Ne kadar benzer şeyler yaşamışız. Ben de ne zaman sen haksızlık yapıyorsun desem siz kıskançsınız der...
Ben de en son tartışmamızda “sen bu yemekleri yaptın diye mükemmel anne olmuyorsun, duygu yok sevgi yok, kocaman bir boşluk var görmüyor musun” dedim ama ne demek istediğimi anlamadı, sürekli ağladı beddua etti...
Annem babam bu yaşımıza kadar kendi imkanları dahilinde bizim için her şeyin en iyisini yapmaya uğraştılar hala da uğraşıyorlar bunu inkar etmiyorum ama duygu yok, her şey sadece bir vazife gibi yapılıyor, zaten lafta da söylerler biz anne baba olarak üzerimize düşeni yapıyoruz derler ama hep maddi... senede bir kere görüştüğümüz zamanlarda bile ne sarıldılar ne öptüler ne oturup sohbet ettiler, ama her gittiğimizde en güzel sofralar kurulur sevdiğimiz her yemek yapılır...
kızımı kucağıma alınca daha çok sorgulamaya başladım, bir evlat bu kadar çok seviliyorsa biz neden hiç sevilmedik... hatırlıyorum ben ne zaman anneme sarılsam off bunaltma beni der iteklerdi
Ahh işte bir benzerlik daha...
Babam 64 yaşında hala sevgililer günü Doğum günü nişan yıldönümü evlilik yıldönümleri hepsini kutlar ama annem hep mutsuz hep memnuniyetsiz. Babam elinde Çiçek’le gelir annem ne gerek var buna kaç para verdin der, babam şehir dışında olsa bile mutlaka eben çiçek gönderir özel günlerde, annem yüzüne bile bakmaz atar bir köşeye.
50li yaşlardayken babam bir gün sevgiler gününde anneme kocaman bir ayıcık aldı geldi, ama görsen çamaşır makinası kadar var, annem dalga geçti bunu alana kadar 6 tane tabak alsaydın daha iyiydi dedi... şimdş de babam yemeğe çıkarmıyor diye şikayet ediyor
İnan bu dediğini çok uyguladım, ama ne oldu biliyor musun, annem asla hatalarını kabul etmez oldu, hep en mükemmel en fedakar en çok acı çeken her zorluğa katlanan tek kendi gibi davrandı, bizim sıkıntılarımızı hep küçümsedi. Siz benim yerimde olsanız kafayı yerdinlz demek ki dedi bizi anlamak yerine. Çok mu zor insanın evladına seni anlıyorum demesi...
mesela diyorum ki çok yorgunum bu aralar kafam yerinde değil unutkanlık başladı, annem de “ohooo siz daha bu yaşta böyle derseniz” diye bir başlıyor yine kendi çektiklerini anlatıyor.
Ben de bıraktım artık kendimi anlatmaya çalışmayı.
İnanır mısın annem de hep kendiyle bizi kıyasladı evlendikten sonra. Hep kendi çektiği sıkıntıları anlattı, bizimkileri küçümsedi. Doğum için yanıma geldiğinde bile oturdu geçmişi anlattı ağladı durdu, hani hiç demedi bu kızın doğumu yakın üzmeyim strese sokmayım...
Doğuruyorum sancıdan kıvranıyorum hastanede, annem başımda ne diyordu biliyor musun “ahh ahh benim de sancım oldu baban ilgilenmedi ahh ben neler çektim” bu tarz bir şeyler söylüyordu sancıdan pek de hatırlamıyorum. Dayanamadım en sonunda kızdım “anne yeter ya kendini anlatmayı bırak görmüyor musun doğuruyorum ne haldeyim” dedim annem de bana küstü odadan çıktı, kardeşim aramış beni sormak için, annem “çok gergin kimseyi konuşturmuyor” demiş
hayır ne bekliyordu o anda bilmiyorum...
Doğumdan sonra da ne desem ben bu stres sakin ol dedi, ağlasam ne var ağlayacak dedi, hepimizi geriyorsun evin içinde dedi ve bunları söylediğinde ben yeni doğum yapmıştım, doğumum çok zor oldu aşırı etkilendim aklıma geldikçe ağlıyordum annem de bana kızıyordu...