41. Hafta oldu bende tık yok, doktor o haftaya kadar hep riskleri saydı, haftası geçince bebek kakasını yiyor, risk oluyor felan. Bende artık yatırın beni dedim korktuğum için. Sabah suni sancı takıldı, sürekli dozu arttırdılar, elimde serum sürekli dolaşıyorum. Doktor saat başı gelip açılmayı kontrol ediyor, açılma ilerlemiyor, nst ye bağlıyorlar, sancı çizgileri sonuna kadar çıkıyor ama bende gram sancı hissi yok. Akşama kadar bu şekil yattım. Sonra bana etki etmeyen sancılar, kızıma etki etti sanırım. Sabaha karşı nst de kızımın kalp atışları yavaşlamaya başladı. Hemen hazırladılar beni, doktorum geldi ve sezeryana alındım
Narkozlu çıkmışım, kafa dumanlı, bir yandan daha ağrı kesiciler tam etki etmemiş sancı vuruyor, bir yandan miniğimi getirdiler kucağıma verdiler, gözlerim yarı açık yarı kapalı onu emzirmeye çalışıyorum. Ne bilim yaa çok istedim normal olmasını, son dakkaya kadar bekledim, gelmedi sancım, suni sancıylada olmadı, elimden geleni yaptım diyorum en azından. Ama isterim hala acıysa acı 1 gün çekilip unutulur elbet.
O sancının arasında bir anda miniğimin ilk sesini duymak, o an herşeyi unutmak, hem bedenen, hem ruhen temizlenmek güzel duygular olmalı.