yazdıklarını okuyunca çok kötü oldum. hamilelik kadar özel bir durum yok ki bir kadınnı hayatında
(( senin kadar onun da parçasını taşıyorsun bunu hiç mi düşünmez.. nasıl bu şekilde iken seni üzmeyi vicdanına yedirir anlamış değilim ve özür dilemek gibi bir erdemi ömür boyu birlikte yaşayacağı insana çok görüyor. Bir de şehir dışına çıkıyor seninle barışmadan gönlünü bile almadan.. illa ki kendince haklı bir nedeni vardır ama hiç bir sebep ailesinin önünde seni zor durumda bırakması için geçerli değil benim fikrimce..
Umarım hatasını anlayacak bir ders alır ve gönlünü en kısa zamanda alır.
Benim de eşim bu şekilde agresifti hamileliğin ilk evrelerinde. bir gün işe giderken küs gittik birbirimizden.. ben eve dönerken servis şoförümüz arabayı sürerken beyin kanaması geçirdi ve biz ufak bir kaza geçirdik.. adamın bilinci kapalı şekilde araba gitmeye devam etti çünkü.
onu öğrendikten sonra öyle bir ders almıştı ki senin kalbin kırıkken sana birşey olsaydı kendimi asla affetmezdim diyip ağladı beni gördüğünde boynuma sarılarak. Bu ona iyi bir ders olmuştu.. Bazen sözler yetmiyor insanlara maalesef..
Bu insanlar ölümü unutarak hareket ettikleri sürece kalp kırgınlıkları hep devam edecek ki ölüm hepimize o kadar yakın ki!! ben sevdiklerime hep yarın öleceklermiş gibi davranır ve cevaplarımı da o şekilde veririm..
bir şey istesem yaratıyo nerdeyse hemen.işteyken arar sürekli nasılsın,ağrın varmı,canın bişey istiyomu diye...sadece bebek konusunda konuşmak ve elini karnıma koymak falan yok...büyütmüyorum bu yüzden.ama sizinkileri de kıskanıyorum valla.her tekmeyi onun da hissetmesini isterdim.ay çok konuştum 
