Merhaba kizlar gunlerdir gelip bakamadim yazamadim size. Mesaj yazip gitmek icin 10 dakikam filan var. Icimi dokup kacacagim.
Oncelikle son sayfadan anladigim kadariyla bir suru yeni dogum olmus
R
Rzg14
basta olmak uzere hepinizi tek tek tebrik ederim.
Ben olumlu durusumu neredeyse tamamen kaybetmis durumdayim. Bugun cocuklarimin 40i cikti ve biz hala hastanedeyiz. Cocuklarimdan birini taburcu ettiler ancak digeri hala dikkatli bir sekilde takip gerektiriyor. Cikartamiyorlar, ciksa dahi seyahat edemeyecegi icin evimize hemen donemeyecegiz. Surekli makine sesleri, kablolar, gelip giden doktorlar, sayisiz hemsire, kizimin ekseriyetle duran kalbi, tam bu kez toparliyor derken tekrsr geriye gidisleri bitirdi beni artik. Sutum iyi diye sevinirken en son mememdeki kanallar tikandi ve 2 hemsire ve esimin 2 saatlij cabasi sonucu cigliklar atarak aci cekerek en sonunda acmayi basarabildik. Bebeklerimin ikisi de hala cok kucuk olduklarindan emerek meme bosaltmayi birakin, hala duzenli olarak meme emmeyi becrremiyorlar. Haliylr zaten surekli pompa yapmaktan iyice hassaslasan memelerim onlar da ememedikce yara icinde kaldi. Ama en buyuk acim mememdeki yaralardan degil, gonlumde olusan ben iyi anne degilim, bebegimi emzirmeyi bile beceremiyorum duygusundan kaynaklanan acim...
Kimsesiz, desteksiz gecirdigim 40 gunluk bu surede, cocuklarimizin isimlerini kulaklarina okumak bile ancak aklimiza geldi. Esim ezani okurken catlayana kadar agladim. Benim psikolojim tamamen bitti. Artik daha fazla hastane koridoru ve kablo gormek istemiyorum. Allahim bir an once minik kizima sifa versin diye hergun aglayip dua etmekten baska sansim kalmadi.
Bir de unutmak istemedigim bu surecte dik durmak icin insan ustu bir caba sarfettigim halde yarama tuz basan insanlar oldu. Turkiye de guya en iyi arkadasim yakin dostum olanlarin hicbiri bu sure boyunca ne aradi ne sordu. Orada yalniz ne yapiyorsun demeyi bile cok gorduler. Sukur Allah onlara muhtac etmedi ama bu surecte bir de sosyal cevre temizligi yapmak zorunda kaldim. Sagolsun kanimdan canimdan oz annem her aradiginda gerek "nasipleri varsa yasarlar yoksa ölürler.üzülme" diyerek, gerek "lohusanın mezarı 40 gün açık olur" deyip beni ya çocuklarıma bakamazsam stresine sokarak elinden gelen her türlü desteği sağladı.
Bu süreçte, yıllardır tanıdığım insanlardan etimle kemiğimle nefret etmeye başlarken, hic yuzunu gormedigim sizlerden mesaj almak, surekli sizler tarafindan hatirlanmak, beni en cok rahatlatan sey oldu.
Bu surec, hayatimdaki bir cok yanlisi gormem, etrafimdaki insanlari ayiklamam acisindan asiri ogretici oldu. Bunca zorlugun icinde, hastanede aglayarak gecen gunlerin arasinda, normal zamanda bir insandan istenmeyecek beklenmeyecek isler yapmam icin mailler aldim isyerimden ki o da hikayenin ayri bir pis yuzu ama anlatmaya takatim yok.
Sadece sizlere yanimda oldugunuz icin tesekkur etmek, ve her akliniza geldiginde iki minik savascim ve kendim.icin.dua istedigimi hatirlatmak icin yaziyorum. Dusuk riski, kirilan ayagim, kaybettigim disim, gecirdigim envai cesit.enfeksiyonlar da dahil olmak uzere bu hamileligin ve bir turlu tadini cikaramadigim annelik duygusuna duydugum hasretin, sabrimi sinamak icin Allah tarafindan gonderildiginin farkinda olarak verdigim sabir savasindan insallah galibiyet ile cikacagim.
Ve sevgili guzel anneler, dogumun hemen ertesinde cocuklariniza sarildiginizda hissettiginiz o duygulari, hastaneden bebeginizle cikmanin verdigi sevinci sonuna kadar yasayin. Cunku bir yerlerde o duygulari yasayamadigi icin olecek gibi aci ceken, o anneleri gordugunde koridor kenarlarinda cokup hungur hungur aglayan, bebegini dogdugu an bile koklayamamis bir camin arkasindan seyretmek zorunda olan anneler var. Sukredin, mutlu olun.
Bir an once eski pozitif halime donebilmenin ozlemi ile, hepinize en icten dualarimi gonderiyorum. Allah hepinize rahat mutlu ve problemlerden uzak annelik nasip etsin.