Kızlar selamlar.Midemden dolayı uyku tutmadı ben de sizlere bir bakıyım dedim sanırım kimsecikler yok ortalıkta.Cuma günü perinatolojiden randevumuz vardı bebeğimin kalbindeki parlaklıktan dolayı,çoğu kişininkini okumuştum perinatoloğa gidip ayrıntılı bakınca gözükmüyormuş mesela bazılarının.Ne yalan söyleyim bizimki de öyle olur diye düşünmüştüm ama olmadı.Bebeğimin kalbinde hala bir parlaklık var ama maaşallah diğer herşeyi ultrasonda görülen kadarıyla sağlıklı bir bebek.Böbrekleri,mesanesi,elleri,kolları,parmakları.. her yerine baktı doktor.%90 ihtimalle sağlıklı bir bebek olacağını söyledi ve yine de risk olduğu için bana amniyosentez önerdi.Ne yapılabilir ki 6 aylık bebeğe?Ben zaten amniyosentez gibi şeylere karşıydım her zaman yaptırmadım Rabbime sığınıyorum sizler de dua edin lütfen inşallah hepimiz sağlıkla sıhhatle alırız bebişlerimizi kucaklarımıza,Rabbim analı babalı büyütmeyi nasip etsin inşallah.Eşimden de bu geçen sürede istediğim desteği bulamadım bilemiyorum zaten bizimkisi planlı bir bebek değildi biliyorsunuz benim 3. bebeğim sanki diğerleri de istemedi diye itici davranıyorlar yada ben hassasım belki de bilemiyorum artık nerdeyse doğuracağım kayınvalidem geçen gün sordu bebek nasıl diye onun harici hiçbir şeyini sormadı bir hayırlı olsun gözümüz aydın bile demedi öğrendiğinde.Eşim de bakıyorum hiç dikkat etmiyor yani bilmiyorum mesela yerden birşey alınacak sen eğilme demez sürekli bana iş buyuruyor biliyorsunuz ben eşimle birlikte çalışıyorum bazı şeyler gücüme gidiyor bilemiyorum belki de ben hassaslaştım annem haricinde kimsenin benimle ilgilendiğini zannetmiyorum en yakın arkadaşıma bebeğin kalbinde parlaklık görüldüğünü cuma günü perinatoloğa gideceğimizi söylemiştim cuma günü işte hastaneden geldik tabii ben bir sürü ağladım filan sonra arkadaşım çaldırdı o kadar sevindim ki anlatamam ben sandım benim durumumu soracak unutmamış demek dedim hemen geri aradım annesiyle alışveriş merkezinde geziyormuş da bilmem neyi nerden aldığımı soracakmış...O gün de eşimle o kadar garip şeyler oldu ki anlatmak istemiyorum ama o anki üzüntümü katladığını söyleyebilirim biraz desteğe ihtiyacım vardı sadece...
Çocuk sevmek çocukları görünce sağda solda sıkıştırıp öpüp mıncıklamak değil,bizim büyüklerimiz ne zaman başımızda büyük gibi davrandı ki zaten bizleri rahat ettirsinler,ne zaman şöyle hoşgörülü,babacan,anaç,sevgi dolu,cömert,samimi olup kucak açacaklar?Sonra ama çocuklarla ilgili hep ajitasyon yaparlar,suç kendilerinde yokmuş gibi.Ne kadar takmayım desem de üzülüyorum işte.Rabbime havale ediyorum hepsini.Bütün melekler sağlıkla sıhhatle doğarlar inşallah.Gece gece amma gözyaşı döktüm amma yazdım...
bu aralar sürekli ağlamaklı haldeyim sanki birisi dokunsa patlayacak gibiyim. ara sıra oluyor sanırım bu hormonlar yüzünden.
