Valla gidenini de bilmem kalanını da. İg sini de bilmem, benim haberim bile yok grup kurulduğundan. Ben ekleşenler normal olarak takipleşiyorlar zannediyordum, o kadar habersizim. Fakat bir gerçek var ki burdaki muhabbetin azaldığıdır.
Bugüne kadar ben de yazdım, daha çok okudum. Bir günden bir güne kimse bana özellikle de yazmadı, buna alınsa idim işim vardı. Sonuçta baktığımızda sanal alem. Beni kim ne yapsın. Ama ben özellikle lohusalık günlerimde telefonu elimden düşürmedim ve her uyanışta buraya girerek ben gibi durumda olan pek çok anneye tutundum. "Nöbet" yazınca biri, yanımda biri daha varmış gibi sevindim. Doğum öncesi doğdu doğmadı stresinde birbirimize verdiğimiz destekleri saymıyorum bile.
Velhasıl kelam, "Keşke burda da eskisi gibi devam edebilsek" diye kurduğum cümlenin samimiyetini açıklamama hiç gerek yok; yeterince açık olduğunu hala daha zannediyorum. Çünkü ben burda sorduğum en saçma soruya bile hep en içten cevapları aldım, içime su serpildi. Doğum sırasında bile elime telefonu alıp dua edin diye yazdım. Yazdık. Daha ötesi olamaz. Dünyanın sonuymuş gibi yok sen şöyle yaptın, sen böyle dedin demeye gerek yok. Daha ciddi şeyler var bu hayatta hepimizin bildiği gibi.
Benim evliliğim çatırdıyor; dışardan bakıldığında 4 yükseköğrenim diplomalı, doktora yapan, 2 dil bilen ben bebeğim için sütten almayayım diye her şeyi kenara itip işten ayrılmak durumunda kaldım ve 20 tl lik bir kitap için bile eşimle günlerdir tartışıyorum. Çocuğuma bir oyuncak alabilmek için kaç günlerdir ikinci el sitelere giriyorum vs. Bebeğime 80 tl lik kitap harcaması yaptım, pısırık insanlar gibi vereceği tepkiden korkuyorum. Kimsenin haberi bile yok. Ben istemez miydim bunları konuşacak gerçekte arkadaşım olsun. Ama sizler vardınız. Anlattığımda anlatmadığımda hep burayı düşündüm, buraya tutundum. Onun için keşke burdan da devam edebilsek cümlesini kurdum. Tüm samimiyetimle söylüyorum.
3 günlük dünya birbirinizi kırmayın, birbirimizi kırmayalım. Güzel günlerin hatrına. Hepinize bebişlerinizle güzel günler diliyorum.