Günaydın kızlar nasılsınız? Bu hafta dert köşesi olmuş burası, Allah hepimizin içine ferahlık versin. Benim de canım sıkkın bu ara.
Ben İzmir’e evlenip geldim ama hiç alışamadım kızlar ya hiç sevmiyorum. Zaten sevmiyordum şu deprem tuzu biberi oldu artık. Yıkılan binalar o kadar yakın ki pencereden çekim yapan tv arabalarını görebiliyorum. Korku ve kaygıyla girdik evimize. Çok şükür bir sıkıntı, hasar yok ama yine de tedirginim. İnşallah deprem olmaz diye uyuduk dün gece. Hiç istemiyorum artık burda yaşamak, ama eşim de mümkün değil ikna olmuyor. Burdaki işimden de nefret ediyorum. Ben ömrümde hiç öff yarın iş var gitmek istemiyorum dediğimi bilmem, burda ayaklarım geri geri gidiyor. Önceki iş yerimi de ondan öncekini de seviyordum hem iş arkadaşlarımı hem yaptığım işi. Ne işi, ne iş yerini ne insanları sevmiyorum sevemiyorum. Geldiğimden beri mutsuzum.
Evimiz yok ev bakıyoruz bir süredir ama allah biliyor içimden hiç bu şehirden ev almak gelmiyor. Bazen, nankörlük olmasın bebeği de yanlış zaman da mı yaptım diyorum.
kimsem yok burda. Ne ailem ne akrabam ne arkadaşım. İşten eve evden işe. Bir tek eşimle çıkıyoruz bir yerlere. Ben memleketimde arkadaşlarımla buluşur, gezer, tiyatroya, konsere giderdim. İş çıkışı iş arkadaşlarımla bir şeyler içmeye giderdik. Kardeşlerimle görüşüp alışveriş yapardık. Şimdi hiçbirini yapamıyorum. O kadar bunaldım ki. Zaten corona alt üst etti her şeyi. Eve tıkıldık kaldık resmen. Gitmek istiyorum burdan alışamıyorum.