır ama sonrasını bilemem dedi yani iyiki haftaya alıyoruz kuzumu. Onun dısında 7-7.30 da hastanede olacağım 9 gibi kızım dünyaya gelecek. Spinal sezeryan olacağım. Fıtığım için problem olmayacağını söyledi anestezi doktorum, asıl problem panik atağımdaymış. Eğer ameliyatta cok panik olursam uyutulacağım. Bizden bu kadar anneler artık gercekten doğuma gidiyorum sadece 5 günüm kaldı :)
Hamilelik zaten yeterince hassas ediyor insanı ama o ben hamileyim diye hiç özel bir çaba içine girmedi. Hani ilgi göstereyim,üzerine gitmeyeyim hamile diye düşünmedi hiç. Yarın öbür gün ne olur bilmiyorum ama bu hamileliğimde yaşadıklarımı asla unutmayacağım. En mutlu olmam gereken günlerim ağlayarak geçti.
Güldüm,eğlendim,ağladım,koştum,düştüm,kanadım...Yaşadım yani. Okudum okudum okudum...Yüzlerce kitap,makale,dergi. Gezdim, karış karış. Her fırsat bulduğumda atladım bir otobüse bir tura gördüm yeni yerler,yeni insanlar. Bitirdim üniversiteleri,katıldım onlarca eğitime,kursa,iyi bir iş de buldum. Yetmedi bunlar. İçimde kocaman bir boşluk.Nereye koşsam,nereye baksam ne yapsam dolmadı o boşluk. Ta ki onu tanıyıncaya kadar. Aşık oldum. Hayatın sırrına vardım dedim.Ne güzel günlerdi. Saatlerce telefonda konuşurduk ertesi gün işe uykusuz ama gözlerim ışıl ışıl giderdim. İçimde kocaman bir volkan.Sıcacık tutuyor beni. Hele içimdeki güç,kuvvet. Dünya gelse üstüme umrumda değildi. İşimde daha gayretli,daha başarılı olmaya çalışıyorum. Etrafıma ışıltı saçıyorum. O var ya gerisi kolay. Doldu ya içimdeki o boşluk geriye ne kalırsa tufan. O bana dokunup sarıp sarmalıyor ya üşümüyorum hiç,uyanmak istemediğim bir rüya her şey sanki. Bana sürprizler yapıyor, kendi el emeği göz nuruyla hediyeler yapıyor,hiç ummadığım yerde karşıma çıkıp çocuklar gibi mutlu ediyordu beni. Bir anne çocuğuna nasıl bakarsa öyle şefkatle bakıyordu bana. Büyülü bir masaldı yaşadığım. Binbir güçlükle savaşarak, her şeyi göze alarak evlendik. İlk aylarımız masalın devamıydı. Sarılıp uyuyordum sevdiğim adama, sabah onun gözlerinden güne merhaba demek o kadar güzeldi ki...Bebek istedim,sınava hazırlanıyordu bir kaç ay sonra olsa olmaz mı dedi. Olur dedim. Onun yavrusunu onun parçasını dünyaya getirme fikri bile yetiyordu havalara uçmama. Hamile kaldım,havalara uçtum mutluluktan. Ona güzel bir notla müjdeyi verdim. Sevindi.Ama sanki benim kadar değildi mutluluğu. Korktu belki de. Bilmiyorum. Günler geçti evliliğimizin üzerinden...Büyü bitti,masal son buldu,rüyadan uyandım.Bana dokunmak için fırsat kollayan,gözlerime bakınca kalbime dokunan,her fırsatta bir plan yapıp gezip dolaşma fırsatı yaratan,hiç ummadığım yerlerde karşıma çıkıp sürprizler yapan adam gitti. Evleneli bir buçuk yıl olacak. Sürprizi geçtim.Bir kere bile hediye almadı bana. Akşamları eve gelip iki sohbet etmek yerine bir elinde ıpad i bir elinde telefonu bunlar olmazsa kumandayı alıp koltuğa uzanıyor şimdi. Bana sarılıp dokunmak, bebeğiyle konuşmak aklından bile geçmiyor. Ben bazen gidiyorum bak bebiş senin sesini tanıyormuş konuşsana kızınla diyorum 1-2 dk ilgileniyor o kadar. Dışarıda elimi tutmadan yürümeyen adam şimdi önden önden yürüyor.Bakıp kalıyorum,o kadar şaşkınım ki...Tahammülü hiç yok. Eskiden hırçındım,kırar bağırsam bile beni sakinleştirirdi şimdi hiç tahammülü yok hemen bağırıyor.Benimle dışarıda bir plan yapmak gezmek dolaşmak sanki mecburiyetten yapılıyormuş gibi davranıyor. Hani çocuğunu hava aldırmaya çıkartırsın ya öyle işte...3 haftadır her haftasonunu arkadaşlarıyla geçiriyor. Geç saatte eve geliyor. Araba onda. Ben ise evde oturup ağlıyorum sadece. Bebeğimin odasını hazırlıyorum,kıyafetlerine sarılıp ağlıyorum. Ne oldu,neden niye böyle olduk bilmiyorum. Kendime olan güvenim,gücüm yerle bir oldu. Tek sarıldığım bebeğim.Onu üzüyorum diye çok üzülüyorum. kucağıma alacağım günü sabırsızlıkla bekliyorum. Bazen o kadar çok ağlıyorum ki aklımdan boşanmak bile geçiyor. Böyle evlilik için beklemedim ki ben 30 yaşıma kadar. Aşkı bekledim. Aşk olmayacaksa,sevgi olmayacaksa niye evli kalınır. Ben kendime de yeterim bebeğime de yarın boşanma avukatı bulacağım diye yatıyorum yatağa. Hatta tayinimi alıp gideceğim buralardan diyorum.Ertesi gün sakin ol geçer belki düzelir her şey diye sakinleştiriyorum kendimi.Düzelmiyor hiçbir şey.Dua etmekten başka yapacağım hiçbir şey yok. Nerede yanlış yaptım bilmiyorum. Öyle işte. Bunu yazarken bile işyerimde ağlıyorum, darmadağın oldum.Dua edin bana...
Günaydınlar herkese biz geldik sonunda. 3.100 gram olmuş tosunum doktorda diyor stres bitti bak ne kadar kilo almış bu hafta :) gercekten de oyle 300-400 gram arası almış. Ama suyumuz sınıra gelmiş doktor bu hafta bol bol istirat eteceksin kalkmayacaksın dedi napıyım dayancam artık aman pazartesiden once gelmesin kuzum. Dayanır mı bu suyu Pazartesi'ye kadar dedim dayanır ama sonrasını bilemem dedi yani iyiki haftaya alıyoruz kuzumu. Onun dısında 7-7.30 da hastanede olacağım 9 gibi kızım dünyaya gelecek. Spinal sezeryan olacağım. Fıtığım için problem olmayacağını söyledi anestezi doktorum, asıl problem panik atağımdaymış. Eğer ameliyatta cok panik olursam uyutulacağım. Bizden bu kadar anneler artık gercekten doğuma gidiyorum sadece 5 günüm kaldı :)
Gunaydin...... ilk okudugumda nekadar guzel duygulu icten yasanmis ask dedim ....ilerledikce gozlerim doldu....cok uzuldum erkekler bazen neyaotiklarini dusunemez yada islerine oyle geliyor uzulmeee... belki defalarca konustun belki ilkdefa konusucaksin bilmiyorum ama...seninicin coook dua edicem...suan oyle seyler yazmak istiyorumki icindeki gozundeki yasi silmek icin ama kelimeler bulamiyorum...emin ol esin seni cok seviyordur..sadece dusuncesizlik yapiyor duzelir inslh
Canım öyle birdenbire değişmez insan al karşına konuş bakalım ne düşünüyormuş. Hamilelikte erkeklerde değişebiliyor bak. Belki sorumluluk duygusu ağır gelmeye başlamıştır. Bir konuş ki derdini anla. Ben eşime sormuştum ben hamile kalınca ne düşündün diye daha fazla korumacılık, sorumluluk gibi duygular yoğunlaşmaya başladı demişti.
Kendini üzmemeye gayret et çünkü bebeklerimiz şu an her şeyi hissediyorlar unutma. Dualarımız seninle canım ama eşinle mutlaka konuş açık açık.
Şuan hamilesin ve hassasın bebeğin doğduğunda daha da hassas olacaksın. Bu dönemler bu tür kararlar vermek için doğru değil. Erkeklerin çoğu baba olduğunu bebeklerini kucaklarına aldığında hissedermiş, biraz daha sabret. Bu kadar büyük bir aşkı bitirmek bu kolay olmamalı. Gururunu kenara bırak, aşkta gurur olmaz. Hepimizin evliliğinde sorunlar oluyor ama önemli olan fevri davranmadan karşılıklı çözmek.. Bazen sen alttan alıp sabreder fedakarlık yaparsın bazen o.. Belli şuan sıra sende. Haklısın yüzde bir milyon haklısın hem de ama işte evlilik maalesef flört gibi olmuyor..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?